Ένα μωρό μεγαλώνει
Ξεκινά να μαθαίνει τον κόσμο.
Δεν τον κοιτά, τον πιάνει, τον μυρίζει, τον δαγκώνει.
Δε χρησιμοποιεί την όραση, χρησιμοποιεί την αφή, τη γεύση, τη μυρωδιά!
Αν δε σχεδιάσεις τα γράμματα δεν τα κατανοείς.
Αν δε διαγράψεις αριθμούς στο χαρτί δε νοιώθεις.
Αν δε γράψεις πραγματικά, χάνοντας χρόνο και καταβάλλοντας κόπο, δεν καταλαβαίνεις τί δημιουργείς, δε μαθαίνεις να συνδυάζεις.
Αν δεν κάνεις το πείραμα πραγματικά, δεν αντιλαμβάνεσαι τους φυσικούς και χημικούς νόμους, όσες εξομοιώσεις τους και αν δεις.
Συνάψεις λέγονται και αν δεν αναπτυχθούν, κρίση και μυαλό δεν έχεις, όσα και αν «δεις» εικονικά.
Μόνο ένα ατροφικό όργανο που ονομάζεται εγκέφαλος και απαρτίζεται από κύτταρα εν αχρηστία.
«Ο εγκέφαλος είναι το επόμενο όργανο του ανθρώπου που θα ατροφήσει»
Δεν το αναφέρω επιδεκτικά.
Ήδη ατροφεί.
Σήμερα τα περισσότερα παιδιά έχουν πρόβλημα απομνημόνευσης, επικοινωνίας, ένταξης στο σύνολο, συνδυαστικότητας, κρίσης, αντίληψης, αριθμού εγκεφαλικών συνάψεων!
Δε φταίει μόνο η εικονική πραγματικότητα αλλά φταίει και η εικονική πραγματικότητα.
Άλλοι παράγοντες;
Η πόλη, η έλλειψη επικοινωνίας με τους γονείς, οι οργανωμένες πολυδραστηριότητες έναντι της αυθόρμητης ενασχόλησης, η απομόνωση των μελών της οικογένειας λόγω του υψηλού φόρτου εργασίας. Όλα έχουν ένα όριο και η κοινωνία μας το έχει ξεπεράσει προ πολλού.
Αλλά αν το μωρό αντί να πιάσει τα αντικείμενα, αντί να τα μασήσει, τα «δει» μόνο μέσα από την εικονική πραγματικότητα μιας οθόνης, όσο τέλεια και αν είναι αυτή, ποτέ δε θα αποκτήσει μυαλό. Απλό και καθαρό μυαλό με κρίση.
Και η επόμενη γενιά θα απαρτίζεται από απλά ραμολιμέντα.
Για αυτό σου λέω παιδί μου, πολλαπλασιάσου να τελειώνουμε!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-D
γρουμφ!
ΑπάντησηΔιαγραφήμα τι ειναι αυτα που λες? θες να αρχησουν να μασουν τα καλωδια και να δαγκωνουν τα ποντικια?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι είναι συνδιαστική σκέψη;
ΑπάντησηΔιαγραφήγκα? ουγκ? (μεταφραση: τι εννοειται κυριε και σε ποιον αναφερεστε? )
ΑπάντησηΔιαγραφήδε ξερω ποσο χρησιμο ειναι, αλλά θα το γραψω απλα: συμφωνώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήεκφραζεις απολυτα και με λογο σαφη, και τα δικα μου αγχη
ωστοσο, να ομολογησω και αυτο, με ευκαιρια και το προηγουμενο σου ποστ, ειμαι μπερδεμενη και φοβαμαι πως συμβαλω με καποιο τροπο, σε αυτο που υπογραμμιζεις και συμφωνω
σαν εκπαιδευτικος
σα γονιο με βρισκω σχετικα ενταξει
σαν εκπαιδευτικος μπερδευομαι ιδιαιτερα πολυ με τις "γωνιες" που μου ανεφερες σε αλλο χωρο
και, θελοντας να δωσω ευκαιριες, αμβλυνω εντονως τα κριτηρια προαγωγης..
