Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Παιδεία και σκουπίδια

Η χρονιά αναμενόταν εξ αρχής «θερμή», αλλά έκλεψαν το εναρκτήριο λάκτισμα άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες οι φοιτητές ξεσηκώθηκαν πολύ πριν τα φυντάνια για τις περικοπές και την εμπορευματοποίησης της παιδείας.
Τα φυντάνια όμως ακολούθησαν. Με στόχο να καθαριστούν οι αίθουσες η σημερινή κατάληψη. Όχι για να γίνει η δουλειά δηλαδή, αλλά για να πιεστούν οι υπεύθυνοι. Και με στόχο να αντληθούν τα κονδύλια για πληρωμές ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν, αλλά η πολιτεία αναβάλει τις υποχρεώσεις της στις καλένδες. Πάλι τα φυντάνια χαμένα είναι, αλλά τα αιτήματά τους είναι σοβαρά και σίγουρα μη κομματικά, αν και πολιτικά.
Αλήθεια φέρουν κι αυτά την ευθύνη, καφέ, τσιγάρο και φαΐ μέσα στις αίθουσες προφανώς και υποδηλώνει ένα είδος ασέβειας προς το χώρο και για όσα αυτός προορίζεται. Πώς να μην γεμίσει το καλάθι, να μην ξεχειλίσει, και να μην μετατραπεί το μισό δάπεδο σε σκουπιδότοπο; Όμως φταίει πρώτα η πολιτεία, δεν διαθέτει κονδύλια για καθαρισμό, καθαρίστριες δεν υπάρχουν, γιατί αν υπήρχαν θα «μεταλλασσόταν» γρήγορα σε διοικητικό προσωπικό, άσε που θα κόστιζαν παραπάνω από μια σύμβαση με ιδιωτική επιχείρηση. Όμως ακόμα και αυτή λειψή μέσα στην οικονομική κρίση. Φτάνουν δε φτάνουν τα χρήματα για τις εργατοώρες που χρειάζονται οι διάδρομοι. Οι υπεύθυνοι της εταιρίας φροντίζουν ώστε να υπάρχει «προϊσταμένη» που δεν επιτρέπει την είσοδο των καθαριστριών στις αίθουσες. Ακόμα και αν κάποιες φιλοτιμούνται και δεν θέλουν να βλέπουν τα φυντάνια μέσα στη βρώμα.
Κι αυτά πάλι, όταν η πολιτεία τους φέρεται σαν να είναι γουρούνια, γιατί να περιμένει κανείς να φερθούν καλύτερα; Γιατί να σεβαστούν το χώρο; Γιατί να μην φερθούν κι αυτά ως «γουρούνια»; Αυτήν την παιδεία άλλωστε διδάσκονται. Επαγγελματική κατάρτιση, στεγνά και παρωπιδικά, κι από παιδεία… Ας όψονται η Αννούλα κι ο Γιαννάκης που ασελγούν στο ψυχοραγόν κουφάρι της παιδείας…
Περικοπές, άκριτες περικοπές στο δημόσιο, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται σε τί οδηγεί η συνεχής προσπάθεια συμπίεσης του κόστους. Κι όσο και αν προσπαθεί κάποιος να κρατήσει σε υποφερτά επίπεδα ένα γραφείο και ένα εργαστήριο, πώς μπορεί, όταν οι χώροι δέχονται καθημερινά την επίσκεψη μερικών δεκάδων;
Αλλά γιατί να αναζητηθεί η παιδεία στα είκοσι; Γιατί να μην αναζητηθεί νωρίτερα; Στα οκτώ ας πούμε που ο μικρός Στεφανάκος είπε στη μαμά του ότι αγαπάει τα χρήματα πιο πολύ από τους γονείς του; Μιας και με αυτά μπορεί να αγοράσει παιγνίδια από τα τζάμπο; Να παιδεία! Να πως ξεκινάει η θεσμοθέτηση αξιών!
Πόσο άσχημο ακούστηκε στ’ αυτιά των παρευρισκομένων, πόσο αληθινό όμως, όλοι σήμερα πατούν επί πτωμάτων γι’ αυτά, παντού διδάσκεται κατανάλωση και διαφημίζονται εταιρίες, και τα μπραντ νέιμς έχουν σκεπάσει και αποκρύψει κάθε τι το ανθρώπινο, το φυσικό, η ανθρωπότητα ζει στον ξέφρενο, εικονικό κόσμο του χρήματος και της κατανάλωσης.
Αυτή είναι η παιδεία της σημερινής κοινωνίας που ζει μέσα σε απαστράπτοντα εμπορικά κέντρα, γεμάτα με πολύχρωμα στολίδια και ποικιλία από μάρκες και προϊόντα, δαπανώντας όσο το δυνατό λιγότερες ώρες σε βρώμικα και άχρωμα σχολεία και πανεπιστήμια, τα οποία προσφέρουν απλές, στερεότυπες «οδηγίες χρήσεως» για μελλοντικές επαγγελματικές θέσεις, στοχεύοντας απλά σε μια καλή οικονομική αποκατάσταση, ώστε να μην χρειαστεί να ελαττωθούν οι ώρες που δαπανώνται στα αστραφτερά mall και στα «διασκεδαστήρια».

