Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Μειοδοτικά μπόνους

«Θέλω μπόνους!»
Ώχ ωχ; Μισό, εγώ ποτέ δεν είχα σχέσεις με διεύθυνση, τώρα πως προέκυψε αυτό;
Όνειρο θα είναι… αλλά πάλι δεν βλέπω όνειρα. Θα φταίει ο καιρός που με έχει διαλύσει…
«Τι μπόνους θες παιδί μου;» (όνειρο είναι, ότι θέλω λέω έτσι;)
«Ε να, μια εργασία να μου δώσει μπόνους στο βαθμό για να περάσω το μάθημα!»
Στάκα. Γίνεται πιο ενδιαφέρον και αρχίζει να απομακρύνεται από όνειρο. Το μάθημα είναι σχετικό με μένα, άρα…
Και λαμβανομένου υπ’ όψη πως η διαδρομή μέχρι το φιντανοτροφείο δεν φάνηκε και τόσο ονειρική…
«Να μάθεις ή να περάσεις σε ενδιαφέρει νεαρέ μου;»
«Και τα δύο»
«Ωραία, το πρώτο εμπίπτει στις δικές μου αρμοδιότητες και φροντίζω όσο καλύτερα γίνεται γι’ αυτό. Το δεύτερο εμπίπτει φοβούμαι στις δικές σου και πρέπει να φροντίσεις όσο καλύτερα μπορείς γι’ αυτό…»
Άκου μπόνους. Κάτι πολύ στραβό πρέπει να υπάρχει στο βασίλειο. Δεν εξηγείται αλλιώς. Εκτός και αν φταίει το νερό. Ο αέρας… Καλά, αυτός φταίει σίγουρα. Αισθάνομαι κινούμενο ζόμπι ένα πράμα… Ρε λες να ήταν όνειρο; Άκου μπόνους…
Άραγε όσοι καταφέρνουν να κερδίσουν σε μειοδοτικούς διαγωνισμούς παίρνουν και αυτοί μπόνους; Όχι γιατί παρά το επώνυμο των εταιριών, οι μισοί υπολογιστές μας αρνούνται να πάρουν μπρος…
Βέβαια μπορεί και να κόλλησαν απ΄ τα φιντάνια. Ποιος ξέρει αν αυτό το μπόνους είναι κολλητικό. Μάλλον είναι ε; Ε και τί; Να τους δώσω μπόνους λουκουμάκι ή αυτό είναι πια ξεπερασμένο και δουλεύει μόνο σε ταξί αντίκες; Κάτι πολύ σάπιο τελικά υπάρχει στο βασίλειο…
Και σκονισμένο. Τραγική αυτή η κατάσταση. Αμάν βρε σύντεκνε κι εσύ με τα ανοιχτά παράθυρα. Μας μπάζεις όλη τη σκόνη μέσα. Αισθάνομαι πολύ κουρασμένος… Και δεν παίρνω μέρος και σε τίποτε εκλογές για να παραιτηθώ μόλις τις χάσω δηλαδή. Δραματική η κατάστασή μου…

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Εορτολόγιο

Περίεργη βδομάδα αυτή που ξεκίνησε. Κόβεται στη μέση της από αργία. Τα φυντάνια αποφάσισαν πως επιβάλλεται να μη γίνει μάθημα την προηγούμενη. Απλά δε θα πατήσουν, εγώ «ας κουρεύομαι». Ανήρτησαν και τις υπογραφές τους (διότι εμείς αρνούμεθα την παιδεία χωρίς κουκούλες και τα συναφή). Προχωρώντας όμως πιο κάτω διαπιστώνεις πως άλλα φυντάνια αποφάσισαν πως επιβάλλεται να μην γίνει μάθημα την επομένη! Ανήρτησαν και τις υπογραφές τους (διότι εμείς όπως προείπαμε ενεργούμε χωρίς κουκούλα)
Ευτυχώς που έχουμε εμπεδώσει το που βρισκόμαστε και ποια η θέση μας αλλά και ποια η δουλειά μας και οι υποχρεώσεις μας. Τουλάχιστον «μας σκέφτονται» και μας δίνουν επίσημα άδεια να μην παραστούμε αφού αυτά… δε σκοπεύουν να παραστούν.
Αναρωτιέμαι τελικά ποιος ή τι είναι το καημένο και το ριγμένο σ’ αυτή την ιστορία. Γιατί όλη αυτή η παραφιλολογία του «καημένου» που ακούω κάθε φορά μου προκαλεί γέλια (για να μη μου προκαλέσει κλάματα)

