Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2006

Συνεχίζουμε...

Μια βδομάδα που πέρασε γρήγορα. Όχι πως οι άλλες περνούν αργά, αλλά όταν έχεις ορισμένα ορόσημα αισθάνεσαι πως η προηγούμενη Πέμπτη ήταν χτες. Εκεί είναι και που συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα περνά πραγματικά ο χρόνος.
Ένα βαρύ, στενάχωρο φορτίο, μια συμπόνια στο γείτονα που μοιράστηκε την ίδια τύχη (χτυπάτε ξύλο μην τριτώσει το κακό ντεεε), στο ενδιάμεσο μια εκδρομή για να ηρεμήσουν λίγο τα πνεύματα και να φύγουν οι μαύρες σκέψεις, σκέψεις που είναι αδύνατον να αποφύγεις. Τελείωσε ο κύκλος των παππούδων και άνοιξε δυστυχώς ο κύκλος των «μεγάλων». Η ζωή μπαίνει σε νέους κύκλους που δεν μπορούσες καν να τους διανοηθείς, δεν θες να διανοηθείς.

Ένας ωραίος καφές στην Αράχοβα, ένα χαλαρωτικό περπάτημα στα μονοπάτια του Λούσιου. Παρέα με αγαπημένους και φίλους. Έτσι για να γευτούμε λίγο την ομορφιά των εορτών. Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω πως ακόμα και αυτές οι οικογενειακές ή φιλικές στιγμές λαμπερής και όμορφης θαλπωρής, αλώθηκαν και έγιναν και αυτές ένα κυνήγι δώρων και εντυπωσιασμού. Για 21η φορά ακούσαμε πως κάποιος πριν 22 χρόνια έδωσε κάπου την καρδιά του και την πάτησε και αναρωτηθήκαμε γιατί αυτό το τραγούδι συνάδει στο εορταστικό νόημα των ημερών. Οι παιδικές φωνούλες με τα τρίγωνα είναι πολύ πιο ευχάριστες πιστεύω…
Ένας κοκκινοντυμένος κοιλαράς 144άρων ετών, πετυχημένος και ευχάριστος για τα παιδιά, αρεστός και σε 'μένα μιας και έχει την οικεία μορφή του παππού, δεν μπορώ να πω (βγάλτον τότε παππου-claus, όχι άγιο...), καταστρέφει το νόημα και την ομορφιά ενός από τους σημαντικότερους ιεράρχες. Δηλαδή αν ήταν ο ίδιος ακριβώς τύπος, αλλά φορούσε άσπρα ρούχα και δεν ήταν κοιλαράς θα υπήρχε πρόβλημα; Αν αντί να συμβολίζει την ανύπαρκτη αφθονία συμβόλιζε αυτό που πραγματικά ήταν, την βοήθεια και την ευχαρίστηση - όχι την υποχρέωση - του δώρου δεν θα ήταν καλύτερα; Υποσυνείδητα νοήματα που «δύσκολα» τα βλέπεις και που βλάπτουν αφάνταστα…
Όχι δεν είμαι γκρινιάρης μέρες που ‘ναι (έτοιμη είσαι να το πεις…), αντιθέτως προσπαθώ, με τον τρόπο που νιώθω, να συμμετάσχω στο κλίμα, όσο μπορώ, όσο μου δίνουν την ευκαιρία. Αλλά στενοχωριέμαι αφάνταστα ώρες-ώρες με το κατρακύλισμα που βλέπω γύρω μου, κατρακύλισμα που εξυπηρετεί μόνο τον Σκρούτζ, και βλάπτει τους υπόλοιπους…

Το πιο ευχάριστο πράγμα που μου συνέβη πάντως ήταν μια φράση που άκουσα στο τελευταίο μάθημα που παρέδωσα. «Ααα… γι’ αυτό φωνάζατε τόσο καιρό για τις πραξούλες… :)» είπε ο ‘βαριέμαι που ζω’. Από εδώ και πέρα το παιγνίδι είναι δικό σου παλικάρι μου. Η δική μου αποστολή τελείωσε. Άρχισες να ψυλλιάζεσαι, αυτός είναι ο στόχος. Και αυτό είναι το πιο ευχάριστο μήνυμα για το τέλος του 2006. Όποια και αν είναι η συνέχεια…
[Πόσο κακός θα γίνω αν ζητήσω από τους
Κορεάτες εξτρά πειράματα, μέρες που είναι;]

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2006

Θα μας λείψεις. Αντίο…

Το πρωί είχα διάθεση να μεταφέρω μερικές χριστουγεννιάτικες σκέψεις. Όχι τίποτ’ άλλο αλλά να ησυχάσει και η KVούλα που νομίζει πως δεν έχω ρεύμα. Στην συνέχεια σκεφτόμουν πως φέτος μέχρι στιγμής δεν ακούστηκε καμιά καταστροφή όπως πέρσι. Ήρεμα θα βγει ο χρόνος… και ας συνειδητοποιώ κάθε μέρα απ’ όσα γίνονται γύρω μου ότι βαδίζουμε ταχύτατα προς τον μεσαίωνα των εκσυγχρονιστών…

Ο μεγάλος κρουπιέρης όμως είχε άλλη διάθεση. Ναι ο χρόνος ίσως βγει ήρεμα, αλλά βγαίνει με μια μεγάλη στενοχώρια. Από τις μεγαλύτερες ίσως που έχω νιώσει. Κάποτε άλλωστε όλοι λυγίζουν, έτσι δεν λένε; Το αναπόφευκτο όμως είναι αναπόφευκτο, και ότι και αν γίνει, όταν θέλει να έρθει σήμερα δεν σε ρωτά αν θες λίγη παράταση, αν κάποιοι νομίζουν ότι είναι ακόμα νωρίς.

Θα μας λείψεις. Αντίο…

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2006

Νο1 στις 12 :@

Παράξενο, λείπει η λάμψη των αριθμών. Μα φυσικά, αφού δεν έχουμε ρεύμα! Έτσι ξεκίνησε η μέρα, πουρνό πουρνό κατά τις 9 :p
Και μέχρι τις 12 συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό! Οπότε δεν είχε blogging. Το τραγικά βέβαια είναι ότι δε είχε καφέ! Και μέχρι τις 12 δεν είχαμε καταφέρει να πάρουμε την δόση μας (η λύση ανάγκης που ακούει στο όνομα «φραπές» δεν είναι αποδεκτή τέτοιες ημερομηνίες). Με το που ήρθε όμως το ρεύμα το πρώτο πράγμα που μπήκε στην πρίζα ήταν το μάτι του ελληνικού ;)

Πως περνάς όμως την ώρα σου; Για την ακρίβεια πως περνάς 3 (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων) ώρες χωρίς να σπάσουν τα νεύρα σου περιμένοντας το ρεύμα; Και χωρίς να έχεις πιεί καφέ (αυτό είναι τελικά το πραγματικό δράμα, όχι η έλλειψη ρεύματος); Κάτι τέτοιες ώρες συνειδητοποιείς πόσο εξαρτημένος μπορεί να γίνεις ορισμένες φορές.

Να ανάψω TV να δω κάτι την ώρα που θα πίνω καφέ;
Σύνελθε, αν μπορούσες να ανάψεις TV θα μπορούσες να φτιάξεις και καφέ. Αλλά καφέ δεν έχεις.
Χμπφφφφ…
Να διαβάσω κανά blog με τον καφέ;
Είπαμε, δεν έχεις καφέ…
.........
Και πάει λέγοντας…
Φυσικά, μιας και δηλώνω ούτως ή άλλως άτομο πλήρως ανεξάρτητο από τα πάντα, χμμ… εκτός ίσως από τον καφέ, (και το sex, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας) δεν κάθισα να το ψάξω πολύ. Μέσα σε 3 λεπτά στρώθηκα και άρχισα να διαβάζω το paperάκι των κορεατών που μου έστειλαν για κρίση! Όχι θα κάτσω να σκάσω. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι εξεπλάγην. Οι κορεάτες ξέρουν καλύτερα αγγλικά από τους κινέζους! Για την ακρίβεια τους κινέζους τους καταλαβαίνει μόνο αν ξέρεις τι θέλουν να πουν, τους κορεάτες πάλι μπορείς να καταλάβεις και χωρίς να ξέρεις ή να μυρίσεις τα νύχια σου! Άρα μπορώ να πάω να κάνω και μπάνιο εν ολίγοις γιατί συνήθως όταν διαβάζω paper κινέζων δεν κάνω μπάνιο για να μυρίζουν τα νύχια μου :ppp
Ε στο ενδιάμεσο έριξα και ένα κουρεματάκι και πέρασε το 3ωρο μεστά και εποικοδομητικά!
Άλλη έκπληξη των ημερών είναι η συνειδητοποίηση πως άνθρωποι που δεν γνωρίζω συμφωνούν με τα γραφόμενα αυτού του blog, τα αντιγράφουν και τα χρησιμοποιούν! Αν και θεωρητικά θα έπρεπε να έχω συνηθίσει την ιδέα από τις αναφορές στις επιστημονικές μου δημοσιεύσεις, αυτό τελικά είναι κάτι που το αισθάνεσαι πιο συγκινητικό. Βλέπεις εδώ κατατίθενται προσωπικά βιώματα και σκέψεις, όχι επιστήμη μα κομμάτια του εαυτού μου, ιδέες με τις οποίες παλεύω ψάχνοντας να βρω την δικαιότερη. Τελικά όντως μπορείς όταν θες να βάζεις ένα λιθαράκι. Και αυτό σημαίνει πολλά.

Καφές νούμερο ένα λοιπόν και έχουμε δρόμο μπροστά μας. Ώρα να συνεχίσω τα των Κορεατών αφού κάνω βέβαια πρώτα μια γρήγορη περιήγηση στον κόσμο σας :)

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2006

49,2 kbps

Η τεχνική υπηρεσία ακόμα να φέρει δίκτυο στην νέα αίθουσα. Ένα από τα μεγάλα έργα θα είναι κι αυτό. Επίσης ακόμα να ανάψουν τα καλοριφέρ στην νέα πτέρυγα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Άλλωστε το δίκτυο μας ενδιαφέρει, όχι τα καλοριφέρ. Με το καλοριφέρ δεν μπορείς να κάνεις blogging, το δοκίμασα, δεν έχει ούτε έξοδο για monitor ούτε είσοδο για mouse :)
Τουλάχιστον μας έφεραν τηλέφωνο! Οπότε μπορούμε κι εμείς και τηλεφωνούμε στον provider και συνδεόμαστε αντί να συνδεθούμε απευθείας! Κάτι είναι και αυτό! Βέβαια το να ξαναπέφτεις στα 49,2kbps (παρούσα ταχύτητα) μετά την ADSL του σπιτιού είναι ένα σοκ, δεν λέω. Τουλάχιστον και κάνουμε blogging, και βλέπουμε την θάλασσα από τα παράθυρα της νέας αίθουσας! Το μόνο κακό στην υπόθεση είναι πως με την θέα που έχουμε δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει μάθημα με το που θα πιάσει η άνοιξη. Λουλουδάκια και πεταλούδες θα ονειρευόμαστε αγναντεύοντας!
Για την ώρα πάντως είμαστε συγκεντρωμένοι (όσο γίνεται) και προσπαθούμε να υποδείξουμε στους φοιτητές μας ότι οι υπολογιστές είναι σωστοί μόνο όταν συμφωνούν μαζί μας. Αν δεν συμφωνούν, τότε κάπου κάναμε λάθος στο πρόγραμμα που τους δώσαμε! Εν ώρα μαθήματος λοιπόν και το αποτέλεσμα ήταν παράλογο. Μα γιατί βγαίνει έτσι άραγε; Για να το λέει ο υπολογιστής έτσι είναι όμως! Αδύνατον. Αφού ξεκινήσατε εδώ, θα καταλήξετε εδώ. Μα άλλα λέει το κομπιούτερ! Παραξενεύτηκαν όταν έπιασα τυχαία μια πράξη και δαπάνησα 2 λεπτά για να την κάνω στο χέρι. Μα αφού την έκανε ο υπολογιστής! Ε και; Ο υπολογιστής έδωσε άλλο αποτέλεσμα, ο υπολογιστής λοιπόν έχει λάθος. Αδύνατον! Και όμως...
Μετά από ένα γρήγορο πέρασμα του αλγόριθμου το λάθος ήταν φανερό. Μεγάλο το πρόβλημα όταν εμπιστεύεσαι την τεχνολογία και δεν ξέρεις να δώσεις λύσεις μόνο με το μυαλό σου. Αλλά δυστυχώς κανείς δεν το διδάσκει πια αυτό…

Εν αναμονή λοιπόν της αποφάσεως της γενικής συνελεύσεως. Αύριο πιθανότατα θα έχουμε κατάληψη. Σήμερα όμως έχουμε πονοκέφαλο... (κανονικό KVούλα, όχι τον δικό σου)

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2006

Με αφορμή 700 ευρώ

Αν ένας οδηγός ταξί «πειράξει» το ταξίμετρό του και κλέψει κάποια ευρώπουλα από τον πελάτη θα πληρώσει πρόστιμο χίλια ευρά. Αν ο ίδιος οδηγός ταξί παραβιάσει έναν κόκκινο σηματοδότη και γίνει εν δυνάμει φονιάς θα πληρώσει επτακόσια ευρά. Το γεγονός αυτό από μόνο του φανερώνει πως στον καιρό μας το οικονομικό έγκλημα θεωρείται ανώτερο του δυνητικού φόνου. Η αξία της ανθρώπινης ζωής αποτιμάται λιγότερο από την αξία μερικών ευρώ.

Μα το ίδιο ακριβώς δεν συμβαίνει και με την νοοτροπία των προστίμων του κοκ; Η πολιτεία δεν ενδιαφέρθηκε να μας μάθει να σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή. Μας μαθαίνει όμως να σεβόμαστε το χρήμα αυτό καθεαυτό περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή. Και μετά θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι. Με το χρηματιστήριο αξιών μας να δείχνει ανώτερη τιμή στην μετοχή του χρήματος από την μετοχή του ανθρώπου.

Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος των προστίμων. Το πρόβλημα είναι τα πρόστιμα αυτά καθεαυτά. Το πρόβλημα είναι και το ότι συζητιούνται τα πρόστιμα από πλευράς ύψους που σημαίνει ότι ήδη υπάρχει η προδιάθεση παραβίασης και απλά αναρωτιόμαστε πόσο να την αποτιμήσουμε. Το πρόβλημα είναι η κουλτούρα που δείχνει και εμφυσεί η πολιτεία στους πολίτες της υποδεικνύοντας τους τον σεβασμό προς το χρήμα και όχι προς την ασφάλεια και την ζωή.

Ο άνθρωπος που μπήκε σε ένα μπαρ και πυροβόλησε προσπαθώντας να αφαιρέσει μια ζωή τιμωρείται με στέρηση. Ο άνθρωπος που περνά ένα κόκκινο (6 φορές την ημέρα είναι λίγες για τον συστηματικό παραβάτη) και έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες από τον τρελό που κρατά εξάσφαιρο και δεν ξέρει σημάδι, τιμωρείται με επτακόσια ευρώ και αφήνεται ελεύθερος να συνεχίσει το έργο του!

Ο πατέρας του οποίου ο γιός κυκλοφορεί με αμάξι, αν κάνει παραβάσεις, πρώτα τον νουθετεί, μετά του φωνάζει και τελικά του αφαιρεί το αμάξι. Ποτέ δεν του αφαιρεί το χαρτζιλίκι αλλά τον αφήνει να κυκλοφορεί ελεύθερο και ας σπάσει το κεφάλι του. Αλλά ξέχασα. Η κοινωνία μας δεν είναι μια μεγάλη οικογένεια, αλλά απλά το μέσο για να πλουτίζουν όσοι δίνουν μεγαλύτερη αξία στο χρήμα απ’ ότι στην ανθρώπινη ζωή. Είναι ένα απρόσωπο μπουρδέλο, που μας αρέσει να είναι απρόσωπο για να γλυτώνουμε τις τύψεις για την εκμετάλλευση και τον ανθρώπινο πόνο που προκαλούμε καθημερινά. Όσοι δηλαδή έχουν ακόμα την ανθρωπιά να αισθάνονται τύψεις.

Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος του πρόστιμου. Το πρόβλημα είναι η μέθοδος του πρόστιμου αυτή καθεαυτή και η καπιταλιστική νοοτροπία της υπεροχής του χρήματος έναντι της ανθρώπινης ζωής που «διδάσκεται» στους πολίτες σε καθημερινή βάση. Όσα πρόστιμα και αν πληρώσεις, σε όποια τιμή και αν τα πληρώσεις, καλός οδηγός δεν θα γίνεις. Μόνο η αυτογνωσία και η παιδεία μπορούν να σε κάνουν καλό οδηγό. Και ο κακός οδηγός θα προκαλεί ατυχήματα ότι ύψος και αν έχουν τα πρόστιμα, ακόμα και αν γίνουν ακριβότερα από αυτά των «οικονομικών εγκλημάτων».

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2006

«Ασφαλιστικοί» προβληματισμοί

Το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που θα δημιουργήσει η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης το σκεφτήκαμε ποτέ ή μόνο η οικονομία πάλι μας ενδιαφέρει;

Το γεγονός ότι θα επιβαρυνθεί η ήδη βεβαρυμένη αγορά εργασίας των νέων και θα αυξηθεί η ανεργία τους;

Το γεγονός ότι η νεανική ανεργία δυναμιτίζει το θεσμό της οικογένειας και τον μεταθέτει σε μεγαλύτερες ηλικίες, τις οποίες δεν αποδέχεται η ίδια η φύση, μας πέρασε από το μυαλό;

Δεν φτάνει η έκπτωση που έχουν επιφέρει η χαλάρωση και η συνεχής γονική απουσία;

Ως πότε θα υποσκάπτουμε την δυνατότητα των νέων να φτιάξουν την ζωή τους μόνοι τους; Ως πότε θα τους επιβάλλουμε το δεκανίκι στο ξεκίνημα της ζωής τους;

Πάλι μόνο για την οικονομία θα μιλήσουμε και θα ξεχάσουμε τις ανθρώπινες ιδιότητες και την ανθρώπινη φύση;

Το «μέλλον της κοινωνίας» είναι οι νέοι, αλλά αυτούς φροντίζουμε να πλήττουμε πάντα περισσότερο;

Τι σημασία έχει η οικονομία όταν η κοινωνία πάψει να είναι ανθρώπινη και ο άνθρωπος πάψει να είναι Άνθρωπος;

Ως πότε θα βελτιστοποιούμε ως προς την οικονομία, όταν το ζητούμενο είναι η βελτιστοποίηση ως προς την ανθρώπινη ζωή της οποίας η οικονομία είναι απλή παράμετρος;

Ως πότε θα βλέπουμε κοντόφθαλμα, κρύβοντας υποκριτικά τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούμε προς χάριν της «οικονομικής βελτίωσης» κάτω από το χαλάκι;

Μήπως κάποτε να βελτιστοποιούσαμε την κοινωνία αντί να μεγιστοποιούμε τα κέρδη;

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2006

Η οικονομική βελτιστοποίηση της υγείας

Η μέρα ξεκίνησε νωρίς. Τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα δηλαδή ξύπνημα 8:30 το πρωί της Κυριακής είναι χαράματα. Το ταξίδι βέβαια ξεκίνησε αρκετά αργότερα, αλλά τα χιλιόμετρα έφυγαν γρήγορα και πριν το μεσημέρι βρισκόμασταν στο νοσοκομείο. Ένα ταξίδι γιατί πολλές φορές δεν ξέρεις αν θα έχεις την ευκαιρία να ξαναδείς έναν άνθρωπο ζωντανό. Γιατί πολλές φορές η χαρά και η αναθάρρηση που δείχνει ένας άνθρωπος βλέποντας τους αγαπημένους του γύρω του μπορεί να διορθώσει πολλά. Από εκεί και πέρα όμως ξεκίνησαν τα νεύρα. Νεύρα για το κατάντημα ορισμένων πραγμάτων.
Η κούραση και η ταλαιπωρία στο πρόσωπό του έκδηλη. Ο άνθρωπος αυτός, δυνατός όσο κανένας απ’ όσους έχω γνωρίσει, άνθρωπος που έστυβε την πέτρα, απλά ταλαιπωρούνταν. Ταλαιπωρούνταν γιατί σήμερα δεν προβλέπουμε τα πάντα, ξεχνάμε παράγοντες, δίνουμε λιγότερη σημασία εκεί που πρέπει και… θεωρούμε αντιοικονομικά ορισμένα πράγματα. Αν μιλήσεις με γιατρό της 10ετίας του 70 θα σου πει την τραγική αλήθεια: «Τότε πριν βγάλουμε συμπέρασμα κάναμε φύλλο και φτερό τον άρρωστο, δεν μας διέφευγε τίποτε, σήμερα προσπαθούμε να κάνουμε διάγνωση με όσο το δυνατόν λιγότερα στοιχεία, βλέπεις οι εξετάσεις κοστίζουν». Κοστίζουν; Τι πάει να πει αυτό; Ποιος τολμά να έχει το θράσος να υποστηρίξει ότι υπάρχει οτιδήποτε ανώτερο από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον ανθρώπινο πόνο και την ανθρώπινη υγεία; Ποιος είναι θρασύς αρκετά ώστε να πει ότι υπάρχει οτιδήποτε ανώτερο από τον άνθρωπο; Όλα τα άλλα γίνονται, δημιουργούνται, αντικαθίστανται, ο άνθρωπος ποτέ.
Γεγονός είναι ότι αν κάποιος έλεγε ότι θέλει χρήματα για κάποιες εξετάσεις δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, μέχρι και τον Γιακούμπ θα μπορούσαμε να πληρώσουμε. Όμως κανείς δεν το είπε. Απλά και μόνο γιατί η νοοτροπία πλέον που επικρατεί στην χαλεπή κοινωνία που μας έπεβαλαν είναι η «οικονομική βελτιστοποίηση». Έτσι μιας και μπορούσε κάποιος να βγάλει λογικά συμπεράσματα χωρίς εξετάσεις, επαφιόταν σε αυτά. Και οι εκτιμήσεις τους, γιατί οι γιατροί δυστυχώς πάντα μόνο εκτιμήσεις μπορούν να κάνουν, δεν μπορούν ποτέ να είναι σίγουροι και δεν φταίνε ποτέ για την εκτίμησή τους, φταίνε μόνο όταν πιστεύουν πως δεν χρειάζεται να τα μελετήσουν όλα, όταν δηλαδή σταματούν να είναι επιστήμονες και γίνονται επαγγελματίες, αυτό τους έδειχναν. Και μόνο όταν μετά από 4 μήνες έφτασε ο κόμπος στο χτένι παραδέχθηκαν όλοι πως απλά είπαν να μην κάνουμε επιπλέον εξετάσεις. Βλέπεις θα κόστιζαν και είπαν να «βελτιστοποιήσουν» οικονομικά την υγεία του ανθρώπου αυτού (άντε μου στο διάλο με την οικονομική βελτιστοποίηση, ευγενικά-ευγενικά). Αλλά σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι στο αν ήθελα και είχα την δυνατότητα να πληρώσω το Γιακούμπ, που πάλι δεν έχει νόημα αφού η νοοτροπία της κοινωνίας μας μας έχει φέρει σε τέλμα και κανείς δεν μου το πρότεινε καν, το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν θρασύτατοι που πιστεύουν ότι δεν θα έπρεπε όλοι οι άνθρωποι, εντελώς ισότιμα, να τυγχάνουν της πλήρους προσοχής και παροχής ιατρικής περίθαλψης, χωρίς χρηματικές απαιτήσεις (δηλαδή αν δεν έχει δεν είναι άνθρωπος ε, δεν αξίζει την προσοχή που αξίζεις εσύ που έχεις ε; ρε άντε μου στο διαλο, δις...). Η υγεία κύριοι που ορκιστήκατε στον Ιπποκράτη δεν ξέρει από οικονομία. Μη τσιμπάτε όταν σας τριβελίζουν το μυαλό περί «οικονομικών βελτιστοποιήσεων». Η οικονομία έρχεται πάντα μετά από την υγεία. Αυτό βάλτε το καλά στο μυαλό σας και εσείς, και όσοι στενόμυαλοι θεωρητικοί νομίζουν ότι η οικονομία είναι πανάκεια και προσπαθούν να «βελτιστοποιήσουν την κοινωνία», ένα πολύπαραγοντικό σύστημα, μελετώντας μόνο μια μεταβλητή του, αλλά και οι ψευτοπολιτικοί που κυβερνούν την υφήλιο. Η πράξη είναι πολυπαραγοντική και όσο και αν αυτό σας χαλάει την σούπα, πρέπει να το αποδεχθείτε και να δουλέψετε με αυτό και όχι όπως θέλετε εσείς και οι θεωρίες σας. Υγεία, παιδεία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν είναι είδη προς εμπόρευση.
Τα καντήλια θα ήταν πολύ περισσότερα, όσα δηλαδή κατέβασα το μεσημέρι, προς όσους παρωπιδικούς ουρακοτάγκους βλέπουν μόνο χρήμα και οικονομία μπροστά τους, για την κατάντια στην οποία έχουν ρίξει την κοινωνία μας, αλλά η αλήθεια είναι ότι τώρα είμαι αρκετά πιο ήρεμος (ναι, αυτό είναι το ήρεμο, το μεσημέρι άνετα σκότωνα με γυμνά χέρια όποιον μου μιλούσε για οικονομία). Όμως μετά, μιας και ήμουν στην περιοχή, πέρασα να δω και το βαφτιστήρι μου. Η αλήθεια είναι ότι το πλατύ του χαμόγελο, η ζεστή αγκαλιά του και ο τρόπος που κρεμάστηκε επάνω μου και δεν έλεγε να ξεκολλήσει μου έφτιαξαν αρκετά την διάθεση. Βλέπεις δεν υπάρχει τίποτε ανώτερο από τη ζεστή αγκαλιά ενός παιδιού και το ζεστό χεράκι που σε κρατάει σφιχτά για να μην του φύγεις αλλά και γιατί ξέρει ότι το αγαπάς και το προσέχεις. Όχι ότι δεν μου έβγαλε και την πίστη το σκασμένο, αλλά χαλάλι του :)
Αρκετά πιο ήρεμος, ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής. Άλλα 220 χιλιόμετρα και βρίσκομαι πάλι σπίτι, μόνος, νευριασμένος για την κατάντια της κοινωνίας μας και τους στενόμυαλους που την δημιουργούν, αλλά και ευχαριστημένος που είδα και παππού και εγγονό. Όπως και αν τους είδα. Γιατί οι άνθρωποι παραμένουν πάνω απ’ όλα, όσοι στενόμυαλοι και αν υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο.

Η οικονομία μπορεί να είναι κινητήριος τροχός της αμάξης,
παραμένει όμως τροχός, δεν είναι η ίδια η άμαξα.

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2006

Βαριέμαι που ζω – Episode II: Η επιστροφή

Είναι αλήθεια ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι η αιτία που έχω μια βραχνάδα και τις δύο ημέρες της διδασκαλίας, μιας και τον έχω και στα δύο μαθήματα.
Αυτό παιδιά είναι το σύστημα των εξισώσεων που προκύπτει από την μοντελοποίηση της διεργασίας. Κάνουμε αυτό και μετά αυτό και μετά αυτό και… και αυτό και καταλήγουμε στο τελικό μοντέλο που αποτελεί την συνάρτηση μεταφοράς της διεργασίας.
Μα γιατί να τα κάνουμε όλα αυτά; Γιατί δεν μας δίνετε κατευθείαν τον τελικό τύπο να τελειώνουμε;
Μπαρδόν; (αδύνατο να κρύψω την έκπληξή μου)
Ε ναι, τόσες πράξεις πια, σίγουρα θα κάνουμε λάθος!
Αποσβολωμένος ψάχνω να βρω εις μάτην κάποια λογική απάντηση. Ύστερα από αρκετή ώρα βέβαια καταλήξαμε στο αυταρχικό «Θα τις κάνεις και θα πεις και ένα τραγούδι…».
Και εκεί που νομίζεις ότι όλα τελείωσαν έρχεται η εκδίκηση:
Χμμμ. Μα γιατί κάναμε όλες αυτές τις πράξεις, γιατί πήραμε τόσα πράματα, γιατί κάναμε αυτό και αυτό και αυτό, αφού απ’ ότι βλέπω, άμα προσθέσουμε κατά μέλη αυτό που φτάσαμε καταλήγουμε στο αρχικό και άρα μπορούσαμε κατευθείαν να κάνουμε αυτό στο αρχικό!
Έκπληξη! Τι κάναμε λέει;
Ε ναι, αυτό βγαίνει έτσι, αυτό έτσι και αυτό έτσι. Το είδα, έτσι είναι!
Αντιπαρερχόμενος την παρόρμηση να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο: Παλικάρι μου, κάνε τις πράξεις και απέδειξε αυτό που μου λες.
Ε μα με τις πράξεις τώρα, αφού το είδα. Το είχατε γράψει!
Κάνε τις πράξεις, απέδειξε το και μετά μιλάμε.
Έρχεται με χαρτάκι που έχει δύο σχέσεις. Να, αυτά γράψατε και αν κάνουμε αυτή την πράξη βγαίνει αυτό.
ΚΑΝ'ΤΗ (Α εδώ πρέπει να είναι που ξελαρυγγιάστηκα…)
5 λεπτά μετά: Ααα όχι, είναι αυτό αλλά του λείπει αυτό και αυτό, άρα.. εε να είχαμε πάρει το αρχικό παραλείποντας αυτά;
ΟΧΙ. Το αρχικό καταλήγει εδώ μετά από όλες αυτές τις πράξεις και όχι γιατί παρέλειψα αυτά. Τίποτε δεν παρέλειψα. Δεν υπάρχει άλλη λογική από αυτές τις πάξεις.
Μα; Αμάν πια με τις πράξεις….

Εδώ πλέον χάνεις την ικανότητα να σκεφτείς λογικά ώστε να δώσεις λογική απάντηση. Και μετά έρχεται ο συνάδελφος και λέει: «Γιατί τα παίρνεις όλα τόσο σοβαρά; Αφού δεν τα παίρνει, τι προσπαθείς;»
Χμμμ έλα ντε; Μήπως γιατί αυτό πρέπει να κάνω; Αλλά όντως, πιο το νόημα αφού δεν θέλει να «τα πάρει»; Έλα μου ντε;

Ένα έχω να ρωτήσω: Τον πονοκέφαλο μπορούσες να τον παρκάρεις, αυτό όμως τι το κάνεις που δεν παρκάρεται με τίποτε;

Τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς…

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2006

Προοδευτικός συντηρητισμός

«Στόχος της κυβέρνησης είναι η μεταρρύθμιση της παιδείας σε ένα σταθερό σύστημα που δεν θα αλλάζει συνεχώς…
……………
…θα αντιστεκόμαστε στις συντηρητικές απόψεις του τόπου που θέλουν τίποτε να μην αλλάζει.»
Από δηλώσεις κ. Καραμανλή

Επειδή «τα πάντα ρει» και επειδή όλα πρέπει διαρκώς να βελτιώνονται, όχι όμως με γνώμονα τους συντηρητικούς (όπως ο ίδιος εύστοχα χαρακτηρίσατε) στόχους της κυβέρνησής σας, αλλά με μόνο γνώμονα την βελτίωση και το κοινό όφελος των ψηφοφόρων, και όχι μεμονωμένων ατόμων, συμφωνούμε απόλυτα μαζί σας και αντιτασσόμαστε στον συντηρητισμό, αντιτασσόμενοι στις συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις που προωθείτε με βάση τους στόχους που ο ίδιος θέσατε και όχι στις βελτιώσεις που ούτως ή άλλως θεωρούμε δεδομένο πως πρέπει να γίνονται συνεχώς. Γιατί απλά και μόνο για να συμφωνήσουμε μαζί σας πρέπει να διαφωνήσουμε με τους στόχους σας.

Πόσο αντιφατικός μπορεί να γίνει κάποιος για να δημιουργήσει εντυπώσεις;
Και πόσο ανόητος ή απρόσεχτος για να αφήνει τους γραφείς των λόγων του να τον ρεζιλεύουν;

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2006

Βρεγμένη σανίδα...

