Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

«Εκλογολογία»

Μία εβδομάδα απομένει για τη «γιορτή της δημοκρατίας» και για πρώτη φορά ίσως από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου η πολιτική συζήτηση και ο προβληματισμός για το μέλλον έχουν τόση θέση στην καθημερινότητα των απλών πολιτών. Αυτό είναι σίγουρα μια θετική μεταβολή.
Μια απλή μεταβολή όμως, γιατί η απόσταση από τη «γιορτή της δημοκρατίας» έως την πραγμάτωση της δημοκρατίας είναι μεγάλη. Δημοκρατία δεν είναι απλά η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, ούτε περιορίζεται απλά στην ελευθερία λόγου, στην οποία έχει υποβιβαστεί σήμερα η ανώτερη αυτή έννοια. Η ελευθερία λόγου είναι σίγουρα προϋπόθεση της δημοκρατίας, αλλά η δημοκρατία συνίσταται στη συνεχή συμμετοχή του πολίτη, όχι του ατόμου, στη λήψη των αποφάσεων για τον τρόπο με τον οποίο θα δομηθεί και θα ελιχθεί η κοινωνία.
Υπάρχει πολύς δρόμος λοιπόν ακόμα μέχρι την κατάκτηση του αγαθού δημοκρατίας. Άλλωστε υπάρχει έλλειψη θεσμών και δομών οι οποίες θα εξασφάλιζαν τη συμμετοχή του ατόμου στη λήψη των αποφάσεων. Σήμερα η συμμετοχή περιορίζεται στην εκλογική διαδικασία που αναδεικνύει τα κυβερνητικά σχήματα, ή στη συμμετοχή σε κομματικές οργανώσεις όπου ως επί το πλείστο ο κόσμος χειροκροτεί συγκεκριμένες πολιτικές χωρίς όμως να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων της πολιτείας. Έτσι η εξουσία εναλλάσσεται μεταξύ δύο κομμάτων, ενώ η «πολιτική» γραμμή παραμένει σταθερή οδηγώντας το σύστημα να μην έχει να ζηλέψει τίποτε από μια ολιγαρχία κοτζαμπάσηδων η οποία χειροκροτείται από τους οπαδούς τους και οδηγεί τον υπόλοιπο κόσμο στην αποστροφή. Ακόμα δε και η ιδέα ενός δημοψηφίσματος, μιας δημοκρατικής διαδικασίας που εισάγει τη συμμετοχή των πολιτών στη λήψη μιας συγκεκριμένης απόφασης, εντελώς έντεχνα απορρίπτεται ως επικίνδυνη για την πορεία της κοινωνίας. Σίγουρα βέβαια ένα δημοψήφισμα δεν αποτελεί από μόνο του αποκατάσταση της δημοκρατίας, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί και καταδίκη της.
Στο κοινωνικοπολιτικό αυτό σκηνικό μεγάλο φόβο εγείρει η άνοδος του σκληροπυρηνικού χώρου της ωμής βίας και του φανατισμού. Το σύνολο του πολιτικού κόσμου καταδικάζει την επικείμενη είσοδο της χρυσής αυγής στη βουλή. Το σύνολο του πνευματικού και δημοκρατικού κόσμου σίγουρα ταρακουνιέται και γεμίζει αποστροφή στην ιδέα. Μπορεί να μη σε ενθουσιάζει κι εσένα καθόλου η ιδέα πως ένα μέρος της κοινωνίας έχει στραφεί στο φασισμό, τον οποίο τόσο σθεναρά πολέμησε η προηγούμενη γενιά, αλλά διαφωνείς, η είσοδος της χρυσής αυγής στη βουλή είναι ίσως το μεγαλύτερο μήνυμα που θα μπορούσαν να δώσουν οι κάλπες. Είναι ένα μήνυμα προς το πολιτικό σκηνικό να θυμηθεί λίγο πως στην ιστορία, οι περίοδοι μεγάλων και συνεχών κρίσεων οδήγησε τον κόσμο στο φασισμό και πως τέτοιες καταστάσεις διευκολύνουν την ποδηγέτηση της κοινωνίας και οδηγούν σε άνοδο ακραίων εξτρεμιστών στην εξουσία. Δεν βλέπεις να κινδυνεύει η δημοκρατία από την χρυσή αυγή, αντιθέτως, το πολιτικό προσωπικό είναι που δέχεται το ράπισμα και γι’ αυτό αντιδρά έντονα μεν, άστοχα δε.