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Ανασφάλεια

Δεν ξέρω αν ο κόσμος σήμερα αισθάνεται ανασφαλής, ή αν απλά έτσι προβάλλεται πως συμβαίνει. Σίγουρα, σε ατομικό επίπεδο, ο καθένας μας αισθάνεται διάφορες ανασφάλειες, αλλά λείπει πραγματικά στις μέρες μας το αίσθημα της ασφάλειας από την κοινωνία; Επιπλέον, αν σήμερα λείπει το αίσθημα ασφάλειας, υπήρχε παλαιότερα; Και αν ναι, για ποια ασφάλεια μιλάμε; Γιατί το γενικότερο πλαίσιο δραστηριοποίησης που έχει υιοθετηθεί σήμερα στηρίζεται στην ανασφάλεια ως μέθοδο εξασφάλισης της αποτελεσματικότητας!
Αυτό δε σημαίνει πως ουσιαστικά επικροτείται η ανασφάλεια; Και αν δεν επικροτούνται ορισμένοι τύποι ανασφάλειας – τους κανόνες ποιός τους θέτει – μήπως όμως πρακτικά ο κόσμος «εκπαιδεύεται» στην εγκαθίδρυση της ανασφάλειας ως παράγοντα αποτελεσματικότητας και «ανάπτυξης»; Και αν ναι, γιατί μας πειράζει τότε το αίσθημα ανασφάλειας, αν όντως υπάρχει;
Ζούμε σε μια νέα εποχή όπου τίποτε δεν είναι ίδιο με το παρελθόν. Φυσικά και δεν είναι πρωτότυπο αυτό. Ισχύει πάντα και είναι από τις λίγες «καθολικής αξίας» ιδιότητες του σύμπαντος, μετά τους φυσικούς νόμους. Σήμερα έχει αλλάξει η θρησκευτική αντίληψη και έχει αντικατασταθεί από την πίστη και θεοποίηση της τεχνολογίας και του χρήματος. Στο βωμό αυτής της νέας θρησκείας θυσιάστηκαν όλες οι αρχές και τα πιστεύω της προηγούμενης. Παλαιότερα υπήρχε η παντοδυναμία του θείου, σήμερα υπάρχει η παντοδυναμία του χρήματος ενώ τον από μηχανής θεό αποτελεί πλέον η τεχνολογία. Μέσα απ’ όλες αυτές τις αλλαγές αναπότρεπτο ήταν να αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα στην κοινωνία, και μάλιστα ραγδαία, αφού οι ρυθμοί εισβολής και ανάπτυξης της νέας θρησκείας υπήρξαν ραγδαίοι. Και ενώ διάχυτα γύρω ακούγονται φωνές να κραυγάζουν πως τίποτε δεν αλλάζει, στην πράξη η σημερινή πραγματικότητα διαφέρει υπερβολικά από την προ τριακονταετίας. Σήμερα ο κόσμος αναρωτιέται για το «έλλειμμα παιδείας» δίχως να έχει ορίσει την παιδεία την ίδια. Δίχως να έχει διερευνήσει τα μονοπάτια της ψάχνει να βρει ενόχους να αποδώσει ευθύνες. Ο κόσμος που αναρωτιέται όμως απλά προέρχεται από ένα «άλλο» κοινωνικό και εκπαιδευτικό σύστημα. Προέρχεται από μια κοινωνία που διατυμπάνιζε το «μάθε παιδί μου γράμματα», «γίνε ευγενικός» και «να σέβεσαι τους γύρω σου». Σήμερα είναι καιρός η κοινωνία να