Yγρασία υψηλή. Το αυτοκίνητο βρεγμένο. Ο πρώτος ήλιος την διαλύει αρκετά ώστε να φανεί ο δίσκος του. Σχηματάρι. Εκεί τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η υγρασία από τους καυστήρες της ΜΟΝΥΑΛ δημιουργεί έναν άλλο κόσμο. Πολλές φορές έχω παρατηρήσει την μεγάλη ποσότητα υγρασίας που εκλύει η καμινάδα της. Σήμερα όμως, συνδυασμένη με την υγρασία της ατμόσφαιρας δημιουργούσε ένα «πέπλο» ομίχλης στην «λάκα». Έτσι το αυτοκίνητο βούτηξε ξαφνικά και πάλι κάτω από τα σύννεφα, για να ξαναβγεί έξω λίγο αργότερα. Ώρες αργότερα, κατά την επιστροφή, κοντά στην δύση του ηλίου, πάλι το ίδιο φαινόμενο. Στην περιοχή είναι σαν ο ήλιος να μην ανέτειλε ποτέ.
Το πρώτο τρίωρο πέρασε άσκοπα. Δεν ενεφανίσθην ουδείς. Το να έχεις δαπανήσει 4-5 ώρες για να στήσεις σωστά μια διάλεξη και να φτιάξεις τις ασκήσεις, και να μην πατάει κανείς στο μάθημα, ειδικά όταν έχεις ξυπνήσει από τις 6:30 και έχεις ταξιδέψει σχεδόν 2 ώρες για να το κάνεις σου δημιουργεί έναν κάποιο εκνευρισμό. Δυστυχώς απουσία δικτύου (για την ώρα) στην καινούργια αίθουσα δεν υπήρχε τρόπος να «εκτελέσω» την ώρα μου. Έτσι «εκτέλεσα» τα νεύρα μου και το έριξα στις βόλτες μέσα στο ίδρυμα. Το μάθημα υποχρεωτικό. Κάποιος μίλησε για έχθρα των καθηγητών απέναντι στους φοιτητές. Το γεγονός όμως του σεβασμού του κόπου και της διάθεσης του καθηγητή παραμένει αδιάφορο, όπως όλα τα ηθικά/σημαντικά πράγματα στην σημερινή μας κοινωνία (κοινώς ό,τι δεν υπόκειται σε αγοραπωλησία είναι ανάξιο λόγου - ρε άντε μου στο διάλο). Ας είναι. Όταν θα έρθουν να παρακαλέσουν για την απουσία θα σεβαστώ την αγωνία τους και το χαμένο έτος τους όσο αυτοί τον κόπο μου.
Στην συνέχεια η διαμάχη με τον «βαριέμαι που ζώ». Φαινόμενο. Το ζητούμενο είναι με επαναληπτική μέθοδο να υπολογισθούν 20 τιμές μιας γραμμικής εξίσωσης. Στην πραγματικότητα φυσικά θα καλούνταν να υπολογίσει από καμιά 50αριά έως και μερικά εκατομμύρια σε ορισμένες περιπτώσεις. Η χειρότερη περίπτωση που μου έχει τύχει εμένα είναι περίπου 400000 σημεία ενός συστήματος 3-4 μη γραμμικών εξισώσεων (μετά από κατάλληλη γραμμικοποίηση βέβαια).
Πώς να το κάνω δάσκαλε; Μα με έναν υπολογιστή φυσικά. Δηλαδή; Ε φτιάξε έναν αλγόριθμο στο matlab, στο mathcad, ή σε fortran ή ακόμα και σε basic σε τελευταία ανάλυση. Σε γλώσσα προγραμματισμού είναι 6 γραμμές κώδικα. Μα δάσκαλε έκανα αμάν και πως να περάσω τους υπολογιστές για να μην τους ξαναχρησιμοποιήσω… (!!!!!!) Σου προέκυψε ποτέ αγόρι μου πως τους υπολογιστές τους έβαλαν στο πρόγραμμα σπουδών σου γιατι ακριβώς αποτελούν εργαλείο της δουλειάς σου;;; :@
Αναρωτιέμαι τελικά μήπως δεν πρέπει καν να θυμόμαστε πως 1+1=2. Τι να το κάνουμε άλλωστε; Υπάρχουν τα κομπιουτεράκια. Θα έπρεπε αφού περάσαμε την τάξη του νηπιαγωγείου που μας το δίδαξε να το ξεχνάμε μετά. Να διευκολύνουμε και την ζωή μας βρε αδερφέ...
Ε ρε βρεγμένη σανίδα που χρειάζεται ώρες-ώρες…
Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2006

Μνήμη, συνειδητή γνώση, σκέψη, ήθος

Ημερομηνία συναισθηματικά φορτισμένη από κάθε άποψη. Για ορισμένους επέτειος, σταδιακά εξασθενούντος νοήματος για κάποιους, αφορμή περίσκεψης για άλλους, αποτελεί εορτασμό επίκαιρο περισσότερο από ποτέ. Το Πολυτεχνείο ταυτίζεται με τον αγώνα της νεολαίας για ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία και καλύτερη ζωή, έννοιες οι οποίες συνηγορούν στην «διαχρονική επικαιρότητα» της επετείου. Αγωνιστές με Ηρωισμό, Αυτοθυσία και Απόλυτη Αδιαλλαξία απέναντι στον αντίπαλο. Γενικευμένη εξέγερση, επανάσταση. Έννοιες επίσης συναισθηματικά φορτισμένες, θετικά ή αρνητικά. Έννοιες με περιεχόμενο που υφίσταται μετάλλαξη, αμφισβητείται , συχνά χρησιμοποιείται καιροσκοπικά αλλά πίσω απ’ όλα συνεχίζει να έχει στην πραγματικότητα διαχρονική και δεδομένη έννοια, όπως και αν προβάλλεται την εκάστοτε δεδομένη στιγμή. Όρος πολύσημος που δεν εξαντλείται σε σύντομες περιγραφές και επιφανειακές ερμηνείες.
Ζούμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης, με ό,τι θετικό και αρνητικό συνεπάγεται. Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν πως η παγκοσμιοποίηση χρειάζεται μεταρρύθμιση, γεγονός φανερό από την παγκόσμια μαζική κινητοποίηση των τελευταίων καιρών. Λείπει όμως είν’ η αλήθεια μια ριζική επαναστατική στοχοθεσία, μια συλλογική βούληση παρέμβασης στο είναι και το γίγνεσθαι των κοινωνικών σχέσεων. Οι κατά κυριολεξία επαναστάσεις δεν στοχεύουν στην ανατροπή και κατάκτηση της τρέχουσας εξουσίας. Eπιδιώκουν ρητά την ίδρυση νέου κοινωνικού συστήματος, ριζικά διαφορετικού από το ισχύον. Απαραίτητη προϋπόθεση η πίστη της μάζας πως όχι μόνο δικαιούται αλλά και μπορεί να δει αποτελεσματικά και μακροπρόθεσμα, ώστε να υπερβεί το παρόν, για χάρη ενός έστω αχνού συλλογικού μέλλοντος που καλείται να εκπληρώσει τις προσδοκίες της. Η επανάσταση, όπως αποκρυσταλλώθηκε για πρώτη φορά από τους φιλοσόφους του διαφωτισμού που εξήγγειλαν τη δυνατότητα αλλά και ανάγκη για μεθόδευση της έλλογης κοινωνικής προόδου σε όλα τα επίπεδα, είναι συνυφασμένη με την ελπίδα.
Η κοινωνική πραγματικότητα δεν αποτελεί εκ προοιμίου και έξωθεν θεμελιωμένη εκ θεού βουλήσεως αδυσώπητη εξωγενή πορεία ενός ανεξέλεγκτου από τους κοινούς θνητούς κόσμου. Ό,τι υπάρχει και ισχύει, αλλά και ό,τι πρόκειται να υπάρξει αποτελεί επίμαχο προϊόν της βούλησης και των πράξεων των εν ζωή μελών της κοινωνίας. Όνειρα, σχέδια και ελπίδες είναι απαλλαγμένες από το από καταβολής κόσμου φορτίο του εξ αποκαλύψεως δεδομένου.
Αναμφίβολα οι κοινωνικές αντιθέσεις φαίνεται να οξύνονται συνεχώς σε παγκόσμοιο επίπεδο. Κατά την τελευταία 15ετία και ενώ η συσσώρευση κεφαλαίων σε ιδιωτικά χέρια έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα, οι εισοδηματικές ανισότητες τόσο ανάμεσα σε χώρες, όσο και στο εσωτερικό τους αυξάνονται συνεχώς. Πριν από 250 χρόνια το κατά κεφαλήν εισόδημα των πλούσιων χωρών ξεπερνούσε το αντίστοιχο των φτωχών κατά 30%, ενώ σήμερα εμφανίζεται περισσότερο από 100νταπλάσιο. Στο εσωτερικό των μεγάλων ανεπτυγμένων χωρών παρόλο που τα κέρδη αυξάνονται με ιλιγγιώδης ρυθμούς, πληθαίνουν ταυτόχρονα και οι στρατιές των φτωχών, των άστεγων, των κοινωνικά αποκλεισμένων. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσα πολλά δεν ελέγχονταν από τόσους λίγους εις βάρος τόσων πολλών. Η τάση άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων που επεδιώχθη και επετεύχθη από τα Κοινωνικά Κράτη μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ανεστράφη θεαματικά. Με την εξαίρεση ελαχίστων (ευρωπαϊκών κατά το πλείστον) χωρών φαίνεται να επιστρέφουν οι όροι λειτουργίας του άγριου καπιταλιστικού συστήματος του 19ου αιώνα. Παγκοσμίως, μια μεγάλη μερίδα της ανθρωπότητας φαίνεται πως δεν έχει τίποτε παραπάνω να χάσει από τις αλυσίδες της.
Σε παγκόσμιο επίπεδο λοιπόν, οι αντικειμενικές συνθήκες για ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος συντρέχουν στο έπακρο. Παρόλ’ αυτά, σε καμιά στιγμή, από την εποχή της Γαλλικής επανάστασης, το πρόταγμα ανατροπής δεν ήταν τόσο απομακρυσμένο, όσο σήμερα. Η ιδεολογική νίκη του κυρίαρχου κοινωνικού πρότυπου εμφανίζεται πλήρης: ο κομουνισμός, η επανάσταση και η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής αποτελούν έννοιες μιαρές, εξοβελισμένες από το πολιτικό λεξιλόγιο, ενώ η πολύπαθη ιδέα του σοσιαλισμού έχει συρρικνωθεί σε μια πραγματιστική βούληση για μια κατά το δυνατόν δίκαιη διαχείριση του τρέχοντος κοινωνικού καθεστώτος. Όλα συμβαίνουν λες και η πλειοψηφία των πολιτών του πλανητικού χωριού έχει αποδεχθεί πως οι κυρίαρχοι θεσμοί και κοινωνικές σχέσεις δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, ενώ ακόμα και αν επιδέχονται βελτίωση και ήπια μεταρρύθμιση, ο δημοκρατικός φιλελεύθερος καπιταλισμός εμφανίζεται ως οριστικά κατοχυρωμένο κοινωνικό σύστημα.
«Τέλος ιστορίας;». Ας μην ξεχνούμε πως «Τα πάντα ρεί».
Με δεδομένη την γνώση της «υπέρβασης» των προηγηθέντων επαναστάσεων και τις ακρότητες στης οποίες υπέπεσαν όταν εξωθήθηκαν στο να καταβροχθίσουν ανελέητα όλους τους «αντιφρονούντες» πέραν των «εχθρών», όλα τα επαναστατικά προτάγματα υποχρεώθηκαν να αντιπαρατεθούν όχι μόνο με την αυξανόμενη υλική καπιταλιστική ισχύ αλλά και με τον επώδυνο «εσωτερικό προβληματισμό» γύρω από πολιτικές, θεσμικές και ηθικές προοπτικές του οποιουδήποτε εγχειρήματος ριζικής ρήξης. Η συνεχής στάθμιση ανάμεσα στην επιλογή των αναγκαίων «αντισυστηματικών» μορφών βίας και την προώθηση των υπερκείμενων σκοπών αναδεικνύεται σε μείζον ηθικό πρόβλημα. Μετά το 1945 και ακόμα περισσότερο μετά το 1989, όλες οι «μη ειρηνικές» πολιτικές ενέργειες αρχίζουν να αντιμετωπίζονται ως εκ προοιμίου απαράδεκτες, με αποτέλεσμα να απαξιώνονται συλλήβδην και προκαταβολικά ανεξαρτήτως περιεχομένου. Έτσι, η μεγαλύτερη ίσως ιδεολογική νίκη του κυρίαρχου κοινωνικού συστήματος συνίσταται στην ευρύτερη εσωτερίκευση του αξιώματος πως όσες μορφές υλικής βίας δεν εκπορεύονται από την κατεστημένη έννομη τάξη είναι ηθικά απαξιωτέες ή ακόμα και εγκληματικές. Αξίωμα που παραδίδει την απόλυτη εξουσία στην έννομη τάξη αφαιρώντας την από την κοινωνία, καταστρατηγώντας την δημοκρατία. Οι ένδοξες κατά το παρελθόν λέξεις «επαναστάτης» και «επανάσταση», αντί να προσλαμβάνονται ως εξ ορισμού τους κατ’ εξοχήν πολιτικές έννοιες, αμαυρώνονται μέσα στο «κοινά εκτρεφόμενο περί δικαίου αίσθημα» το οποίο πριν απ’ οτιδήποτε άλλο αποστρέφεται όλες τις εκφάνσεις οποιασδήποτε μορφής βίας χωρίς να εξετάζει το περιεχόμενό τους ή την γενεσιουργό τους αιτία.
Η απουσία επαναστατικών προταγμάτων δεν οφείλεται μόνο στην οικουμενική φετιχοποίηση της μη διαπραγματεύσιμης «δημοκρατικής ειρήνης». Σημαντικό ρόλο παίζει και η θεαματική αλλαγή των σχέσεων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Εδώ εντοπίζεται η σημασία της κατάτμησης των κοινωνικών κινημάτων που στήριζαν μέχρι σήμερα την οργανωτική και ιδεολογική εμβέλεια στην άμεση δυνατότητα αποτελεσματικής παρέμβασης στους χώρους παραγωγής. Έτσι προωθούνται χωρίς αντίσταση η ευελιξία εργασιακών σχέσεων, η οικουμενική υποχώρηση των εργασιακών κεκτημένων, η εξατομίκευση των κοινωνικών νοοτροπιών η αποσυνδικαλιστικοποίηση και η αποπολιτικοποίηση. Στον ανεπτυγμένο κόσμο, και σε αντίθεση με τις ιστορικές αποδείξεις, αποδυναμώνεται η διάχυτη πεποίθηση των ανθρώπων πως είναι δυνατόν να βελτιώσουν την μοίρα τους μέσα από συλλογικούς αγώνες. Οι ιδεολόγοι που επιδιώκουν συνολικές βελτιστοποιήσεις βαφτίζονται με συνοπτικές διαδικασίες ονειροπόλοι, νοσταλγοί ενός παρωχημένου παρελθόντος, απροσάρμοστοι, παράφρονες και ηλίθιοι. Έτσι η ίδια η παγκοσμιοποίηση εκφράζεται πλέον, σε αντίθεση με την γενεσιουργό της αιτία, ως «έξωθεν δεδομένη νομοτελειακή πορεία»! Η ελεύθερη κινητικότητα όλων των συντελεστών παραγωγής, εξαιρουμένης της εργασίας, η απορύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, η άνευ όρων ανταγωνιστικότητα και ο άκρατος αγοραίος ορθολογισμός αναδεικνύονται σε θέσφατα της νέας έννομης τάξης. Η οικονομική πρόοδος αποτελεί την αυτονόητη συνταγή προς την αυτόματη (υποτιθέμενη) βελτίωση των εγκόσμιων πραγμάτων, την στιγμή που η ανθρωπότητα ολόκληρη πλέον πιστεύει πως «τίποτε δεν είναι αυτονόητο». Για πρώτη φορά δε από την εποχή του διαφωτισμού θεωρείται πως η βελτίωση δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητα της συλλογικής βούλησης αλλά δίδεται στα χέρια των «ολίγων». Έτσι ο πολιτικός λόγος χάνει την ουσιαστικότητά του, οι ελπίδες εξατομικεύονται και η ανθρώπινη δράση απομακρύνεται από την υπηρεσία του «κοινού συμφέροντος».
Έτσι, ειρωνικά, επιβεβαιώνεται πως η εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων οριοθετεί τις παραγωγικές σχέσεις, αντί του αντίθετου. Με την παγκοσμιοποίηση, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής μοιάζει να βρήκε, προσωρινά τουλάχιστον, τρόπο να διαχέει τις αντιφάσεις που γεννά, με τα κοινωνικά υποκείμενα ανίκανα επί του παρόντος να αμυνθούν, να οργανωθούν και κατά μείζονα λόγο να δράσουν έλλογα από κοινού. Ο κόσμος μας εμφανίζεται έτσι και πάλι ανεξέλεγκτος, ασύλληπτος και μη–υποκείμενος σε ορθολογικούς χειρισμούς. Ανατρέψαμε δηλαδή τις αρχές και τους στόχους μας και επαναφέρουμε σιγά-σιγά τον σκοταδισμό προ του διαφωτισμού.

