Προεόρτια

Πλησιάζει η πρωτομαγιά, κι εδώ πάλι σου έρχεται στο μυαλό ένα «κι όλας; πότε;», αλλά το παραβλέπεις. Πρέπει όμως να παραδεχτείς πως δυσκολεύεσαι πολύ να βρεις χρόνο για να κάνεις ο,τιδήποτε, να γράψεις λόγου χάρη, που είπες να το ξεκινήσεις, και το ξεκίνησες με ζήλο, αλλά τώρα δυσκολεύεσαι. Κι ο μόνος χρόνος που βρίσκεις συνήθως είναι αργά το απόγευμα, μετά το σούρουπο πάντα, οπότε η διάθεσή σου είναι μάλλον προσανατολισμένη στο χαζολόγημα είτε σε κανά παιγνίδι – βαράς έντιτορς που έλεγε κι ο σύντεκνος, είτε σε καμιά ταινία. Για δημιουργία ούτε λόγος – όχι ότι δηλώνεις βαριά εργαζόμενος, δεν έσκαβες, τουναντίον, αλλά και το συνεχές πέρα δώθε κουράζει- εξουθενώνει θα έλεγες.

Πάντως έτσι όπως το πάει ο καιρός, παρότι το κρυουλάκι του το έβαλε κι ο Απρίλης, η πρωτομαγιά δεν θα βρει και πολλά πράσινα. Πολλές από τις πρασινάδες έχουν ήδη ξεραθεί εντελώς ενώ άλλες πνέουν τα λοίσθια. Το μαγιάτικο στεφάνι προβλέπεται κίτρινο φέτος, και το χρώμα δεν θα προέρχεται από τα λουλούδια!

Φιλοδοξείς να πεταχτείς και μέχρι το Ιόνιο για τις γιορτές του Πάσχα, σκεφτόσουν πως θα πάρεις και μαγιό για μπάνιο, αλλά όλο και κάτι θα προκύψει, πόσα χρόνια έχεις να βρεθείς πασχαλιά εκεί ούτε που θυμάσαι. Όλο έτρεχες με γονείς, εφέτος περίμενες να δεις αν θα σου επιτρέψει η μικρή να πάτε, πάλι γονείς θα είναι η αιτία όπως φαίνεται…

Η άνοιξη πάντως σας τσάκισε κανονικά αυτή τη χρονιά. Σχεδόν όλη η οικογένεια την έβγαλε με αντιβίωση. Πέντε στους έξι – πέντε στους επτά τώρα πια, πρέπει να το συνηθίσεις. Και πάνω που έλεγες πως θα περπατήσεις λίγο τη φύση με την έβδομη, τη μικρότερη, τη χαμηλοβλεπούσα που σφυρίζει κλέφτικα κάθε που έχει κάνει τη βρωμιά της και την αλλάζετε, τελικά μόνο μια βόλτα έχετε βγει, κι αυτή στις αρχές. Τουλάχιστον φύγετε δεν φύγετε, να κάνετε περίπατο στη φύση εδώ γύρω. Αν και είναι κρίμα, ήθελες πολύ να περπατήσετε δίπλα στη θάλασσα και να δείτε το νησάκι και το κάστρο.

Το σκέφτηκες να πας και μόνιμα, εσένα θα σου άρεσε πολύ και το ίδιο πιστεύεις και της μικρής, αλλά δυστυχώς αυτή η απόφαση δεν είναι πλέον δική σου, είναι δική σας, και δεν συμφωνούν όλοι με αυτή, παρότι είσαι σίγουρος ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα έτσι, και ποιοτικώς, όσον αφορά στη ζωή σας, αλλά και οικονομικώς. Όμως ξέρεις από πρώτο χέρι πως δύσκολα αποχωρίζεται ο άνθρωπος τους οικείους του, και δύσκολα ξεφεύγει και από την αδράνεια της καθημερινότητάς του και αποφασίζει να δοκιμάσει και το διαφορετικό, το άγνωστο. Οπότε δεν μπορείς παρά να αποδεχτείς με βαριά καρδιά την παραμονή στα τσιμέντα, και ίσως και με μια υποβόσκουσα αγαλλίαση από την άλλη, που δεν θα χρειαστεί κι εσύ ακόμα να ξεφύγεις από την αδράνεια της μέχρι τώρα ζωής σου.