παραδεχθεί πως αυτό που διατυμπανίζει είναι «γίνε παιδί μου καπάτσος», «βρες έναν εύκολο τρόπο να βγάλεις χρήματα» και «να καταναλώνεις». Μια κοινωνία που διδάσκει καθημερινά το εύκολο κέρδος και την κατανάλωση γιατί αναρωτιέται για την έλλειψη γνώσεων και σεβασμού; Καιρός είναι να γίνει επιτέλους παραδεκτό πως παρότι ο κόσμος αναφέρει το σεβασμό και τη γνώση σαν κάτι το ιδανικά επιθυμητό, στην πράξη, αφού πρώτα μιλήσει γι’ αυτά με ευχολόγια, γυρνώντας την πλάτη θα ψιθυρίσει «και τώρα ας δούμε πως θα βγάλουμε χρήματα για να αγοράσουμε…, να πάμε…».
Έχοντας απαξιώσει κάθε θεσμό και αξία, στην ουσία δεν μένει στον άνθρωπο τίποτε άλλο απ’ το να «ηθικολογεί» φωναχτά, προβάλλοντας μια όμορφη εικόνα του εαυτού του, ενώ συμφεροντολογεί ενδόμυχα, πράττοντας σε πλήρη ασυμφωνία με τα ίδια του τα λόγια, με τις ίδιες του τις «θεωρητικές επιθυμίες». Μόνο που ο άνθρωπος αυτός στην παλιά εκείνη κοινωνία ονομαζόταν φιδόγλωσσος και καταδικαζόταν. Σήμερα οι διχαλωτές γλώσσες κατακλύζουν τα πάντα. Άλλωστε η εξιδανικευμένη προβολή έγινε μέθοδος διείσδυσης και έτσι το μάρκετινγκ αντικατέστησε στην πράξη την ποιότητα. Η γυναίκα του καίσαρα πλέον αρκεί να φαίνεται τίμια. Η πραγματικότητα δεν εξετάζεται, οι συνέπειές της όμως φαίνονται εκ των υστέρων.
Σήμερα η κοινωνία αναρωτιέται γιατί, αφού πρώτα προέτρεψε και επιζήτησε το εύκολο κέρδος απαξιώνοντας στην πράξη, αν όχι και στα λόγια, κάθε άλλη αξία, τα μέλη της επιζητούν το εύκολο κέρδος θυσιάζοντας οτιδήποτε άλλο. Η κοινωνία που καλλιέργησε την ανασφάλεια σε κάθε πτυχή της ζωής αναρωτιέται γιατί τα μέλη της αισθάνονται ανασφαλή. Η κοινωνία που περιθωριοποίησε οποιονδήποτε υιοθέτησε άλλους ρυθμούς και αξίες, πέραν αυτών της νέας θρησκείας, αναρωτιέται για την αύξηση των περιθωριοποιημένων και την ανασφάλεια που πηγάζει από την παρεπόμενη αύξηση της εγκληματικότητας. Η κοινωνία που καλλιέργησε την εξοικείωση με την βία αναρωτιέται για την αύξηση και το νέο πρόσωπο της βίας. Η κοινωνία που αγοράζει και πουλάει τον πόνο και την βία και μάλιστα με υψηλή κερδοφορία, αναρωτιέται γιατί υπάρχουν διάχυτα γύρω της.
Αν το παραδεχθεί, θα έχει κάνει το πρώτο βήμα για να «λύσει» το πρόβλημα, αν όντως την πειράζει. Ή να το αποδεχθεί, ή να το αλλάξει.