Ημέρα μνήμης και περισυλλογής η σημερινή. Ημέρα φόρος τιμής σε όσους πίστεψαν πως τίποτε δεν είναι δεδομένο, πως όλα βελτιώνονται για όλους, και είχαν το θάρρος που χρειάζεται για να σταθούν αδιάλλακτοι απέναντι σε τυράννους.

Ηθικοπολιτικά δικαιολογημένη,
δημοκρατικά παράνομη,
η επανάσταση δεν είναι πράξη.
Είναι αχρωμάτιστη ιδεολογία ήθους και τρόπος ζωής.

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2006

Ο Αρχιμήδης πιερότος.

Είπα και εγώ να τα βάλω με τον Νεύτωνα αλλά τελικά φαίνεται πως οι φοιτητές μου αποφάσισαν πως πρέπει να τα βάλουν με τον Αρχιμήδη.

Βρε ποιες δυνάμεις ασκούνται στο σώμα;
Το βάρος και η δύναμη του ελατηρίου.
Μόνο;
Μόνο!
Και η άνωση;
Ποια άνωση; (Αχάαααααα…. )
Μα γιατί έχουμε άνωση;
Αφού έχουμε ένα σώμα εμβαπτισμένο σε ρευστό;
Πού είναι το ρευστό;
ΠΟΥ είναι το ρευστό;

Ειλικρινά δεν είμαι ενήμερος αν το υπουργείο παιδείας έχει βγάλει τον αέρα ή γενικότερα τα αέρια από την «συνομοταξία» των ρευστών, αλλά σε περίπτωση που δεν ενημερώθηκα θέλω να καταγγείλω την υπουργό που δεν με πήρε τηλέφωνο…

Καημένε Αρχιμήδη, γυμνός έτρεχες στους δρόμους, κανείς δεν σε πρόσεξε. Την άλλη φορά βάλε στολή πιερότου, ίσως κάνεις την διαφορά…

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2006

Καφές νούμερο τρία…

…κι όλας, χωρίς καμιά διάθεση να παραβγώ την συνέταιρο που αναγνωρισμένα κατέχει τα πρωτεία, αφού από την ημέρα που αποφάσισα πως οι 15 καφέδες την ημέρα μάλλον θα μου κάνουν κακό, ο τρίτος καφές της ημέρας σπάνια παρασκευάζεται. Πάνε κοντά 15 χρόνια από τότε. Ίσως βέβαια η ποσότητα καφεΐνης που είχα μαζέψει να ήταν τόσο μεγάλη που συνεχίζει να δρα ακόμα και σήμερα. Η αλήθεια είναι πως εκείνα τα χρόνια ο καφές φαινόταν να με κοιμίζει. Αντιθέτως, συνήθως όταν νύσταζα και ερχόταν να με ξεσηκώσουν (ή μάλλον να μου ζητήσουν να τους ξεσηκώσω), με πότιζαν ένα-δύο ποτηράκια ουίσκυ και έτοιμος ο δικός σου για ξενύχτι μέχρι πρωίας. Προφανώς λοιπόν η καφεΐνη συσσωρευόταν με δόλο σε κάποια άγνωστη αποθήκη, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία να δράσει. Έτσι λοιπόν, οφείλω να ομολογήσω πως υπάρχει χειρότερο πράμα από την αϋπνία: Να νυστάζεις όρθιος και να ξυπνάς ξαπλωμένος. Και επειδή όρθιος δεν μπορείς να κοιμηθείς λόγω βαρύτητας, καταλήγεις να τσακώνεσαι με τα σεντόνια, με κάτι νεύρα τεντωμένα μέχρι το ταβάνι. Το θέμα του τσακωμού βέβαια παραμένει ένα μυστήριο, αφού θυμάμαι μεν πως τα είχα βάλει στην γωνία και τα κατσάδιαζα άγρια, μέχρι που φτάσαμε να παίξουμε και ξύλο δηλαδή, αλλά δεν θυμάμαι το «Γιατί;». Να ’ταν πολιτική ή ιδεολογική η διαφορά μας; Το μεσανατολικό ή το κυπριακό αφορούσε; Η αλήθεια είναι δεν θυμάμαι αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα πως είχα φτάσει σε επίπεδο να θέλω να τα σκίσω (ελλείψει γάτας την πληρώνουν τα σεντόνια)

Λογικό είναι λοιπόν, με τόσα νεύρα πώς να κοιμηθείς; Και να έχει πάει τριάμισι, και να θες να σηκωθείς στις 8, και να λες πως έλα λίγο ακόμα και θα τελειώσει ο τσακωμός να κοιμηθούμε, να κάνουμε και καμιά δουλειά αύριο, και ο τσακωμός να μην τελειώνει. Και πάνω που τελικά τα σεντόνια βαρέθηκαν να με πρήζουν με τις ιδέες τους και εγώ παραιτήθηκα και το έριξα στον ύπνο (άστα να μιλάνε είπα), ε να έφτασε 7, το ξυπνητήρι δεν χτύπησε ακόμα (κοιμόταν για μία ώρα ακόμα δηλαδής το αχαΐρευτο) και κάτι μέσα μου αποφάσισε πως έπρεπε να ξυπνήσω. Το βιολογικό μου ρολόι πάντως δεν ήταν, αυτό είναι ρυθμισμένο για τις 9. Βρε τι ήταν; Δεν ξέρω. Βρε τι έγινε; Τίποτε. Βρε γιατί ξύπνησα; Γιατί είσαι αν… (σσς μην το πείς). Τότε έχεις άλλη μια ώρα… «Κοιμήσου» (Φιλιππίδης, υποδυόμενος την Δάφνη). Μάιστα καπιτάνο. Ε έκανα και εγώ ότι κοιμάμαι για να μην με πρήζει και που και που άνοιγα λίγο το βλέφαρο να δω αν κοιτάει και τι ώρα πήγε. Ε όταν έφτασε 8 παρά κάτι προσποιήθηκα πως θέλω τουαλέτα και σηκώθηκα – δεν άντεχα άλλο την προσποίηση…

Κατέληξα λοιπόν να πίνω ήδη τον τρίτο καφέ μου και να αναρωτιέμαι πότε θα με πιάσει ο πονοκέφαλος, ενώ το μυαλό μου υπολειτουργεί, ο σβέρκος είναι πιασμένος και από τα πόδια δεν έχω πάρει ακόμα απάντηση (κάποιο νεύρο, στο ενδιάμεσο, θα αποκοιμήθηκε)

Και πάω και στοίχημα πως όταν θα φτάσει 11 το βράδυ θα είμαι περδίκι και δεν θα νυστάζω μία, στην οριζόντια τουλάχιστον!

Μήπως να τα βάλω τελικά με τον Νεύτωνα;
Αυτός φταίει που πήγε κι ανακάλυψε την βαρύτητα…

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2006

Καταλήψεων τέλος

Παρά τις αντίθετες προβλέψεις του Σαββατοκύριακου, την Δευτέρα στις 5 το απόγευμα η κατάληψη έλαβε τέλος (για την ώρα). Προετοιμασία, έγερση στις 6 – η συνήθης ώρα η 9η πρωινή οπότε μου έπεσε βαρύ και συνδυαζόμενο με την συνήθη αϋπνία μου κατέληξε σε 4ωρο ύπνο –μιάμιση ώρα ταξίδι, εννέα ώρες μάθημα, 2+ ώρες επιστροφή. Η Αττική οδός βλέπετε φρόντισε όπως όλα τα μεγάλα έργα και να μην προβλέψει πως με την κατασκευή της θα είναι ήδη υπέρκορος δρόμος, αλλά και να δημιουργήσει συμφόρηση στο ποτάμι οπότε τις απογευματινές ώρες τα 2 χλμ της διακλάδωσης χρειάζονται 25-40 λεπτά! Ίσως τελικά να ήμασταν πολύ καλύτερα χωρίς «μεγάλα έργα». Εννέα ώρες ορθοστασίας και διαλέξεων μπορώ να πω πως είναι αρκετά εξοντωτικές. Στη διπλανή αίθουσα ένας νέος (νέος σε ηλικία και πρώτη μέρα σε έδρα) διδάσκων μιλούσε γράφοντας στον πίνακα. Όμως στον διάδρομο ακουγόταν η βαβούρα της αίθουσας. Η απελπισία του φανερή. Στο ακροατήριο δυο από τους «γνωστούς άγνωστους» ταραξίες. Μάλλον ο εκνευρισμός μου ήταν αρκετά εμφανής. Μπαίνοντας σπίτι το μόνο που μπορούσα να αισθανθώ είναι η πλάτη να πονάει και ο λαιμός να καίει. Κατέφυγα λοιπόν σε τσαγάκι – κάτι που κάνω μόνο σε βαριά αρρώστια!
Σήμερα άλλες έξη ώρες μάθημα. Ο γελαστός ταραξίας βρίσκεται απέναντί μου. Δεν βγάζει μιλιά. Τουλάχιστον ξεμπέρδεψα με τις διδακτικές υποχρεώσεις της εβδομάδας. Παράκαμψη της διακλάδωσης της Αττικής οδού. Άφησα το ποτάμι από νωρίς. Τα πράγματα πολύ καλύτερα και ο χρόνος άφιξης σπίτι φυσιολογικός.

Έμεινα όμως με μια μεγάλη απορία. Πως είναι δυνατόν φοιτητές που έχουν διδαχθεί μοντέλα περιγραφής φυσικοχημικών διεργασιών να μην ξέρουν τι είναι το ισοζύγιο μάζας και ενέργειας.

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2006

Υπουργείο ονείρων

Εγώ και τα όνειρα έχουμε διακόψει κάθε είδους επαφή. Μάλλον για την ακρίβεια ουδέποτε αποκτήσαμε οποιαδήποτε μορφή επαφής πέρα ίσως από δύο τρία διπλωματικά επεισόδια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ακόμα και τότε δεν ξέρω αν στην ουσία είχα οποιαδήποτε επαφή με τον κόσμο των ονείρων, ή αν απλά σκεφτόμουν στον ύπνο μου και συνέχισα την σκέψη μου ξυπνώντας. Πιθανών ένα υβρίδιο. Μιας και ακόμα και αυτές τις τρεις φορές, ο κόσμος των ονείρων δεν ήταν παραμυθένιος, μαγικός, με σταχτοπούτες ή δράκους, αλλά αποτελούσε κομμάτι προβληματισμού της καθημερινότητάς μου, με σκηνικά ρεαλιστικά παρμένα από την ίδια την ζωή μου, λες και είναι συνέχεια σκέψεων του προηγούμενου απογεύματος. Όποια και να είναι η σχέση μου με τα όνειρα όμως, το σημερινό σίγουρα κατατάσσεται στους εφιαλτικότερους εφιάλτες.
Κανένας μπάλορ δεν ανέβηκε να με σκοτώσει, καμιά καταστροφή δεν συνέβη. Όλα ήταν ήρεμα, ωραία, οι σκέψεις καθημερινές, τα καθημερινά προβλήματα δηλαδή που στοιχειώνουν κάθε βράδυ τον ύπνο μου και εκδικούνται για την πλήρη έλλειψη άγχους που παρουσιάζω όταν είμαι ξυπνητός. Ο εφιάλτης περιορίζεται σε ένα μικρό συμβάν και την διατύπωση της απλής φράσης: «Δεν μπορείς τα το δεις, αλλά δυστυχώς υπάρχει». Υπάρχει και η σημασία του είναι απλή. Ένα αμείλικτο χέρι αποφάσισε να αλλάξει τους «όρους λειτουργίας» και τους «χρονοδιακόπτες». Όσα περίμενα ή ήθελα, ή σχεδίαζα γιατί ήθελα, απλά δεν γίνεται να γίνουν. Και όμως φαινομενικά τίποτε δεν άλλαξε, ούτε πρόκειται να συμβεί τίποτε σε εμένα – μιας και δεν άλλαξαν οι δικοί μου όροι.
Ένας «μάγος» πράττει πάντα αυτό που θέλει, ακριβώς την στιγμή που θέλει. Δεν καθυστερεί ούτε στιγμή, δεν βιάζεται ούτε στιγμή (εξ ου και δεν χρειάζεται ατζέντες). Ορισμένες φορές όμως δεν αρκεί. Ορισμένες φορές η ολοκλήρωση απαιτεί και άλλους μάγους.
Καλώς ή κακώς, η φύση αποφάσισε πως ο άνθρωπος δεν θα είναι «ον μοναχικόν», όσο και αν κάποιοι θέλουν και επιχειρηματολογούν για το αντίθετο (και όποιος τα έβαλε με την φύση ξέρουμε που κατέληξε…). Θα επιβιώνει και θα ευτυχεί μόνο παρουσία συνανθρώπων. Παρά την συλλογικότητα όμως, καθένας είναι αυτόβουλος. Και έρχεται το μεγάλο ερώτημα. Ποια η λεπτή διαχωριστική γραμμή που κάνει την στέρηση της ελευθερίας ευεργετικότερη της ελευθερίας επιλογών; Ποιο το σημείο που βλέπεις ανθρώπους να καταστρέφονται και αποφασίζεις να κάνεις κάτι «άσχημο ή ανήθικο» για να σταματήσεις την κατρακύλα τους; Πόσο αλλάζει αυτό το σημείο όταν αυτοί είναι άνθρωποι που αγαπάς; Πόσο αλλάζει αυτό το σημείο αν αυτό τελικά επηρεάζει τον εαυτό σου; Πόσο αλλάζει αυτό το σημείο αν αντιληφθείς ότι τελικά όλα σε επηρεάζουν σε κάποιο βαθμό;
Η μόνη πιθανότητα να απαλύνει ο εφιάλτης θα ήταν αν τουλάχιστον κοιτώντας δυο μάτια μπορούσες να πεις δείχνοντας δύο άλλα: «Θα ‘σαι πάντα εδώ». Ούτε αυτό όμως μπορούσα να το κάνω.
Δεν ξέρω ποια η στιγμή που από «ασυνείδητη ονειρική» σκέψη, το σκηνικό έγινε συνειδητός προβληματισμός. Λες και δεν υπάρχει αυτή η λεπτή διαχωριστική γραμμή. Λες και σκεφτόμουν στον ύπνο μου και συνέχισα την σκέψη ξυπνώντας. Λες και δεν ήταν εφιάλτης αλλά πραγματικότητα. Και ξαφνικά πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως δεν έγιναν όλα αυτά. Αλλά πλέον είναι σαν τα έζησα και συνεχίζω την σκέψη να δω που θα με βγάλει. Λες και δεν υπάρχουν όνειρα αλλά παράλληλες πραγματικότητες που με αφήνουν που και που να ρίχνω μια ματιά.
Και ξυπνώντας συνειδητοποιείς πως η καρδιά σου πάει να σπάσει. Πετιέσαι πάνω, πετάς τα σκεπάσματα, θες να τρέξεις να φύγεις, να ξεφύγεις....