ετσι, ναι μεν δινω ευκαιριες σε παιδια να προχωρησουν αλλά φοβαμαι πως τα μαθαινω κι εγω, στην ελαχιστη ενασχοληση-κοπο
για μερικους βεβαια απο αυτους που εχω στο μυαλο, και το ελαχιστο ειναι πολυ και δεν το λεω απαξιωτικα, ειρωνικα
ας ειναι
ιδιαιτερως μεγαλες κουβεντες για τα ορια που βαζει μια οθονη
-ή μηπως εγω τα βαζω;-
τα σεβη μου
σωστά όλα αυτά αλλά η πραγματικότητα θέλει τις μάνες να είναι είτε καριερίστες, είτε υστερικές με την πάστρα είτε και τα δύο μαζί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιά μάνα θα κάτσει να μετρήσει ένα-ένα τα κυβάκια όταν την κυνηγάνε τόσα αγχη? Ποιά μάνα θα αφήσει το παιδάκι να γεμίσει εκατό χαρτιά με ανάποδα πεντάρια ωσπου να το πετύχει σωστό όταν η κάθε κατίνα μπορεί να την ξεφτιλίσει για έναν κόκκο σκόνης ή μία πίττα λιγότερη στο γεύμα?
Μα Σοφία μου, δεν είμαι ερμαφρόδιτο… Και ξέρεις τώρα πως είναι αυτά… Μην χαλάσουμε το gene pool…
ΑπάντησηΔιαγραφήΎψωσέ το εις τον κύβο μανούλα
Τώωωρα chezmondouble; Έχεις δοκιμάσει να δείξεις σε μωρό δηλαδή κάτι στον υπολογιστή και αυτό δε σου δάγκωσε το καλώδιο;;;
Μμμμ είναι η διαδικασία με την οποία συνδυάζεις τμήματα φαινομενικά ανεξάρτητων γνώσεων, διεργασιών ή αντικειμένων για να επιτελέσεις έναν πολύπλοκο στόχο Σύσσι μου. Κάτι τέτοιο…
Μη δίνεις σημασία σεβάσμια… Στο αφεντικό σου! :p
Ισορροπία Ωρέλια μου. Ακόμα και στην προβίβαση θέλει ισορροπία. Ξέρεις, όταν παίζαμε RPG, αν το σενάριο δεν ολοκληρωνόταν αλλά η ομάδα πέθαινε νωρίτερα, όλη η δουλειά μου ως DM θα πήγαινε στράφι και η διασκέδαση όλων μας γενικότερα θα πήγαινε στις βρούβες. Το μυστικό όμως ήταν να τους κάνεις να νοιώθουν πως ακροβατούν πάντα στην κόψη του ξυραφιού και μόνο και μόνο επειδή προσπαθούν τα καταφέρνουν!
LOL
Η πραγματικότητα θέλει αθηνόβιά μου;
Οι μανάδες βούληση δεν έχουν;
Ποια πραγματικότητα άραγε;
Γιατί νομοτελειακά είναι τα φυσικά συστήματα. Όχι τα επίκτητα ανθρώπινα…
Αν θέλει να είναι μάνα, να κάτσει να μετρήσει τα κυβάκια και να αφήσει τα χαρτάκια και να ασχοληθεί πρωτίστως με όλα αυτά που αναπτύσσουν τα παιδάκια, αλλιώς να μη διεκδικεί τον τίτλο.
Σου χρωστάω ένα φιλί, γι' αυτή την απάντηση στην αθηνόβια :)
ΑπάντησηΔιαγραφή(κι έχοντας μετρήσει ατέλειωτα κυβάκια, κι έχοντας δει ατέλειωτα ανάποδα πεντάρια, ακόμα δεν νιώθω ότι έχω κάνει όσα πρέπει -μακάρι να μπορούσα περισσότερα. Και το ξέρεις. Αλλά η πλειοψηφία δεν είναι έτσι, κι έχει ξεκινήσει από τη δικιά μας γενιά, ίσως και πιο πριν. Εμένα κανείς δεν έκατσε να μετρήσει κυβάκια μαζί μου, για παράδειγμα...)