Η κοινωνία, εν μέρει με τις δικές της επιλογές αλλά κυρίως μέσω των επιλογών των «κρατούντων» και μέσω της εξιδανίκευσης και διαφημιστικής προβολής της ορθότητας και «προοδευτικότητας» των μεθόδων, επεδίωξε την ανασφάλεια και τον γρήγορο ρυθμό ανάπτυξης και σήμερα ζει τις «παράπλευρες συνέπειες» αυτής της ίδιας της επιδίωξης της και, μέσα από τον υποτιθέμενο προοδευτισμό της, απαιτεί εντελώς συντηρητικά την διατήρηση της νεοεγκαθιδρυμένης θρησκείας και του παρόντος μοντέλου με μέτρα «άρσης των συνεπειών», αφήνοντας όμως τις αιτίες ανέγγιχτες. Μέσω του ανταγωνιστικού μηχανισμού της ώθησε στην περιθωριοποίηση και απαξίωσε κάθε άλλο «πιστεύω», οδήγησε τα μέλη της σε έναν αγώνα άγριο και βίαιο, χωρίς ουσιαστικούς κανόνες και χωρίς περιθώρια επιλογής. Μόνο που ξαφνικά συνειδητοποίησε πως δεν της αρέσει η έκφραση της βίας αυτής και κλυδωνίζεται ανάμεσα στην εύθραυστη συντήρηση του σχήματος και στην μεταβολή του σε κάτι νέο. Μόνο που τα γεγονότα πάντα προφταίνουν και ξεπερνούν τις κοντόφθαλμες ενέργειες.
Πρόοδος δεν είναι η στοχευμένη ανάπτυξη αλλά η συνολική βελτίωση. Βελτίωση η οποία τελικά θα επέλθει, και στο μέλλον θα καταδικάσει ως συντηρητικές τις δήθεν προοδευτικές δυνάμεις της «τήρησης και διατήρησης του σύγχρονου και προοδευτικού μοντέλου ανάπτυξης», ενώ στη συνέχεια, με τη σειρά της, θα αλωθεί από τον συντηρητισμό της πίστης στην ορθότητά της. Γιατί τα πάντα ρέουν και αλλάζουν, όπως και σήμερα τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν πριν από μερικά χρόνια.
Στο ρευστό αυτό σκηνικό τελικά μεγαλύτερη αξία έχουν οι αξίες και οι μηχανισμοί που τις εξυπηρετούν, όχι οι μέθοδοι αυτές καθ’ εαυτές. Η βελτίωση περνάει μέσα από τη νουθεσία και την παιδεία και όχι μέσα από την εκ των υστέρων τιμωρία. Ένας πατέρας που τιμωρεί αντί να νουθετεί το παιδί του αδυνατεί να επιτύχει την άνδρωσή του. Και ήδη έχει δειχθεί σε πολλές περιπτώσεις πως τα «κατασταλτικού» και «εκφοβιστικού» τύπου μέτρα δεν αποδίδουν.
Όσο για το αίσθημα της ανασφάλειας, ανάλογα με το από πού πηγάζει αυτό και κατά πόσο καλλιεργείται και επιδιώκεται, θα υπάρχει στο σύνολο, ή μόνο σε ατομικό επίπεδο. Βέβαια οι πιθανότητες εξάλειψής του από την κοινωνία είναι μικρές γιατί ο άνθρωπος που δεν φοβάται είναι άνθρωπος ελεύθερος.
Όσο πάντως η ανασφάλεια θα αποτελεί «εργαλείο» της κοινωνίας θα είναι και πανταχού παρούσα και θα λαμβάνει κάθε δυνατή μορφή.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Απώλειες…

