Θαλασσινή αύρα

34 μέρες, 3.500 χιλιόμετρα μετά (πάνω από 100 ανά μέρα.. ΟΥΑΟΥ), και πολλά ναυτικά μίλια μετά (όχι δεν έχω το PPC μαζί μου στο windsurf να μετράω τα μίλια με GPS) γύρισα κι εγώ στο τσιμέντο. Χάλια, χάλια… εντελώς χάλια δηλαδή το τσιμέντο (όχι οι διακοπές). Η αλήθεια είναι ότι μετά την παραλία και το blogging πλάι στο κύμα, μου έρχεται άχρωμο να εκφραστώ με θέα 4 τοίχους. Γι’ αυτό λοιπόν, και λαμβάνοντας υπ’ όψη της υπόσχεση που έδωσα στην KVούλα για πολλές θαλασσινές εικόνες, ας αφήσουμε τα χρώματα να μιλήσουν μόνα τους.

Το σίγουρο είναι ότι μου έπεσε πολύ βαρύ το τσιμέντο μετά από αυτά. Άσε που μου έπεσε βαρύ και το χθεσινοβραδινό φαγοπότι… Ήρθα; Γιατί ήρθα; Πότε φεύγω; Για την ώρα πάντως πάω να δω πόσο διαβάσανε τα φυντάνια μου το καλοκαίρι… Τι ποσοστά επιτυχίας λέτε να έχουμε;