Σμακ!
και καλημέρα
:)
οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες για μία μητέρα που εργάζεται, αφού μόνο οι δημόσιες υπάλληλοι παίρνουν αρκετές άδειες. Ξέρω τρίτεκνη φίλη που δεν πήγε στη δουλειά για επτά χρόνια, και σε αυτή την περίπτωση, καλά έκανε.
ΑπάντησηΔιαγραφήπέρα από τις κρατικές υποδομές όμως, μία μητέρα πρέπει να αλλάξει ριζοσπαστικά τη ζωή της και από πάνω έχει να αντιμετωπίσει και κριτικές όπως "Δεν έπρεπε να παρατήσει έτσι τον εαυτό της" και διάφορα άλλα φαιδρά, από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν.
Φυσικά και ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει όπως λέει ο άμπανος και το νατασσάκι, για να κερδίσει τον τίτλο. Απλά επισημαίνω ότι οι προσδοκίες που τεχνητά δημιουργούνται από την tv και τον περίγυρο συχνά βαραίνουν σημαντικά το έργο της γυναίκας που θέλει να κάνει το σωστό για το παιδί της.
Xoxoxoxo!!! Δεν σου είπα παιδί μου να διαιρεθείς (τςτςτςτς... υπονοείς ότι υπονόησα το αυτό?? Τςτςτςτςτς !!! Καλά, άντε, θα σου στείλω ένα εγχειρίδιο για να μην παρερμηνεύεις τα λόγια μου)!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, ξαναλέω, παίζει ρόλο ο ποσοτικός χρόνος που περνάνε τα παιδιά με τους γονείς τους, αλλά βασικός είναι ο ποιοτικός χρόνος.
;-D
Έτσι όπως πάμε θα ήτω μια κάποια λύσης… :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέσα στον προηγούμενο αιώνα, όταν αυτός ήταν ακόμα βρέφος, κάποιοι καραγκιόζηδες αποφάσισαν να παύσουν τον άνθρωπο και να γεννήσουν από τις στάχτες του τον καριερίστα. Μετά ξεκίνησαν όλα.
Όσο για τις τεχνηέντως δημιουργηθήσες συνθήκες αθηνόβιά μου, δεν τους τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση. Ούτε και στις γυναίκες που δεν έχουν βούληση, ούτε γενικότερα στους καριερίστες όπως αντιλαμβάνεσαι…
Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε όμως και αισιόδοξος.
Αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι ένας άλλος κόσμος.
Και αυτός που έρχεται είναι ένας άλλος κόσμος.
Μια σκέψη, ας την καταθέσω.
Οι μαμάδες της παρέας εδώ, επικροτούν την ενασχόληση με τα παιδιά τους.
Αλήθεια, δεν αντιλαμβάνονται, από αυτό και μόνον, ότι ήδη, έχουν χτίσει έναν κόσμο διαφορετικό από εκείνο των ανιόντων τους;
Ένα μικρό πειραματάκι.
Αν έχετε παππούδες ή γιαγιάδες εν ζωή, ρωτήστε τους, ποια ήταν η σχέση με τους γονείς τους, στα παιδικά τους χρόνια!
Την καλημέρα μου
Sotiris K.
Άντε, και επειδή ταρακουνήθηκαν οι μνήμες, να σας πω μιαν ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχές της δεκαετίας του 80. Σεπτέμβρης μήνας, το Φεστιβάλ "Αυγής-Θούριου", στο Άλσος της Νέας Σμύρνης.
Μαζεύτηκε η οργανωτική επιτροπή και όλοι με μια φωνή είπαν ότι θα πρέπει να υπάρχει ένας ειδικός χώρος για τα παιδιά, που θα είναι διαμορφωμένος μακριά από τα κλισέ της πλαστικής εποχής και μπλα μπλα μπλα....
