Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό

Αεικίνητο. Έτσι είναι αυτό. Έτσι και ο κόσμος γύρω. Αλλαγές αλλά και συγχωνεύσεις. Πάντα όμως κανείς δεν κάθεται να αναρωτηθεί: Τί ακριβώς τελικά εξυπηρετούν;

Το υπουργείο έχει βάλει ως όριο την μισή ώρα απόσταση από το σχολείο για τους μικρούς μαθητές, τα τρία τέταρτα για τους μεγαλύτερους. Ε τι, μισή ώρα περπάτημα δεν είναι κάτι το τρομακτικό, άλλωστε μισή ώρα απείχε και το σχολείο από το σπίτι, πήγαιν’ έλα! Ναι, αλλά με τα πόδια. Σήμερα όμως ποιος μιλάει για πόδια; Την εποχή που ο κάθε άνθρωπος έχει καρφωμένες τέσσερεις ρόδες κάτω από τα πόδια του, γιατί να μην έχουν και οι μαθητές;

Για πολλούς λόγους. Αλλά τελικά πάντα το θέμα δεν είναι οι αλλαγές, αλλά τί υπηρετούν αυτές οι αλλαγές. Που καταλήγουν. Στην χρηματοοικονομία. Μιας και αντί η χρηματοοικονομία να υπηρετεί τον άνθρωπο, ο άνθρωπος υπηρετεί την χρηματοοικονομία. Κάνει πολλή εντύπωση τελικά που ανέχονται οι άνθρωποι να είναι υπηρέτες, ενώ πάντα, στα λόγια, αποζητούν την ελευθερία! Αλλιώς δεν θα αναμασούσες κάθε τρείς και λίγο πως αντί το χρηματοπιστωτικό να υπηρετεί τον άνθρωπο, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί…

Εν τέλει, οι μαθητές θα πρέπει να δαπανούν ένα μέρος του χρόνου τους στις μετακινήσεις, όπως και οι εργαζόμενοι φυσικά, αυτοί όμως το κάνουν εδώ και καιρό. Αυτός βλέπεις είναι ο μοντέρνος τρόπος ζωής. Τί κι αν σπαταλάμε τη ζωή μας, δεν σπαταλάμε χρήματα για περισσότερα σχολεία. Γιατί σίγουρα ατασθαλίες γίνονται, σίγουρα πολλοί εκπαιδευτικοί, αντί να διδάσκουν, ως οφείλουν με βάση το λειτούργημα που έχουν επιλέξει, κάθονται σε γραφεία, αποσπασμένοι, ή απλά κάνουν χαβαλέ μέσα σε αίθουσες «πλιατσικολογώντας» μαθητές για τα ιδιαίτερά τους. Πολλοί, όχι όλοι, αλλά δυστυχώς το «κακό», το καταδικαστέο, πάνα κάνει αίσθηση και φαίνεται, και καλύπτει το «καλό», όποια και αν είναι η σχετική τους έκταση. Κι έτσι καίγονται και τα χλωρά. Διότι το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, μέσα στην αίθουσα, είναι από τα κουραστικότερα και δυσκολότερα επαγγέλματα. Κι ας σαρκάζουν οι πολλοί πως οι δάσκαλοι είναι ξεκούραστοι!

Αλλά αντί να μπει τάξη, αντί να οργανωθεί «το σύστημα», κρίνεται προτιμητέα η ελαχιστοποίησή του. Να ελαχιστοποιηθούν και τα έξοδα, κι ας σπαταλιέται ζωή, ζωή που θα μπορούσε να είναι πιο εποικοδομητική, αλλά και πιο ανέμελη. Ας κονσερβοποιηθεί στα σχολικά, στα κτίρια, στην απομόνωση. Άλλωστε χρόνια τώρα ο άνθρωπος «ποθεί» την απομόνωση. Πριν καμιά σαρανταριά, πενήντα και βάλε ίσως, στα χωριά η συλλογικότητα ήταν δεδομένη, οι άνθρωποι, όχι καλύτεροι από τους σημερινούς, απλά ενδιαφερόταν για το διπλανό τους. Αυτά όμως είναι αναχρονιστικά κουτσομπολιά, η μοντέρνα ζωή είναι ατομική και… μοναχική.

Άλλη αλλαγή πάλι: το «λειτούργημα». Μα κανείς σήμερα δεν πιστεύει πως υπάρχουν λειτουργήματα, ακόμα και αν φωνάζει για τους καθηγητές που θα έπρεπε να κάνουν λειτούργημα! Για την ακρίβεια, όλοι οι άλλοι πρέπει να είναι λειτουργοί, να κάνουν καλά τη δουλειά τους και να μην απεργούν, για να μπορεί το «άτομο» να κάνει ότι θέλει. Αρκεί να μην κάνει αυτό το άτομο το λειτούργημα, το άτομο πρέπει να κερδοφορεί, όχι να λειτουργεί!

Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό… Και μετά από πενήντα, εκατό χρόνια, κάποιος άλλος θα αναρωτιέται τί και πόσα άλλαξαν, τί είναι «καλό» και τί «κακό». Το θέμα πάντα είναι «τί εξυπηρετείται». Και τα σχολεία σήμερα δεν εξυπηρετούν τα παιδιά. Δεν εξυπηρετούν καν την κοινωνία, την χρηματοοικονομία προσπαθούν να εξυπηρετήσουν, αυτό είναι το μόνο κριτήριο.

Αυτό πρέπει να είναι και κατά το ΔΝΤ ευαγγέλιο. «Πουλήστε να ξεχρεώσετε», είπαν. Μόνο που δεν πουλιούνται όλα. Τουλάχιστον για όσους πιστεύουν πως δεν είναι το χρηματοπιστωτικό το παν. Και το βασικό που δεν πουλιέται είναι η αυτοδιάθεσή σου. Δεν υπηρετεί ο άνθρωπος το χρήμα, όσο και αν αυτό θέλουν οι σημερινοί εξουσιαστικοί μηχανισμοί. Όμως δυστυχώς οι πολιτικοί του σήμερα έχουν ήδη πουληθεί στο χρήμα, κι έτσι δεν σηκώθηκε κανένας να πετάξει έξω από την αίθουσα, από τη χώρα, τον άνθρωπο που σήκωσε το χέρι του δεικτικά να επιβάλλει την ιδεολογία του στους πολιτικούς της. Αυτά είναι τα καλά της σύγχρονης «δήθεν» δημοκρατίας. Έρχεται ο καθείς τυχάρπαστος περισπούδαστος οικονομολόγος και νουθετεί τους πολίτες. Οι θεσμοί και η πολιτεία πήγαν περίπατο, απομακρύνθηκαν «περί της μισής ώρας» από τους πολίτες, όπως τα σχολεία από τη μαθητιώσα νεολαία.