Τα πράγματα πάντως είναι ζόρικα, και όση αισιοδοξία και αν μπογιατίζουν το τηλεοπτικό γυαλί οι πολυχρονεμένοι μας, τόσο περισσότερο αισθάνεσαι θυμό κι εκνευρισμό για την κοροϊδία και την υποκρισία που διακατέχει τον οποιοδήποτε από αυτούς τύχει να δεις να εμφανίζεται. Συνήθως τους αποφεύγεις αν και ξέρεις πως λύση δεν είναι αυτή, μιας και ό,τι και να γίνει, κάποιος θα κυβερνάει και το πιθανότερο είναι πως θα είναι κάποιος από αυτούς. Οπότε αποφεύγεις τους πολυχρονεμένους, αν και γενικά προσπαθείς να είσαι ενήμερος για όσα συμβαίνουν, άλλωστε είναι και ο μόνος τρόπος να προασπίσεις τα συμφέροντά σου και να ξέρεις τί σε περιμένει στα ραντεβού με την κρατική μηχανή.

Τουλάχιστον κάθε που εκνευρίζεσαι και βρίζεις, έχεις και τη διέξοδο για να ηρεμήσεις. Κάθεσαι και κοιτάς τα χαμογελάκια της μικρής κάθε που της μιλάτε και παίζετε μαζί της και ξεχνάς την ανοησία που λούζει τον κόσμο σας. Ε, ναι, η άνοιξη φέτος, μπορεί να φεύγει νωρίς, αφήνει όμως τις ομορφιές της να κατοικήσουν μαζί σας!

Grotesque

Δεν είναι; Η πορτογαλική κυβέρνηση δυσαρεστήθηκε που το ανώτατο δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματικά τα μέτρα. Όχι δίκαια, ή άδικα, αντισυνταγματικά. Μετά τη δημοκρατία καταργείται και η δικαιοσύνη. Στην Ελλάδα πάλι ήδη καταργήθηκε. Τί κι αν η δικαστική απόφαση έλεγε πως δεν πρέπει να γίνεται η είσπραξη από τη ΔΕΗ; Δεν εξετάζεις το δίκαιο, ή το άδικο, ή το σωστό ή το λάθος. Μόνο το ότι η κυβέρνηση επίσημα πλέον, αποφάσισε να παρανομήσει. Μετά γιατί θα έπρεπε ο οποιοσδήποτε πολίτης να είναι νόμιμος; Γιατί να υπακούσει τον οποιοδήποτε νόμο, ή την οποιαδήποτε απόφαση της δικαιοσύνης; Γιατί ας πούμε οι εργοδότες να είναι σύννομοι και να μην καταφεύγουν στη μαύρη εργασία; Γιατί οι πολίτες να πληρώνουν τους φόρους τους; Για να στηρίζουν ένα κράτος που η κυβέρνηση του, ανεξαρτήτως αν είναι αποδοτική και υποστηρίζει τα συμφέροντά τους ή όχι, παρανομεί κατ εξακολούθηση;

Βέβαια κακώς αναρωτιέσαι, μιας και θεσμοί όπως η δικαιοσύνη προϋποθέτουν την ύπαρξη δημοκρατίας. Και φυσικά δημοκρατία δεν υπάρχει όταν, όποια πολιτική απόφαση και αν προσπαθεί να πάρει μια κυβέρνηση θεωρείται a priori πως είναι «παιδική ασθένεια» που θα την ξεπεράσει και εν τέλει θα συμμορφωθεί με τις προσταγές των οικονομολογικών θεωριών, των εκπροσώπων των δανειστών και των συμφερόντων των ισχυρών κρατών. Γιατί, σήμερα προφανώς και δεν υπάρχει ούτε καν διεθνές δίκαιο, επικρατεί μόνο το δίκιο του ισχυρότερου, η ζούγκλα είναι πάλι παρούσα στην ανθρώπινη κοινωνία.

