Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Ροκ

Η περίοδος για μια ακόμη φορά τελειώνει. Οι ώρες μέσα στους τέσσερεις τοίχους του εργαστηρίου μετρημένες. Ο απολογισμός… όχι ο επιθυμητός, για μια ακόμα φορά, αλλά η προσπάθεια ήταν μεγάλη, το ίδιο και μερικές ευχάριστες εκπλήξεις. Αν μη τί άλλο, υπήρξε αναγνώριση. Όχι από την κοινωνία βέβαια, αυτή έχει αφήσει αρκετούς ανοιχτούς λογαριασμούς ακόμα. Αλλά από εκεί που μετράει. Η κοινωνία ακόμα χρωστάει και θα χρωστάει, δεν έχει μάθει δυστυχώς να αναγνωρίζει.
Ελαφρύ μειδίαμα καλύπτει τα χείλη. Αυτή η «αξιολόγηση» ήταν μη-αναμενόμενη. Ήταν και η μόνη που έχει όμως στην πράξη την οποιαδήποτε σημασία. Όπως και να το κάνεις, τέτοια εύσημα σου δίνουν λόγους για να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι και «να ασχολείσαι» με τα φυντάνια. Περισσότερο από όποιον άλλο. Έτσι είπε, παρότι απογοητευμένος που δεν είχε καλή επίδοση. Και είναι τόσο εύκολο να τα παρατήσει κανείς, αλήθεια. Όλοι άλλωστε πιπιλούν σαν καραμέλα πως «το σινάφι σου δεν κάνει και καμιά δουλειά της προκοπής». Όταν δεν βλέπεις και κανένα ενδιαφέρον, όταν το μόνο που διακρίνεις είναι η αδιαφορία και ο διακαής πόθος να τελειώσεις το ζαλιστικό μπλαμπλά για να έρθει η ώρα του καφέ… Πολλοί, δικαίως υπό μία οπτική, τα παράτησαν, βαρέθηκαν, κουράστηκαν· θέλει και λίγο ξεροκεφαλιά για να νοιάζεσαι όταν δεν νοιάζεται κανένας άλλος…
Άλλοι το λένε ιδεολογία, άλλοι πάλι το λένε ροκ…
Σιγά σιγά μπαίνουν όλα σε σειρά, προετοιμάζονται για την ερχόμενη πανσέληνο και τη μεγάλη βραδιά. Κι αυτός ο «χρόνος» γρήγορα πέρασε, μάλλον, αλλά τόσο αργά… τόσο… αμέτρητα γεμάτος!
Η «καθημερινότητα» συνεχίζει γεμάτη εντάσεις και… παραλογισμούς. Μεσοπρόθεσμα, μέτρα, φόροι… Μακροπρόθεσμα καμία ελπίδα να βάλει μυαλό ο άνθρωπος, ε;
Η αλήθεια είναι πως από αυτής της απόψεως το μέλλον διαγράφεται σκούρο, έως και μαύρο κατράμι δηλαδής. Η ελπίδα πάλι αμυδρή, έως και αόρατη καταλήγει. Αλλά τί να πεις, μπορείς να κάνεις τίποτε γι’ αυτό; Οι ρούνοι έχουν ριχτεί στα μεγάλα τραπέζια και η πορεία έχει προαποφασιστεί.
Ώρα λοιπόν για χαλάρωση, φέτος θ’ αφήσουμε εντελώς στην τύχη της την μαμά ευρώπη, υπάρχουν σοβαρότερες δουλειές και αυτή δεν έχει αποδείξει ότι αξίζει και τόσο πολύ την προσοχή μας και την υπερπροσπάθειά μας· μόνο ρουσφέτια εξυπηρέτησε άλλωστε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Το καλοκαίρι προβλέπεται θερμό, μιας και οι μέρες στο Ιόνιο θα είναι μετρημένες, αν υπάρξουν δηλαδή. Έριξαν και γι’ αυτό άλλοι τους ρούνους, αποφασισμένοι να μας «μπούν στη μύτη», και μόνο το ταξίδι στις λίμνες του νησιού προβλέπεται για την ώρα. Αυτό, και απεριόριστη χαλάρωση στην τσιμεντούπολη.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Τί έγινε ρε παιδιά;

Θα παίξουμε άμυνα στα οικονομικά; Βέβαια, μιας και στα αμυντικά τα πηγαίναμε περίφημα, μπορεί αυτή η αλλαγή να δώσει και μια επενδυτική ώθηση. Πού θα τη δώσει μόνο είν’ το θέμα, μην αρχίσει να γέρνει δηλαδή αυτή η έρμη οικονομία, γιατί και έτοιμη να βουλιάξει, και γυρτή, ε το αύτανδρο το έχουμε σίγουρο!