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Απολογισμοί

Ένας από τους σίγουρα χαμένους των εκλογών πάντως ήταν τα φυντάνια. Τρεις βδομάδες απουσίας, θα περίμενε κανείς ότι θα ασχολούνταν τουλάχιστον το ένα δεύτερο από τις ώρες που έχασαν με τη μελέτη και ας αφιέρωναν το υπόλοιπο δεύτερο στη διασκέδαση. Ανέκδοτο ήταν αυτό. Το ένα δέκατο αυτών κουτσά στραβά, το προηγούμενο βράδυ, «μελέτησαν» το σύστημα και επίλυσαν τις εξισώσεις. Δηλαδή κατέγραψαν τη λύση, αλλά οι απαντήσεις; Η κρίση περί της αποτελεσματικότητας των συγκρινόμενων μεθόδων; Ε αυτά ήθελαν πράξεις και… κριτική σκέψη και μέσα στη μαύρη νύχτα της χτεσινής…
Όταν παίρνεις στα χέρια πάντως το πολυπόθητο γραπτό, κουράζεσαι υπερβολικά με το να βλέπεις συνεχή ορθογραφικά λάθη, λες και γίνονται επίτηδες. Το αι έχει καταργηθεί, τη θέση του έχει πάρει το ε, αλλά μιας και η γραμματική επιβάλλει και μερικά από δαύτα, πετάμε στην τύχη κάποια, στον πληθυντικό ας πούμε! Πολλοί αυτοί, πολλά τα γράμματα του αι, ταιριάζει μάλλον. Και τα ι, γιατί είναι τόσα πολλά και μας μπερδεύουν; Και πάει λέγοντας, και η κούραση συσσωρεύεται και μια διάθεση να πεταχτεί το γραπτό στο πάτωμα, όχι μόνο για τα ορθογραφικά, τα οποία θολώνουν το μάτι, αλλά και για τα συντακτικά, όπου εξαναγκάζουν το μυαλό να προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει το κείμενο, αντί να το αναγνώσει, αναπτύσσεται και κυριεύει την ύπαρξη, και ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν λαμβάνει υπόσταση είναι ο όποιος σεβασμός απαιτείται απέναντι στο κείμενο ενός φυντανιού. Ένας σεβασμός που λογικά θα έπρεπε να είναι αμοιβαίος, αλλά μάλλον μονόπλευρος καταλήγει.
Να ήταν έτσι άραγε πάντα; Αν ήταν, ήταν σε έναν άλλο κόσμο, στον οποίο δεν συμμετείχες. Κι ας ανακουφίστηκες όταν καταργήθηκε το πολυτονικό, παρότι είχε κι αυτό τη χρησιμότητά του. Όχι, ό,τι και αν λέει ο «μέσος άνθρωπος», τίποτε δεν είναι άχρηστο. Ίσως απλά να μην αξιολογείται ως σημαντικό, με βάση τα σημερινά κριτήρια, αλλά χρήσιμο είναι. Και δεδομένου ότι τα κριτήρια συχνά αλλάζουν, καλό είναι να αποφεύγονται οι καταργήσεις και οι χαρακτηρισμοί.
Άλλωστε, τη στιγμή που παγκοσμίως εγκαταλείπονται οι «μη-ανταποδοτικές» επιστήμες, με βάση τα κριτήρια της αγοράς πάντα, ενθαρρυντικό ακούγεται πως στη Βρετανία γίνεται εκστρατεία επιστροφής των λατινικών και αρχαίων ελληνικών. Βοηθάνε λέει στην ανάπτυξη του πνεύματος λένε, ευτυχώς κάποιοι άλλοι, γιατί αν το έλεγαν έλληνες θα χαρακτηριζόταν ως συντηρητικοί κι οπισθοδρομικοί. Όπως και όλα όσα διδάσκεται κάποιος βοηθάνε στην κατανόηση μηχανισμών και στην ανάπτυξη πολυδιάστατων τρόπων σκέψης. Άρα και στην επίλυση προβλημάτων. Αλλά σήμερα βλέπεις τα φυντάνια κάθε μέρα, πολλάκις, πολλάκις την ώρα θα έλεγε κανείς, αναρωτιούνται: Πού θα μας χρησιμέψει αυτό; Πουθενά παιδί μου, κοιμήσου εσύ και η τύχη σου θα δουλέψει, θα τα λύσει όλα!
Κι ύστερα, τί τραγικό, αναγκάζεσαι να «διδάξεις» πως σημασία, από τις σημερινές επιχειρηματικές πρακτικές, δίδεται στην βέλτιστη οικονομική λειτουργία του ελέγχου ποιότητας, καθώς η ποιότητα αποτελεί ανταγωνιστικό πεδίο ανάμεσα στις επιχειρήσεις. Αν κριθεί όμως οικονομικότερο να πουλάει η επιχείρηση προϊόν χειρότερης ποιότητας από αυτό που μπορεί να παράγει, αυτό είναι θεμιτό και επιδιωκόμενο. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι η ποιότητα είναι σχετικό μέγεθος και μετράται πάντα συγκριτικά, δεν δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα; Ποιότητα, παρωχημένη ιδέα. Σημασία άλλωστε έχει η δημιουργία εμπιστοσύνης και όχι η ποιότητα αυτή καθ’ εαυτή. Με τους νόμους της αγοράς μια χαρά συμφωνούν όλα αυτά, με την κοινωνία όμως γιατί συμφωνούν; Με την ηθική και το μεράκι πάντως διαφωνούν κάθετα. Αλλά η ηθική και το μεράκι αποτελούν μάλλον και αυτές παρωχημένες ιδέες.
Κι ύστερα σου λένε: μάθε παιδί μου γράμματα…