Και πιάσαν δουλειά οι παιδαγωγοί και οι αρχιτέκτονες, από κοντά οι καλλιτέχνες και οι τεχνίτες, -πλήρης η επάρκεια στα ανωτέρω είδη- και έφτιαξαν έναν καταπληκτικό τόπο.
Λάστιχα αυτοκινήτων για κούνιες, σκοινιά από τα δέντρα, μπάλες και παιχνίδια, χώμα, χρώματα και δέντρα.
Καταπληκτικό.
Άνοιξαν οι πύλες του Φεστιβάλ, και έγινε όντως κοσμοχαλασιά.
Κόσμος και λαός μπαινόβγαινε εκεί μέσα, και όλα μα όλα τα πιτσιρίκια ξετρελαίνονταν να παίξουν στον καταπληκτικό παιδότοπο!
(Είμαι σίγουρος ότι οι πιο πολλοί από εσάς, θα παίξατε εκεί μέσα. -Όσες και όσοι είχατε γεννηθεί δηλαδή :) . Ελάτε ομολογήστε το. αφού σας είδα :)) )
Ευτυχισμένα τα παιδιά, πανευτυχείς οι γονείς για τα καμάρια τους, περήφανοι σαν διάνοι οι εμπνευστές.
Περήφανοι και πανευτυχείς για μια... μπούρδα!!!!!
Διότι, ναι, τα υλικά που χρησιμοποιήσανε ήταν τα απλά υλικά της καθημερινότητας. Ναι το χώμα και τα σκοινιά μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει ο καθένας πιτσιρικάς, φυσικά με την επίβλεψη κάποιων ειδικών.
Αλλά έτσι, σκοτώθηκε η δημιουργική διάθεση των παιδιών.
Όταν η προηγούμενη γενιά, χρησιμοποίησε τα λάστιχα των αυτοκινήτων για παιχνίδι, ΔΕΝ ρώτησε βέβαια τη μαμά και τον μπαμπά! Για την ακρίβεια, έφαγε ξύλο επειδή ακριβώς είχε αυτή την ιδέα (που όμως ήταν κατά δική τους).
Όταν σκαρφάλωνε στα δέντρα, δεν το έκανε για να πει μπαμπά μαμά κοιτάτε. Για να κλέψει τσάγαλα το έκανε (άρα και πάλι δημιουργούσε)...
Και δεκάδες άλλα, θα μπορούσα να επισημάνω που οι καλοί παιδαγωγοί και εμπνευστές, πάνω στον ενθουσιασμό τους (καλά... μας) ξεχάσανε(με).
Αν θέλανε(με) να κάνουμε προσομοίωση, απλώς θα έπρεπε να πετάξουν σκουπίδια στο παιδότοπο, και να παρατήσουν τα παιδιά, να ανακαλύψουν εκεί τον κόσμο και τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Χωρίς επίβλεψη!!!!!
(Σιγά που όταν έπαιζε η συμμορία μας πετροπόλεμο με τους της παρακάτω γειτονιάς, είχαμε εξασφαλίσει τη συναίνεση των γονιών μας..)
Ξέρετε, η κάθε γενιά, καθώς βλέπει να απέρχεται, βγάζει έναν τεράστιο εγωισμό και θέλει να επιβάλει στους επερχόμενους, τα δικά της θέλω.
Δεν είναι εύκολο όμως αυτό...
Ηοmework !!!!!!
Να αναλυθεί το τραγούδι:
Γυάλιζε στον ήλιο κάποια τζαμαρία
άρπαζες την πέτρα δίχως να σκεφτείς
τίναζες το χέρι
κάτω η τζαμαρία
γέλαγ' η Μαρία η Μαρία...
:)
υγ.
Συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου!
Sotiris K.