Πάντως μια νέα μικρή ερωτοτροπία μπορούμε να διακρίνουμε στο ευρωπαϊκό σκηνικό. Η φράου μαλάκωσε λίγο και υποχώρησε, έστω κι ένα μικρό βηματάκι. Αναγνώρισε άραγε τον παλιό καλό πελάτη στο πρόσωπο του νέου υπουργού, ή απλά τρόμαξε από την πληθωρικότητά του; Αλήθεια, λες να είναι σημαδιακή η τοποθέτησή του στο υπουργείο; Θα πληθωριστούμε όμως, ή θα παχύνουμε; Ιδού η απορία.
Ο άλλος πάλι ο μεγάλος έρωτας πώς προέκυψε; Εντάξει, ο πρώην μας τον είχε έναν έρωτα και τον μετακινούσε από εδώ κι από εκεί, για να τον έχει κοντά του, ο νυν όμως; Που ενώ δεν διαφαινόταν τίποτε, κατέληξε κι αυτός ερωτύλος και μας τον φόρτωσε τον των οικονομικών στο περιβάλλοντος; Πάει το περιβάλλον, φλαμπέ θα το κάνουμε· μπουρλότοοοο. Βέβαια μάλλον υπάρχει ένας δόλος στο όλο ζητηματάκι: αφού πρώτα κανόνισε τα οικονομικά των νομιμοποιήσεων των αυθαίρετων, τώρα θα πάει να υπογράψει κι απ’ το άλλο πόστο, να ολοκληρωθεί το έγκλημα!
Γιατί περί εγκλήματος πρόκειται, παγκοσμίου, όχι μόνο ελληνικής εμβέλειας. Πάντως ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει σίγουρα να αναρωτιέται τί λάθος στροφή πήρε η ανθρωπότητα και της προέκυψαν τέτοιοι «κυβερνήτες», πάνω που υποτίθεται πως εκπολιτίστηκε δηλαδή…
Για παιδεία να μη μιλήσουμε, στα ίδια θα μείνει άλλωστε, άντε ίσως μας λείψουν μερικές πρωτοποριακές ιδέες που στραγγάλισαν κάθε μα κάθε πιθανότητα βελτίωσής της…
Τη χάσαμε τη μπάλα πατριώτη...

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Ευρωδραχμoύλες

Μνημόνιο ή «δραχμή»; Ένα δίλημμα που μπήκε στη ζωή του έλληνα από τις πρώτες μέρες της δανειακής σύμβασης και επανέρχεται συχνά πυκνά από τότε. Κυρίως κάθε φορά που τίθενται επί τάπητος νέα μέτρα για να εκταμιευτεί άλλη μία δόση δανείου.
Βασικός στόχος του μνημονίου ήταν και παραμένει μια «εσωτερική υποτίμηση», όπως ονομάστηκε. Σε αυτόν τον άξονα απαιτήθηκαν εξ αρχής μειώσεις μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Στον δεύτερο οι εργοδότες εναντιώθηκαν επίσημα, ανεπίσημα όμως όλοι γνωρίζουμε ένα χρόνο μετά πως στον ιδιωτικό τομέα οι μισθοί έχουν ελαττωθεί. Στον δημόσιο τομέα πάλι τα πράγματα ήταν πιο απλά, η απαίτηση για εξυγίανση των δημοσιονομικών επωφελούταν από μια μισθολογική μείωση οπότε απ’ όποια πλευρά και αν το έβλεπε κανείς η απαίτηση της τρόικας φάνταζε απόλυτα λογική. Έτσι λοιπόν, μέσα σε αυτό το χρόνο υπήρξε μια μείωση των μισθών της τάξης του 10 με 20% ας πούμε 15% για υπόθεση εργασίας. Αυτό πολύ απλά σημαίνει πως η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων, μιας και οι δεύτεροι εξαρτώνται άμεσα από τους πρώτους, ελαττώθηκε οριζόντια και κατά 15% στο σύνολο των προϊόντων, ντόπιων και εισαγωγής.
