Και τώρα; Τί θα κάνουμε χωρίς σούσι;

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών καταδεικνύουν ακόμα μια φορά το λάθος δρόμο που έχει πάρει η παγκοσμιοποίηση και την ανάγκη της τοπικής ανάπτυξης και αυτονομίας στο δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό. Δεν είν’ το ραδιενεργό νέφος το πρόβλημα για χώρες που βρίσκονται στην άλλη άκρη της γης, παρότι θα ήταν καλύτερα χωρίς αυτό. Αλλά στα επίπεδα που έχει διασπαρεί, το νέφος το οποίο θεωρείται και λέγεται ότι υπάρχει, δεν αποτελεί σοβαρή απειλή. Ο πυλώνας της κινητής τηλεφωνίας είναι μεγαλύτερη απειλή για τον αντίποδα της γης σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα.

Στο παγκόσμιο πλανητικό χωριό όμως την μεγαλύτερη επικινδυνότητα φέρουν τα εμπορικά προϊόντα. Προϊόντα που ήδη στην Ιαπωνία «απαγορεύτηκε» η κατανάλωσή τους. Προϊόντα που θα εξαχθούν και που τρίτες χώρες στηρίζονταν στην κατανάλωσή τους. Και μπορεί να μπορεί ο μέσος άνθρωπος να ζήσει χωρίς σούσι, το ερώτημα είναι αν θα σκεφτεί να ζήσει χωρίς αυτό. Ένα επιπλέον ερώτημα γεννάται φυσικά και για… τις ηλεκτρονικές πλακέτες! Θα «κάνει» η ανθρωπότητα χωρίς αυτές; Θα στήσει μήπως εργοστάσια παραγωγής αλλού;

Όλα τα μη-τρόφιμα προϊόντα που εξάγονται από την Ιαπωνία και φτάνουν σε κάθε σπίτι μπορούν εν δυνάμει να φέρουν μια μικρή ποσότητα ραδιενεργού υλικού. Τόσο μικρή που δεν θα σκοτώσει κανέναν, άμεσα και ορατά, αλλά μια επιπλέον πιθανότητα λευχαιμίας θα εισάγει. Αυτό θα παρατηρηθεί τελικά σαν μια αύξηση του ποσοστού εμφάνισης λευχαιμίας στο γενικό πληθυσμό, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ποιός ασχολείται άλλωστε με τη στατιστική, και την εμπιστεύεται, αν τα λεγόμενα δεν αφορούν στο χρηματιστήριο; Σαμ’ πως ασχολήθηκε κανείς με τα επίπεδα λευχαιμίας πριν και μετά το ατύχημα στο Τσερνομπίλ, ή τα αντίστοιχα επίπεδα πριν και μετά τους βομβαρδισμούς στη Σερβία;

Αλήθεια, οι βομβαρδισμοί στη Λιβύη γίνονται με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου; Γιατί συχνά πυκνά ο Καντάφι έκανε εξαγωγή άμμου της ερήμου προς τη νότια Ευρώπη! Φρόντιζαν γι’ αυτό οι άνεμοι και τα ράλι στη Σαχάρα! Όχι ότι οι εκρήξεις δεν θα σηκώσουν νέφη. Τα οποία θα πέσουν στα παράλια της Ευρώπης στην επόμενη λασποβροχή. Όπως όταν οι φωτιές της Πελοποννήσου κινδύνευαν να στείλουν τοξικά νέφη προς την Αίγυπτο.

Ο φόβος βέβαια της μάζας δεν είναι κάτι θεμιτό, ή εύκολα διαχειρίσιμο, γι’ αυτό δεν είναι καλό «να τρομάζεις τον κόσμο», γι’ αυτό και αποσιωπούνται; Ή μήπως ο καθένας αποφασίζει με ποια πράγματα πρέπει να τρομάζει ο κόσμος, ανάλογα με την πολιτική που θέλει να ασκήσει; Οι επιτροπές ατομικής ενέργειας προφανώς και δεν θέλουν υποψίες τέτοιας μορφής στον κόσμο.

Το πρόβλημα παραμένει: στο μικρό πλανητικό μας χωριό η παγκοσμιοποίηση έχει πάρει λάθος δρόμο. Το νερό, ο αέρας και όσα αγαθά είναι κοινά, έτσι τα όρισε η φύση, κοινά, όχι ιδιοκτησίες, μεταφέρονται από τόπο σε τόπο. Ο άνθρωπος όμως μπορεί τουλάχιστον να φροντίζει για την αυτονομία του. Με τον τρόπο αυτό και θα ελαττώσει την μεγάλη διάχυση των τοπικών προβλημάτων αλλά και θα αποφύγει πιθανές επισιτιστικές κρίσεις. Διότι άντε και το σούσι το βγάζει ο μέσος δυτικός από την διατροφή του, την ηλεκτρονική πλακέτα πώς θα την βγάλει; Κι ακόμα και αν η ανθρωπότητα βάλει μυαλό και η ηλεκτροπαραγωγή από σχάση εγκαταλειφθεί, υπάρχουν ένα σωρό άλλα προβλήματα που μπορούν να θίξουν την εύθραυστη ύπαρξή της. Κίνδυνοι που τουλάχιστον με ανάπτυξη των κοινωνιών σε διαφορετικό πρότυπο από αυτό της εξάρτησης από το παγκόσμιο εμπόριο θα ελαττωθούν σημαντικά.

Κι επειδή τα είκοσι χιλιόμετρα είναι απλά ένα όριο, το οποίο θεσπίστηκε με βάση μια συνάρτηση κόστους/οφέλους, η οποία εξυπηρετεί κάποιο αξιακό σύστημα, αλλά στην πράξη το κόστος για κάποιους μπορεί να θεωρηθεί δυσβάστακτο ανεξαρτήτως οφέλους, καλό θα ήταν να προσέχει ο καθένας μας λίγο παραπάνω τί ακριβώς βάζει στο πιάτο του, ή μέσα στο σπίτι του. Γιατί δυστυχώς ο έμπορος θα εισάγει από το πιο φτηνό και το πιο κερδοφόρο, όχι το πιο ασφαλές.

Ευτυχώς που το πρόβλημα είναι στο σούσι κι όχι στο στάρι, τουλάχιστον για σήμερα…