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Νοεμβριανά

Ήρθε και η 17η και πέρασε. Πιο «τζούφια» επέτειος δεν υπήρξε, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον. Γιατί άραγε; Εντάξει, ατόνησαν τα συνθήματα, αλώθηκαν από το χρήμα και το κέρδος, αλλά τόσο χαμηλά πια έπεσαν οι ιδέες και οι φόροι τιμής; Πέρασαν στη μεταμεσονύχτια ζώνη αφιερωμάτων; Για τα ιδιωτικά κανάλια ούτως ή άλλως δεν είναι παράξενο, η ιδεολογία τους είναι η καινούργια, κέρδος και χρήμα, όχι παιδεία κι ελευθερία, συνεπώς η απουσία εκπομπών που δεν φέρνουν χρήμα είναι αναμενόμενη, όσο και αν αυτές αποτελούν παιδεία. Είναι η εποχή των ριάλιτι σόους άλλωστε. Αλλά τίποτε δεν έγινε από θεσμούς και κοινωνία για να αποταθεί φόρος τιμής; Τίποτε αξιόλογο για να αναφερθεί ως είδηση; Το πολυτεχνείο «δεν πουλάει πιά»;
Ήρθε κι ο νέος προϋπολογισμός. Μείωση του τουριστικού ΦΠΑ. Μπορεί κάμποσοι έλληνες να μην έχουν να φάνε, να στερούνται ψωμιού και παιδείας, την ελευθερία την έχασαν πολύ παλιότερα, τότε που χρεώθηκαν στις τράπεζες για την γιαλατζί ανάπτυξη της «οικονομίας», αν και η αλήθεια να λέγεται, η ελευθερία του τόπου τούτου έχει χαθεί αιώνες πριν, αλλά τουλάχιστον όλοι οι έλληνες, πεινασμένοι χορτάτοι, θα πληρώνουν φθηνό ξενοδοχείο. Το γαλατάκι του μωρού θα συνεισφέρει στον κρατικό κορβανά, αλλά όχι και οι τουριστικές επιχειρήσεις, που στην τελική δεν είναι και τόσο απαραίτητες όσο το γαλατάκι. Λέγεται πως έτσι θα έρθει περισσότερο γαλατάκι, τελικά. Τελικά όμως, όχι τώρα· κάποτε και μόνο αν συντρέξουν και μερικοί άλλοι, μυριάδες, παράγοντες. Η πιθανότητα να παραχθεί κατευθείαν αυτό το γαλατάκι αντί να έρθει στο μέλλον δεν περνάει απ’ το μυαλό κανενός «πολιτικού»…
Το κράτος δε, νομιμοποιεί για ακόμα μία φορά το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Μετά την περαίωση, τώρα μπορεί ο έλληνας να αγοράσει και πρώτη κατοικία με χρήματα που «δεν έχει». Που δεν μπορεί να δικαιολογήσει. Αλαλαγμός, μια τέτοια τακτική θα φέρει περισσότερο χρήμα στο κράτος, αλλά και στην αγορά! Τελικά. Πάλι τελικά. Το γαλατάκι του μωρού πάντως θα του το αποφέρει εξ αρχής το χρήμα. Όλα κι όλα. Πάνω απ’ όλα οι σωστές προτεραιότητες. Σε αυτό το κράτος αλήθεια πώς να τηρηθούν οι νόμοι όταν κάθε τρεις και λίγο νομιμοποιείται η παρανομία; Όχι ότι ο νόμος είναι κάτι το a priori αποδεκτό προς ακολούθηση, αυτά ισχύουν μόνο για τις εντολές βίβλου θρησκείας, αλλά ο νόμος παραμένει εργαλείο της πολιτείας. Η οποία καθημερινά κλείνει το μάτι και νομιμοποιεί την ανηθικότητα και την παρανομία. Η χείριστη μορφή του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» βρίσκεται ήδη σε εφαρμογή.
Ο κύριος ΣΕΒ από την άλλη ζητάει απολύσεις στο δημόσιο και ακόμα και ο υφυπουργός των οικονομικών τον σιγοντάρει. Ο κύριος ΣΕΒ άλλωστε χύνει κροκοδείλια δάκρια για τους εργαζόμενους. Τους οποίους ο ίδιος απέλυσε, όχι κάποια κρίση. Όλα κι όλα, πάνω απ’ όλα οι προτεραιότητες. Το χρήμα πάνω από τον άνθρωπο. Το δημόσιο λοιπόν κατηγορείται για τη μεγάλη μαύρη τρύπα. Τον κύριο ΣΕΒ θα τον εγκαλέσει κανείς στην τάξη; Θα του αποδώσει τα πρόστιμα που έχει πληρώσει το ελληνικό κράτος για τις ατασθαλίες των μελών του; Θα του αποδώσει το κόστος όλων των μέτρων που έλαβε το κράτος για να αποκαταστήσει τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές ζημιές που προκάλεσαν; Το κόστος των πρακτικών τους που έφεραν την οικονομία σε αυτό το σημείο; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα πάντως, κι αυτά τα σπασμένα το έρμο το γαλατάκι θα τα βγάλει! Ακόμα και οι κρατικοί λειτουργοί τον σιγοντάρουν τον κο ΣΕΒ, ψιθυρίζοντας πως δεν μπορεί ο ιδιώτης να στηρίζει το δημόσιο. Λες και δεν είναι ο ιδιώτης αυτός που συστηματικά αποφεύγει να αποδίδει τα του καίσαρος τω καίσαρι, ενώ στην πράξη το μόνο στήριγμα του δημοσίου είναι οι πολίτες του, οι οποίοι όμως… σήμερα ιδιωτεύουν. Χάος, νέα τάξη πραγμάτων. Και οι σωστές προτεραιότητες στις αξίες.
Αλλά καλύτερα έτσι. Άλλωστε το γαλατάκι σε λίγο δεν θα έχει καν ζήτηση μιας και ο κόσμος δεν θα έχει καν χρόνο για ο,τιδήποτε άλλο πέραν της «εργασίας» του. Δουλεία είναι ο σωστός όρος, ούτε καν δουλειά. Πού καιρός για παιδιά και οικογένεια. Παρωχημένες ιδέες άλλωστε, μόνο η καριέρα και η «διάσωση του χρηματοπιστωτικού» μετράει. Ή θα έχει άπλετο χρόνο αλλά φράγκο στην τσέπη κανένα. Οπότε μία η άλλη. Τελικά ούτε το γαλατάκι θα τα αποφέρει αυτά τα χρήματα και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι. Το κράτος θα πάψει να υπάρχει. Μετά η κοινωνία και ούτω καθ’ εξής…
Την ώρα λοιπόν που αρχίζουν πλέον ανοιχτά να ξεσηκώνονται οι φοιτητές σε όλο τον (δυτικό) κόσμο για την εμπορευματοποίηση της παιδείας, αυτής που έπαψε πια να υπάρχει δηλαδή εδώ και καιρό, ας μη στρουθοκαμηλίζουμε, η μικρή Αννούλα παίζει με τον μικρό Γιαννάκη πάνω από το ψυχορραγών κουφάρι της ελληνικής παιδείας σκαλίζοντάς της περίτεχνη ταφόπλακα για τα ελληνικά πανεπιστήμια.
[Ήρθε το σημείωμα της περαίωσης. Στάλθηκε για ανακύκλωση!
Περάστε να με ελέγξετε και μετά πάρτε τα από αυτούς που πραγματικά χρωστάνε…]