Δε σε συγχωρώ. Σιγά μη σε συγχωρήσω που μου εξαφανίζεσαι ντεμέκ και καλά επειδή αισθάνεσαι λέει πως ήγηκε η ώρα να κάνεις τόπο στα νιάτα και ενώ έχεις αφιερωθεί στις κρεμάλες σου, ξάφνου πετιέσαι σαν τον κομήτη και νουθετείς τα νιάτα!!! :)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου είπε κανένας βρε πως δεν καταλαβαίνω και δεν αποδέχομαι πλήρως τη σημασία του «Γέλαγ’ η Μαρία»; (Ααααχχχχ τι μου θύμισες…)
Αυτά τα λένε οι εκμοντερνισμένοι συνεχιστές του «τάξης και ηθική», όχι εγώ!
Μισό λεπτό να βάλουμε λίγο ορισμένα πράγματα στη θέση τους. Οι παππούδες (τουλάχιστον οι δικοί μου) ασχολούταν με τα παιδιά τους. Τί θέλω να πω; Με βάση την τότε πραγματικότητα, μιλούσαν μαζί τους και συναναστρεφόταν με κάποιο τρόπο μαζί τους. Όχι με τον ίδιο. Εννοείται πως τα πάντα ρει. Ο κόσμος είναι διαφορετικός. Όμως τότε, ακόμα και το χέρι ξύλο των γονέων για τα λάστιχα ήταν πολύ περισσότερη και ουσιαστικότερη ενασχόληση απ’ το «Μάθε να βάζεις το ντιβιντι μόνος σου και να μη με ενοχλείς». Επιπλέον, εκείνη την εποχή τα παιδιά συναναστρεφόταν αναμεταξύ τους. Κάτι που σήμερα στις μικρές ηλικίες δεν υπάρχει (πόλη μου θέλαμε, «ανάπτυξη» μου θέλαμε) και το παιδί πλόεν έχει ανάγκη την παρουσία του γονέα, αφού ο γονέας το εξάρτησε τόσο από αυτόν. Εμένα το κύριο μέλημά μου είναι οι συνάψεις Σωτήρη μου και όχι η ενασχόληση αυτή καθ’ εαυτή, και αυτές χρειάζονται μηχανισμούς για να αναπτυχθούν. Μηχανισμούς που απουσιάζουν από τη ρομποτοποιημένη και μη-επικοινωνιακή ζωή που ζει το κάθε παιδί σήμερα και που τουλάχιστον ο γονέας καλείται να του καλύψει. Όσο για την «ενασχόληση», ειλικρινά η μητέρα μου αλλά και οι γιαγιάδες μου ασχολήθηκαν πολύ περισσότερο με τα παιδιά τους απ’ τη σημερινή μέση μητέρα, απ’ όσο γνωρίζω (δε ζω σε γυάλα και υπάρχουν αρκετά πιτσιρίκια που ρωτάνε τη μαμά τους πότε θα ξαναπάω σπίτι τους…).
Φυσικά όμως και συμφωνώ μαζί σου πως τίποτε δεν είναι το ίδιο και πως όλα αλλάζουν. Όσο για το θέμα της αισιοδοξίας ή μη, όχι, «απαισιόδοξος» ακριβώς δεν είμαι. Απλά επισημαίνω πως ορισμένοι μηχανισμοί που ισχύουν σήμερα, με τον τρόπο που ισχύουν ή οδεύουν προς εφαρμογή, δεν ωφελούν αλλά συνήθως βλάπτουν την ανάπτυξη του πνεύματος, με βάση τους μηχανισμούς με τα οποίους γίνεται η τελευταία.