Μιλώντας για πολιτική βέβαια δεν μπορείς να μην σταθείς στα όσα αναφέρθηκαν ως ειπωθέντα στην επιτροπή που διερευνά το σκάνδαλο της λίστας. Ο καυγάς εκεί γίνεται κυριολεκτικά για το πάπλωμα και το πόρισμα αναγκαστικά θα κινηθεί στο αν κάποιος είναι φασίστας, ή κάποιος άλλος χοντρό ανόητο παχύδερμο. Και το πρόβλημα είναι πως δεν χρειάζεται πόρισμα, οι χαρακτηρισμοί ισχύουν αμφότεροι, το πρόβλημα είναι πως ο ελληνικός λαός έχει δώσει το δικαίωμα σε έναν φασίστα και σε ένα ανόητο παχύδερμο να καθορίζουν την πολιτική ζωή του τόπου και την πορεία της κοινωνίας. Εσύ ως πολίτης ντρέπεσαι και για τους δύο, και για τον νταή που κερδίζει πόντους μόνο και μόνο επειδή κολλάει άγρια στο χοντρό, όπως δεν μπορεί να του τα χώσει κανένας από τους υπόλοιπους έλληνες, παρότι θα το ήθελαν πολύ, αλλά και για το χοντρό που τριγυρνάει στα συμβούλια της Ευρώπης, μα είναι εικόνα αντιπροσώπου αυτή; Η μόνη χειρότερη εικόνα που θα μπορούσε να δώσει η Ελλάδα είναι αν εκπροσωπηθεί από τον Τζάμπα δε Χατ αυτοπροσώπως!

Έτσι λοιπόν, οι πολίτες θα ελαφρυνθούν από τη φορολόγηση, από την οποία όμως θα προέλθουν δύο επιπλέον δις, μέσω μιας υποτιθέμενης διεύρυνσης της φορολογικής βάσης φυσικά, ενώ ταυτόχρονα η οικονομία θα βελτιωθεί, αν και από την πιάτσα θα λείψουν συνολικά γύρω στα δεκατέσσερα δις με έναν πρόχειρο υπολογισμό, και μη λογαριάζοντας τα δύο επιπλέον, μιας και αυτά θα προέλθουν από τη μαγεία της διεύρυνσης! Μάλλον οι Έλληνες θα χρησιμοποιούν για νόμισμα συναλλαγής τα στραγάλια λοιπόν, μιας και ευρώ δεν φαίνεται να υπάρχει  στον ορίζοντα για να στηρίξει αυτή την ανάπτυξη που θα έρθει μέχρι το τέλος του σωτήριου έτους 2013. Και το ερώτημα παραμένει: αν είναι να μην υπάρχει ευρώ για δείγμα στη χώρα, τι σόι λογική είναι η παραμονή στο ευρώ με κάθε κόστος; Άμα δεν έχεις ευρώ στην τσέπη, δεν είσαι στο ευρώ, όσο και αν το διατείνεσαι!

Όχι πως έχεις κάποιο αμέτι μουχαμέτι να φύγει η χώρα από το ευρώ, ή από την ένωση, όλα θέμα πολιτικής είναι, και η κατάλληλη πολιτική εκτός ευρώ θα είναι πολύ καλύτερη από μια ακατάλληλη πολιτική εντός ευρώ, το νόμισμα εργαλείο είναι, αλλά να, δεν μπορείς να καταλάβεις αυτή την εμμονή κάποιων στη δήλωση: «ευρώ πάσει θυσία». Δηλαδή αν υποτεθεί πως οι δανειστές απαιτήσουν την εκπόρνευση όλων των ελληνίδων για να επιστραφούν τα δάνεια, και τη δολοφονία των μισών δημοσίων υπαλλήλων αφού πιστεύουν ακράδαντα ότι κακώς υπάρχουν, ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνται πεισματικά να τους διώξουν, τότε θα γίνει και αυτή η θυσία, για να εκπληρωθεί η γραφή «ευρώ πάσει θυσία», ή κάπου εκεί κάποιος θα θέσει μια κόκκινη γραμμή που εκείνη δεν θα την παραβεί; Και ποια ελληνική κυβέρνηση θα γίνει πιστευτή ότι δεν θα την παραβεί, όταν μέχρι σήμερα έχει δημιουργήσει πολλά πεντάγραμμα κόκκινων γραμμών;

Τελικά, στην ευρωπαϊκή ένωση έχετε γίνει όλοι μια όμορφη ατμόσφαιρα που προασπίζεται τα συμφέροντα της Γερμανίας, αποδεχόμενοι την κατάργηση της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, και την αύξηση της ανεργίας στο σύνολο του νότου, για να μην αυξηθεί υπέρμετρα η ανεργία στη γερμανική επικράτεια και τα τσιράκια της…

Καλό μήνα!