Η ίδια η δημοκρατία κινδυνεύει πολύ περισσότερο από την υιοθέτηση πρακτικών που τοποθετούν τη χρηματοοικονομία και την αγορά σε θέση ανώτερη από τον άνθρωπο. Κινδυνεύει πολύ περισσότερο από την ιδεολογία της καριέρας και του περιορισμού της ευθύνης του ανθρώπου στην ατομική δουλειά του. Η κοινωνία δε θα «φτιάξει» επειδή ο καθένας μας θα περιοριστεί στο άτομό του και θα κοιτάξει τη δουλειά του και το συμφέρον του. Η δημοκρατία δεν έχει τίποτε να κερδίσει από «πολιτικές» τάσεις «οικονομικού φιλελευθερισμού» που ανάγουν την οικονομία σε μοναδική πολιτική επιδίωξη και το «άτομο» σε ον ανώτερο του «πολίτη της δημοκρατίας», επειδή αυτές ενδύονται τον μανδύα της ριζοσπαστικής θεωρίας που κάποτε καταδίκασε την καταδυνάστευση του ατόμου από το κράτος. Οι σημερινοί θιασώτες του «φιλελευθερισμού», έχοντας περάσει στην αντίπερα όχθη και χάνοντας το μέτρο, δεν έχουν καμία σχέση με τους «προγόνους» τους.
Ο «λαός», όπως αυτάρεσκα ονοματίζεται, δεν αποτελεί παρά μια λαϊκίστικη τυχοδιωκτική ομάδα που θέλει απλά να καρπωθεί μέρος της εξουσίας και αυτοϊκανοποιείται προβάλλοντας τον εαυτό της ως καθοριστικό παράγοντα λήψης αποφάσεων. Μπορεί να δείχνει πως υιοθετεί πιο πολιτικό λόγο από τις δύο βασικές ομάδες-διεκδικητές της εξουσίας, αλλά δεν παύει να λαϊκίζει, αλλάζοντας καθημερινά απόψεις, με στόχο την «ατσαλάκωτη βιτρίνα» του ρυθμιστή και εκφραστή του ελληνικού έθνους.
Το πασόκ και η νέα δημοκρατία αποτελούν τις βασικές ομάδες κοτζαμπάσηδων που μονοπωλούν την εξουσία μέσα από ένα σύστημα «φεουδαρχικής δημοκρατίας», το οποίο φροντίζουν να διατηρείται αυξάνοντας όλο και περισσότερο την πριμοδότηση εδρών στο πρώτο κόμμα κάθε φορά που βλέπουν ότι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση η αυτοδυναμία θα αποτελεί όνειρο απατηλό. Εκτός του ότι έφεραν την Ελλάδα μέχρι εδώ, προσκολλημένοι στην εξουσία και δημιουργώντας κομματικούς στρατούς και «παραδοσιακά κάστρα» - φέουδα - για να την διατηρήσουν, απαρτίζονται από τους ίδιους «μετανοήσαντες» που δημιούργησαν τα προβλήματα. Καθημερινά δε, υπόσχονται πως αύριο θα είναι καλύτερη μέρα, ενώ το μεθαύριο τους διαψεύδει. Ακόμα και οι οικονομολόγοι, των οποίων θεωρείς την φερεγγυότητα αμφίβολη, είναι πολύ πιο φερέγγυοι από τους δυο φεουδάρχες και τα επιτελεία τους.
Η αριστερά προσπαθεί να ορθώσει πολιτικό λόγο αλλά χάνεται μέσα στις ίδιες της τις πολιτικές αναζητήσεις. Ίσως και αυτός είναι ο λόγος που το «κέντρο» τελικά είχε μέχρι πρότινος την εξουσία, τουλάχιστον μέχρι όταν ο χαρακτηρισμός «αριστερός» και «δεξιός» ήταν ξεκάθαρος. Η αριστερά ασχολούνταν με πολλή κοινωνία και λίγη πρακτική, ενώ η δεξιά ασχολούνταν με πολλή οικονομία και αποτελεσματικότητα και ελάχιστη ιδεολογία. Η πρώτη βέβαια δεν κυβέρνησε ποτέ για να αναδείξει πρακτικές, αλλά προφανώς δεν κατάφερε να πείσει τον κόσμο πως μπορούσε να τις αναδείξει και να τον απομακρύνει από το «φεουδαρχικό δίπολο».
