Περί ανέμων και υδάτων

Υπάρχουν και άλλες 364. Η μόνη φορά που συμφώνησες με την προβολή μιας «παγκόσμιας ημέρας», μιας και ως γνωστόν οι παγκόσμιες ημέρες εορτάζονται για να απενοχοποιηθεί η συμπεριφορά μας τις υπόλοιπες 364 ημέρες του έτους. Ή και της ίδιας της ημέρας, μιας και οι εορτασμοί δεν συνεπάγονται και την υιοθέτηση άλλης στάσης, έστω και για την ημέρα. Ειδικά για το περιβάλλον, μάλλον ο εορτασμός γίνεται με τρόπο που αυτό θίγεται επιπλέον.

Πώς γίνεται τώρα να ξεκινάς να γράψεις κάτι και αυτό που έγραψες τελικά να είναι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που λογάριαζες; Εκτός θέματος πάλι Ζαχαρή μου. Εκτός θέματος. Λες και είν΄ η πρώτη φορά…

Το διαδίκτυο έχει αρχίσει να χάνει έδαφος από την καθημερινότητα. Εδώ που τα λέμε, ορισμένες φορές καταλήγει να είναι σπατάλη χρόνου. Άλλες πάλι, απλά μια ευχάριστη ξεκούραση από την καθημερινότητα. Όχι πως αυξήθηκαν οι δουλειές, απλά άλλαξε η διαχείριση του χρόνου. Οι δουλειές μειώνονται, συνεχώς μειώνονται. Φταίει η κρίση· των αξιών, όχι της οικονομίας. Χρηματοοικονομίας, αρχίζεις κι εσύ να βαριέσαι την τυπικότητα. Να πως καταντούν μετά οι έννοιες να χάνουν τη σημασία τους και να γίνεται ευκολότερη η σύγχυση μεταξύ τους… Έτσι βρίσκουν έδαφος και οι δημαγωγοί και μετά…

Αύριο πάντως κάποια φυντάνια αποφάσισαν να επιστρέψουν στην αίθουσα και να κάνουν έστω μια ύστατη προσπάθεια να «καταλάβουν». Ή απλά φοβήθηκαν μήπως η αδιαφορία τους τούς στοιχίσει παραπάνω από την… αδιαφορία τους. Πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί το απλανές βλέμμα που απαντά καθημερινά στην ερώτηση: «το καταλάβατε;»

«Όχου, μην μας πρήζεις μπάρμπα, το τάβλι περιμένει στη γωνία και το βράδυ έχουμε βάρδια στην καφετέρια. Εδώ χαλαρώνουμε…». Εδώ που τα λέμε, η επίσημη παιδεία έχει μετατραπεί στο διασκεδαστήριο της χαλάρωσης από την παραπαιδεία σχεδόν από τη νηπιακή ηλικία, πού το παράξενο; Το μόνο μέρος που τα παιδιά μπορούν να ξεφύγουν από τα βαρυφορτωμένα προγράμματα υποχρεώσεων και δραστηριοτήτων. Ε, βολεύει λίγο και μερικούς δασκάλους… «Λογική συνέπεια». Παράλογη εξέλιξη, αλλά λογική συνέπεια των τάσεων. Ε δεν φταίει η συνέπεια, οι τάσεις φταίνε, αλλά μιας και μας αρέσουν οι τάσεις, προτιμάμε να καυτηριάζουμε τη συνέπεια. Σαν να γεμίζουμε ένα μπαλόνι συνέχεια με αέρα και μετά, όταν αυτό σκάσει, να τα ρίχνουμε στο μπαλόνι. Αυτό δεν άντεξε, εμείς απλά το γεμίζαμε γιατί… έτσι μας άρεσε!

Συνεχίζεις να είσαι εκτός θέματος. Αλλά και πάλι, σαμ’ πως είχες θέμα; Αόριστες σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό και μια απλή, διάχυτη διάθεση να γράψεις. Ε όταν ξεκίνησες, απλά έγραψες άλλες σκέψεις που ήρθαν εκείνη τη στιγμή. Σιγά το θέμα τώρα… Βάζεις έναν τίτλο «περί ανέμων και υδάτων» και είσαι πάντα εντός θέματος! Και περιβαλλοντικά μιλώντας, ο αέρας και τα ύδατα είναι εντός θέματος! Όσο τίποτε άλλο. Αυτά άλλωστε είναι που υποφέρουν περισσότερο.

Και οι άνθρωποι θα υποφέρουν βέβαια. Και μάλιστα πολύ περισσότερο. Πληρώνουν λάθη της τελευταίας δεκαετίας που… δεν έκαναν οι ίδιοι! Πληρώνουν όμως και ένα που έκαναν: αδιαφόρησαν. Πιάστηκαν σαν ξυπνοπούλια απ’ τη μύτη και χειροκρότησαν ολυμπιακούς αγώνες «ολυμπιακών διαστάσεων σπατάλης», μίζες σε πολυεθνικές, υπερκοστολογήσεις «κεκλιμένων υποβρυχίων» και δε συμμαζεύεται και τώρα τα κουκιά δεν φτάνουν να πληρωθεί ο λογαριασμός. Και φυσικά ούτε πρόκειται να φτάσουν. Όλοι πια έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πως τα δάνεια για αποπληρωμή άλλων δανείων μόνο το ποσό του χρέους αυξάνουν. Και σιγά και μην αποπληρωθούν ποτέ τα δάνεια. Άμα δεν παράξεις περισσότερα απ’ όσα χρειάζεσαι, με τίποτε. Το ισοζύγιο θα είναι πάντα αρνητικό…

Κι έτσι, ο πολίτης, απλά πληρώνει το κόστος της χρόνιας αδιαφορίας του. Υπό αυτή την έννοια, οι γεμάτες πλατείες είναι πολύ πιο «υγιείς» από την αποχή από τις κάλπες. Αρκεί αυτή η τακτική να συνεχιστεί μέχρι καί τις κάλπες. Και ακόμα πιο μετά. Και αρκεί το μέτρο και οι αξίες να επιστρέψουν στην ανθρώπινη ζωή, κάτι για το οποίο έχεις πάψει να είσαι αισιόδοξος…

Αλήθεια, τι ήθελες να γράψεις τελικά; Πάμ’ πλατεία καλύτερα;