Με χαλάει τελικά ο ύπνος.
Δεν φτάνει που κοιμάμαι ελάχιστα και συνεχώς νυστάζω.
Πρέπει να τον κόψω εντελώς για να ηρεμήσω…

Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2006

Βροχή και σήμερα

Ξυπνάς και από το παράθυρο βλέπεις μια μουντή λευκό-γκρι ατμόσφαιρα να σκεπάζει την Αθήνα. Ακρόπολη – Λυκαβηττός φαίνονται οριακά. Το Σάββατο θυμάμαι έβλεπα μέχρι Αίγινα. Μπήκε λοιπόν ο Χειμώνας, όχι ότι έχω τίποτε με την εποχή, αλλά προτιμώ σίγουρα το ηλιόλουστο καλοκαιράκι (άλλη αίσθηση να βλέπεις Ακρόπολη – Λυκαβηττό και στο βάθος θάλασσα και Αίγινα). Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι η μουντάδα που «κάνει κεφάλι» και η υγρασία που φέρνει υπνηλία και δυσφορία. Άσε που το προσωπικό μου βαρόμετρο αντιδρά και με προειδοποιεί για τις μικροαλλαγές…
Χάλια λοιπόν ο καιρός, τουλάχιστον γλύτωσα το πρωινό ξύπνημα. Τα φυντάνια συνεχίζουν την κατάληψη μέχρι την επόμενη Δευτέρα, οπότε δεν χρειάστηκε να σηκωθώ από τις 6 για ταξίδι, ούτε και κινδυνεύω να με πιάσει στην πάρλα η κακιά πεθερά (είδες KουVούλα; δεν χρειάστηκε να βάλω το χεράκι μου!). Χαμένες ώρες ανθρώπων που ήδη έχουν σαθρό υπόβαθρο. Για να πούμε πάντως και του στραβού το δίκιο, εγώ, στην θέση των φοιτητών, θα αρνούμουν να περνάω την μέρα μου σε ιδρύματα σαν αυτό. Ήδη αρνούμαι να αποδεχθώ την υποβάθμιση των ιδρυμάτων την τελευταία 10ετία. Αυτά όμως «σπουδάζουν» σε έναν χώρο που έχει έλλειψη βασικών υποδομών. Και κάθονται και ακούν τους «μεγάλους» για μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, την στιγμή που αν ήθελαν να είναι ακριβείς θα έπρεπε να μιλάνε για μεταρρυθμίσεις στα τσαντίρια που έφτιαξαν με την αδιαφορία τους για την παιδεία (αηδιάζω ορισμένες φορές όταν σκέφτομαι πόσο υποκριτές είναι). Για την ακρίβεια πολλές φορές έχουμε την αίσθηση πως το ίδρυμα προορίζεται για να εργάζονται και να διδάσκονται «κάφροι» εκεί μέσα, πως δεν το προόριζαν για ελεύθερους πολίτες της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι απ’ όποια πλευρά και αν το δούμε, τα παιδιά χαμένα είναι είτε την κάνουν, είτε δεν την κάνουν…
Έτσι, το μόνο που κερδίσαμε ήταν το πρωινό χουζούρι και μερικές ώρες να ασχοληθούμε με άλλες δουλειές που έμειναν λίγο πίσω…
Σιγά-σιγά και χαλαρά…

Να είχε τουλάχιστον λίγο λιγότερη σκοτεινιά έξω…
ας ανάψει κάποιος το ήλιο!

Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2006

Χαλλαρά…

Σαββατιάτικος ήλιος καλοκαιρινός – μέρα για εκδρομή!
Πουρνό πουρνό, κατά τις μία, είπαμε να πάμε για φαγητό στην Χαλκίδα. Πήραμε λοιπόν την γκαμήλα και κατευθυνθήκαμε στο Ναύπλιο για να γιορτάσουμε την εθνική μας εορτή!
Μαζεδάκια, βόλτα πλάι στην θάλασσα γύρω από την Ακροναυπλία και κάτω από το Παλαμίδι, καφεδάκι απέναντι από το Μπούρτζι…
Επιστροφή προς το videoclub για DVD… Για κάποιο λόγο η γκαμήλα έχασε την έξοδο της αττικής οδού με αποτέλεσμα να περάσουμε μπροστά από το Cosmopolis, ε και μιας και βρεθήκαμε είπαμε να το επισκεφτούμε να μην μείνει και παραπονεμένο! Στην μεγάλη οθόνη lady in the water. Τον τελευταίο καιρό με χαροποιεί που ο κινηματογράφος έχει να παρουσιάσει αρκετά δείγματα «ευαισθητοποιημένων», διδακτικών έργων. Από την άλλη βέβαια αναρωτιέμαι πόσοι αντιλαμβάνονται αυτά τα νοήματα, ή αν απλά βλέπουν πλέον για να δουν (ή διαβάζουν για να διαβάζουν κτλ…) χωρίς να αντιλαμβάνονται ή να «ακούν» τα μηνύματα, χωρίς ουσία… Επίσης ενθουσιάστηκα με το σενάριο που φαίνεται να έχει το έργο «Βαβέλ», οπότε θα το περιμένω… Τέσπα…
Πάλι καλά που ακολουθήσαμε και το πρόγραμμα της ημέρας κατά γράμμα δηλαδή!
Η Κυριακή πέρασε «χαλλαρά» χωρίς ιδιαίτερη διάθεση για βόλτες στο δίκτυο. Προετοιμασία για τα μαθήματα, λίγο χουζούρι, ένα καφεδάκι και λίγο παιγνιδάκι το βράδυ έτσι για να περάσει ευχάριστα η ώρα να πάμε για ύπνο… Τώρα πως έγινε και πήγε τέσσερις μέχρι να αποφασίσω να πάω να ξαπλώσω δεν το κατάλαβα είν’ η αλήθεια. Εγώ 12:30 νόμιζα πως ήταν…

Η Δευτέρα ξημέρωσε μουντή. Άρχισε πάλι η υγρασία (η χειρότερή μου ), χαλάει και ο καιρός σύμφωνα με την ΕΜΥ (με υγρασία το ξεκίνησα, άρχισε η βροχή, χάλια). Για να δούμε, θα συνεχιστεί η κατάληψη ή θα κάνουμε κανά μάθημα;

(Μπρρρ τί ν' αποφάσισε άραγε η κακιά πεθερά;)

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2006

Η κακιά πεθερά

Η διαδρομή μουντή και η υγρασία υπερβολική για τα γούστα μου, το κεφάλι μου, τα πνευμόνια μου και.. τα κόκαλά μου…
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με εγγραφές στα εργαστήρια και φοιτητική συνέλευση.
Την ώρα των εγγραφών λοιπόν να ‘σου κουνάμενη σειάμενη φοιτήτρια με αξιώσεις:
- Δεν μπορούμε να παρακολουθούμε το εργαστήριο αυτές τις ώρες, να το βάλετε άλλη μέρα!
- Ώχ γιατί; (πρώτη αντίδραση ένας «κρύος ιδρώτας», λες να έχει γίνει λάθος στο πρόγραμμα;)
- Γιατί έχουμε αυτό και αυτό ταυτόχρονα!
- Ε… μα… Μα αυτά δεν είναι του έτους σου! Είναι άλλου! (ουφ)
- Ναι αλλά πρέπει να τα παρακολουθήσω και αυτά και είναι και αυτά εργαστήρια, δεν θα είχα πρόβλημα αν ήταν θεωρίες… (ε ναι, αμα ήταν θεωρίες δεν θα σε ένοιαζαν.. να μάθεις γιατί γίνεται κάτι; να κουραστείς;)
- Ναι, αλλά ξέρεις, οι ώρες κάθε έτους αλληλεπικαλύπτονται, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι…
- Μα γιατί; Να το βάλουμε άλλη μέρα, για να μπορώ να τα παρακολουθήσω και τα δύο… (μήπως να γίνεται μόνο ένα μάθημα κάθε ώρα σε όλο το ίδρυμα, για να μην υπάρχει πρόβλημα για κανέναν φοιτητή;)
- Διάλεξε τι θες και παρακολούθησέ το, και τα δύο δεν μπορείς…
Από το ύφος και την ένταση πάντως ένα ήταν σίγουρο… Πτυχίο δεν ξέρω αν θα πάρει, αλλά κακιά πεθερά θα γίνει σίγουρα…

Κατά τα άλλα, μου έκανε εντύπωση η προσέλευση των φοιτητών στην συνέλευση. Το μεγάλο αμφιθέατρο ήταν «κατάμεστο». Οι πόρτες ανοιχτές και φοιτητές που δεν χωρούσαν προσπαθούσαν να δουν και να ακούσουν (εμείς τέτοιες συνελεύσεις – όσες παρακολούθησα δηλαδή - δεν είχαμε ειν’ η αλήθεια). Όταν η συνέλευση τελείωσε, το πλήθος θύμιζε κατσαρίδες που εγκαταλείπουν φωλιά! Τόσοι φοιτητές δεν υπάρχουν σε καθημερινή βάση στους διαδρόμους!

Απόφαση η αναμενόμενη… λουκέτο…

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2006

Περίοδος βαρεμάρας…

Άρχισε να χαλάει ο καιρός (χαλασμός κυρίου έγινε αλλά ας μην το κάνουμε θέμα) και πάνω που αρχίσαμε να μην έχουμε το ίδιο κέφι για βόλτες στην οδό των ρεμαλιών και για καφέδες (μέρα παρά μέρα πλέον δηλαδή, όχι 2 φορές την ημέρα), τσουπ, άντε πάλι να καλοκαιριάσει (αποφάσισε επιτέλους γιατί μας κούρασες)...
Για αλλαγή κι εμείς λοιπόν πήγαμε για καφέ στον Κορυδαλλό μπας και μας τύχει κανά ελικόπτερο! (Γιαγιάκα δεν σου φταίω αν δεν ακολούθησες…)
Στο ενδιάμεσο, και αφού έχουμε τον χρόνο μας, κάναμε ένα διάλειμμα από τις διαφάνειες και απαντήσαμε στους κριτές του japp για το τελευταίο μας άρθρο, το οποίο και πλέον «παίρνει το δρόμο του προς το τυπογραφείο»… Μπιούτιφουλ… (τα θετικά της απουσίας ατζέντας από την ζωή μου)
Και ο καιρός συνεχίζει αίθριος και λέω να ξαναπεταχτώ για καφεδάκι, ή για βόλτα τουλάχιστον, αν και η διάθεση της πόλης φαίνεται να έχει αλλάξει την τελευταία βδομάδα. Πάντως με τόσο ήλιο (σχεδόν καλοκαιρινό) έξω από το παράθυρο, σε πιάνει ένα κάτι τοις να είσαι κλεισμένος σε τέσσερεις τοίχους. Καιρός για εκδρομή. Τ’ ακούς;
Αύριο αισίως (αν δεν υπάρξει κάποια νέα αναβολή ή κάποια κατάληψη) ξεκινάει και ουσιαστικά το νέο ακαδημαϊκό έτος. Άντε να δούμε τι φυντάνια θα αντιμετωπίσω φέτος.
Πάντως για να ανταπεξέλθω την βαρεμάρα μου έφτιαξα έναν «χαρακτήρα» και το έριξα πάλι στο WoW (δουλειά δεν είχ’ ο διάολος)… ΟΥΦ…

Κανά RPGάκι θα παίξουμε τελικά;


Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2006

Παντού υπάρχει δόλος >:)

Με κρυφό στόχο να καταρρίψω ακόμα μια φορά τις θεωρίες της KV περί ατζέντας ετοιμάζω την παρουσίαση που ακόμη δεν μου ζήτησαν, και υποτίθεται ότι θα μου ζητήσουν (να ετοιμάσω) εντός του μήνα. Μέχρι στιγμής έχω μαζέψει και ανασκευάσει 110 διαφάνειες [απαπαπαπα… 45 λεπτά είναι;;;; Πρέπει να πέσω τουλάχιστον στις 60… τι να κόψω τι να κόψω…] και κάθομαι και τις περιεργάζομαι. Τις περιεργάζομαι γιατί οι περισσότερες από αυτές είναι αναμνήσεις προ 10 ετών και δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα. Τότες που ο Billaκος έμπαινε στο εργαστήριο και αφού καλημέριζε εμένα γυρνούσε και καλημέριζε την πιλοτική μονάδα (τον ρώτησα μια μέρα γιατί, και μου είπε ότι έχει πλέον υπόσταση αφού με έβλεπε να «εγκυμονώ» πάνω από χρόνο να την σχεδιάσω και τουλάχιστον άλλο ένα χρόνο να την κατασκευάσω - πλέον αναφέρεται σε αυτή ως «το μωρό του darth») και εν συνεχεία καθόμασταν να την μάθουμε πώς να διατηρεί «τη συμπεριφορά» της σταθερή (άλλο ένα χρόνο «εκπαίδευση» των ρυθμιστικών… ρε λες να είχε δίκιο;;;). Συναισθήματα χαράς της ολοκλήρωσης αλλά και του άγχους και του προβληματισμού για να δουλέψει κάτω από αντίξοες συνθήκες (δεν γίνεται αλλά θα το κάνετε… άντε τώρα κάνε εσύ πατέντα να πετύχεις κάτι που είναι φυσιολογικά αδύνατο χρησιμοποιώντας απλά καθημερινά πράγματα… η μαγεία του μηχανικού… όλ’ αυτά για να μην αλλάξουμε αντλία ώστε να χρησιμοποιήσουμε λάδι αντί νερού). Μπρρρ τώρα που το σκέφτομαι ανατριχιάζω…
Άλλες πάλι, εργασίες προ 3ετίας, όμορφες, καλοστημένες αλλά να κρύβουν πολύ καλά τις αμέτρητες βδομάδες πειραματισμού.
Οι τελευταίες πάλι μυρίζουν ΝΚ. Θα τις περιορίσω σε δύο μόνο. Μην παίρνει και πολύ θάρρος.

Γέλια, άγχος, πίκρα, χμμ… πώς να χωρέσεις τόσα πράματα σε 45 λεπτά; Πώς να τα συμπιέσεις όταν αντιλαμβάνεσαι πως χάνεται όλη η ομορφιά της αλληλουχίας των σκέψεων και καταλήγουν απρόσωπα αποτελέσματα;
Δεν έχει σημασία, θα γίνει και αυτό. Σε 2-3 μέρες θα καταρριφθεί για μια ακόμα φορά η κοσμοθεωρία της KV!

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2006

Tί έγινε ρε παιδιά;

Όλοι κέρδισαν; Και η ΝΔ; Και το ΠΑΣΟΚ; Και το ΚΚΕ; Και ο ΣΥΝ; Και ο Καρατζαφέρης; Εγώ πάντως ακούω καθημερινά πλέον την ανάλυση για την έννοια της ψήφου μου. Κερδισμένη η κυβέρνηση, πήρε λέει εκ νέου λαϊκή εντολή και θα προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις. Να σκύψω κι άλλο; Γιατί από την ημέρα που εκλεγήκατε, οι μεταρρυθμίσεις σας μου έχουνε πηδήξει επάγγελμα και ζωή (τόσες στάσεις δεν ήξερα ότι υπάρχουν, ξεπεράσανε του kama sutra σε αριθμό). Χμμμ, ΟΚ για να μην είμαι άδικος έναν χρόνο μετά, δεν το ξεκίνησαν άμεσα (το ξεκίνησαν ταυτόχρονα με την καταβαράθρωση της αναπτυξιακής πολιτικής της χώρας και την μετατροπή της σε «οικιστική»). Κερδισμένη και η αντιπολίτευση, ρε παιδιά, δεν ασχολείστε και λίγο με αντιπολίτευση;;; (Η ίδια η κυβέρνηση αντιπολιτεύεται πολύ καλύτερα τον εαυτό της!!!) Να δικαιολογήσετε και τον χαρακτηρισμό δηλαδή…
Το ότι εγώ ας πούμε ψήφισα γιατί ήθελα να βγάλω ένα – δυο συγκεκριμένους συναδέλφους μηχανικούς ως συμβούλους (αδιαφορώντας για το κόμμα, πάντα έτσι ψηφίζω στις δημοτικές - νομαρχιακές), δεν το άκουσα σε καμία ανάλυση. Ρε μήπως τελικά εγώ δεν υπάρχω για το ελληνικό κράτος; Μήπως είμαι αμελητέα ποσότητα; Ή μήπως νομίζω ότι πράττω κατά συνείδηση αλλά τελικά τους κάνω χάρες;
Επειδή πάντως εγώ συνεχίζω να πιστεύω πως κάνω αυτό που θέλω, όχι αυτό που νομίζω ότι θέλω, ούτε αυτό που μου επιβάλλουν να θέλω (Ούπς;;; μήπως αυτό είναι που με κάνει αμελητέα ποσότητα; Ελπίζω όχι…) θα σας παρακαλέσω να σταματήσετε να μεταφράζετε την έννοια της ψήφου μου και να ασχοληθείτε με το ευ-ζην των ψηφοφόρων. Των ψηφοφόρων είπαμε ε, ως σύνολο, όχι μεμονωμένων περιπτώσεων. Ούτε της τσέπης σας φυσικά. Αυτή δεν νοιάζει κανέναν μας. Και ξανασκεφτείτε λίγο τα αποτελέσματα γιατί αν όντως όλοι κερδισμένοι είστε… ε τότε μόνο ο ελληνικός λαός μένει να έχει χάσει…
[Έχω την αίσθηση πως για να πάμε μπροστά
πρέπει να μεταρρυθμίσουμε τους πολιτικούς μας]

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2006

Γεγονότα και παροιμίες

Στην Αφρική χρησιμοποιούν την παροιμία «Ένα δέντρο δεν μπορεί από μόνο του να φτιάξει το δάσος» για να δηλώσουν πως δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος μόνος σου, αν δεν είναι ευτυχισμένη η κοινωνία γύρω σου.

Κάθε 11 δευτερόλεπτα πεθαίνει στην υφήλιο ένα παιδί από φτώχια, τραγικό;

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ευτυχίσει σε βάρος της ευτυχία των άλλων. Πόσο μάλλον της ζωής τους.