Το κομουνιστικό κόμμα έχει διαχωρίσει τη θέση του βγάζοντας τον εαυτό του από το δημοκρατικό κάδρο και δηλώνοντας ότι δεν ενδιαφέρεται στην πράξη για την πολιτική. Παρότι τα στελέχη του διαλαλούν πολύ μεγάλες αλήθειες, παραμένει και αυτό προσκολλημένο στο οικονομικό διαχειριστικό σύστημα και απλά θέτει τη λύση στην αλλαγή «ιδιοκτησιακού καθεστώτος» των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Στην πράξη δεν μπορείς να διαφωνήσεις με την ιδεολογία του «λαού στην εξουσία», άλλωστε δημοκρατία είναι να συμμετέχει ο λαός στη λήψη των αποφάσεων. Αλλά δημοκρατία δεν είναι απλά ο λαός να διαχειρίζεται τον πλούτο και να μην συμμετέχει στην πολιτική. Όσο λοιπόν αυτή παραμένει η βασική, έως και μόνη, «πολιτική επιλογή», το «κόμμα» θα διατηρεί τον κομματικό του στρατό, θα ενθουσιάζει πολύ περισσότερους, αλλά θα βρίσκει υποστηρικτές μόνο στους αντιδρώντες. Κι εσύ άλλωστε υπέρμαχος της επανάστασης είσαι, αλλά όχι αυτής.
Εδώ και καιρό θεωρείς πως η επανάσταση θα έρθει αν επικρατήσει η λογική. Αποφεύγεις τον όρο «ορθολογισμός» γιατί ο χαρακτηρισμός «ορθό» προϋποθέτει την ύπαρξη ενός αξιακού συστήματος που καθορίζει την ορθότητα της κάθε ιδέας και συνεπώς, ανάλογα με το αξιακό σύστημα που υιοθετεί ο κάθε άνθρωπος, ο ορθολογισμός οδηγεί σε διαφορετικές αποφάσεις. Είσαι υπέρμαχος της αειφορίας και θεωρείς πως ο άνθρωπος είναι και κοινωνικό, και οικονομικό αλλά και φυσικό ον. Η πολιτική αποτελεί τη βασική δραστηριότητά του μέσω της οποίας διαχειρίζεται το παρόν και το μέλλον του αλλά και μελετά το παρελθόν του. Καμία διέξοδος από την κρίση δεν θα δώσει στην κοινωνία ώθηση αν δεν συνυπολογίζει όλες τις υποστάσεις του ανθρώπου, αν δεν υιοθετήσει χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, χαμηλότερους ρυθμούς ζωής ακόμα, και υψηλότερα ποσοστά σεβασμού. Διέξοδοι από την κρίση υπάρχουν πολλές, όχι μόνο μία όπως διατυμπανίζει ο κάθε χώρος αλλά και φαίνεται να υιοθετεί το σύνολο του δυτικού κόσμου. Η καλύτερη όμως είναι αυτή που θα λύσει περισσότερα προβλήματα ταυτόχρονα, θα δώσει συνολικές λύσεις και θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στο επόμενο στάδιό της.
Ποιο θα είναι αυτό το «επόμενο στάδιο» κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, ούτε αν η δημοκρατία θα παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό. Για την ακρίβεια δεν είσαι καν σίγουρος ότι η δημοκρατία είναι η επιλογή του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας, αν και πιστεύεις ότι το μεγαλύτερο μέρος των επιλογών του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας δεν είναι συνειδητές. Άλλωστε ο «πολίτης» απέχει πολύ από το «άτομο» και σήμερα ο λόγος, ατομικός και πολιτικός, κατακλύζεται από το δεύτερο. Για όσους όμως σήμερα, πολίτες ή άτομα, η δημοκρατία έχει κάποια θέση στη σκέψη τους, ανεξάρτητα αν συμφωνούν ή διαφωνούν με τις δικές σου επιλογές, δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά η συμμετοχή στην τελευταία ίσως πραγματικά συλλογική δημοκρατική δράση που έχει απομείνει από αυτή την αρχαία ιδέα. Μέσα από αυτή κανείς δεν πιστεύει ότι θα επιλέξει τον επόμενο κυβερνήτη, θα βάλει όμως ένα λιθαράκι ώστε να χτιστεί ένα μήνυμα το οποίο θα δώσει μια κάποια ώθηση προς κάποιο μέλλον. Ελπίζεις μόνο αυτή η ώθηση να οδηγήσει σε μια αλλαγή που θα βελτιώσει τα πράγματα και θα οδηγήσει σε μια βιώσιμη έξοδο από την κρίση, μια έξοδο που θα αποτρέπει τη δημιουργία νέων κρίσεων, γιατί στενοχωριέσαι στην ιδέα πως και αυξάνονται σήμερα οι σκληροπυρηνικές ομάδες, αλλά και πιθανότατα στο μέλλον, ακόμα και αν γλυτώσει το παρόν, θα αυξηθούν ξανά.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Εμμονες

Στον τοίχο η ταμπέλα ανάγραφε με ευανάγνωστα γράμματα πως η χρήση των κινητών απαγορεύεται. Μπροστά από την ταμπέλα, μια εγκυμονούσα σουλάτσαρε πέρα-δώθε μιλώντας στο τηλέφωνό της και λύνοντας, χωρίς αμφιβολία, προβλήματα εφάμιλλα του κυπριακού. Η ανοησία του ανθρώπινου είδους έχει αρχίσει πλέον να κινείται στη σφαίρα του ακατάληπτου. Εσύ αναρωτιέσαι γιατί κλείνεις ή αφήνεις στην τελική σε άλλο δωμάτιο το κινητό σου, όταν πρόκειται να εισέρθεις σε χώρο με βρέφη.
Δεν πρόκειται να διορθωθεί ποτέ αυτή η κοινωνία άλλωστε με το να επιβάλλει κάποιος το αυτονόητο. Όταν ο ίδιος ο άνθρωπος αδιαφορεί για τον ίδιο του τον εαυτό, για τα ίδια του τα παιδιά. Άλλωστε η χρήση του κινητού ωφελεί την οικονομία, χιλιάδες ευρώ ανταλλάσουν χέρια καθημερινά στον βωμό της «επικοινωνίας», γιατί να τρομοκρατήσουμε τον κόσμο ενημερώνοντας για πιθανές παρενέργειες; Τί, να σταματήσει να μιλάει;
Στην αντίπερα όχθη όμως, η τρομολαγνεία για το ζοφερό μέλλον που πρόκειται να βρει τη χώρα σε περίπτωση που κάνει το λάθος να αλλάξει τον μανολιό αντί απλά να αλλάξει τα ρούχα του όπως συνηθίζει, δίνει και παίρνει. Καθημερινός ο βομβαρδισμός φόβου από κάθε άποψη. Καλύτερα να είναι ο κόσμος μαζεμένος και πειθήνιος, ωφελεί και αυτό άλλωστε την οικονομία! Ας είναι ήρεμος και οι ίδιοι πολιτικοί που έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ, εγγυώνται σήμερα την κάθαρση και την σωτηρία. Μετανόησαν οικτρά, για όλα, εκτός από ένα: ακόμα χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα και τα ίδια λόγια για να λάβουν την εξουσία. Αυτό άλλωστε είναι το μόνο ζητούμενο γι’ αυτούς. Η εξουσία και όχι η υπηρεσία της ελληνικής πολιτείας.
Σε ένα πράγμα πάντως συμφωνείς απόλυτα με τον πρώην υπουργό αμύνης και νυν τρόφιμο των φυλακών. Η κάθαρση που τον έχει βάλει στο στόχαστρο είναι μια απλή υποκρισία για να καθησυχάσει τα πλήθη και να τα οδηγήσει με μεγαλύτερη ευκολία πίσω στους κόλπους των κομματικών τους σχηματισμών. Αν ήταν άλλωστε μια πραγματική κάθαρση θα έπρεπε να μην αισθάνεται τόσο μόνος στο κελί του, καθώς στα διπλανά θα κατοικούσαν αρκετοί από όσους καταλάμβαναν μαζί του τα έδρανα της βουλής – χωρίς όμως διαχωριστικές γραμμές όπως συμβαίνει με τις συνοικίες του κοινοβουλίου, εκεί θα συγκατοικούσαν αναμεμιγμένοι και πράσινοι αλλά και βένετοι, με μικρά διαλλείματα από άλλα χρώματα για μεγαλύτερη ποικιλομορφία.