Όσο για το παράδειγμά σου, είναι πολύ καλό! Και μάλιστα κινείται στη σφαίρα αυτού που έγραψα παραπάνω: «Δοκίμασες ποτέ να δείξεις ένα χαρούμενο παιγνιδάκι του υπολογιστή σε ένα μωρό, χωρίς να καταλήξεις μετά από πέντε λεπτά να σου μασάει το καλώδιο και να παίζει με το ποντίκι σαν να είναι γατί;» :)))
Το κακό γίνεται όταν το μωρό πάψει να προσέχει το ποντίκι και στρέψει πρόωρα την προσοχή του στην οθόνη…
nai ok ας μην το κανει οσο ειναι μωρο
ΑπάντησηΔιαγραφήας το κανει μετα την 6 δημοτικου
Να συμφωνήσω απόλυτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ένσταση όμως στην πλήρη αντικατάσταση και απόρριψη κάθε άλλης δραστηριοποίησης και μεθόδου έτσι;
Πριν παραδώσω το homework πάντως, κι αφού ήμουν ένα από τα παιδάκια που έπαιξαν σ' εκείνο τον παιδότοπο.. (κι αν βρω και τη φωτογραφία, θα σας τη στείλω :p)
ΑπάντησηΔιαγραφήνα πω ότι ήδη έχει αλλάξει η νοοτροπία, για μερικούς τουλάχιστον: Μια από τις πιο αγαπημένες μας βόλτες με τον Άκη, από όταν ήταν πολύ μικρός (αλλά και με άλλα πιτσιρίκια, πριν) είναι στο Παιδικό Μουσείο, στην Πλάκα. Δεν ξέρω αν έχετε πάει ποτέ, ή αν ξέρετε τι είναι. Οι πιο αγαπημένες αίθουσες πάντως, των περισσότερων παιδιών, είναι η σοφίτα (που έχει ένα τεράστιο μπαούλο με ρούχα διάφορα, και τα παιδιά -χωρίς καθοδήγηση, απλά με επίβλεψη- τα φορούν και φτιάχνουν "παραμύθια") και η αίθουσα ανακύκλωσης (που πας υλικά "άχρηστα" και μαζί μ' αυτά που βρίσκεις εκεί, προσπαθείς να φτιάξεις κάτι καινούριο -πάντα χωρίς καθοδήγηση, μόνο με διακριτική επίβλεψη). Α, και η αίθουσα που φτιάχνουν μπουρμπουλήθρες! :)))(εκεί, γίνεται χαμός: έχουν μια τεράστια σκάφη γεμάτη με σαπουνόνερο, και διάφορα "υλικά" που μπορεις να φτιάξεις σαπουνόφουσκες σε διάφορα σχέδια..! Είναι τέλειο :) ). Αυτό που ήθελα να πω, από τη δική μου τουλάχιστον εμπειρία, είναι πως τα παιδιά τούτα έρχονται σε επαφή με άλλα παιδιά περισσότερες ώρες από μας, από μωρά (όλο και πιο πολλά περνούν ώρες σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, και δεν μεγαλώνουν με γιαγιάδες. Δεν θα κρίνω αν είναι καλύτερο ή όχι, απλά το καταθέτω σαν γεγονός.)
*Για το homework του Σωτήρη, τώρα: Το τραγούδι έχει, κατά τη γνώμη μου 2 σκέλη: τις εικόνες, που εγώ τουλάχιστον δεν έζησα στην πόλη, αλλά μερικές (το "κάτω η τζαμαρία" που-χου) τα καλοκαίρια στο χωριό... :)
και το Γέλαγε η Μαρία, που γι' αυτό έχω απάντηση από έναν τραγουδοποιό της δικής μου γενιάς :) (όλα πάντα γίνονται για "μια Μαρία" ;) )
(**και σιγά μη σου ζητήσω και συγνώμη για το σεντόνι, χο χο χο)
Αυτό με τις μπουρμπουλήθρες, είναι πράγματι αγαπημένο των μικρών (και των μεγάλων, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε) ανά τις εποχές!!! Το Παιδικό Μουσείο το έχει και σε βαλιτσάκι, το έχουμε πάρει στο σχολείο (τζάμπα λεφτά τα μεταφορικά κατά την γνώμη μου, δεν είχε κάτι το kit που δεν το είχαμε στα σπίτια μας...)
ΑπάντησηΔιαγραφή;-D
Μία καλή συνταγή είναι να δείνεις στο μωρό στη κούνια ότι αντικείμενο έχεις να το πιάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφή