Άναζητώντας έναν γρύλο...

Για κάποιο λόγο, κάποιος, κάτι, κάπου (γυρνάμε επιδεικτικά το κεφάλι προς τον ουρανό και κουνάμε απειλητικά τη γροθιά ενώ καπνοί αναδύονται μέσα από τα αυτιά και τα μάτια αντί για κόρες έχουν μαύρες δίνες) έχει αποφασίσει πως δεν πρέπει να πάω να δω τα Σφραγισμένα Χείλη. Δεν εξηγείται αλλιώς. Εις διπλούν βρήκα παρκάρισμα μετά την έναρξη της παραστάσεως (μα αμέσως μετά όμως έτσι;). Η κατάσταση μάλλον αρχίζει να γίνεται τραγική, ειδικά όταν σκεφτείς πως σχεδόν μόνο τότε δεν βρίσκω παρκάρισμα (είμαι γνωστός παρκαρισάκιας, πάντα κάποιος φεύγει την ώρα ακριβώς που φτάνω εκεί που θέλω να πάω). Εκτός από το προ-προηγούμενο Σάββατο και χτες. Δηλαδή μέχρι που έχω αρχίσει ν’ αναρωτιέμαι: Όοοταν με το καλό βγει σε ντιβιντι, τις ημέρες που θα πηγαίνω να το νοικιάσω θα είναι πάντα νοικιασμένο και μετά θα έχουν καταστραφεί τα δισκάκια; Η άλλη λύση φυσικά είναι αυτή που απεχθάνομαι: να το βρω στο δίκτυο. Αλλά για κάποιο λόγο είμαι σίγουρος πως με το που θα ζητήσω μεταφορά δεδομένων στο μηχάνημά μου θ’ ακούσω μια έκρηξη, θα δω μια λάμψη και θα τρέχω για αγορά νέου υπολογιστή {να μια καλή δουλειά να κάνω με τον τούρκο >:) }…
Αφού λοιπόν καταλάγιασαν οι καπνοί αποφάσισα να πάω για ένα ποτό. Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα πως έφταιγε η μέρα. Ή η ώρα ,δεν ξέρω, η μανούλα είχε φροντίσει για την αρνητική μου διάθεσή (παύλα νεύρα) από το απόγευμα. Παρόλ’ αυτά… Κυκλοφορούν πολλά παρτσακλά μωρ’ αδερφάκι μου εκεί έξω. Με πολύ μεγάλο κάλο δηλαδής. Και τον έχουνε και τόσο ψηλά που χρειάζεσαι σκάλα για να τους τονε πατήσεις! Ένα από τα βράδια που βλαστημάς τον εαυτό σου που δεν έμεινες σπίτι να σαπίζεις σφάζοντας έντιτορς…

{Άντε _ _ _ _ _ _ _ εσύ κι ο γρύλος σου :@@@}