Παρόλ’ αυτά, μια φιλανθρωπική εκδήλωση δεν μπορεί να αποτελεί χώρο πολιτικής διαφήμισης κυρία πρέσβειρα. Κάνει πολύ άσχημη εντύπωση.

Από την ώρα που ξεκίνησες να διαβάζεις πέθαναν ήδη τρία παιδιά από φτώχια. Τραγικότερο;

Αν οι εύπορες χώρες είχαν κηρύξει τον πόλεμο κατά της φτώχιας και της άγνοιας, δεν θα χρειαζόταν ποτέ να κηρύξουν πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Άσε που θα τους κόστιζε πολύ λιγότερο.

Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2006

Σύγχρονη αριθμητική

  • «Μόνο το 18% των εκπαιδευτικών απεργεί, σύμφωνα με τους προϊσταμένους των κατά τόπους περιοχών, τους οποίους δεν αλλάξαμε!»
  • «Η απεργία των εκπαιδευτικών έχει τινάξει στον αέρα την ελληνική οικογένεια.»
Τουλάχιστον, συνεννοηθείτε μεταξύ σας πριν κάνετε δηλώσεις γιατί υπάρχουν ακόμα πολίτες που σκέφτονται τι ακούνε και δεν μένουν με το στόμα ανοιχτό από τις εντυπώσεις της κάθε φράσης, κρατώντας μόνο την εντύπωση και ξεχνώντας την φράση τα επόμενα 5 λεπτά.
Αλήθεια, γιατί η υπουργός τόνισε ότι δεν άλλαξε τους προϊσταμένους; Αν έπρεπε να τους αλλάξει, κακώς δεν τους άλλαξε, αν δεν έπρεπε να τους αλλάξει, καλώς δεν τους άλλαξε, τι ακριβώς εντύπωση ήθελε να δημιουργήσει; Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να το τονίσει!
Η απεργία των εκπαιδευτικών γιατί έχει τινάξει αλήθεια την ελληνική οικογένεια στον αέρα; Το σχολείο σε τελευταία ανάλυση είναι χώρος εκπαίδευσης, όχι χώρος φύλαξης παιδιών. Αν οι γονείς ενδιαφέρονται για το πού θα αφήσουν τα παιδιά τους τότε κακώς τα έκαναν… Αναρωτιέμαι όμως, κατά τις περιόδους των διακοπών, δεν δημιουργείται το ίδιο πρόβλημα; Τότε που αφήνουν τα παιδιά τους; Βέβαια το γεγονός ότι δεν θέλουν οι γονείς να αφήσουν ένα (ένα; γιατί ένα; θα έπρεπε να είναι το λιγότερο δύο…) παιδί 6-12 χρονών μόνο του σπίτι το βρίσκω παράλογο. Εγώ ξέρω παιδιά 6 χρονών που έκαναν babysitting στα 3χρονα αδερφάκια τους. Αυτό βέβαια είναι «άλλο καπέλο», αλλά καλό θα ήταν να ξαναρχίσουμε να δημιουργούμε ώριμες νέες γενιές. Αλλιώς είναι λογικό το εκπαιδευτικό μας σύστημα να αποτυγχάνει, αν οι ίδιοι πιστεύουμε ότι αποτελεί χώρο φύλαξης και όχι χώρο εκπαίδευσης. Άντε πάντως να δεχτούμε πως 6-9 χρονών είναι λίγο πρόωρο να αφήσεις 8 ώρες μόνο του το παιδί σπίτι. Συνεχίζω να αναρωτιέμαι τι το κάνουν όταν τα σχολεία είναι ούτως ή άλλως κλειστά. Και συνεχίζει η βασική λειτουργία του σχολείου να είναι η εκπαίδευση και όχι η φύλαξη. Η φύλαξη είναι παρεπόμενη και όχι ζητούμενη και συνεπώς αδιάφορη στην οποιαδήποτε συζήτηση για το εκπαιδευτικό.
Άκουσα από μια φίλη πως κακώς οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ζητούν χρήματα. «Εδώ όταν μένει έγκυος μια δασκάλα κάνει 1 χρόνο να την δει το σχολείο». Δεν περίμενα ομολογουμένως να το ακούσω αυτό από γυναίκα! Το πρόβλημα είναι αν η δασκάλα έχει τον χρόνο να ασχοληθεί με το μωρό της να το θηλάσει και να το μεγαλώσει, ή γιατί δεν έχει το ίδιο δικαίωμα και δεν το διεκδικεί για λογαριασμό της και η φίλη μου; Μάλλον (ευτυχώς) την κάλυψε η ερώτησή μου. Καλό θα ήταν άλλωστε κάποτε να χωνέψουν όλοι (οι καραγκιόζηδες) πως η μητρότητα είναι ιερή (πολύ ιερότερη από την τσέπη) και ότι πρέπει να υποστηρίζεται. Οι μητέρες πρέπει να τυγχάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης. Πέραν αυτού όμως δεν είναι όλοι οι δάσκαλοι μητέρες! Οι αρσενικοί ειδικά δυσκολεύονται πολύ είν’ η αλήθεια, δεν ξέρω κατά πόσο το προσπαθούν…
Την αξιοπρεπή διαβίωση πρέπει να την έχουν όλοι οι εργαζόμενοι. Και είναι δεδομένο ότι στην σημερινή Ελλάδα, οι μισθοί δεν αρκούν για αξιοπρεπή διαβίωση και για ανατροφή παιδιών. Άλλωστε για να εξυπηρετηθούν ορισμένες τσέπες εξομοιώθηκε το κόστος ζωής με αυτό της Ε.Ε. Οι ανταμοιβές όμως παραμένουν στο 33%-60%! Ζητάνε πολλά; Αντιθέτως, επιτέλους κάποιοι αποφάσισαν να ζητήσουν αυτά που πρέπει. Και επιτέλους καιρός είναι να αναδιανεμηθεί ο προϋπολογισμός ώστε να καλύπτει πρώτα τις ανάγκες του λαού (όλων των χρωμάτων) που εξέλεξε την (εκάστοτε) κυβέρνηση και στην συνέχεια όλα τα υπόλοιπα έξοδα…
Και επιτέλους, ας σταματήσουμε τα ψέματα. Στον προϋπολογισμό του 2007 οι δαπάνες για την παιδεία είναι 3,09%. Αυτό είναι μεγαλύτερο από το 3,15% που ήταν οι περσινές δαπάνες; Ή μήπως είναι μεγαλύτερο από το 3,5% που ήταν οι δαπάνες όταν η σημερινή κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία υποσχόμενη πως θα ανεβάσει τις δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ; Δεν γίνεται άμεσα; Γίνεται με κατάλληλη αναδιανομή, αλλά έστω ότι δεν γίνεται άμεσα, μήπως για να γίνει πρέπει να αυξάνει σταδιακά αντί να μειώνεται;

Τελικά ή είναι ψεύτες, ή δεν ξέρουν αριθμητική. Αν και την τέχνη της διαίρεσης φαίνεται να την γνωρίζουν καλά…

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2006

Χαλκάς

Το θέμα με τον χαλκά έχει καταντήσει εξοργιστικό είναι η αλήθεια. Δεν χρειάζεται να καθόμαστε να ασχολούμαστε με το αν είχε το δικαίωμα να φέρει ή να μην φέρει το συγκεκριμένο αντικείμενο. Είναι αδιάφορο. Θα ήταν αδιάφορο ακόμα και να το έφερε μαζί του και ας απαγορευόταν. Είναι αδιάφορο αν το χρησιμοποιούσε με οποιονδήποτε τρόπο. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε καθιστούσε τον φορέα του επικίνδυνο και υπερέβαινε την δικαιοδοσία του. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι ότι ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε ήταν εσφαλμένος. Ηθελημένα ή αθέλητα, και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να τιμωρηθεί, είτε με αυστηρότητα, είτε με επιείκεια, αντίστοιχα. Ναι, το επάγγελμά σας είναι επικίνδυνο, ναι πολλές φορές σας επιτίθονται, αρκετές μάλιστα από αυτές (όταν και μόνο όταν δεν κάνετε κατάχρηση εξουσίας) εντελώς άδικα. Όμως κάνατε μαλακία, παραδεχτείτε το, δεν θα σας πάρει κανείς το κεφάλι, αντίθετα θα σας επαινέσουμε και θα πούμε ότι έχετε το γνώθι σ’ ’αυτόν. Σταματήστε τις δημαγωγίες. Σταματήστε να μας θεωρείτε ηλίθιους. Σταματήστε να ασχολείστε με παπαρολογίες για να απομακρύνετε την κοινή γνώμη από το πρόβλημα και να το κουκουλώσετε για ακόμα μία φορά. Ασχοληθείτε επιτέλους με την ουσία. Με την συγκεκριμένη συμπεριφορά και την κάλυψή της δικαιολογείτε απόλυτα το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Εύγε, αργήσατε αλλά καταφέρατε να σας ξανασιχαθώ. Και μου είναι αδιάφορο να το παίξω πολιτισμένος απέναντι σε τέτοια υποκείμενα, ξεκινώντας από τον ίδιο τον Αρχιπραίτορα Βύρων.

Αίσχος!
(Επιτέλους, λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει)

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2006

Το κενό…

Γιατί όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, ακόμα και το φάρμακο του καρκίνου να ανακαλύψεις, κακό στην ανθρωπότητα θα κάνεις.
Γιατί όταν δεν εμπιστευόμαστε τους γύρω μας, πάντα κακό μας κάνουν, όσο καλές προθέσεις και αν έχουν.
Γιατί όταν δεν εμπιστευόμαστε τους φίλους μας δεν έχουμε φίλους γιατί κάτι κακό μας έκαναν.
Γιατί όταν δεν εμπιστευόμαστε αυτούς που μας αγαπούν, πώς και γιατί μας αγαπούν;
Γιατί όταν δεν εμπιστευόμαστε είμαστε πάντα μόνοι, ακόμα και αν όλοι θέλουν να είναι πλάι μας.
Γιατί όταν δεν εμπιστευόμαστε, πάντα κρίνουμε αρνητικά ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις….

Το κενό υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει εμπιστοσύνη.
Και είναι ένα τεράστιο και κατάμαυρο κενό…

Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2006

:)

Την τελευταία βδομάδα ανέπτυξα μια νέα ασχολία. Πηγαίνω και παίζω με τις ώρες με το καινούργιο μωρό. Έτσι και χτες, πήγα να του «ευχηθώ χρόνια πολλά» με την ευκαιρία συμπληρώσεως των 29 ημερών ζωής!!!

Ο μικρός είναι φοβερός. Ξαπλώνει ανάσκελα στο τεντωμένο χέρι μου (εντάξει, δεν είναι ακριβώς τεντωμένο, ο αγκώνας κάνει καθισματάκι), κρεμάει τα χέρια και τα πόδια δεξιά και αριστερά και κοιτάει, μία εμένα που του μιλάω, μία τα χρώματα γύρω του. Χτες το κρατούσα καμιά ώρα και του μιλούσα, κάτι χαμόγελα… μα κάτι χαμόγελα, άλλο πράμα. Μετά «είπαμε να κάνουμε λίγη γυμναστική». Και δώσ’ του να σφίγγει το δάχτυλό μου με τα χεράκια του και να ακολουθεί τις κινήσεις. Μία, δύο, τρεις και μετά προσπαθούσε να κρατηθεί καθώς τραβούσα πιο ψηλά το χέρι, και να σηκωθεί έτσι λίγο πιο ψηλά! Τι ωραία αίσθηση να νοιώθεις το χεράκι να σε κρατάει και να μην θέλει να ξεκολήσει από πάνω σου και να σε αφήσει! Βέβαια δεν μπορούσε ο καημένος, αλλά κρατούσα λίγο κι εγώ τα χεράκια καθώς τραβούσα και έτσι αισθανόταν ότι σηκωνόταν! Και κάθε φορά να ‘σου τα χαμόγελα! Μετά περάσαμε σε τεχνολογικά αναβαθμισμένες ασχολίες και κάναμε… το αεροπλάνο! Άλλα γέλια! Η μόνη σπαστικιά της υπόθεσης είναι η μαμά του που μας χαλούσε το παιγνίδι για να το θηλάσει το παιδί. Τελικά αυτές οι μαμάδες πάντα θέλουν να σου χαλάνε την διασκέδαση. Αλλά εμείς απτόητοι συνεχίσαμε μετά το φαγητό και του δώσαμε να καταλάβει… Χτες παίζαμε μέχρι τις 12 το βράδυ! Ε μετά το μωρό είπε να κοιμηθεί γιατί δεν είχε κλείσει και μάτι όλη μέρα απ’ ότι επληροφορήθειν (ένα μισαωράκι μόνο το απόγευμα λέει). Το ‘χουμε σε καλό δρόμο… Άντε να απογαλακτιστεί να πηγαίνουμε στα μπαράκια για γκόμενες :p. Θ’ αργήσει βέβαια λίγο γιατί η μαμά σκέφτεται να το θηλάζει τουλάχιστον 8μηνο αλλά ας είναι, για το καλό του είναι… το πολύ 1 χρόνο ακόμα και μετά τρέμετε πιπινάκια, έρχεται ο νέος της οικογένειας! Και είναι και ωραίος ;)

Σήμερα πάλι να πάω να του ευχηθώ για τις 30
ή να το αφήσω να περάσω αύριο στις 31;

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2006

Συνομωσίας συνέχεια

Σε ασθενείς που έπασχαν από άσθμα δόθηκε ως φαρμακευτική αγωγή ένα σκεύασμα που θεωρήθηκε βροχοδιασταλτικό. Το 50% αυτών παρουσίασε βελτίωση. Η πραγματικότητα ήταν μία και δεδομένη: Τους δόθηκε βροχοσυσταλτικό.
Σε δείγμα 34 ατόμων τοποθετήθηκαν ηλεκτρόδια στο κρανίο και τους προειδοποίησαν πως θα διέλθει ρεύμα το οποίο μπορεί να τους δημιουργήσει πονοκέφαλο. Τα 2/3 αυτών εμφάνισαν πονοκέφαλο μέσα στο επόμενο μισάωρο. Η πραγματικότητα ήταν μία και δεδομένη: Ουδέποτε διήλθε ηλεκτρικό ρεύμα από τα ηλεκτρόδια.
Η λάμπα εκπέμπει ακτινοβολία μήκους κύματος 730nm. Όπως και να το ορίσει ο παρατηρητής, κόκκινο ή πορφυρό, η πραγματικότητα είναι μία, δεδομένη και είναι η ακτινοβολία εκπομπής: 730nm ούτε 731,ούτε 729.

Δεν υπάρχει «αντικειμενικά ορισμένη πραγματικότητα». Υπάρχει «αντικειμενική πραγματικότητα» (μία και μοναδική) και προσπάθεια «αντικειμενικοποίησης» των ορισμών της πραγματικότητας ώστε να την προσεγγίσουμε. Ο δρόμος προς την αντικειμενικοποίηση των ορισμών περνάει μέσα από ανάλυση και μηχανισμούς που οδηγούν στον μονοσήμαντο ορισμό της πραγματικότητας. Όσο πιο βαθιά και προσεκτική είναι η ανάλυση, τόσο πιο «αντικειμενικός» είναι ο ορισμός μας και τόσο πιο πολύ προσεγγίζουμε το μονοσήμαντο ορισμό, ο οποίος πάντα υπάρχει, αν βρεθούν τα κατάλληλα εργαλεία.

Η πραγματικότητα είναι αντικειμενική. Η αντίληψη της πραγματικότητας είναι υποκειμενική γιατί υφίσταται στους μεταφραστικούς μηχανισμούς του εγκεφάλου. Οι μεταφραστικοί μηχανισμοί καθορίζονται από τις εμπειρίες και τα πιστεύω του κάθε ανθρώπου, αλλά και τον βασικό ρόλο του εγκεφάλου, ο οποίος είναι η αναγνώριση όσων θα βλάψουν τον οργανισμό (εξ ου και υπάρχουν πάντα τελικά μόνο δύο πλευρές: η καλή και η κακή). Η προσέγγιση της αντικειμενικότητας απαιτεί την «κατάργηση» των πιστεύω του ανθρώπου και την προσπάθεια «σφαιρικής» αντιμετώπισης ώστε να ελαττωθούν οι επιδράσεις των πρότερων εμπειριών. Και φυσικά πάντα αναφερόμαστε σε «προσέγγιση», διότι η πλήρης απουσία των «πιστεύω» και των εμπειριών από τον μεταφραστικό μηχανισμό είναι αδύνατη. Κάθε μετάφραση υπόκειται αναγκαστικά στο «ιστορικό» του μεταφραστή. Δεν παύει όμως να είναι μετάφραση και όχι η ίδια η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι μονοσήμαντη και αμείλικτη.