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Χρήμα, χρήμα, χρήμα

Ήρθε να αντικαταστήσει το ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Κάποτε τραγουδούσαν πως για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, αλλά σήμερα εφευρέθηκε το ρητό: Το χρήμα κάνει τον κόσμο να γυρνάει. Μόνο που στην πρώτη περίπτωση, με δουλειά παραγόταν τα προς το ζην, ενώ σήμερα, παρότι η παραγωγή και τα μέσα αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες του συνόλου της ανθρωπότητας, το χρήμα εξασφαλίζει πως μόνο ένα μικρό μέρος της θα καλύπτει τις ανάγκες του, ενώ το υπόλοιπο απλά θα αγωνίζεται, ή θα πεθαίνει. Απλά και ανθρώπινα.
Όλες οι μεγάλες ιδέες της ιστορίας αντικαταστάθηκαν από το κέρδος και αυτό είναι που φιγουράρει πια πρώτο στις απαιτήσεις όλων. Και η ανθρωπότητα, επίπεδη αξιών, ψάχνει την κινούσα δύναμη που θα κυλήσει τα αγαθά να τα διανείμει στο σύνολό της. Ποιός ν’ ασχοληθεί πια με την παιδεία και την ελευθερία; Με στόχο το χρήμα αδιαφορεί και καταπνίγει την πρώτη και για το χρήμα απαρνείται τη δεύτερη.
Σήμερα, ημέρα τιμής προς όσους έχασαν τη ζωή τους για αυτές τις ιδέες, κανένας δεν ασχολήθηκε με την ελευθερία και την παιδεία. Πρωταγωνιστικό ρόλο και πάλι έπαιξαν το χρήμα, τα σπρεντς, τα δάνεια και λίγη από τη δόξα έκλεψε η απήχηση των ελληνικών πανεπιστημίων στην αγορά εργασίας. Παιδεία και ελευθερία πουθενά.
Και όλα αυτά σε μια Ευρώπη που ξεκίνησε την πορεία της με σημαία της τον άνθρωπο για να καταλήξει να γίνει η αριθμολάγνα πόρνη του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Η ήπειρος των καριεριστών που δεν διαθέτουν χρόνο για τα κοινά, που επαφίενται σε διαχειριστές για να κυβερνηθούν, που έχασαν την ιδιότητα του πολίτη· η ήπειρος που γέννησε την πολιτική και την κατάντησε υποδεέστερη της κερδοφορίας. Η ήπειρος που γέννησε τη δημοκρατία και την εκφύλισε σε εκλεκτορική μοναρχία, η ήπειρος που ανέδειξε την εκκλησία του δήμου για να ανάγει την καριέρα ως αυτοσκοπό του ανθρώπου και να ακολουθήσει, απεμπολώντας κάθε πολιτική, το ανταγωνιστικό παιγνίδι, στραγγίζοντας τους κατοίκους της από χρόνο και πολιτική ταυτότητα και εκμηδενίζοντας την συμμετοχή τους στα κοινά. Η ήπειρος στην οποία ο άνθρωπος γεννήθηκε ως ον πολιτικό και κατέληξε να γίνει τυχοδιώκτης χρυσοθήρας.
Για ποιά κοινωνία μιλάμε και για ποιά ιδανικά; Για ποιό πολυτεχνείο και για ποιά επανάσταση; Πόσα ευρώ θέλεις για να επαναστατήσεις;

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Πάει κι αυτή…

Η εκλογική αναμέτρηση. Πέρασε, και δεν έφερε νέο εκλογικό πυρετό στη χώρα. Να ησυχάσουν και οι αγορές γιατί μια μικρή βαρυστομαχιά την είχαν τούτες τις μέρες: Θα κάνουν οι αχώνευτοι εκλογές; Να τους ανεβάσουμε κι άλλο τα σπρεντςςςς;
Θετικό: Τουλάχιστον ένας εκ των υπευθύνων για τα «πάρτι» εκατομμυρίων πήγε σπίτι του. Οριστικά ίσως;
Αρνητικό: Όλο το πολιτικό σκηνικό πανηγυρίζει. Όχι ότι είναι αρνητικοί από μόνοι τους οι πανηγυρισμοί και τα χαμόγελα, αλλά όταν οι κάτοικοι της χώρας σφίγγουν τα δόντια τους, αγγίζει ολίγο από ύβρη ο πανηγυρισμός των πολιτικών. Ο όρος «πολίτες», αν και ήρθε πρώτος στο μυαλό, δεν χρησιμοποιήθηκε. Eσκεμμένα. Πολύ λίγοι από τους κατοίκους αυτής της χώρας είναι πολίτες, οι υπόλοιποι ιδιωτεύουν. Μάλιστα, ιδιωτεύουν πολλοί περισσότεροι απ’ όσοι απείχαν, αλλά οι πολιτικοί τους διαχειρίζονται όλους.
Πανηγυρίζει λοιπόν ο πολιτικός κόσμος για τα «μηνύματα της κάλπης», δηλαδή για την προσπάθεια μέσω δημοσκοπήσεων και αναλύσεων να «ερμηνευτεί η λαϊκή βούληση». Αλήθεια, αν όντως ήθελαν να ερμηνεύσουν τη λαϊκή βούληση γιατί δεν κάνουν δημοψηφίσματα; Όχι ότι και αυτά δεν θα τύγχαναν ερμηνειών και παρερμηνειών, αυτά άλλωστε είναι που έχουν ως προαπαιτούμενο την ύπαρξη πολιτών και όχι ιδιωτών, αλλά τουλάχιστον θα παρείχαν πιο εμπεριστατωμένες ερμηνείες. Και παρερμηνείες. Αν και θα ελλόχευαν και τον κίνδυνο να υποδηλώσουν κάθετη αντίθεση με την ακολουθούμενη πολιτική, τέτοια που να μην χωράει παρερμηνείες.
Ενώ τώρα υπάρχουν ασφαλείς τρόποι να αναλυθεί ο κώνωπας και ν’ αποκτήσει προβοσκίδα. Μεγάλο ποσοστό των κατοίκων λοιπόν θεωρεί πως η κυβέρνηση «νομιμοποιείται να λάβει νέα μέτρα». Ενδιαφέρουσα διατύπωση, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση έχει ως αντικείμενο να λαμβάνει μέτρα και να διαχειρίζεται το κράτος. Για όλη την τετραετία. Το αποτέλεσμα της κάλπης αυτής δεν έχει καμία σχέση με την κυβέρνηση. Άλλο αν θα το σκεφτόταν και δεύτερη φορά πριν τα λάβει, μιας και ως γνωστόν, όσο οι βουλευτές δρουν σαν πειθήνια όργανα, η κυβέρνηση έχει το μαχαίρι και το καρπούζι και σφάζει όπου και όσο θέλει, και άλλο αν «νομιμοποιείται». Η νόμιμη κυβέρνηση δεν χρειάζεται νομιμοποίηση. Και το πανηγύρι στο χώρο της παραφιλολογίας της (παρ)ερμηνείας της ψήφου και της αποχής συνεχίζεται ακάθεκτο.
Το ίδιο και τα μέτρα της τρόικας και των εταίρων. Ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος κρατεί καλά και καταστρέφει ανθρώπους, οικογένειες, κοινωνίες ολόκληρες. Στο όνομα του «φιλελευθερισμού» και του καπιταλισμού. Αλλά αλήθεια, διαχρονικά, στο όνομα της ελευθερίας δεν έγιναν και τα περισσότερα εγκλήματα;
Τί κι αν οι μπότες των ισχυρών πατούν λαιμούς και στύβουν ανθρώπους, τί κι αν η παγκόσμια παραγωγή υπερκαλύπτει τις ανάγκες του συνόλου της ανθρωπότητας; Πιστοί στο ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα, στο ισχύον καπιταλιστικό διαχειριστικό σύστημα και στην «ελευθερία της αγοράς» οι πολιτικοί διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας προς ίδιον όφελος. Των ιδίων και των ημετέρων δηλαδή. Και με τους κατοίκους να ιδιωτεύουν και να «διαμαρτύρονται» από τον καναπέ, όπως προστάζει ο σύγχρονος «πολιτικός πολιτισμός», ποιός ο λόγος να μην χαμογελούν και να μην πανηγυρίζουν οι πολιτικοί, την ώρα που κατεργάζονται, υπογράφουν και εξασφαλίζουν ένα δυστυχέστερο μέλλον για τους κατοίκους του τόπου και του πλανήτη ολόκληρου.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

«Εκλογολογία»

Η πρώτη Κυριακή των εκλογών πέρασε. Η δεύτερη έρχεται. Όλο το πολιτικό σύστημα σε αυτή λογαριάζει απ’ ότι φαίνεται. Οι πολίτες επίσης φαίνεται να την είχαν δεδομένη. Από απόψεως δημοκρατικών θεσμών, αυτό το δεδομένο της δεύτερης Κυριακής, τί μήνυμα στέλνει άραγε;
Διότι όλοι πήραν το μήνυμά τους, το οποίο ήταν μήνυμα νίκης, για όλους, για μια ακόμα φορά. Σε αυτή τη δημοκρατία όλοι κερδίζουν και όλοι φυσικά αποζητούν αυτοδυναμία και παντοδυναμία. Γιατί λοιπόν να ονομάζεται δημοκρατία; Η δε πολιτική που ακολουθείται είναι η ίδια: φιλελευθερισμός των αγορών και οικονομική διακυβέρνηση. Απλά τα πρόσωπα αλλάζουν. Παγκοσμίως. Πού είναι λοιπόν η δημοκρατία; Εκτός και αν η πλειοψηφία των πολιτών είναι πεπεισμένη για την αναγκαιότητα εφαρμογής αυτής της «πολιτικής»: της υπερίσχυσης του χρήματος και της αγοράς έναντι της πολιτικής. Τότε ναι, θα ήταν δημοκρατία. Αντιστρέφοντας, αν η πλειοψηφία των πολιτών δεν είναι πεπεισμένη για την αναγκαιότητα αυτής της πολιτικής, τί πρέπει να ψηφίσει για να αλλάξει αυτή η πολιτική; Άκυρο; Λευκό; Αποχή; Με αυτές τις επιλογές σίγουρα δεν βγαίνει κυβέρνηση που θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Άρα ή ο κόσμος χειροκροτεί την οικονομική διακυβέρνηση της φιλελεύθερης αγοράς, ή απλά αδιαφορεί, ή αναγνωρίζει πως η ψήφος στην πράξη δεν έχει ισχύ. Αυτά κοιτώντας το σύνολο του εκλογικού αποτελέσματος και όχι τις στατιστικές που επιτρέπουν σε κάθε κόμμα να τις βλέπει απ’ όποια οπτική του αρέσει. Αν όμως αδιαφορεί, ή αν απλά αντιλαμβάνεται πως ό,τι ψήφο και να δώσει, η κατάσταση δεν αλλάζει, τότε προφανώς και το πολίτευμα δεν είναι δημοκρατικό.
Άλλωστε, στην υπόθεση εργασίας ότι θα κυβερνήσουν τα κόμματα διαμαρτυρίας, αν ληφθεί υπ’ όψη η παγκοσμιοποιημένη αγορά, η Ελλάδα θα μείνει στο περιθώριο. Διότι το ίδιο δίλημμα σε τελευταία ανάλυση το έχει όλος ο κόσμος, όχι μόνο Ελλάδα. Ίσως το ερώτημα θα πρέπει να πάει πιο πίσω, είναι δυνατό όλος ο κόσμος να αποζητά την οικονομική διακυβέρνηση έναντι της πολιτικής; Ή μήπως αυτό είναι κάτι στο οποίο σύρεται λόγω του ισχύοντος γίγνεσθαι; Άλλωστε, όπως οι ίδιοι οι πολιτικοί παραδέχονται, η συνείδηση των πολιτών διαμορφώνεται με βάση το πλαίσιο δραστηριοποίησης το οποίο τους διατίθεται. Δύσκολο για το ανθρώπινο μυαλό, αλλοτριωμένο από την καθημερινότητα του, να διανοηθεί πέρα από τα δεδομένα. Κι όσο λιγότερο χρόνο έχει το μυαλό για σκέψη, τόσο λιγότερο ενδιαφέρεται να αμφισβητήσει τους παγιωμένους κανόνες της πραγματικότητας, για να προσπαθήσει να διακρίνει πιθανά νέα σχήματα. Μπορεί να διανοηθεί ο μέσος άνθρωπος τί συμβαίνει σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας; Όχι. Μπορεί να αντιληφθεί πραγματικά τί συμβαίνει σε διαφορετικού τύπου συστήματα διακυβέρνησης; Όχι, να νοιώσει δεν μπορεί, μόνο να «κρίνει με βάση όσα ακούει» μπορεί. Τα οποία τα ακούει από το ισχύων σύστημα, το οποίο, φυσιολογικότατα, ευλογεί τα γένια του και υποσκάπτει κάθε τι διαφορετικό. Οι πιθανές μεταβολές του δε, σίγουρα θα οδηγήσουν σε συγκρούσεις και δυσκολίες, θα βγει ο κόσμος «από τη βολή του», οπότε η απλή, «φυσιολογική επιλογή» παραμένει η προσπάθεια διαχείρισης των δυσκολιών του παρόντος, ακόμα και αν αυτή είναι ανέφικτη. Κι έτσι η δημοκρατία μετατρέπεται απλά σε εναλλαγή προσώπων. Να κυβερνήσουν με παρόμοιες πολιτικές οι μεν, και να τιμωρηθούν για τις κλοπές τους οι δε. Και τούμπαλιν την επόμενη ή παρεπόμενη τετραετία.
Και τώρα τί θα γίνει στο δεύτερο γύρο λοιπόν; Που πρέπει να αποφασίσει κανείς μεταξύ δύο φιλελεύθερων στην πράξη κομμάτων, ψεύτικων στα λόγια, για να κυβερνήσουν τμήματα της Ελλάδας; Ποιος έκλεψε λιγότερα; Τελικά θέμα πολιτικής ή δικαιοσύνης είναι οι κυβερνήσεις; Αλλά οι εκλογές είναι αυτοδιοικητικές. Όχι κομματικές. Μπορεί όμως να πιστέψει κανείς ότι αν ο εκάστοτε υποψήφιος στηρίζεται από ένα κομματικό χώρο, δεν θα ακολουθήσει την πολιτική αυτού του χώρου; Μήπως έχει έρθει η ώρα να καταργηθούν τα κόμματα όπως τα γνωρίζει η σημερινή κοινωνία; Ν’ αλλάξει το σύστημα, μπας και ωφεληθεί η δημοκρατία; Γίνονται όμως αλλαγές χωρίς επανάσταση;
Τραγικό δε είναι, πως οι ήδη αποτυχημένοι ή καταδικασμένοι πολιτικοί επιστρέφουν άμεσα, ή μετά από μια τετραετία στην πολιτική. Τί θα μπορούσε να πει κανείς για τον απερχόμενο, αλλά εκ νέου υποψήφιο, δήμαρχο αθηναίων; Σήμερα γίνεται μεγάλος ντόρος για το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων, όμως ποιός ασχολείται με το ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ο κύριος υπαίτιος που άνοιξαν, με τα νομοθετήματά του, οι δίαυλοι για την ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων; Και όση απέχθεια και αν έχουν οι πολίτες για τη λοβιτούρα που γίνεται στο χώρο της υγείας, ο ηθικός αυτουργός, αλώβητος, εκτελεί χρέη δημάρχου, και προτίθεται να ξαναεκτελέσει! Τη στιγμή που οι «οικονομικές τρύπες» του ασφαλιστικού θεωρούνται ένα από τα κυριότερα προβλήματα που έσυραν την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας. Αλήθεια, τελικά όταν ο πολίτης φτάνει στην κάλπη, τί ψηφίζει; Πολιτική; Πολιτικό βίο; Έντιμο βίο; Αποτελέσματα πρότερης θητείας; Ή απλά χρωματάκια; Βένετοι ή πράσινοι;
Υπήρξε πάντως και περιοχή, όπου οι υποψήφιοι ήταν μόνο δύο, προερχόμενοι και οι δύο από το ίδιο κόμμα, την αξιωματική αντιπολίτευση. Η αποχή χτύπησε κόκκινο και το πολιτικό πόρισμα που διατυπώθηκε ήταν πως ο κόσμος δεν ήξερε ποιόν από τους δύο να πρωτοψηφίσει, εξ ου και απείχε, να μην στενοχωρήσει κανέναν! Η στατιστική, σε συνδυασμό με την «πολιτική» έχει λύσεις για όλα!!!
Και το ερώτημα του δεύτερου γύρου παραμένει: Κάποιος πρέπει να κυβερνήσει. Κάποιος θα κυβερνήσει. Τί ψήφος πρέπει να πέσει στην κάλπη ώστε να εκφραστούν όλες αυτές οι αγωνίες; Και ποιό το μήνυμα τελικά για την ίδια την δημοκρατία; Γιατί όλοι κερδισμένοι δεν μπορεί να είναι. Αυτό ίσχυε μόνο κατ’ όνομα στον συναγωνιστικό αθλητισμό της αρχαιότητας. Στην πράξη, πέρα από τα όμορφα τα λόγια, σε τούτη τη γη τελικά υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Αν λοιπόν όλα τα πολιτικά κόμματα κέρδισαν, ποιος έχασε άραγε στις εκλογές τούτες;