Σιγά σιγά θα μου πεις. Ο μόνος τρόπος άλλωστε να γίνει γρήγορα η κάθαρση είναι να εξαγγέλλονται εκλογές ανά εξάμηνο˙ όχι ότι δε θα βρεθεί και τότε λύση, ήδη ανθεί το επάγγελμα του «αυτοφοράκια», καιρός για ανάπτυξη του κλάδου και διείσδυσή του σε νέες αγορές!
Απομένουν καμιά δεκαριά ημέρες στα κομματικά επιτελεία να συσπειρώσουν τους οπαδούς τους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καταλάβουν την εξουσία, κι όχι να σώσουν την Ελλάδα. Αυτή την έχουν σώσει τόσες φορές στο παρελθόν που για αλλαγή ακούγεται πιο προοδευτικό να την αφήσουν για μια φορά έρμαιο της τύχης της. Στην τελική, αν ο κόσμος δεν φοβάται τις βλάβες της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στους νεαρούς εγκεφαλικούς, και όχι μόνο, ιστούς, γιατί να φοβάται ν’ αλλάξει πολιτική ρότα;

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Βαριά ατμόσφαιρά

Κουφόβραση. Την προηγούμενη που κατέβηκες στο κέντρο είχες πάρει γυαλί ηλίου και δεν είχες ομπρέλα. Και έβρεξε. Σήμερα είχες ομπρέλα και δεν είχες γυαλί. Και πού και πού ο ήλιος ξεμυτούσε από τα σύννεφα, πάντα χαμένος μέσα στην καταχνιά τους βέβαια, και η αντηλιά σου κούραζε τα μάτια.
Δύο ώρες ταλαιπωρίας γιατί άλλαξε ένας νόμος και δεν τον πήρες πρέφα. Κι έτσι ένα ειδοποιητήριο δεν ήρθε ποτέ, η συναλλαγή δεν έγινε με ηλεκτρονικό τρόπο και άρχισαν τα πέρα δώθε. Άτιμη μηχανοργάνωση, αν δεν είχε γίνει, σήμερα δε θα ταλαιπωρούσουν! Θα μπορούσε να στείλει βέβαια σήμα το φυντανοτροφείο θα μου πεις, αλλά αυτό δεν θα γίνει ποτέ, τουλάχιστον στα δικά σου χρόνια… Είπαμε μηχανοργάνωση, αλλά τόσο υψηλό βαθμό οργάνωσης από τη χώρα μόνο στο βαθύτερο μέλλον μπορείς να τον προσδιορίσεις, και πάλι όχι με τεράστια σιγουριά!
Στο ραδιόφωνο εδώ και κάμποσες μέρες κυριάρχησε ο μητροπάνος, φόρος τιμής στον καλλιτέχνη που έφυγε. Κράτησε έτσι λίγο παραπάνω η ανάπαυλα από τις κοκορομαχίες των πολιτικών. Η υποκρισία πάντως έχει αρχίσει να ξεχειλίζει, ενώ το μέλλον της χώρας μετά το καλοκαίρι δεν διαγράφεται και ιδιαίτερα ρόδινο. Έτσι τουλάχιστον λένε εκεί στο Ιόνιο – και αν επαληθευτούν και το δικό σας μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Μπορεί το Πάσχα η οικογένεια να αναγκάστηκε να μείνει Αθήνα, το ταξίδι όμως δεν απεφεύχθη, να δώσεις λίγο το παρόν, να κάνεις και δυο τρεις δουλίτσες στο σπίτι…
Δεν ξέρεις πάντως αν βρίσκεις πιο τρομακτική την τρομολαγνεία στην οποία επιδίδονται οι διεκδικητές της εξουσίας, ή πιο τρομακτική είναι η δήλωση του πιτσιρικά ότι νόμιζε πως ο ήλιος κινείται γύρω από τη γη. Τα σχολικά βιβλία του πάντως δηλώνουν το ηλιοκεντρικό του ηλιακού μας συστήματος. Ακόμα κι έτσι να μην ήταν, ζώντας στον αιώνα της πληροφορίας αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι μήπως το πρόβλημα δεν είναι αν διακινούνται οι πληροφορίες, αλλά ποιες από αυτές διακινούνται.
