Δουλειά, ζέστη, μοχίτος και (εντελώς) εσωτερικές ανησυχίες…

Πέμπτη απόγευμα και η έκπληξη έκδηλη μπροστά στον αριθμό που αναγράφεται στο τηλέφωνο. Πού είσαι; Ελλάδα. Ε ναι, το κατάλαβα, που; Αθήνα, τι κάνεις απόψε;
Ο καρντάσης, συνάδελφος εκ Γερμανίας πια εδώ και χρόνια, ήρθε να περάσει λίγο χρόνο στην πόλη μας. Έχω δουλειά, αλλά μην το συζητάς, μόλις βραδιάσει έρχομαι να σε πάρω. Ακολούθησαν 4 μέρες βραδινής κραιπάλης, απαραίτητη αναζωογόνηση από την μουντή διάθεση και καθημερινότητα αλλά και την συγγραφή. Μέσα σε 4 μέρες το κείμενο δέθηκε, ενώ μέσα σε 4 νύχτες ζήσαμε ένα παράθυρο από την ζωή μας πριν 10 χρόνια. Τότε μαζευόμασταν στο Έθνικ και μιλούσαμε για αντιδραστήρες «βουτώντας τα μουστάκια μας» σε τόνους από ουίσκι. Τώρα μέσα σε 4 μέρες χωρέσαμε την αναπόληση, τους φίλους που χάθηκαν, που έκοψαν κάθε γέφυρα επικοινωνίας, αυτούς που κράτησαν γιοφύρια, αλλά είναι μακριά, και άλλα πολλά. Κύκλοι που κλείνουν και χρειάζεσαι διάθεση και καλή ψυχή για να τους κρατήσεις ζωντανούς.
Η γλώσσα κοινή παρά την διαφορά της ακαδημαϊκής από την βιομηχανική οπτική, χρόνια στον ίδιο χώρο και στην ίδια ενασχόληση. Καταφέραμε και χωρέσαμε και όλες τις περιβαλλοντικές ανησυχίες, αλλά και τις διαφορές συστημάτων των χωρών μας. Η τελική ερώτηση αναπάντητη: «Εκεί το σύστημα προστατεύει τον εργαζόμενο και όχι το κεφάλαιο και κινείται κάτω από τόνους γραφειοκρατικού ελέγχου, έτσι μπορεί και δουλεύει με επιτυχία. Την Ελλάδα όμως πως την αλλάζεις που όχι μόνο το σύστημα δεν προστατεύει τον εργαζόμενο/πολίτη, αλλά ο ίδιος ο εργαζόμενος/πολίτης δεν καταλαβαίνει πως πρέπει να διεκδικήσει την προστασία;»… «Φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει, αλλά από πού;». Όσο για το περιβάλλον... κάτι βγάλαμε αλλά πάμε τόσο αργά που… δεν ξέρω αν προφταίνουμε… «Άσε τους κάνγκουρους να σέρνονται, να λεν και ν’ ακούν ότι θέλουν»
Χωρέσαμε και τις πίκρες, χωρέσαμε και το μέλλον… Κάτι που με σημάδεψε σίγουρα ήταν η ρήση του: «Σύνελθε, είσαι ο Dr. Darth και αν δεν το σεβαστείς εσύ αυτό δεν θα το σεβαστεί κανένας άλλος. Δεν θα κατέβεις εσύ χαμηλά.». Ίσως όντως να μην σεβάστηκα τον εαυτό μου, να σεβάστηκα περισσότερο τους άλλους… άντε όμως 5 το πρωί να απαντήσεις… Η αλήθεια είναι όμως ότι το πήρα βαριά… Άσε που πιστεύει ότι με την ιδεολογία μου δεν μου πάει η Ελλάδα, αλλά έχω το κακό να «δένω με την ατμόσφαιρα και τους ανθρώπους»... οπότε... ΟΥΦ...
Αναπολήσαμε και τα ευτράπελα του παρελθόντος, τον Κωστάκη και την ανικανότητά του, την ομάδα με την φοβερή δυναμική που καταστράφηκε γιατί η κεφαλή ασχολούταν με μάνατζμεντ και έτσι αδυνατούσε να καταλάβει την επιστημονική δυναμική που της παρουσιάζαμε. Η D. μπήκε δυναμικά: Πόσο συχνά συμβαίνει; Εγώ ξέρω 2 περιπτώσεις στην Ελλάδα, αυτή 2 στην Αγγλία. Μεγάλος ο προβληματισμός για την ικανοποιητική διαχείριση του επιστημονικού έργου…
Κυριακή πρωί και το ράδιο παίζει κομμάτια από την δισκογραφική συνεργασία Χατζηδάκη με Γκάτσο. Μέσα από το παρελθόν τα λόγια, ξεχασμένα, ξεπηδούν στην συνειδητότητα και υλοποιούνται πριν από τη φωνή του αοιδού, με το άκουσμα μόνο της μελωδίας, καθώς τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα. Η παρουσία της οικογενείας στην βάφτιση απαραίτητη. Οικογενειακός φίλος αλλά και συνάδελφος στο μικρό ίδρυμα γίνεται νονός. Η ζέστη αφόρητη. Ο μπέμπης αναμενόμενο να δυσανασχετήσει. Ότι και αν ακουμπήσεις καίει. Το υπαίθριο γλέντι λαμβάνει χώρα στους 45 υπό σκιάν. Ωραίο το κοκορέτσι αλλά με τέτοια ζέστη…
Κυριακή βράδυ το τελευταίο ξενύχτι στο γκάζι. Μέσα σε 4 μέρες ζήσαμε το τότε, το αναπαραστήσαμε με επιτυχία και το ευχαριστηθήκαμε. Ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια…
Να σέβεσαι τον εαυτό σου…
«Καλό ταξίδι!»…
Η ζέστη συνεχίστηκε αφόρητη και σήμερα. Πέρασε 1τη πρωινή και ακόμα να δροσίσει. Είπα να δουλέψω εντατικά να βγάλω τα σπασμένα των ημερών, αλλά πλέον δεν έχω διάθεση να συνεχίσω. Αυτό το &^%@@%# @@ Gantt μου έσπασε τα νεύρα. Μικρή βόλτα στο βουνό. Η αλήθεια είναι πως λίγο η ζέστη, λίγο η συνήθεια των τελευταίων ημερών, ε δεν έχω και ιδιαίτερη διάθεση για ύπνο… Ένα μοχίτο πάλι θα το έπινα ευχαρίστως… Πολλή ζέστη ρε παιδάκι μου όμως… πολλή ζέστη…

[Αν με το καλό, κάτι μου λέει πως θα επωμισθώ κινεζούλη,

και μετά τον ινδένιο της κουβούλας τρομάζω...]