Πόσα πράγματα μπορεί να μεταβάλλουν οι επιλογές; Ακόμα και αν δεν στοχεύονταν ουδέποτε οι συγκεκριμένες μεταβολές; Δυστυχώς πολλά και δυστυχώς μερικές φορές αποβαίνει αναπόφευκτο. Όμως πολλάκις καταλήγεις να έχεις και να μην έχεις ταυτόχρονα διάθεση για κάτι. Και τότε συνειδητοποιείς πως οι επιλογές, οι δικές σου αλλά και των οικείων σου, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό πράγματα τα οποία δε στόχευες ποτέ να επηρεάσεις. Αντιθέτως στόχευες να διατηρήσεις και μάλιστα τα θεωρείς πολύτιμα. Όμως οι επιλογές κατευθύνουν τα πράγματα αλλού. Και οι ζωές αλλάζουν σιγά-σιγά. Και στο τέλος, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, συνειδητοποιείς την επιβαλλόμενη απώλεια που ποτέ δεν επεδίωξες…

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Κρίση πραγματικότητας…

Για κάθε τρείς δημόσιους υπάλληλους που συνταξιοδοτούνται θα προσλαμβάνεται ένας. Φυσικά κανένας φαίνεται να μην σκέφτηκε ότι αυτό θα δυναμιτίσει εντελώς τα ήδη προβληματικά ασφαλιστικά ταμεία… Και βέβαια θα τινάξει και την ανεργία στα ύψη. Αύριο δηλαδή πόσο θα πληρώσουμε όλες αυτές τις αποφάσεις περικοπών;
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί πολύ απλά κανένας δεν ασχολήθηκε να εξυγιάνει γενικότερα τους δημόσιους τομείς. Αντίθετα τους διαχειρίζεται, πουλώντας, ή και αγοράζοντάς τους ακόμα, αλλά και εξυπηρετώντας συμφέροντα. Και έτσι εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια η κατάσταση πάει απ’ το κακό στο χειρότερο. Παλιότερα βλέπεις οι επιχειρήσεις ήταν βιώσιμες και κερδοφόρες. Μετά φαίνεται «απαναπτυχθήκαμε» και ξεχάσαμε… ή μήπως απλά εξυπηρετήσαμε τη «νέα μόδα» ανάπτυξης;
Έλλειψη εσόδων σου λέει μετά. Αλλά βέβαια πως περιμένει κανείς έσοδα, αν δεν υπάρχουν υγιείς δημόσιες εταιρίες για να τα αποφέρουν; Μόνο μέσω φόρων. Γιατί όσο και αν βαυκαλιζόμαστε, η μείωση του δημοσίου τομέα αναγκαστικά οδηγεί σε αύξηση της φορολογίας. Γιατί ένα κράτος έχει έξοδα. Και τα έσοδα είναι απαραίτητα για να συντηρηθεί η κοινωνία. Και όσο θα ελαττώνονται οι δημόσιες επιχειρήσεις, τόσο θα αυξάνει η φορολογία.
Αλήθεια, τόσα χρόνια γίνεται τόσος καυγάς για την απαγόρευση του τσιγάρου στους δημόσιους χώρους η οποία θα οδηγήσει μεν στην ελάττωση της κατανάλωσης καπνού αλλά ταυτόχρονα αναμένεται να ελαττώσει ίσως και την πελατεία των καταστημάτων.
Αναρωτιέμαι, το καλοκαίρι που θα απαγορευτεί το κάπνισμα, θα ελαττωθεί η κατανάλωση τσιγάρων; Αν ελαττωθεί, δεν θα ελαττωθούν και τα έσοδα του κράτους από τη φορολόγηση του καπνού; Από την ελάττωση της κατανάλωσης στα κέντρα διασκέδασης; Αυτό έχει ληφθεί άραγε υπ’ όψη στον ανανεωμένο κρατικό προϋπολογισμό; Ή μόλις απαγορευτεί το κάπνισμα, θα καταρτιστεί νέος προϋπολογισμός; Ή μήπως τελικά δεν θα απαγορευτεί; Ποιά τα πραγματικά σχέδια;
Παγκόσμια κρίση. Καλώς ή κακώς από κάτι προέκυψε. Δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Και τι κάνουμε; Προσπαθούμε να «επαναφέρουμε την εμπιστοσύνη», διοχετεύοντας «ρευστό» και ελπίζοντας στο μέλλον. Ποιο μέλλον; Από κάπου προέκυψε σίγουρα το παρόν και όσο δεν αίρονται οι αιτίες δημιουργίας, ακόμα και να επιστρέψει το σύστημα στην πρότερη «αναπτυξιακή» κατάσταση, η κρίση θα ξαναεμφανιστεί με μαθηματική ακρίβεια. Μήπως καλό θα ήταν να ασχοληθούμε λοιπόν με την διόρθωση των προβλημάτων, αντί να προσπαθούμε απλά να επαναφέρουμε την, επίπλαστη απ’ ότι αποδείχθηκε, εμπιστοσύνη στην «αγορά»;
Ένας ολόκληρος θίασος ηθοποιών δίνει καθημερινά παράσταση την πολιτική σκηνή του τόπου, αλλά και την παγκόσμια. Και οι πολίτες παρακολουθούν ανελλιπώς τις παραστάσεις και ασκούν κριτική στους ηθοποιούς. Κάποτε όμως το θέατρο του παραλόγου πρέπει να σταματήσει και να ασχοληθούμε λίγο και με την πραγματικότητα…