Αυτή η βαριά ατμόσφαιρα της πόλης πάντως σίγουρα σε σκοτώνει. Αισθάνεσαι λες και σε δέρναν πέντ’ έξι χτες βράδυ…

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Μεγάλο Σάββατο

Οι καμπάνες γύρω διαλαλούν το μήνυμα της πρώτης ανάστασης. Από τις σπάνιες φορές που αντιλαμβάνεσαι να χτυπούν καμπάνες στην τσιμεντούπολη. Ίσως είναι από τις λίγες χρονιές που πραγματικά ο κόσμος γύρω, πιστοί και μή, αναμένουν με προσδοκία μια αναγέννηση. Πραγματική, όχι σαν αυτή που φιγουράρει με διάφορους τρόπους εδώ και χρόνια πια στους πολιτικούς λόγους. Μια αναγέννηση που δεν φαίνεται στο βάθος κανενός ορίζοντα.
Η μόνη που αναγεννάται ανελλιπώς και ετησίως είναι η φύση. Προσπαθεί ίσως να δείξει και στον άνθρωπο τον δικό της δρόμο, αλλά αυτός συνεχίζει τη δική του πορεία, μια πορεία που προσπαθεί να στραγγαλίσει και να ελέγξει ακόμα και την αναγέννηση της φύσης – τότε αλήθεια μήπως ο άνθρωπος θα αναγκαστεί να περιμένει, εκτός από την ανάσταση μέσα στις κοινωνίες του, και την ανάσταση της φύσης;
Πιστές στο ραντεβού τους οι παπαρούνες έκαναν την εμφάνισή τους στο προσκήνιο. Μία ακόμη πασχαλιά στην τσιμεντούπολη, παρότι τα σχέδια ήταν αυτή τη φορά να βρίσκεστε στο Ιόνιο. Εκεί που σαν τώρα θα σπάγατε τον μπότη να ξορκίσετε με το βρόντο το κακό. Είχες κι εδώ έναν να σπάσεις, έναν που σε συνδέει με ένα παρελθόν που έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, κανονικά, όχι γιαλατζί, αλλά τελικά την ώρα εκείνη δεν τον έσπασες. Μέχρι να πας να τον ανεβάσεις από το υπόγειο, να τον γεμίσεις νερό, να ανέβεις στο απάνω σπίτι – νόμιζες ότι κοιμούνται ακόμα εκεί, πού να τους ξυπνάς – θα σταματούσαν οι καμπάνες. Δεν φρόντισες από την προηγούμενη βλέπεις!
Έτσι λοιπόν, αναμένοντας κι εσύ μαζί με όλους τους άλλους μια κάποια ανάσταση, ετοιμάζεις τη μαρινάτα για το βραδινό τραπέζι. Στα τσιμέντα για μια ακόμη χρονιά. Βλέπεις, εκεί που λες ότι θα σταματήσουν οι ταλαιπωρίες, όλο και κάτι προκύπτει. Λες και η ιστορία αποφάσισε να βγάλει τον πατέρα αληθινό˙ δεν την ήθελε την επέμβαση αλλά την αποφάσισε και από τότε, το ένα πρόβλημα μετά το άλλο προσπαθούν να τον τιμωρήσουν που έβαλε χέρι, και μάλιστα χρησιμοποιώντας και «την τελευταία λέξη της τεχνολογίας». Ε, καλά, εσύ πάντα το έλεγες: η τεχνολογία υπάρχει για να σε διασκεδάζει εν γένει, αλλά να σε απογοητεύει και να σε ταλαιπωρεί τη στιγμή ακριβώς που τη χρειάζεσαι το περισσότερο!
Ο καιρός μουντός, αλλά οι προβλέψεις για την αυριανή είναι καλούτσικες. Το πιθανότερο είναι πως θα καταφέρετε να γιορτάσετε την αναγέννηση της φύσης, μέσα στην φύση, έστω και πλάι στην τσιμεντούπολη. Κι ας προτιμούσατε να βρίσκεστε χιλιόμετρα μακριά, στις λαμπερές αγκάλες του Ιονίου.

