Η μέρα ξεκίνησε ήρεμα. Απ’ το ανοιχτό παράθυρο δεν ακουγόταν ο κλασικός θόρυβος της πόλης, η ατμόσφαιρα έμοιαζε περισσότερο με Κυριακάτικου πρωινού. Αυτό ίσως σημαίνει πως η απεργία θα έχει μεγάλη απήχηση. Πάντως ένας πρωινός περίπατος στο βουνό απεδείχθη και «κυριακάτικος» αλλά και όμορφος. Η άνοιξη έχει ξεκινήσει και ας μην έχει ακόμα γίνει συνειδητή η έλευσή της. Ειδικά με τον καιρό των προηγούμενων ημέρων. Τα κατακίτρινα πλέον «λιβάδια» στο δρόμο προς το φινατνοτροφείο καταμαρτυρούσαν την αλλαγή, αλλά απλά φάνταζαν περίεργα στο νου. Σαν φάρσα.
Η φιντανοφάρσα δε, συνεχίζεται. Δύο τινά συμβαίνουν: Ή απλά η βαρεμάρα έχει κατακυριεύσει την υπόσταση, ή απλά χρειάζεται κάποιος να πιαστεί χεράκι-χεράκι σε μια «στράτα, στρατούλα» προσπάθεια κίνησης. Ή και τα δύο μαζί. Αλήθεια αναρωτιέται κανείς: Να αναπνέει έμαθε; Άδεια γιατί δε ζητάει;
Α και παρεμπιπτόντως: Διάβασε τις οδηγίες και ακολούθα ‘τες…
Το σακάκι απαραίτητο μιας και η παρουσία στο νεκροταφείο απαιτεί και κάποια επισημότητα. Η θερμοκρασία των είκοσι πέντε βαθμών όμως αποτελούσε και αυτή μια έκπληξη. Το ένδυμα δεν κρατούνταν με άνεση στο κορμί. Η κίνηση μέτρια. Η μέρα μάλλον αποδεικνύεται διαφορετική από μια κλασική καθημερινή.
«Να συναντιόμαστε και σε καμιά χαρά, όλο σε λύπες βρισκόμαστε». Το πρόβλημα είναι πως δε συναντιόμαστε στη χαρά, πως δεν υπάρχει χαρά να συναντηθούμε, ή πως απλά τη χαρά την περνάμε εξ απαλών ονύχων και αδιαφορούμε γι’ αυτή και μόνο στη λύπη πλέον ψάχνουμε την επικοινωνία; Όποιο και αν συμβαίνει, κατάντια είναι.
Η επιστροφή είναι διαφορετική, η κίνηση έχει επιστρέψει στα δρόμους. Θυμίζει γιατί έχω εγκαταλείψει κάθε ιδέα μετακίνησης πέραν των απαραίτητων. Αδυνατώ να συμβιβαστώ με την «αναγκαιότητα» κατανάλωσης του χρόνου σε μετακινήσεις που θα έπρεπε να κοστίζουν λιγότερο από το ένα τέταρτο της σημερινή τους διάρκειας. Προτιμώ να μη μετέχω στη «ζωή της πόλης».
Βράδυ πια και το κείμενο κλείνει. Μικρά ρετουσαρίσματα αύριο που η ζωή θα έχει επιστρέψει στην συνηθισμένη ροή της. Τελικά να δόθηκε κάποιο μήνυμα από την απεργία; Και αν ναι, να το έλαβε κανένας αυτό το μήνυμα; Ή απλά οι ζωές έχουν γίνει βίοι παράλληλοι και η επικοινωνία έχει μετατραπεί σε αλληλουχία μονολόγων; Υπερβολική η προσκόλληση στο εγώ…
Και άμα σου λέω ότι ο τόπος μυρίζει καλοκαίρι, παραξενεύεσαι....
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε, η χαρά υπάρχει παντού! Πλάκα μου κάνετε??
;-P
1. Συμφωνώ με τη Σοφία. Η χαρά υπάρχει παντού.
ΑπάντησηΔιαγραφή2. Απεργήσαμε αλλά δεν πορευτήκαμε?
σε ποια κηδεια πηγες?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα κίτρινα λιβάδια που οδηγούν στο φυντανοτροφείο και το νεκροταφείο λίγο πιο πέρα θα πρέπει να επισκεφτούμε για άλλη μια φορά την Κυριακή. Εχω αρχίσει και κουράζομαι πλέον αυτά τα πάτρια κίτρινα λιβάδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ρωτήσω και εγώ όπως η exofthalmi, ή θα φανώ αδιάκριτη;
Μμμμ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν εννοείς πως η χαρά υπάρχει πάντα συνυφασμένη με τη λύπη, σε συγκεκριμένα, διαφορετικά κάθε φορά, ποσοστά κάθε πτυχής της ζωής, ναι. Αλλά η ουσία είναι πως το κυρίαρχο συναίσθημα είναι ένα και απλά τα υπόλοιπα παίζουν ρόλο συνισταμένων που εντείνουν ή απαλύνουν το κυρίαρχο.
Αλλιώς στα βαφτίσια θα λέγαμε συλλυπητήρια Σοφάκι μου.
Γιατί κροτούλα; Θα αλλάξει η άποψή σου περί της πιθανής ύπαρξης πτυχών συλλογικότητας ανάμεσά μας; :p
Θα σε στενοχωρήσω όμως μιας και ορισμένες φορές (αν πρόσεξες) υπάρχουν και άλλες προτεραιότητες.
Συμπαράσταση σε συνεργάτη ξωματιάρα μου, μην ανησυχείτε εσύ κι η ξηροκαρπίτα.
Σε λίγο ξηροκαρπίτα μου θ’ ανθίσουν κ’ οι παπαρούνες και η κατάσταση θα γίνει ακόμα πιο κρίσιμη…
Προφανώς και ισχύει αυτό που λες (σε διαφορετικά ποσοστά, χοχο) αλλά επίσης, είναι απίστευτο το σε πόσα απλά και αναπάντεχα πράγματα μπορείς να βρεις λίγη χαρά και να κάνεις πέρα την λύπη. Αλλιώς η ανθρωπότητα θα είχε εξαφανιστεί από κατάθλιψη στα πρώτα της βήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήLife always finds a way.
;-P
Ο χειμώνας επανήλθε δριμύτερος (ή δημήτριος, δε θυμάμαι πιο είναι το σωστό).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς Σοφία μου που δεν αυτοκτόνησε από ανία ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Απρίλη κι αν τον πλένεις κιτσομήτσε μου ;)
Από βλακεία, πιο πιθανό....
ΑπάντησηΔιαγραφή;-Ρ