Ταπ ταπ ταπ…

Τούμπανο το μάτι. Από τί; Πώς; Ε, άλλους τους πιάνει το Η1Ν1, αυτό των χοίρων που δεν θέλουν να λέγεται των χοίρων γιατί χαλάει την πιάτσα, ε, εδώ έπιασε το μάτι. Μα λέγεται πως τους σαββατογεννημένους δεν τους πιάνει, άλλο εννοούν, ε; Και από απλό πρήξιμο, πέρασε σε πόνο. Να ‘σου τα κολλύρια και οι αλοιφές, η φλεγμονή δεν λέει να φύγει.

Και δεν είναι μόνο αυτό, μήνες τώρα γινόταν σχέδια για απόδραση. Οκταήμερη στο Λεπάντο και μετά στην νυφούλα του Ιονίου. Αλλά μπαααα, με τη γκαντεμιά που μας δέρνει… Τη μία θα πηγαίναμε αλλά τελικά δεν μπορέσαμε να πάρουμε την άδεια, την άλλη θα πηγαίναμε αλλά κάτι έπαθε ένας συγγενής, την Τρίτη θα πηγαίναμε αλλά χάααλια ο καιρός ρε παιδάκι μου, τί να πας να κάνεις; Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κρεβατωθείς, ε τώρα που θα πηγαίναμε, άλλαξαν τα σχέδια και μεταφέρθηκε το χειρουργείο κατά δύο εβδομάδες, πάει, πέταξε το πουλάκι! Το Πάσχα μόνο μην γίνει καμιά στραβή και δεν πάμε, την αυτοκτονία στο τσεπάκι την έχουμε…
[Ε, να πάει και καλά το χειρουργείο, αλλά αυτό δεν το λέμε, ΘΑ πάει καλά το χειρουργείο, δεν είναι ταξίδι και προπάντων δεν το σχεδιάζουμε εμείς, οπότε…]

Άαααντε πια, χτικιάσαμε εδώ πέρα… (Δεν επιστρέφεται και η άδεια...)

ΓΡΟΥΜΦ….

{Μα καλά, εκεί στη γερμανία, ένα παπούτσι, σαμπό, παντοφλάκι, τσόκαρο στο φινάλε, κάτι τοις τέλος πάντων, δεν το φοράνε στο πόδι;;; Ξυπόλτα παν στο μάθημα;}