Στάλα στάλα…

Ακόμα δε βγήκε ο Αύγουστος, ήρθαν τα πρωτοβρόχια. Από το απόγευμα με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό αναλογιζόσουν: «Θα περάσει πίσω απ’ τα βουνά; Δε θα περάσει πίσω απ’ τα βουνά». Δε γύρισε ο αέρας, δεν ήρθε η βροχή – έτσι πίστευες. Έλα μου όμως που σιγά-σιγά νύχτωσε και κόπασε ο μαΐστρος. Και το μπουρίνι μεν το γλυτώσατε, αλλά με το που έδυσ’ ο ήλιος, άρχισε μια ποτιστική βροχή άλλο πράμα. Μύρισε η φύση.
Αλλά βρέχει… και βρέχει… και ακόμα βρέχει…
Οι αστραπές «μεγαλειώδεις» σχίζουν τον κατάμαυρο ουρανό σε πολλαπλές διακλαδώσεις. Σχεδόν γίνεται η νύχτα μέρα. Έλα όμως που ο καιρός σε αναγκάζει να παραμείνεις εντός των τειχών… Τα παράθυρα ορθάνοιχτα να μπαίνει ο κρύος αέρας, αλλά να πάρεις καλοκαιριάτικα ομπρέλα να βγεις έξω; Πώς να είναι άραγε το γαλάζιο και λευκό σήμερα; Γιατί αν έχει κόσμο, καμιά δεκαριά νοματαίοι το πολύ χωράτε να συνωστιστείτε στο στεγασμένο τμήμα του μαγαζιού – το κυρίως μέρος είναι απλά ένα μπαλκόνι. Λες να αξίζει μια μαργαρίτα; Το δίχως άλλο, με θεα το πέλαγο, αν δεν γίνεται πανζουρλισμός, θα είναι εμπειρία, αλλά που να τρέχεις μεσ’ τη βροχή;
Και βρέχει… και βρέχει… και ακόμα βρέχει…
Κι αν συνεχίσει έτσι, την άλλη Κυριακή στο γάμο θα «δαγκώνεστε» απ’ την ψύχρα. Μιας και δεν είστε και κατάλληλα προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσετε τον καιρό αυτό. Καλή η βροχή ρε παιδί μου, αλλά θα βρωμίσει κι η θάλασσα από αύριο. Άντε τώρα για δυο-τρεις μέρες να μη φχαριστηθείς το κολύμπι. Ναι καλά.
Να ‘χει κόσμο άραγε στο γαλάζιο και λευκό;
Χμμφφφττττ…
Βρέχει… βρέχει… και ακόμα βρέχει…