Ταυτόχρονα, με βάση τις απαιτήσεις του μνημονίου για εκμηδενισμό των ελλειμμάτων, η φορολογία αυξήθηκε κατακόρυφα. Αυτό έχει φυσικά ως αποτέλεσμα την περεταίρω ελάττωση της αγοραστικής ικανότητας. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι συνολικά η αγοραστική δύναμη ελαττώθηκε κατά 20%. Τα νέα μέτρα που εξαγγέλλονται υπολογίζονται σε απώλεια ενός μισθού, δηλαδή συζητείται περίπου επιπλέον 10% υποβάθμιση της αγοραστικής ικανότητας, ενώ οι νέοι φόροι σίγουρα δεν θα βελτιώσουν την εικόνα. Να κάνουμε λοιπόν την υπόθεση εργασίας πως μέχρι το τέλος του 2011, σταδιακά, από την ημερομηνία σύναψης του μνημονίου, η αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων θα έχει ελαττωθεί κατά 35%, οριζόντια και στο σύνολο των προϊόντων; Και όλα αυτά με στόχο να ελαττωθούν σιγά σιγά οι τιμές, πράγμα που δεν έχει γίνει ουσιαστικά μέχρι σήμερα, μιας και ούτε οι επιχειρήσεις θέλουν να ελαττώσουν τα κέρδη τους, προτιμούν να τα αυξήσουν άλλωστε μέσω των μειώσεων των μισθών, ούτε η συνεχής αύξηση της φορολογίας επιτρέπει τις μειώσεις αυτές.
Αν τώρα, εκεί κάπου στις απαρχές του 2010, είχε φύγει η Ελλάδα από το ευρώ και είχε υιοθετήσει ανεξάρτητη νομισματική μονάδα, την οποία εντελώς συναισθηματικά την είχε ονομάσει δραχμή, και εν συνεχεία την είχε υποτιμήσει κατά 35% σε σχέση με το ευρώ, τότε η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων θα είχε ελαττωθεί κατά 35% σε σχέση με τα εισαγόμενα προϊόντα, αλλά θα είχε παραμείνει σχεδόν η ίδια για τα ελληνικά προϊόντα. Βέβαια, λόγω των εισαγωγών πρώτων υλών και καυσίμων μια αύξηση τιμής θα υπήρχε και στα ελληνικά προϊόντα, αλλά σίγουρα δεν θα έφτανε το 35%. Ταυτόχρονα, η υποτίμηση του νομίσματος θα δημιουργούσε συνθήκες ανάπτυξης της παραγωγής, θα ενίσχυε τις εξαγωγές και τον τουρισμό και θα «κινούσε την οικονομία» σχεδόν άμεσα. Με λίγα λόγια, θα πετύχαινε με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα να φέρει το σοκ που έφερε το μνημόνιο στους έλληνες, αλλά και τους αναπτυξιακούς στόχους που φέρεται να έχει το μνημόνιο.
Είναι δεδομένο πως η Ελλάδα θα έπρεπε να πάψει να έχει ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Είναι δεδομένο επιπλέον πως ο δημόσιος τομέας της χρειαζόταν και χρειάζεται ακόμα εξυγίανση. Μέχρι στιγμής φυσικά αυτοί οι στόχοι δεν έχουν επιτευχθεί λόγω του μνημονίου και το σίγουρο είναι πως «επιδιώκεται να επιτευχθούν» μέσα από την παρωπιδική θεώρηση της οικονομίας του σήμερα που απλά απαιτεί γιγάντωση του ιδιωτικού τομέα και ελαχιστοποίηση του δημοσίου, χωρίς αυτό να είναι η μοναδική λύση, αλλά ούτε και η εγγυημένη λύση· είναι απλά η επιθυμητή λύση κατά τη συγκεκριμένη ιδεολογία η οποία έχει φροντίσει χρόνια τώρα, με τις ενέργειές της, να απαξιώσει το δημόσιο τομέα και στα λόγια αλλά και στην πράξη και να μπολιάσει τη σκέψη μας με απόλυτο, θεοκρατικό σεβασμό, προς τον ιδιωτικό τομέα. Αλλά αυτά δεν είναι του παρόντος.
Σίγουρα η «δραχμή» δεν είναι η επιθυμητή εξέλιξη, όπως και το μνημόνιο φυσικά, εκ του αποτελέσματος, δεν ήταν και δεν είναι επιθυμητό. Το σίγουρο όμως είναι πως το δίλημμα «μνημόνιο ή δραχμή» είναι εικονικό. Το μνημόνιο έχει, τουλάχιστον για τους εργαζομένους, τις ίδιες, ή ακόμα και χειρότερες επιπτώσεις από αυτές που θα είχε η μετάβαση στη «δραχμή», αφού έχει οδηγήσει στην ανεργία χιλιάδες και έχει στραγγαλίσει οριζόντια την αγοραστική δύναμη, με αποτέλεσμα οι χαμηλόμισθοι να επιβιώνουν οριακά και με δανεικά. Οπότε λοιπόν το ερώτημα είναι: ποιος επωφελείται τελικά από το μνημόνιο, αφού ο μέσος Έλλην πολίτης στην πράξη δεν ωφελείται, παρότι έτσι διαφημίζεται;
Βρισκόμαστε σίγουρα σε μια εποχή όπου οι πολιτικοί της Ευρώπης στέκονται πολύ κοντοί για τις περιστάσεις. Μαθημένοι και προσκολλημένοι στο ισχύον σύστημα, ανίκανοι να δουν πέρα από την μύτη τους και να διακρίνουν κάτι διαφορετικό από τα τρέχοντα διαχειριστικά σχήματα, προσπαθούν να σώσουν το χρηματοοικονομικό σύστημα διαχειριζόμενοι κοντόφθαλμα το παρόν και αδυνατώντας να πάρουν πραγματικές πολιτικές αποφάσεις προς όφελος των πολιτών τους. Οδηγούν έτσι μεγάλες μάζες πληθυσμών στο μαρασμό, όπως ακριβώς διατηρούν τον «τρίτο κόσμο» σε χαμηλό βιοτικό επίπεδο, ανεξαρτήτως αν οι πόροι αρκούν για να συντηρήσουν την ανθρωπότητα, μόνο και μόνο για να μην αντικατασταθεί το ισχύον σύστημα κατανομής πλούτου.
Μήπως τελικά το μνημόνιο δεν είχε στόχο να σώσει τους Έλληνες, αλλά τους τραπεζίτες και τους χρηματιστές του παγκόσμιου καζίνο; Μήπως δεν αφορούσε στην πράξη στην Ελλάδα αλλά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο ταρακουνημένο από την κρίση της αμερικανικής οικονομίας δεν ήθελε να φάει άλλη μια κατραπακιά και να κινδυνέψει να χάσει την αίγλη του, εισάγοντας το σαράκι της αμφιβολίας και μιας παγκόσμιας επιθυμίας για αλλαγή;

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Περί ανέμων και υδάτων

Υπάρχουν και άλλες 364. Η μόνη φορά που συμφώνησες με την προβολή μιας «παγκόσμιας ημέρας», μιας και ως γνωστόν οι παγκόσμιες ημέρες εορτάζονται για να απενοχοποιηθεί η συμπεριφορά μας τις υπόλοιπες 364 ημέρες του έτους. Ή και της ίδιας της ημέρας, μιας και οι εορτασμοί δεν συνεπάγονται και την υιοθέτηση άλλης στάσης, έστω και για την ημέρα. Ειδικά για το περιβάλλον, μάλλον ο εορτασμός γίνεται με τρόπο που αυτό θίγεται επιπλέον.
Πώς γίνεται τώρα να ξεκινάς να γράψεις κάτι και αυτό που έγραψες τελικά να είναι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που λογάριαζες; Εκτός θέματος πάλι Ζαχαρή μου. Εκτός θέματος. Λες και είν΄ η πρώτη φορά…
Το διαδίκτυο έχει αρχίσει να χάνει έδαφος από την καθημερινότητα. Εδώ που τα λέμε, ορισμένες φορές καταλήγει να είναι σπατάλη χρόνου. Άλλες πάλι, απλά μια ευχάριστη ξεκούραση από την καθημερινότητα. Όχι πως αυξήθηκαν οι δουλειές, απλά άλλαξε η διαχείριση του χρόνου. Οι δουλειές μειώνονται, συνεχώς μειώνονται. Φταίει η κρίση· των αξιών, όχι της οικονομίας. Χρηματοοικονομίας, αρχίζεις κι εσύ να βαριέσαι την τυπικότητα. Να πως καταντούν μετά οι έννοιες να χάνουν τη σημασία τους και να γίνεται ευκολότερη η σύγχυση μεταξύ τους… Έτσι βρίσκουν έδαφος και οι δημαγωγοί και μετά…
Αύριο πάντως κάποια φυντάνια αποφάσισαν να επιστρέψουν στην αίθουσα και να κάνουν έστω μια ύστατη προσπάθεια να «καταλάβουν». Ή απλά φοβήθηκαν μήπως η αδιαφορία τους τούς στοιχίσει παραπάνω από την… αδιαφορία τους. Πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί το απλανές βλέμμα που απαντά καθημερινά στην ερώτηση: «το καταλάβατε;»
«Όχου, μην μας πρήζεις μπάρμπα, το τάβλι περιμένει στη γωνία και το βράδυ έχουμε βάρδια στην καφετέρια. Εδώ χαλαρώνουμε…». Εδώ που τα λέμε, η επίσημη παιδεία έχει μετατραπεί στο διασκεδαστήριο της χαλάρωσης από την παραπαιδεία σχεδόν από τη νηπιακή ηλικία, πού το παράξενο; Το μόνο μέρος που τα παιδιά μπορούν να ξεφύγουν από τα βαρυφορτωμένα προγράμματα υποχρεώσεων και δραστηριοτήτων. Ε, βολεύει λίγο και μερικούς δασκάλους… «Λογική συνέπεια». Παράλογη εξέλιξη, αλλά λογική συνέπεια των τάσεων. Ε δεν φταίει η συνέπεια, οι τάσεις φταίνε, αλλά μιας και μας αρέσουν οι τάσεις, προτιμάμε να καυτηριάζουμε τη συνέπεια. Σαν να γεμίζουμε ένα μπαλόνι συνέχεια με αέρα και μετά, όταν αυτό σκάσει, να τα ρίχνουμε στο μπαλόνι. Αυτό δεν άντεξε, εμείς απλά το γεμίζαμε γιατί… έτσι μας άρεσε!
Συνεχίζεις να είσαι εκτός θέματος. Αλλά και πάλι, σαμ’ πως είχες θέμα; Αόριστες σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό και μια απλή, διάχυτη διάθεση να γράψεις. Ε όταν ξεκίνησες, απλά έγραψες άλλες σκέψεις που ήρθαν εκείνη τη στιγμή. Σιγά το θέμα τώρα… Βάζεις έναν τίτλο «περί ανέμων και υδάτων» και είσαι πάντα εντός θέματος! Και περιβαλλοντικά μιλώντας, ο αέρας και τα ύδατα είναι εντός θέματος! Όσο τίποτε άλλο. Αυτά άλλωστε είναι που υποφέρουν περισσότερο.
Και οι άνθρωποι θα υποφέρουν βέβαια. Και μάλιστα πολύ περισσότερο. Πληρώνουν λάθη της τελευταίας δεκαετίας που… δεν έκαναν οι ίδιοι! Πληρώνουν όμως και ένα που έκαναν: αδιαφόρησαν. Πιάστηκαν σαν ξυπνοπούλια απ’ τη μύτη και χειροκρότησαν ολυμπιακούς αγώνες «ολυμπιακών διαστάσεων σπατάλης», μίζες σε πολυεθνικές, υπερκοστολογήσεις «κεκλιμένων υποβρυχίων» και δε συμμαζεύεται και τώρα τα κουκιά δεν φτάνουν να πληρωθεί ο λογαριασμός. Και φυσικά ούτε πρόκειται να φτάσουν. Όλοι πια έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πως τα δάνεια για αποπληρωμή άλλων δανείων μόνο το ποσό του χρέους αυξάνουν. Και σιγά και μην αποπληρωθούν ποτέ τα δάνεια. Άμα δεν παράξεις περισσότερα απ’ όσα χρειάζεσαι, με τίποτε. Το ισοζύγιο θα είναι πάντα αρνητικό…
Κι έτσι, ο πολίτης, απλά πληρώνει το κόστος της χρόνιας αδιαφορίας του. Υπό αυτή την έννοια, οι γεμάτες πλατείες είναι πολύ πιο «υγιείς» από την αποχή από τις κάλπες. Αρκεί αυτή η τακτική να συνεχιστεί μέχρι καί τις κάλπες. Και ακόμα πιο μετά. Και αρκεί το μέτρο και οι αξίες να επιστρέψουν στην ανθρώπινη ζωή, κάτι για το οποίο έχεις πάψει να είσαι αισιόδοξος…
Αλήθεια, τι ήθελες να γράψεις τελικά; Πάμ’ πλατεία καλύτερα;