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Ληστεύοντας το ταμείο

Η παρέα συναντήθηκε σε γνωστό εστιατόριο, στέκι «καλής κοινωνίας», για ένα κρασί κι έναν μεζέ. Είναι που έχει και γνωστούς από το προσωπικό εκεί! Το φαγητό καλό, το κρασί καλύτερο, το γλυκό κερασμένο, ακόμα πιο καλό. Κι ο λογαριασμός; Κι αυτός καλός, εκατόν εξήντα ευρώ. Χωρίς «χαρτάκι». Όχι ότι με «χαρτάκι» θα ήταν διαφορετικός, άλλη τάξη επαγγελματιών τα κάνει αυτά!
Ε, υπάρχει και γνωστός στο προσωπικό τώρα, να μην γίνει θέμα. Κέρασαν και τόσο ωραίο γλυκό, να μην γίνει θέμα. Και το «μαγικό χαρτάκι» δεν ζητιέται ποτέ. Έστω ότι ο ΦΠΑ είναι 20%, σκόντο κάνουμε, δηλαδή ο επιτηδευματίας μόλις έβαλε 32 ευρώ στην τσέπη του, αντί να τα δώσει στο κράτος ως οφείλει. Αλλά δεν τελειώνει το θέμα εκεί. Στο τέλος του οικονομικού έτους, κι έστω ότι ο επιτηδευματίας είναι κάπου στη μέση της φορολογικής κλίμακας, δηλαδή ας πούμε ένα 30%, θα δηλώσει 128 ευρώ λιγότερα έσοδα. Οπότε θα «παντελονιάσει» άλλα 38 ευρώ (και κάτι ψηλά, αλλά είπαμε, σκόντο υπερ του ιδιοκτήτη κάνουμε!). Κι αυτό μόνο αν τα 128 αυτά ευρώ δεν τον μεταφέρουν σε ανώτερη φορολογική κλίμακα, οπότε και θα «κερδίσει» παραπάνω.
Δηλαδή τουλάχιστον 70 ευρώ! Μόλις στερήθηκε δηλαδή το κράτος το ένα δέκατο του μισθού ενός κακοπληρωμένου συμβασιούχου της γενιάς των επτακοσίων ευρώ, για τους οποίους στενοχωριέται το πανελλήνιο! Ή ίσως το ένα εικοστό, ένα φουσκωμένο μεροκάματο δηλαδή, ενός κανονικά αμειβόμενου δημόσιου υπάλληλου. Και πόσοι άραγε, κάθε βράδυ, δεν κόβουν αυτό το «μαγικό χαρτάκι», ως όφειλαν; Πόσοι μισθοί κάθε βράδυ δεν κατευθύνονται στα κρατικά ταμεία, αλλά στις τσέπες επιτηδευματιών;
Και ύστερα αναρωτιέται ο έλληνας που πήγαν τα λεφτά! Ποιά μαύρη τρύπα τα έφαγε και δεν υπάρχουν. Αλήθεια, τί ποσοστό άραγε τρώνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και πόσα σφετερίζονται οι ιδιώτες; Μπας και γίνει κατανοητό κάποια στιγμή ποιος φταίει βρε αδερφέ!
Και ήρθαν λέει πεφωτισμένοι οικονομολόγοι και δήλωσαν πως με το παρόν φορολογικό σύστημα οι περαιώσεις είναι αναγκαίες. Όχι για τα μαύρα, αυτά είναι ούτως ή άλλως χαμένα, για τα υπόλοιπα που δεν είναι αρκούντως «διαφανή»! Κλοπή στην κλοπή και αδικία, αλλά τι τώρα; Να κλείσουν μαγαζιά ή να μπουν στη στενή «ευυπόληπτοι πολίτες»;
Κορόιδο έλληνα, που σου έμαθαν πως το να σε κεράσουν ένα γλυκό και να μην ζητήσεις απόδειξη είναι μαγκιά και αισθάνεσαι ανώτερος άνθρωπος έτσι, αριστοκράτης, ρίχνεις και το μπουρμπουάρ σου (μαύρα πάλι!) στο φινάλε και φεύγεις άρχοντας! Και μετά αναρωτιέσαι ποια μαύρη τρύπα τρώει τα χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού. Αναρωτιέσαι που πήγε το κοινωνικό κράτος; Χάθηκε στο χαρτάκι που δεν κόπηκε για να αισθάνεσαι αριστοκράτης βρε κουτέ! Εντάξει, σίγουρα το κράτος θέλει νοικοκύρεμα, πολλές οι λοβιτούρες, αλλά έχεις το θράσος να μιλάς όταν εσύ ο ίδιος τις επιτρέπεις; Όταν μόνος σου επιτρέπεις σε κάποιους την κλοπή του κρατικού ταμείου, ωρύεσαι που την επιτελούν και κάποιοι άλλοι; Μήπως επειδή εκείνοι δε σε κέρασαν και δε σε έκαναν να αισθάνεσαι «άρχοντας» βρε;
Το χειρότερο βέβαια είναι πως ο συγκεκριμένος επιτηδευματίας κατεβαίνει και στις εκλογές! Θέλει να γίνει και «τοπικός άρχοντας»! Κι εσύ μαύρε μου, ενώ ξέρεις πως κλέβει ασύστολα το ελληνικό κράτος, θα τον ψηφίσεις γιατί είναι της «καλής κοινωνίας», «έχει ρεύμα», και γνωριμίες έχει εδώ που τα λέμε, και καλές μάλιστα, δεν το έκρυψε, «στενές», και μπορεί και να τον φέρεις κοντά στο αρχοντιλίκι. Τί νομίζεις, όταν βρεθεί εκεί, δεν θα το νοικοκυρέψει καλύτερα το κράτος απ’ όσο νοικοκυρεμένο είναι σήμερα;
Τελικά ποιός είναι αλήθεια ο μεγαλύτερος κλέφτης των πόρων του κοινωνικού κράτους;

