Ώρα ουρανού

Κι ας ονομάστηκε ώρα γης. Τ’ ουρανού κατάκτηση ήταν γιατί φάνηκαν πάλι, έστω και λίγο, τ’ αστέρια και δηλώθηκε επίσημα ακόμα μια φορά η απεραντοσύνη του. Αυτή που κάποτε ο άνθρωπος κοιτούσε και, αναλογιζόμενος πόσο μικρός είναι και πόσα λίγα ξέρει, ήθελε να κατακτήσει είτε με την φυσική παρουσία, είτε με τη φιλοσοφία. Όλ’ αυτά πριν τα φώτα τον σκιάσουν και ο άνθρωπος στρέψει το βλέμμα του στο έδαφος, μιας και το στερέωμα δεν παρουσίαζε πλέον την εξωτική κι ελκυστική του όψη.
Ήρθε, πέρασε, επεδίωξε να δείξει. Τι έδειξε πέρ’ απ’ τ’ άστρα; Τί έμεινε; Για μία ώρα «ανάσανε» ο πλανήτης; Δεν νομίζω βέβαια πως υπήρξε προϊστάμενος βάρδιας σε εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας που ελάττωσε την παραγωγή εκείνες τις ώρες. Θες η άγνοια του ποσοστού συμμετοχής; Θες το γεγονός πως μετά μία ώρα η ζήτηση θα χτυπούσε κόκκινο; Θες το γεγονός πως η μετάβαση από μία μόνιμη κατάσταση λειτουργίας σε άλλη είναι δύσκολη και διαρκεί χρόνο; Άλλωστε τη νύχτα που ο κόσμος κοιμάται και η κατανάλωση πέφτει, δεν βγαίνουν εκτός λειτουργίας μονάδες παραγωγής. Η αποκατάσταση μόνιμης κατάστασης λειτουργίας είναι επίπονη. Ο πλανήτης σίγουρα δεν «ανέπνευσε» λοιπόν. Δεν εκλύθηκε λιγότερο καυσαέριο.
Για να επιτευχθεί κάτι πρέπει η τακτική αυτή να γίνει πανάκεια, αλλά δε φάνηκε τις υπόλοιπες μέρες να ελαττώθηκαν τα φώτα στα σπίτια. Τα μνημεία και τα κτίρια σίγουρα παρέμειναν φωτισμένα. Για τις βιτρίνες δε συζητείται καν, αυτές δε συμμετείχαν ούτε στην «ώρα ουρανού». Αλλά πώς να σβήσουν τα φώτα τα σπίτια; Πώς να «αναπνεύσει ο πλανήτης» όταν η οικογένεια δε μαζεύεται σε ένα δωμάτιο αλλά ο καθένας θέλει το χώρο του, το φως του, τη μουσική του, τη δική του τηλεόραση με το δικό του κανάλι, το αυτοκίνητό του, την «ανεξαρτησία του»; Είναι δυνατόν; Κοροϊδευόμαστε; Όλα αυτά αυξάνουν την κατανάλωση και συνεπώς βοηθάνε τα σύγχρονα πρότυπα και μοντέλα που την απαιτούν. Αλλά σίγουρα δεν βοηθάνε ούτε τον Άνθρωπο, ούτε τον πλανήτη. Βοηθάνε μόνο τα μοντέλα. Ζούμε όμως τον αιώνα της «ατομικής ανεξαρτησίας». Μπροστά σε αυτή τίποτε δε μετράει.
Τελικά ο πλανήτης δεν «ανέπνευσε» όπως εύστοχα διαφημιζόταν, η τακτική δεν έγινε πανάκεια αλλά ξεχάστηκε την επόμενη στιγμή, δίνοντας ίσως ραντεβού σε ένα ημερολογιακό έτος. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε. Άλλωστε, «αν δείξαμε ότι μπορούμε», γιατί δεν το υιοθετήσαμε; Τι κατάφερε τελικά να δείξει όλη αυτή η «κινητοποίηση»; Πέραν της λαμπρότητας του ουρανού μάλλον έδειξε μόνο άλλο ένα πράγμα: Ότι οι συλλογικές κινήσεις απαιτούν οργάνωση. Χωρίς οργάνωση και «ηγεσία» οι μεμονωμένες ατομικές ενέργειες δεν έχουν αποτέλεσμα. Και όσο δεν υπάρχει οραματιστής, δε θα υπάρχουν και μεταβολές.
Αλλά ο ουρανός πλέον είναι σκοτεινός, σβησμένος από τα φώτα του πολιτισμού, που να βρεθεί χώρος και έμπνευση για όραμα; Διαίρει και βασίλευε έλεγαν. Και το διαίρει επετεύχθη αποτελεσματικά. Τώρα οι βασιλείες είναι εύκολη υπόθεση…