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Ευχάριστο διάλειμμα

Αφού λοιπόν το τρίτο κεφάλαιο της νταρδιριάδας οδεύει προς το πέρας του (φανταστικέ μου εκδότα) και αφού οι πρώτες διαφάνειες, ζεστές-ζεστές, περιμένουν στον τούρκο, είπαμε να πάρουμε τα βουνά (και τα ποτά) να ηρεμήσουμε λίγο, απομακρύνοντας εαυτούς απ’ τα τσιμέντα. Στο ενδιάμεσο φυσικά της εκδρομής, έχοντας τον τούρκο παραμάσχαλα, προσετέθησαν άλλες δύο διαφάνειες και όλα είναι ήδη έτοιμα για την ηλεκτρονική παρουσίαση.
Καιρός λοιπόν να αφιερωθεί ο υπόλοιπος χρόνος στην αναζωογόνηση του πνεύματος και του σώματος (και του ματιού), κάτι που λείπει υπερβολικά από την καθημερινότητα της τσιμεντούπολης. Έτσι, αφού ενημερωθήκαμε από τρίτους για την έλευση της άνοιξης, είπαμε να προσπαθήσουμε, έστω και εκ των υστέρων, να συνειδητοποιήσουμε κι όλας τις αλλαγές και την έναρξη της περιόδου αναγέννησης της φύσης (γιατί άμα περιμένω καμιά άλλη αναγέννηση...).
Πεζοπορία λοιπόν, λουλουδάκια, μελισούλες (βαλτή είναι βρε παιδί μου αυτή η μέλισσα;), γεφυρούλες και γάργαρα νερά.


Το βράδυ τα καρντού είχαν την τιμητική τους.

Το κουίζ της εβδομάδας για το σκουλήκι την ξωματιάρα και την εκδότη μου:
Ποιό ύπουλο τέχνασμα χρησιμοποίησε ο μάγος
και γιατί αυτό θα έφερνε σε δύσκολη θέση τη συντροφιά μου;
(Ψιιιιττττ μην κλέβετε, σας βλέπω!) :)

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Τριήμερο…

Τελικά όντως οι απόκριες τελείωσαν. Μάλλον σε κάποια άλλη πραγματικότητα και διάσταση. Σίγουρα πάντως η βόλτα στο αττικό πάρκο αν και δεν ήταν αποκριάτικη, ήταν πολύ ευχάριστη. Ειδικά οι «πτήσεις αρπακτικών». Πρέπει να ομολογήσουμε πως το γεράκι τον είχε εκπαιδεύσει καλά τον εκπαιδευτή του. Το πώς σκαρφάλωνε και πηδούσε πάνω στα κλουβιά για να πιάσει το καπριτσιόζικο πουλί ήταν άλλο πράγμα! Η μέρα έκλεισε με ψητά, (πολλά ψητά... σλουρπ!) και φυσικά τζατζίκι (πολύυυυ τζατζίκιιιι... ΣΛΟΥΡΠ!).
Κάναμε τουλάχιστον ετεροχρονισμένη Τσικνοπέμπτη...

Το υπόλοιπο τριήμερο εξαντλήθηκε στη συγγραφή. Και ενώ είχαν ήδη δημιουργηθεί έξι νέες σελίδες, κάτι δεν πήγαινε καλά στο σενάριο. Ε και τελικά έγινε το πρόβλημα αντιληπτό και διορθώθηκε. Με προσθήκη άλλων τεσσάρων σελίδων! Ειδική προσφορά για τον Νικόλα!!! >:)
Στο φιντανοτροφείο μετακομίσαμε πλέον. Καιρός ήταν. Χρειάστηκαν τρείς επιδρομές για να πεισθεί η διοίκηση να «παροπλίσει» το «κτήριο αχούρι». Για πόσο δεν ξέρω όμως… Για κάποιον ασαφή λόγο είμαι σίγουρος πως σε κανα-δυό χρόνια όλο και κάποιος «θα έχει ξεχάσει» και θα έχει τη φαεινή ιδέα να εκμεταλλευτεί εκ νέου τους χώρους αυτούς, αντί να τους επιδιορθώσει / βελτιώσει / καταργήσει εντελώς (το καλύτερο).
Το θετικό είναι πως πλέον υπάρχει μόνιμος προβολέας.
Το αρνητικό είναι πως πρέπει να δημιουργηθούν οι παρουσιάσεις…
Τα φυντάνια πάντως άρχισαν να παρελαύνουν.
Μα ήρθαν και έφυγαν οι απόκριες;;;
:(