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Με φόντο την ακρόπολη

Η μέρα ξεκίνησε μουντή και η βροχή δεν άργησε να έρθει. Βροχή… Ψιχάλα. Τίποτε το σπουδαίο. Η κίνηση με τον υπόγειο δεν επηρεάστηκε καθόλου όπως και νά ‘χει. Δίπλα, μάνα – κόρη συζητάνε. Όχι ότι μοιάζουν, αλλά, αν εξαιρέσεις μια ελαφριά απόκλιση στην απόχρωση, τα παπούτσια τους είναι ίδια. Ολόιδια! Μοιάζουν αφάνταστα στο γούστο μάλλον!
Τώρα, πώς και πρόσεξες εσύ παπούτσια, που ποτέ σου δεν έχεις προσέξει, και αναρωτιέσαι πώς γίνεται να λένε οι γυναίκες ότι σχολιάζονται από το πατούμενο, ένας θεός ξέρει. Μάλλον δεν είναι τα παπούτσια που πρόσεξες, αλλά απλά το μάτι σου τράβηξε η ομοιότητα…
Εν τέλει έφτασες στη συνάντηση μία ολόκληρη ώρα νωρίτερα. Πενήντα λεπτά για την ακρίβεια. Υπολόγιζες να φτάσεις μόνο δέκα πιο νωρίς. Ευτυχώς, αντί του τυπικού, έγινε και η συνάντηση πιο νωρίς. Πάλι καλά που πήγες απευθείας αντί να χαζολογήσεις στην πεζόδρομο κάτω απ’ την ακρόπολη.
Εκεί, στο σταθμό του υπόγειου, δεσπόζει μια γιγαντοαφίσα της Μελίνας να κρατά ένα μπουκέτο και να χαιρετά, με φόντο τον Παρθενώνα. Όμορφη αφίσα, από κάθε άποψη. Δημιουργεί και μια ευχάριστη αίσθηση βαθιά μέσα σου, όχι στα μάτια… Μια αίσθηση που κανένας από τους σύγχρονους πολιτικούς δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει. Γι' αυτό ίσως και δεν θα βγάλουν αφίσες φέτος, σέβονται την αποστροφή του κόσμου στην όψη τους!
Επιστροφή, και τώρα, με τη βροχή και την υγρασία, άντε να ανέβεις όλη την ανηφόρα. Μούσκεμα το πουκάμισο, όχι από τη βροχή – ψιχάλα είπαμε, πού να μούσκευε το πουκάμισο! Από τον ιδρώτα. Με τόση υγρασία, ακόμα και η υποψία ιδρώτα αδύνατο να εξατμιστεί. Κόλλησαν τα ρούχα επάνω σου.
Λιμνούλες με κίτρινο αφρό στις άκρες των δρόμων. Οι σταγόνες ξεπλένουν τη γύρη που έχει επικαθήσει παντού. Η ατμόσφαιρα πάνω από την πόλη, όπως τη βλέπεις τώρα ολόκληρη, «αφ’ υψηλού», βαριά˙ καταχνιά καλύπτει ακόμα και τον ιερό βράχο. Δεν είν’ παράξενη τελικά η αίσθηση βάρους στα μάτια και στο κεφάλι τις τελευταίες δυο μέρες. Ο συνδυασμός της άπνοιας, της υγρασίας και της γύρης καταλυτικός.
Και τώρα βγήκε σιγά σιγά, δειλά δειλά ο ήλιος. Λες και είχε κρυφτεί μόνο και μόνο γιατί κυκλοφορούσες εσύ. Καλύτερα βέβαια, ομπρέλα δεν είχες πάρει νωρίτερα, παρότι στο είπανε: «πάρε ομπρέλα, μπορεί να βρέξει». Ε, δεν έβρεξε, ψιχάλισε! Τώρα λοιπόν μάλλον δεν θα ξαναψιχαλίσει, να μην πάρεις ομπρέλα και για τη μεσημεριανή σου μετακίνηση. Εκτός και αν με το που θα βγεις αποφασίσει και πάλι να σου χαλάσει τη διαδρομή!
Στο φόντο, ο απόηχος μιας πιστολιάς και βαβούρα
από την εκμετάλλευση για δημόσια προβολή.
Βούτυρο στο ψωμί τους…