Πέρας περιόδου

Η πρώτη παρατήρηση το μεσημέρι. Τα παραθυρόφυλλα απέναντι κλειστά, σφραγισμένα. Ενοικιαζόμενα δωμάτια, έρημα πιά από ενοικιαστές. Οι δρόμοι με σαφώς λιγότερα αυτοκίνητα και τώρα που το σκέφτηκες, δε θυμάσαι να είχατε σήμερα κορναρίσματα από τα μποτιλιαρισμένα αμάξια. Ναι, τους καλοκαιρινούς μήνες φαίνεται πως το μποτιλιάρισμα μεταφέρεται εκτός του Κλεινόν Άστεως, και των λοιπών τσιμεντομεγαλουπόλεων.
Στη διαδρομή προς την παραλία παρατήρησες πολλά σφραγισμένα παραθυρόφυλλα, οι ιδιοκτήτες κλείνουν τις επιχειρήσεις και αποτραβιούνται στην πόλη, ή στις πόλεις τους. Όλ’ αυτά φυσικά απλά σηματοδοτούν το τέλος της τουριστικής περιόδου. Η νυφούλα επιστρέφει σιγά σιγά στην καθημερινότητά της. Ποιά είν’ αυτή; Μα όταν μια περιοχή χαρακτηρίζεται από μία κατάσταση για οκτώ συνεχείς μήνες και μια διαφορετική, σχήματος ασύμμετρης καμπάνας, με αιχμή τον Αύγουστο, για τους τέσσερεις άλλους, τότε η καθημερινότητα χαρακτηρίζεται απ’ τους οκτώ μήνες!
Όχι, παρότι τα περισσότερα πλέον παράθυρα είναι σφραγισμένα και παρότι η παραλία φαίνεται άδεια, η «εποχή» δεν έχει λήξει. Άλλωστε θυμάσαι και την πασχαλινή παραλία που είναι… εντελώς άδεια, εσύ και άλλοι δυο τρεις που ούτε καν αντιλαμβάνεστε ο ένας τον άλλο. Το σημερινό λοιπόν παραμένει κοσμοπλημμύρα, όσο άδειο και αν φαίνεται σε σχέση με χτες. Η απότομη μεταβολή είναι αυτή που ξενίζει, το μυαλό δεν έχει μάθει να αποδέχεται εύκολα τις «ασυνέχειες».
Αλλά να, αρχίζουν και τα σχολεία αύριο, ηρέμησε η περιοχή. Η βαριά τουριστική περίοδος έληξε. Τα πράγματα γίνονται πιο «ανθρώπινα». Τελικά η μαζικοποίηση καταστρέφει τα πάντα…
Σιγά σιγά σε θυμήθηκαν και από το γραφείο. Τώρα είν’ αργά σκέφτηκες, χαιρέκακα. Η απόλυτη, αν και διπλωματικά διατυπωμένη απάντηση πως «δεν υπάρχει χρόνος» σε γέμισε μια δόση ειρωνείας. Ήταν σίγουρο εξ αρχής, από την ώρα που παρακαλούσες να ολοκληρωθούν κάποια τμήματα έγκαιρα, ενώ οι συνεργάτες έτρεχαν για μπάνια, κι ας έσκαγες εσύ. Όχι, τον γάμο δεν τον αφήνεις για να τρέχεις για πουρνάρια, κι ας είν’ και τα πουρνάρια της μαμάς Ευρώπης. Υπάρχουν και σημαντικότερα πράγματα στη ζωή απ’ το συνεχές ανταγωνιστικό κυνήγι. Για την ακρίβεια απ’ το συνεχές κυνήγι, γιατί ότι περιέχει ανταγωνισμό είναι απλά κακό και των πάντων υποδεέστερο. Κακό με όλη τη σημασία της λέξης. Ας ολοκληρώσουν μόνοι οι συνεργάτες. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, αν σε θεωρούν τόσο αναντικατάστατο, γιατί άραγε δε το δείχνουν και έμπρακτα; Όχι δηλαδή πως θεωρείς εσύ τον εαυτό σου αναντικατάστατο. Αλλά να, αν οι υπόλοιποι θέλουν να συνωστίζονται γύρω από καταληκτικές, εσένα δε σου πέφτει λόγος. Με ‘γεια τους με χαρά τους.
Στη συνέχεια φυσικά περιμένουν οι φιντανοϋποχρεώσεις, οπότε και πάλι ο χρόνος περιορίζεται σημαντικά. Ξανανοίγει νωρίς νωρίς το φιντανοτροφείο και σιγά σιγά όλα θα μπουν στους ρυθμούς τους. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του έλεγαν. Τώρα βέβαια, με τη παιδεία να νοσεί, γιατί πραγματικά νοσεί, για να μην πεις δηλαδή ότι έχει πεθάνει και την θέση της έχει πάρει μια διαδικασία παραγωγής εργαζομένων, αδαών πολλές φορές, η διάθεση για επιστροφή στον πάγκο δεν είν’ μεγάλη. Μεγαλύτερη είναι ίσως η διάθεση να παραμείνεις και να σφραγίσεις τελευταίος το παράθυρο που θα σημάνει το τέλος εποχής. Αλλά εντάξει, ας μη γινόμαστε και πλεονέκτες…
Εκατό σελίδες, εβδομήντα πέντε χιλιάδες λέξεις. Καλή η πρόοδος. Το πρώτο εγχείρημα βαίνει προς ολοκλήρωση. Υπάρχει ακόμα δρόμος βέβαια…
Επουλώθηκε και το γόνατο. Σήμερα πέταξε το τελευταίο στρώμα νεκρού δέρματος και πλέον φαίνεται μόνο το σημάδι. Με το πέρας εποχής και αυτό. Το σημάδι όμως θα τη θυμίζει για λίγο ακόμα...
Η τελευταία ημέρα του Αυγούστου φεύγει και μαζί της εξατμίζονται τα όποια καλοκαιρινά όνειρα. Από αύριο φθινόπωρο. Ημερολογιακά. «Κανονικά» αργεί λίγο ακόμα. Τίποτε δεν άλλαξε στο μικροσκοπικό πλαίσιο της καθημερινότητας. Ούτε και περίμενες, ούτε και περιμένεις είν’ η αλήθεια κάποια αλλαγή. Όσο και αν κατά βάθος την επιθυμούσες. Αρκετά βαθειά, ώστε να μην γελάει το συνειδητό του μυαλού.