Έτσι λοιπόν, μπήκε η άνοιξη. Αυτή ήταν από τις φορές που δεν πρόκαμες να την πάρεις χαμπάρι ν’ ανθίζει. Είχες τρεχάματα, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου συνειδητοποιείς ότι η φύση στα μονοπατάκια που περιδιάβαινες καθημερινά είχε ήδη αρχίσει να κιτρινίζει, αλλά εσύ είχες συνδέσει το γεγονός με τον ερχομό της κόρης.

Και από την ημέρα που ήρθε η κόρη, μέχρι την ημέρα που την έφερες σπίτι, σχεδόν είχες χάσει την επαφή με τον έξω κόσμο. Μαιευτήριο-σπίτι-ύπνος ήσουν. Έτσι λοιπόν άργησες τέσσερεις ημέρες να μάθεις πως η Ευρώπη, την ημέρα που ερχόταν η κόρη σου, αποφάσισε να πυροβολήσει άλλη μία φορά ενάντια στον εαυτό της. Συμπτώσεις. Η άνοιξη πάντως ήρθε και οι δρόμοι γύρω από το σπίτι κιτρίνισαν από γύρη. Και μέσα στο σπίτι ήρθε, αν και λίγο απαιτητική μιας και ανά δίωρο βρίσκεσαι στο νιπτήρα και μπανιαρίζεις το μωρό. Δεν μπορείς να πεις όμως το ευχαριστιέσαι˙ κι αυτό επίσης.

Η ζωή όμως δεν σταματάει τον κύκλο της, κι έτσι μαζί με τους ερχομούς μαθαίνετε και για αποχωρήσεις. Όχι συγγενικές, αλλά κοντινές. Κάθε φορά αισθάνεσαι ένα σκίρτημα, καλύτερα να μην υπήρχαν τέτοιες ειδήσεις. Υπάρχουν όμως και σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι για όλο αυτό το αλισβερίσι της ζωής, για το άλλο των ανθρώπων, για τη σημαντικότητα και την… αξιολόγηση.

Κάπου στην άλλη άκρη της γης ψήνεται για μία ακόμα φορά πόλεμος. Καλά, και στη δική σας γωνιά ψήνεται συνεχώς, άλλωστε αν το καλοσκεφτείς η ανθρωπότητα βρίσκεται συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση, απλά έχτισε κάποια τείχη κι έκλεισε μέσα τις «δυτικές κοινωνίες», δημιουργώντας στους πολίτες τους την εντύπωση πως οι συρράξεις τελείωσαν. Με την πρώτη ευκαιρία όμως ο πόλεμος φυτεύεται, άσε που εφευρέθηκε και ο οικονομικός πόλεμος για να μπορούν να παίζουν και οι εντός των τειχών, ν’ ανάβουν τα αίματα βρε αδερφέ˙ ν’ αναπτύσσεται και η ανθρωπότητα μέσα από τις εφευρέσεις της!

Πρωταπριλιά σήμερα, φήμες λεν ότι ο Σόιμπλε αποφάσισε να χαλαρώσει την πολιτική λιτότητας και η Μέρκελ να κάνει διακοπές διαρκείας στον Άγιο Μαυρίκιο. Οι πλημμύρες όμως στην περιοχή απέτρεψαν τελικά τα μοναδικά ευοίωνα νέα που θα μπορούσε να έχει η Ευρώπη σήμερα.

Το πρόσταγμα από το υπνοδωμάτιο όμως είναι σαφές. Ήρθε η ώρα να αναχωρήσεις από το πληκτρολόγιο και να αναλάβεις δράση!