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Καλάβρυτα

Η εικοστή ογδόη, αργία, εθνική εορτή, ήταν ημέρα εργασίας και χαράς. Έπρεπε να τελειώσουν άλλωστε οι διαφάνειες της τρέχουσας εβδομάδας. Ως αργία, περιείχε και το κατάλληλο «οικογενειακό τραπέζι», με αρκετές απώλειες βέβαια, καθώς και μια θεατρική παράσταση για κλείσιμο, τον κύριο και την κυρία Κοκοβίκου σε επανέκδοση, σενάριο διαχρονικό. Τελευταίες διαφάνειες το πρωινό της Παρασκευής και άμεση αναχώρηση. Όχι δηλαδή ότι υπήρξε τελικά κανένα κέρδος από την εργάσιμη εβδομάδα, τζούφια εθνική εορτή.
Η άνοδος στο βουνό συνοδεύτηκε και από πτώση της θερμοκρασίας. Πέντε με έξι έδειχνε ο υδράργυρος το απόγευμα, την ώρα που τα κοψίδια έπεσαν στη σχάρα και το κρασί άρχισε να ρέει άφθονο στα ποτήρια. Το βράδυ βέβαια έπεσε περισσότερο. Δύο, ένα, ακόμα πιο κάτω…
Οι μέρες όμως κυλούσαν ηλιόλουστα. Και ζεστά. Στον ήλιο η αισθητή θερμοκρασία μπορεί και να έφτανε τους είκοσι δύο, και βάλε, βαθμούς, παρότι η θερμοκρασία του αέρα δεν ξεπερνούσε τους δώδεκα. Στη σκιά δε, δεν καθόσουν αν δεν ήσουν βαριά ντυμένος. Χιονιάς κανονικός. Εκτός ίσως από περιοχές όπου τα κρέατα αναρτούνταν σε κοινή θέα για ν' αποφασίσει ο αγοραστής ποιό θα προτιμήσει…
Στο δρόμο προς το «μνημείο πεσόντων» σπίτια γκρεμισμένα, παλιάς εποχής, απομεινάρια ίσως από εκείνες τις εποχές; Ανέγγιχτα μνημεία οικογενειών που ξεκληριστήκαν ολόκληρες; Εκτελέστηκαν, δεν έπεσαν μαχόμενοι. Εκτελέστηκαν όσοι είχαν την ικανότητα να φέρουν όπλο. Κι ας ήταν δωδεκάχρονα αμούστακα παιδιά. Σε καιρό πολέμου κι αυτά εν δυνάμει στρατιώτες του εχθρού είναι. Πόσο μάλλον αν ο εχθρός έχει ήδη σκοτώσει κάποιο μέλος της οικογένειάς τους. Σενάρια που δεν έμειναν γραμμένα απλά στο χρόνο, πίσω εκεί στο έπος του σαράντα, αλλά επαναλαμβάνονται ακόμα και σήμερα. Λες και η ανθρωπότητα αρνείται πεισματικά να μάθει από την ιστορία της, κι ας στήνει μνημεία θύμησης.
Κι αν αλλού η ιστορία επαναλαμβάνεται σήμερα, ίδια και απαράλλακτη, απλά με άλλους πρωταγωνιστές, στους τόπους αυτούς επαναλαμβάνεται με τους ίδιους ακριβώς πρωταγωνιστές και διαφορετικά όπλα. Λες και όσοι χρειάζονται χώρο και αγορές για ανάπτυξη πειραματίζονται για να βρουν τον αποτελεσματικότερο τρόπο εξουσίας και επιβολής. Μετά από χρόνια, άγνωστο πόσα, όταν ο τρόπος σκέψης του ανθρώπου θα έχει αλλάξει, η σημερινή «ιστορία» θα αντιμετωπίζεται με τον ίδιο ίσως αποτροπιασμό, όπως αυτή του παρελθόντος, σήμερα όμως… Σήμερα όμως η οικονομική κατοχή, η αφαίρεση δικαιωμάτων στο όνομα της χρηματοοικονομίας, φαντάζουν «φυσιολογικά». Και η ιστορία επαναλαμβάνεται αέναα.
Το φαράγγι του Βουραϊκού όμορφο, γεμάτο κελαριστά νερά, διασχίζεται από τον οδοντωτό σιδηρόδρομο. Καινούργια βαγόνια, αυτά δεν μαρτυρούν τα χρόνια τα παλιά. Η φύση όμως γύρω πανέμορφη και δροσερή. Δροσερή στην αίσθηση δηλαδή, γιατί στο δέρμα φαντάζει κρύα. Είναι που έχει πέσει και ‘μέρα, και ο ήλιος δεν φωτίζει πλέον απευθείας μέσα στο φαράγγι. Γίδα βραστή, «εντόπια σπεσιαλιτέ» για γεύμα. Η θερμοκρασία κατέβηκε χαμηλότερα απ’ την προηγούμενη νύχτα.
Πρωινή καλημέρα από την πάχνη που είχε σκεπάσει τα πάντα. Μέχρι φυσικά ν’ ανέβει ο ήλιος και να διαλύσει την ομίχλη. Η Κυριακή κύλησε το ίδιο ζεστή με το Σάββατο. Σε μέρη διαφορετικά όμως. Τόπους και πάλι «θύμησης». Θύμησης ενός παλιότερου πολέμου, της έναρξής του για την ακρίβεια, τότε που ο ελληνισμός αποτίναξε την τουρκική σκλαβιά. Η ιστορία ποτέ δεν θα μπορέσει να αποδείξει ποιός ήταν τελικά ο κερδισμένος από αυτή τη σύρραξη και την έκβασή της. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα πάντα θα ήταν διαφορετικά χωρίς αυτή, τόσο διαφορετικά που η σύγχρονη ιστορία θα ήταν απλά μια «πιθανή παράλληλη διάσταση».
Η συνέχεια επεφύλασσε το δάσος με τα μεγάλα πλατάνια. Εκεί μάλλον ο κόσμος πηγαίνει περισσότερο τους καλοκαιρινούς μήνες. Προφανώς, με τόσα νερά που τρέχουν στα ποτάμια του δάσους, η περιοχή διαθέτει «φυσικό κλιματισμό» για τους καύσωνες. Αλλά και τώρα, φθινόπωρο, με τα πρώτα έντονα κρύα «προ των πυλών», η ατμόσφαιρα και η φύση παραμένουν ευχάριστες και η βόλτα σε αυτό αναζωογονεί.
Σπήλαιο λιμνών. Απαγορεύεται η φωτογράφιση. Κι όμως, μερικές νυχτερινές λήψεις δεν θα δημιουργούσαν κανένα πρόβλημα στη φύση, εκεί μέσα, αλλά θα αναδείκνυαν τους υπέροχους σταλακτίτες που δημιουργούσαν νοητές μέδουσες ή κάτασπρα πέπλα που «λικνίζονται» σαν από φύσημα ανέμου ή χορό ανατολίτισσας. Όμως η φωτογράφιση απαγορεύεται. Προφανώς γιατί προτιμάται η οικονομική εκμετάλλευση από την ψυχική ευχαρίστηση των περιηγητών. Η απουσία φωτογραφιών βέβαια δεν οφείλεται τόσο στην συμμόρφωση με τις υποδείξεις του προσωπικού τού χώρου, όσο στην έλλειψη τρίποδα. Ο τελευταίος είχε απομείνει στο αυτοκίνητο και η θύμηση ήρθε πολύ αργά. Και χωρίς αυτόν η φωτογράφιση στο εσωτερικό του σπηλαίου είναι αδύνατη.
Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου φυσικά δεν έλλειψε η απαραίτητη σχολική μελέτη της νεαράς δεσποινίδας της παρέας, η οποία επιπλέον δεν παρέλειπε να καληνυχτίζει και να καλημερίζει με ένα γλυκό φιλί! :)
Επιστροφή στην «καθημερινότητα του φυντανοτροφείου, νέος μήνας, μήνας εκλογών, μήνας με αρκετά χαμένα μαθήματα λόγω της «γιορτής της δημοκρατίας», που ναι μεν αποτελεί δημοκρατική διαδικασία, ελάχιστα θυμίζει όμως από δημοκρατία…
Καλό μήνα και… βοήθειά μας…