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2006

Εγκεφαλική συνομωσία

Από μια γλωσσική σύμπτωση, οι λέξεις «τέσσερα» και «θάνατος» στην ιαπωνική γλώσσα και στις διαλέκτους των καντονέζων και των μανδαρίνων προφέρονται σχεδόν το ίδιο. Έτσι, στην Ιαπωνία και την Κίνα, ο αριθμός 4 περιστοιχίζεται από κάθε είδους προκαταλήψεις. Μεγάλη έκπληξη προκάλεσαν τα αποτελέσματα ιατρικής έρευνας (British Medical Journal, 2001) για τη συσχέτιση των στρεσογόνων παραγόντων της καθημερινότητας στην χρονική συγκυρία του θανάτου, κατά τα έτη 1973-1998. Συγκεκριμένα, οι περισσότεροι θάνατοι Ασιατών που διέμεναν στην Καλιφόρνια και έπασχαν από χρόνια καρδιακά νοσήματα συνέβησαν στις 4 του μήνα! Μάλιστα, το γεγονός πως η συχνότητα θανάτων κάθε 4 του μηνός ήταν κατά 27% μεγαλύτερη από κάθε άλλη μέρα του μήνα υποδηλώνει την σημαντική επίδραση της ημερομηνίας στο φαινόμενο του θανάτου! Η ίδια έρευνα, για το ίδιο χρονικό διάστημα, στην ίδια περιοχή, υπέδειξε ότι όσο αφορά στην καυκάσια φυλή, δεν υπάρχει παρόμοιος συσχετισμός μεταξύ θανάτου και ημερομηνίας. Η μελέτη καταδεικνύει πως η προκατάληψη μπορεί να δράσει σαν στρεσογόνος παράγοντας επηρεάζοντας μέχρι και την ίδια την επιβίωση του ανθρώπου.

Στην ιατρική ονομάζεται φαινόμενο nocebo/placebo, οι ασιάτες το ονόμασαν ομοιοπαθητική, οι φιλόσοφοι το εξέφρασαν ως «την συνομωσία του σύμπαντος για να συμβούν αυτά στα οποία πιστεύουμε πολύ», οι τσιγγάνοι το ονόμασαν μοίρα, οι αφρικανοί το ονόμασαν voodoo, ο απλός κόσμος το ονομάζει πρόληψη, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από μια πανίσχυρη (και αναγκαία για την επιβίωση) δύναμη του μυαλού που ονομάζεται «δύναμη της αυθυποβολής» και κυβερνά τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα ολόκληρη. Η επιστήμη διαθέτει ατράνταχτες αποδείξεις για την ύπαρξή της και την ισχύ της επάνω στον άνθρωπο. Στην ουσία, οι εξωγενείς παράγοντες δημιουργούν ερεθίσματα στον ανθρώπινο εγκέφαλο, τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο από ηλεκτρικές διαταραχές της ιοντικής ισορροπίας Κ-Να. Αλλά και οι αποκρίσεις του εγκεφάλου πάλι τέτοιου τύπου ηλεκτρικές διαταραχές είναι. Είναι πολύ εύκολο για τον εγκέφαλο, όταν πιστεύει κάτι, να δημιουργήσει από μόνος του, εντελώς ακούσια, τις κατάλληλες διαταραχές, «προκαλώντας» αισθήσεις, συναισθήματα, αλλά και πράξεις που οδηγούν στην ενίσχυση, ακόμα και την επίτευξη του «πιστεύω». Στην ουσία, ακόμα και απουσία ερεθίσματος, ο εγκέφαλος μπορεί να δημιουργεί την αντίστοιχη «ιοντική διαταραχή» που περιμένει/πιστεύει ότι ανταποκρίνεται στο «αναμενόμενο» ερέθισμα. Η δύναμη αυτή, όπως αποδείχθηκε, έχει τρομακτική ισχύ ακόμα και πάνω στην ζωή και τον θάνατο.

Όσο η δύναμη αυτή χρησιμοποιείται για να υποβοηθήσει, έχει αποδειχθεί πως ωφελεί τον άνθρωπο στις αντιδράσεις του και τις επιδιώξεις του. Όσο ευεργετική αποδεικνύεται όμως η επίδραση του placebo, τόσο εγκληματική είναι η επίδραση του nocebo. Μάλιστα εκτός των αρνητικών συνεπειών του nocebo στην ψυχολογία, τις σχέσεις και την ζωή μας, η ίδια ακριβώς δύναμη είναι αυτή που χρησιμοποιείται επιτυχώς για την χειραγώγηση μας. Αποδεχόμενοι το γεγονός της αδυναμίας (και ίσως και του καταστροφικού αποτελέσματος που μπορεί να επιφέρει) κατάργησης της δύναμης της αυθυποβολής, αξίζει τουλάχιστον να προσπαθούμε να αφουγκρασθούμε καλύτερα τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας, λαμβάνοντας υπ’ όψη πάντα το σύνολο κάθε φαινόμενου και όχι τα επιμέρους στοιχεία του, σε μια προσπάθεια αποδυνάμωσης του nobeco και «αντικειμενικοποίσης» της κρίσης μας. Να μάθουμε δηλαδή να καταλαβαίνουμε και να κρίνουμε, όχι απλά να ακούμε/βλέπουμε και να πιστεύουμε.

Τέσσερα ή θάνατος;
Όλα στο μυαλό είναι...
[εμένα αυτό το 27% μου έκανε
τρομερή εντύπωση]

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2006

Αλήθεια..

Με ποιόν τρόπο ακριβώς θα επιμηκυνθεί ο χρόνος ζωής του «φρέσκου γάλακτος»;
Θα του πούμε να «μπαγιατεύει» με βραδύτερους ρυθμούς;

Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2006

Κοινωνική εντροπία

Τα συστήματα υψηλής ενθαλπίας - χαμηλής εντροπίας, οδεύουν αυθόρμητα προς καταστάσεις χαμηλής ενθαλπίας, υψηλής εντροπίας. Είναι δε αδύνατο να οδηγηθούμε από συστήματα υψηλής εντροπίας, σε συστήματα χαμηλής εντροπίας, χωρίς την κατανάλωση έργου μεγαλύτερης ποσότητας από την ενέργεια που θα κερδίσουμε. Απειρισμός της εντροπίας οδηγεί στον θάνατο του σύμπαντος.

Οι άνθρωποι έχουν μεγάλο δυναμικό για να παράγουν, αλλά αυθορμήτως τείνουν στην χαοτική συμπεριφορά. Είναι αδύνατη η επαναφορά και διατήρηση της τάξης (ατομικής κυρίως, και κατ' επέκταση κοινωνικής) χωρίς την κατανάλωση προσπάθειας μεγαλύτερης από το αναμενόμενο κέρδος. Ακόμα περισσότερο δε, αν η κοινωνία δεν καταναλώσει αυτό το επιπλέον έργο, θα επικρατήσει πλήρες χάος, οδηγώντας την στον θάνατο της.

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2006

Ο τοξικός κόσμος μας

Σύμφωνα με μελέτες έχουν ανιχνευθεί υψηλές τιμές λιπαντικών, επιβραδυντικών φωτιάς (αντίστοιχα κλοφέν) και άλλων αλλεργιογόνων ουσιών (προερχόμενων από καλυντικά!!!) στο ψάρι, το κρέας και το κοτόπουλο. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αποτελεί τυχαίο γεγονός, αλλά η ανίχνευση αυτών των ουσιών και στις πολικές αρκούδες υποδηλώνει πως τα επίπεδα δηλητηρίασης του πλανήτη είναι υψηλά (εκτός και αν κάποιος από εσάς έχει δει πολικές αρκούδες να ψωνίζουν στην τοπική αγορά).

Τον επόμενο μήνα η ευρωπαϊκή ένωση ψηφίζει μια οδηγία αρκετά «σκληρή» όσον αφορά σε όλα αυτά τα πρόσθετα. Παρακαλείται ο υπουργός ανάπτυξης να εναρμονίσει την ελληνική νομοθεσία, δημιουργώντας ισχυρούς νόμους, αντί για ασθενή και τρύπια ανδρείκελα της οδηγίας, υπό την πίεση των χημικών βιομηχανιών που ήδη έχει ξεκινήσει. Παρακαλούνται επίσης οι κατά τόπους νομαρχίες που διενεργούν τους ελέγχους να μην χαρίζονται στις βιομηχανίες που παραβαίνουν τις διατάξεις.

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2006

Μπουμπουνητά

Ακόμα μια μπόρα προ των πυλών. Αναρωτιέμαι γιατί όντως ο καιρός πάντα ακολουθεί την διάθεσή μου.

Ποιές οι στατιστικές πιθανότητες μια αίθουσα 18 ατόμων να ξέρει ολόκληρη με ποιόν τρόπο λύνουμε μία άσκηση και να την λύνουν όλοι λάθος, ενώ μια αίθουσα 24 ατόμων δεν έχει ιδέα και δεν την ακουμπάει καν;

Τί πρέπει να πεις σε έναν φοιτητή που σου λέει πως, όταν τα ελάχιστα από το νόμο επιτρεπτά ml ενός κουτιού γάλακτος των 500ml είναι 490ml, αποδεκτά κουτιά είναι αυτά που έχουν λιγότερα από 490ml (!) και λύνει την άσκηση με σωστό τρόπο, αλλά καταλήγει να αποδέχεται όλα τα κουτιά γάλακτος που έχουν ποσότητα μικρότερη (!!!) από την υπολογιζόμενη μέση τιμή παρτίδας; Ειδικά όταν ξέρεις ότι το λάθος το έκανε γιατί το παράδειγμα του βιβλίου αντιμετωπίζει ακριβώς την αντίστροφη περίπτωση και εξ’ ου και η ανάποδη φορά της ανισότητας; Τι πρέπει να πεις στην περίπτωση που δεν είναι ένας ο φοιτητής αλλά 18 φοιτητές από τους 18 της πρώτης αίθουσας;

Τι πρέπει να πεις στον συνάδελφο επιτηρητή της πρώτης αίθουσας;

Γιατί πρέπει ο οποιοσδήποτε να υποβιβάσει τόσο πολύ τον εαυτό του, είτε είναι καθηγητής είτε είναι φοιτητής ή μαθητής;

Πόσο ονειρευόμαστε;

Η βροχή ξεκίνησε, τα ερωτηματικά παραμένουν. Και όσα ειπώθηκαν και άλλα που έμειναν ανείπωτα. Άλλωστε βρέχει εδώ και μέρες…

Ελπίζω εκεί στην μέση του Αιγαίου να έχει ηλιοφάνεια...

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2006

Σήμερα απαιτούσα μόνο ησυχία στην αίθουσα…

... Τα θέματα άλλωστε ήταν ακριβώς τα ίδια με τα προηγούμενα (είπα να κάνω ένα τεστάκι). Και οι φοιτητές επίσης...
Ώρες ώρες όμως ορισμένα πράγματα σε βγάζουν από τα ρούχα σου. Πάνω που τελείωσε η εξέταση και ήμουν έτοιμος να φύγω, να ’σου οι τρομοκράτες ξεπετιούνται από την γωνία (πρέπει να αναπτύξω τακτικές ελιγμών).

Δάσκαλε βοήθα λίγο. (θες να γράψω εγώ για σένα;)
Σε τι να βοηθήσω; Βοήθησε εσύ λίγο τον εαυτό σου, διάβασε και σκέψου!
Μα δάσκαλε δείξτε κι εσείς λίγο επιείκεια! (εσείς δείχνετε με αυτά που γράφετε;;;;)
Δηλαδή;
Ε τα τεσσάρια πρέπει να περνάνε το μάθημα με έξι! (μόνο; γιατί όχι με 8;)
Γιατί;
Γιατί κάποτε πρέπει να φύγουμε από εδώ! (οι πόρτες ανοιχτές είναι… σας τ' ορκίζομαι, δεν τις κλείδωσα...)
Θα φύγετε. Διαβάστε να μάθετε, για να φύγετε όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Μα δάσκαλε έχουμε και άλλες υποχρεώσεις, δεν μπορούμε να διαβάσουμε περισσότερο! (δηλαδή διαβάσατε έστω και λίγο;)
Ναι αλλά αν δεν ξέρετε κάποια πράγματα δεν μπορείτε να περάσετε το μάθημα. Το πτυχίο αυτό που θέλετε σημαίνει ότι γνωρίζετε κάποια βασικά πράγματα πάνω σε ορισμένα επιστημονικά πεδία που είναι χρήσιμα στην ειδικότητά σας, και μέσω αυτών είστε ικανοί να αντιμετωπίσετε τα προβλήματά της. Αν δεν ξέρετε να χρησιμοποιείτε όλα τα «εργαλεία» σας τότε τι σόι πτυχιούχοι είστε; (αναρωτιέμαι γιατί έκατσα και το είπα όλο αυτό αντί να τους αγνοήσω)
Μα δάσκαλε δεν μπορούμε να ξέρουμε όλα τα μαθήματα, κάποια ξέρουμε, σε κάποια θα βοηθήσετε κι εσείς! Είναι δυνατόν να τα ξέρουμε όλα;
(επικοινωνούμε βλέπω…)

Εδώ κάπου αποφάσισα ότι είναι εντελώς ανούσιο να συνεχίσω την οποιαδήποτε συζήτηση. Πλέον όχι μόνο έχουν την απαίτηση να περνάνε όλοι ανεξαιρέτως σε μια ανώτατη σχολή (δεν ξέρω από πότε η ανώτατη σχολή έγινε άκριτο «δικαίωμα») χωρίς να έχουν καν αποκτήσει τη ικανότητα να την παρακολουθήσουν (να επικοινωνούν θα έλεγα), θέλουν να πάρουν και πτυχίο χωρίς καν να έχουν τις γνώσεις και τις ικανότητες που αυτό υποδηλώνει! Η αλήθεια είναι ότι αρχίζω να αναρωτιέμαι γιατί στα 18 δεν κάνουν απλά μια αίτηση στο υπουργείο, ζητώντας το πτυχίο της αρεσκείας τους και να τους το αποστέλλει το υπουργείο ταχυδρομικώς 4-5 χρόνια μετά. Να μην κουράζονται κι όλας με το πήγαιν’ έλα και αποσπώνται από τις υποχρεώσεις τους!

Ένα πτυχίο σημαίνει ότι γνωρίζετε ορισμένα πράγματα. Αν δεν τα γνωρίζετε δεν το παίρνετε. Συνεπώς για να πάρετε πτυχίο ή θα διαβάσετε, θα καταλάβετε και θα μάθετε, ή θα περιμένετε να φύγω από το τμήμα. Τα πράγματα είναι απλά. Αλλιώς τραβάτε να πληρώσετε κανένα (πουλάνε και μέσω διαδυκτίου, δεν σας ήρθε το mail;), μου είναι αδιάφορο που, αρκεί να είναι πολύ μακριά από εμένα. Σε άλλη ήπειρο αν είναι δυνατόν… (άλλον πλανήτη;;;) και χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά θα πέσει κανένας νεος πονοκέφαλος στην KV αργότερα και θα με ρωτάει κι εμένα πώς τον πέρασα :p


Στην ζωή δεν μας περιμένουν όλοι με ανοιχτές πόρτες,
μας περιμένουν πάντα μόνο πόρτες που πρέπει να μάθουμε να ανοίγουμε.

Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2006

Φωνή απ’ τον μενιροτάφο…

Ντριν ντριν.... (πότε θα μάθω να μην σηκώνω το τηλέφωνο;;;)

ΝΚ: Γειά!
D: Γειά..... (φτου φτου φτου φτου φτου...)
ΝΚ: Να σου πώ, σ’ εκείνο το πρόγραμμα που είχαμε πάρει, θυμάσαι;
D: Ναι, τι;
ΝΚ: Εεεε να, μας είχαν κόψει έναν φοιτητή.
D: Ναι, αφού οι δύο είχαν αλληλεπικαλυπτόμενα πεδία έρευνας. (Ποιός σκεφτόταν όταν καταθέτατε;;; Ή καλύτερα ποιός σκεφτόταν όταν τους έδινε τα θέματά τους;)
ΝΚ: Μπορούμε να τους πούμε τότε ότι η ΧΧΧ δεν δίνει τα χρήματα γιατί αυτός θα έκανε την εφαρμογή που τους ενδιέφερε.
D: Μα και εσύ, και η ΧΧΧ υπογράψατε το συμβόλαιο ως έχει σήμερα. (Δεν ξέρατε, δεν διαβάζετε;)
ΝΚ: Δεν στέκει λες, ε;
D: … Τι να σου πω, αν θες δοκίμασέ το. Το κεφάλι δεν θα στο πάρουν πάντως... (τα λεφτά πάλι μάλλον θα στα πάρουν…)

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει ήδη ξεκινήσει να ατροφεί...

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2006

Κύριε πρωθυπουργέ,

Επειδή διέρρευσε στα ΜΜΕ πως το βράδυ θα στηρίξετε την «αναπτυξιακή πολιτική» σας σε δύο πυλώνες, εις εκ των οποίων είναι ο αγωγός φυσικού αερίου τον οποίο με τόσο μεράκι κατασκευάζετε, και θα υποστηρίξετε πως μέσω αυτού ωθείτε την χώρα σε «πράσινη ενέργεια» ενώ ταυτόχρονα την ανεξαρτητοποιείτε από άλλες χώρες, θα ήθελα να θέσω υπ’ όψη σας τα εξής:

- Πράσινη πηγή ενέργειας θεωρείται η πηγή που δεν απελευθερώνει ουσίες που βλάπτουν το περιβάλλον και ταυτόχρονα σέβεται τους κύκλους των στοιχείων. Η καύση φυσικού αερίου ναι μεν παρουσιάζει ελαττωμένα κατάλοιπα αλλά απελευθερώνει πάλι διοξείδιο του άνθρακα το οποίο δεσμεύθηκε από την ατμόσφαιρα πριν από εκατομμύρια χρόνια. Όσον αφορά το μεγάλο περιβαλλοντικό πρόβλημα του πλανήτη μας λοιπόν, το φυσικό αέριο δεν διαφέρει σε τίποτε από το πετρέλαιο αλλά εντείνει εξίσου και επακριβώς το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
- Ανεξαρτητοποίηση της χώρας σημαίνει παραγωγή της ενέργειας στο εσωτερικό της. Η κατασκευή του αγωγού δεν ανεξαρτητοποιεί την χώρα από τρίτες χώρες, την ανεξαρτητοποιεί μερικώς μόνο από τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μ. Ανατολής, αλλά την καθιστά όμηρο στην Σοβιετική ένωση. Πάλι άλλοι θα κάνουν παιγνίδι με τις τσέπες μας και μάλλιστα περισσότεροι αυτή τη φορά. Τουλάχιστον ας είστε ακριβείς και να αναφέρετε ότι οδεύετε προς μερική απεξάρτηση από την Μ. Ανατολή και όχι προς ενεργειακή απεξάρτηση.
- Η κατασκευή ενός αγωγού καθώς και η μεταβολή της οικιακής τεχνολογίας σε τεχνολογία καύσης αερίου, αντί πετρελαίου, δεν συνιστά καμία ανάπτυξη. Ανάπτυξη συνιστά η εξεύρεση πρωτοπόρων λύσεων για τα προβλήματά μας. Σε αντίθεση, ο αγωγός του φυσικού αερίου δεν λύνει κανένα από τα υπάρχοντα προβλήματά μας. Επιτυγχάνει φυσικά να αποδώσει κάποια χρήματα από τον έλληνα φορολογούμενο σε νέους «επενδυτές» και προμηθευτές και να ικανοποιήσει κάποιες μερίδες του επιχειρηματικού κόσμου.
- Φυσικά, όταν με το καλό κατασκευασθεί ο αγωγός μπορείτε άνετα να τον παραδώσετε πλήρως, όπως και τον ΟΤΕ (η πώληση του οποίου είναι ο άλλος πυλώνας της οικονομικο-αναπτυξιακής πολιτικής σας), στους ιδιώτες, επωφελούμενος των προνομίων που θα σας προσφέρουν για όσα τους δίδετε τσάμπα σε σχέση τα χρήματα του ελληνικού λαού που ξοδέψατε για να τα δημιουργήσετε.

Για ποια καταπολέμηση της διαφθοράς μιλάτε κύριε πρωθυπουργέ όταν στηρίζετε όλη την ομιλία σας σε κατάφορα ψεύδη και δημαγωγίες; Από ποιους εκλεχθήκατε αλήθεια κύριε πρωθυπουργέ; Από τους Έλληνες ή από τους μεγαλοκαρχαρίες ιδιώτες; Ελπίζω να διαψευσθώ εγώ αντί για εσάς, και να μην ακουστούν αυτά ως πυλώνες ανάπτυξης της Ελλάδος.

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2006

Εξελικτικές θεωρίες…

- Δάσκαλε, αν δεν φτάσαμε σε αριθμητικό αποτέλεσμα είναι εντάξει;
- Ε όχι εντελώς, αλλά δεν θα σου πάρω και το κεφάλι. Όμως σίγουρα αν δεν έφτασες σε αριθμητικό αποτέλεσμα δεν μπόρεσες να απαντήσεις και στην τελευταία ερώτηση (κρίσεως) που είναι «όλα τα λεφτά».
- Α έπρεπε να απαντήσουμε και σε αυτή;
- Πιστεύεις ότι την έβαλα για πλάκα;
- Μα γιατί δάσκαλε; Αφού το πρόβλημα το έχουμε λύσει.
- Με την διαφορά ότι ακόμα και να λύσεις ένα πρόβλημα, αν δεν εφαρμόσεις την λύση στην πράξη δεν κάνεις τίποτε. Προβλήματα έμαθες να λύνεις στο λύκειο. Εδώ πρέπει να μάθεις να κρίνεις καταστάσεις, να κρίνεις την ορθότητα των ιδεών και των λύσεων που βρήκες και να τις εφαρμόζεις. Πρέπει δηλαδή να παίρνεις αποφάσεις και να διορθώνεις αποτελεσματικά τα προβλήματά σου.
- Ναι αλλά θα μπορούσα να προτείνω δυο τρία πράματα και δεν ξέρω ποιο είναι το πιο σωστό.
- Πάμε από την αρχή: Αν αποδείχθηκε ότι έχεις ένα σφάλμα τι πρέπει να κάνεις;
- Το διορθώνω.
- Έτσι απλά; Χωρίς να ξέρεις τι είδους σφάλμα είναι;
- Α… ελέγχω αν είναι τυχαίο ή συστηματικό.
- Και στην δεύτερη περίπτωση;
- Ελέγχω τις διαδικασίες μου, βρίσκω το πρόβλημα και το επιδιορθώνω.
- Γιατί δεν διορθώνεις το ελαττωματικό;
- Γιατί είναι ανόητο να προσπαθώ να επιδιορθώσω κάθε ελαττωματικό κομμάτι, αφού ξέρω ότι θα προκύψουν κι άλλα.
- Αφού τα ξέρεις λοιπόν; Γιατί δεν απαντάς;
- Δίκιο έχετε, αλλά δεν το σκέφτηκα.
- ............. Ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Εδώ δεν ήρθες μόνο να πάρεις γνώσεις, εδώ ήρθες να μάθεις να σκέφτεσαι και να εφαρμόζεις αποτελεσματικά την βέλτιστη λύση.
--------------------------------------------
- Δάσκαλε θα με περάσετε;
- Έγραψες;
- Όχι…
- …………
--------------------------------------------
Best of:
- Η μέση τιμή είναι 10 και το 90% διάστημα εμπιστοσύνης της είναι (100,200)….
- Ελάχιστη νόμιμη ποσότητα τα 490ml. Αποδεκτά τα x≤490...
- Ορίζω τυχαία μια στάθμη ελέγχου…

Τελικά πιστεύω ότι το επόμενο όργανο του ανθρώπινου σώματος που θα ατροφήσει είναι ο εγκέφαλος…

Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2006

Θαλασσινή αύρα

34 μέρες, 3.500 χιλιόμετρα μετά (πάνω από 100 ανά μέρα.. ΟΥΑΟΥ), και πολλά ναυτικά μίλια μετά (όχι δεν έχω το PPC μαζί μου στο windsurf να μετράω τα μίλια με GPS) γύρισα κι εγώ στο τσιμέντο. Χάλια, χάλια… εντελώς χάλια δηλαδή το τσιμέντο (όχι οι διακοπές). Η αλήθεια είναι ότι μετά την παραλία και το blogging πλάι στο κύμα, μου έρχεται άχρωμο να εκφραστώ με θέα 4 τοίχους. Γι’ αυτό λοιπόν, και λαμβάνοντας υπ’ όψη της υπόσχεση που έδωσα στην KVούλα για πολλές θαλασσινές εικόνες, ας αφήσουμε τα χρώματα να μιλήσουν μόνα τους.

Το σίγουρο είναι ότι μου έπεσε πολύ βαρύ το τσιμέντο μετά από αυτά. Άσε που μου έπεσε βαρύ και το χθεσινοβραδινό φαγοπότι… Ήρθα; Γιατί ήρθα; Πότε φεύγω; Για την ώρα πάντως πάω να δω πόσο διαβάσανε τα φυντάνια μου το καλοκαίρι… Τι ποσοστά επιτυχίας λέτε να έχουμε;

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2006

Νόμος & φόβος

Κάθε κοινωνία δικαίου αναθέτει κάποια μέρα στον νομοθέτη να εκφράσει το κοινό αίσθημα δικαίου των πολιτών της σε γραπτούς νόμους - ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε να είναι γνωστός και δεδομένος ο τρόπος λειτουργίας της κοινωνίας, όπως αυτός υπαγορεύεται από το κοινό αίσθημα δικαίου. Οι νόμοι αυτοί πρέπει να τηρούνται από το σύνολο και τηρούνται από καρδιάς αφού εκφράζουν το κοινό αίσθημα. Φυσικά πάντα υπάρχουν οι παραβάτες, καθώς και αυτοί που "είναι υπέρ άνω του νόμου". Δυστυχώς είμαστε ανθρώπινη κοινωνία η οποία χρησιμοποιεί ανθρώπινα όργανα και ανθρώπινα κριτήρια. Αυτοί και βάσει του νόμου, και της υποκειμενικής πάντα κρίσης των δικαστών, τιμωρούνται (η πρέπει να τιμωρούνται) με τιμωρία ανάλογη αυτής που ικανοποιεί το της δεδομένης κοινωνίας κοινό αίσθημα δικαιοσύνης.

Ο νόμος λοιπόν, όντας παιδί του κοινωνικού αισθήματος δικαίου, εμφυσείται στους πολίτες κατά την διάρκεια της διαπαιδαγώγησής τους στη δεδομένη κοινωνία. Εμφυσείται, όπως ακριβώς δημιουργήθηκε νωρίτερα, ως ιδεολογία, ήθος και γνώση, με σκοπό να τηρείται από καρδιάς και όχι μετά φόβου, ώστε να μην αισθάνεται ο πολίτης περιορισμό, έχοντας δεδομένους τους λόγους ορθότητας του νόμου. Άλλωστε είναι δεδομένο ότι παραβάτες είναι όσοι θεωρούν πως περιορίζονται από τον νόμο και επομένως στην νομολατρική κοινωνία του φόβου όλοι είναι εν δυνάμει παραβάτες, ενώ ο νόμος είναι άστοχος αφού δεν εκφράζει το περί δικαίου κοινό αίσθημα, αποτέλεσμα του εμφυσόμενου φόβου και όχι απαραιτήτως του εσφαλμένου περιεχόμενου του νόμου. Ταυτόχρονα η κοινωνία του φόβου χάνει την δυνατότητα αναγνώρισης των νόμων που σταμάτησαν (για λόγους ανάπτυξης ή μεταβολής ηθών και ιδεολογίας) να εκφράζουν το κοινό αίσθημα, ώστε ο νομοθέτης είτε να τους μετατρέψει, είτε ακόμα και να τους καταργήσει, ως οφείλει. Όταν δε ένας νόμος δεν εφαρμόζεται, τότε είτε υπάρχει σφάλμα στον ίδιο το νόμο (έπαυσε να εκφράζει το πλήθος), είτε στο σύστημα εφαρμογής του νόμου (πολιτεία), είτε στο σύστημα διαπαιδαγώγησης (αποτυχία δημιουργίας πολιτών που σέβονται το κοινό δίκαιο, παρότι το αναγνωρίζουν και το αποζητούν για τον εαυτό τους). Ο νομοθέτης και οι κυβερνώντες καλούνται να εντοπίσουν και να επιδιορθώσουν τα σφάλματα αυτά και όχι να επιβάλλουν τον νόμο δια της βίας.

Η προσκόλληση στη δια φόβου επιβολή του νόμου παραπέμπει πλέον μόνο σε πρακτικές του εκκλησιαστικού ιερατείου (όχι την θρησκεία αυτή καθαυτή, η οποία εκφράζει πάλι το κοινό αίσθημα κάθε κοινωνίας) κυρίως του καθολικού μεσαίωνα και μερικώς του σημερινού χριστιανισμού, αλλά και άλλων θρησκειών του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των ισλαμικών μουλάδων (τονίζεται εκ νέου ότι οι θρησκείες δε φέρουν ευθύνη, τα ιερατεία που απληστούν για εξουσία τη φέρουν). Η νοοτροπία του φόβου, ενός άλλου τότε νόμου, ενθυμούμαστε όλοι ότι κατέληξε στους ιεροεξεταστές του μεσαίωνα, νομιμοποίησε τους σταυροφόρους, ενώ έφτασε σε επίπεδο να θέλει να στείλει στην πυρά τους λαμπρούς (για την σημερινή κοινωνία του μέλλοντος) επιστήμονες που αρνούνταν να φοβηθούν. Δεν θα ήθελα να φανταστώ τι θα είχε συμβεί αν ο Γαλιλαίος είχε σταλεί στην πυρά ως όφειλαν οι του γράμματος του τότε νόμου τηρητές. Σήμερα που ύστερα από τόσους αιώνες αποκοπήκαμε πλέον από τους φόβους και αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε τους εαυτούς μας, είναι τραγικό να εμφανίζονται πλανητάρχες που χειραγωγούν την μάζα μέσω φόβου και νομολάτρεις που απαιτούν την εφαρμογή με το φόβο θέτοντας την απαρχή μιας νέας ιεράς εξέτασης, ξεχνώντας δε συστηματικά πως όσες μάγισσες κι αν στείλουν στην πυρά, πάντα θα υπάρχει ο πάπας να δώσει συγχωροχάρτι στους οικείους, τους εκλεκτούς και τους καλοπληρωτές, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος κατέχει το αλάθητο, και ο ιδεολόγος που θα αντιδράσει στην αδικία και, υπό την εκμετάλλευση υποψήφιων σφετεριστών παπών, θα δημιουργήσει την αίρεση και τον πόλεμο, χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή, αφού το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η αλλαγή του προσώπου του πάπα και όχι η κατάργηση του θεσμού και της μέσω του φόβου εκμετάλλευσης.

Ακόμα πιο τραγικό δε είναι το γεγονός της καθημερινής χειραγώγησης της μάζας, με όργανο το φόβο, από το παγκόσμιο (ξεκινώντας από τον τρομολάγνο πλανητάρχη) και κρατικό επίπεδο, έως το εργασιακό ή ακόμα και ορισμένες φορές το τοπικό επίπεδο μιας απλής γειτονιάς. Με δεδομένη την κατάσταση, τον παραλογισμό του φόβου και τα αποτελέσματα στα οποία οδήγησαν στο παρελθόν οι φασιστικές νοοτροπίες που εκφράσθηκαν με απόλυτη ευστοχία από την φράση "ο φόβος φυλάει τα έρμα", είναι πλήρως άτοπο, και θεωρώ τουλάχιστον εγκληματικό, να αποζητούμε την επιστροφή του φόβου στις κοινωνίες μας, την ώρα που η ανθρωπότητα αγωνίσθηκε επί αιώνων για να αποδεσμευτεί από τα φαντάσματα του τρόμου. Ο φόβος άλλωστε θρέφει και αυξάνει την παραβατικότητα, οδηγώντας τελικά στα αντίστροφα, από τα επιθυμητά, αποτελέσματα. Οι νόμοι πρέπει να διαφυλάττονται από το κοινωνικό σύνολο, από το οποίο και πηγάζουν, και όχι να επιβάλλονται σε αυτό με την βία. Όσο και αν ακούγεται "ουτοπικό" και ανεφάρμοστο σε ορισμένα αυτιά για το σήμερα, αυτό πρέπει να στοχεύουμε και να επιδιώκουμε για το μέλλον και με αυτό το γνώμονα πρέπει να προσπαθούμε να επιλύσουμε τα σημερινά μας προβλήματα. Και ένας τέτοιος στόχος είναι αδύνατο να θεμελιωθεί σε μία κοινωνία φόβου. Μπορεί μόνο να θεμελιωθεί σε κοινωνία παιδείας.