Μπρελόκ, ζαρντινιέρα… πλάκα στην πλάκα…

Ας μη γελιέσαι, η αυθαιρεσία της εξουσίας είναι αχρωμάτιστο διαχρονικό πρόβλημα. Αλλά… υπάρχει ένα μεγάλο αλλά. Δυστυχώς υπάρχουν ιδεολογικές αποχρώσεις που την εντείνουν και άλλες που την μειώνουν.
Ας μην γελιέσαι, όταν έχεις εμπεδώσει πως «πρέπει να επιβάλλεις την τάξη» και «σου έχουν διδάξει πως εσύ κυβερνάς το κράτος και είσαι εξουσία», τότε όλο και πιο πολύ «ανεβαίνει ο εγωισμός σου» και η επιβολή και η αυθαιρεσία γίνονται τρόποι ζωής. Φρίξαμε από την πλάκα της Ομονοίας; Φρίξαμε για την ζαρντινιέρα της Θεσσαλονίκης; Φρίξαμε για τους κρίκους των κλειδιών; Γιατί φρίξαμε;
«Αυτά δεν υπάρχουν πια, δεν είναι έτσι τα πράγματα». Το ακούω κάθε μέρα, την συζήτηση την είχα στο σαλόνι μου, την επαναλάμβανα κάθε φορά που γινόταν κάτι (αφού δεν είναι έτσι και δεν γίνονται αυτά, τότε γιατί την επαναλάμβανα;). «Δεν είναι όπως ήταν το ‘70». Δεν είναι; Αλήθεια πόσες φορές, παρότι δεν το πίστευα, ήθελα να το πιστέψω – ήθελα να πιστέψω πως η ιδεολογία έχει αλλάξει. Εις μάτειν. Η ιδεολογία της επιβολής της τάξης, των «φίλων της επιβαλλόμενης ελευθερίας» το μόνο που μπορεί να φέρει είναι η αυθαιρεσία. Αυθαιρεσία, φαινόμενο συνυφασμένο με την επιβολή. Όντως οι άνθρωποι, ο λόγος και τα μέσα άλλαξαν, αλλά η νοοτροπία όχι. Και δυστυχώς τα «προβλήματα» δεν ξεκινάνε από το φαινόμενο, αλλά από την κρυμμένη ρίζα. Πάντα τα προβλήματα από εκεί ξεκινάνε και όσο την αγνοούμε, όσο υπάρχουν κοκορόμυαλοι που ενδιαφέρονται μόνο για το τομάρι τους και θυσιάζουν τα πάντα ώστε να νοιώσουν (όχι να υπάρξουν) «ελεύθεροι» και «προστατευμένοι», τώρα, σήμερα, τόσο πιο δέσμιοι και ευάλωτοι θα είναι στην αυθαιρεσία της εξουσίας, χωρίς να λογαριάζουμε πως η αστυνόμευση και επιβολή δεν μπορεί να τους παράσχει συνεχή και απρόσκοπτη προστασία. Άλλωστε, τα συστήματα ασφαλείας τα έφτιαξε άνθρωπος, οπότε άνθρωπος μπορεί και να τα διατρήσει.
Θεωρούν πως θυσιάζουν την ελευθερία… προς χάριν της ελευθερίας (ω πόσο οξύμωρο) και σύντομα θα ανακαλύψουν την επιβολή και την αυθαιρεσία να χτυπούν την ίδια τους την πόρτα. Αρκεί να σκεφτούμε πόσα πράγματα έχουν θυσιαστεί αργά-αργά, προς χάριν της «θεωρούμενης ελευθερίας» ώστε να μην θιγεί η πραγματική αιτία που κρύβεται στην νοοτροπία και τις επιδιώξεις. Η ελευθερία είναι όρος συλλογικός, δεν αποτιμάται ούτε επιδιώκεται σε ατομικό επίπεδο. Ούτως ή άλλως δεν ορίζεται σε ατομικό επίπεδο, εκεί ορίζεται η ασυδοσία. Και οι θυσίες θα συνεχίζονται, όσο υπάρχουν απελπισμένοι και η επιβαλλόμενη απελπισία αυξάνει. Επίλυση σημαίνει άρση αιτίας.
Όσο για την ηγεσία τι μπορείς να πεις… Σίγουρα το κεφάλι δεν φταίει αν κλωτσάνε τα πόδια. Ή μήπως φταίει; Σίγουρα η ευθύνη της πράξης δεν βαρύνει την ηγεσία. Η ηγεσία όμως βαρύνεται από την ευθύνη της αδυναμίας της να αποτρέψει εκ των προτέρων την πράξη. Όταν οι υφιστάμενοί σου διαπράξουν ένα παράπτωμα, τότε δεν είσαι υπεύθυνος για το παράπτωμα, αλλά γιατί δεν μπορείς να τους διοικήσεις ορθά. Ο ρόλος της αστυνομίας δεν είναι η επιβολή της τάξης. Είναι η διατήρηση της τάξης και η διαφύλαξη των νόμων. Η αστυνομία υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο, δεν το κυβερνά. Όχι, ο αρχιπραίτωρ δεν πρέπει να παραιτηθεί. Να καρατομηθεί πάραυτα «στην κεντρική πλατεία του χωριού» οφείλει. Έτσι, για πλάκα...
«Δεν είναι όπως ήταν το ‘70». Ήλπιζα να ήταν αλήθεια, αλλά πως μπορείς να θεωρήσεις «μεμονωμένα» τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά;