Σκεψούλες

Τα τελευταία δύο χρόνια (ίσως και παλιότερα, δεν θυμάμαι) υπάρχει μια «παράδοση» ο χρόνος να φεύγει με ένα τραγικό γεγονός. Πέρσι λοιπόν το 2004 έκανε μια «θεαματική» έξοδο καταστρέφοντας ένα από τα πιο δημοφιλή εξωτικά θέρετρα. Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί, μέχρι και οι πλάκες της γης μετατοπίστηκαν, ακόμα δεν είμαστε σίγουροι αν μετατοπίστηκε σημαντικά και ο άξονάς της. Φέτος η «θεαματική έξοδος» μέχρι στιγμής τουλάχιστον περιορίστηκε σε τοπικό επίπεδο. Δύο αστυνομικοί νεκροί, ένας οπλισμένος «εν ψυχρώ» δολοφόνος ελεύθερος, μερικά χωριά θα ζήσουν μέσα στον φόβο τις πρώτες ώρες του 2006. Σίγουρα το κόστος μικρότερο από το περσινό, αλλά όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές το κόστος είναι ούτως ή άλλως ανυπολόγιστο οπότε…
Παλιότερα πάλι είχαμε το Μπαλί…
Και πάει λέγοντας…

Είναι παράξενο πώς οι συγκυρίες (;;;) διαλέγουν την έξοδο του χρόνου για να προσφέρουν τραγικά γεγονότα στους ανθρώπους. Και φυσικά όλοι μας λέμε κρίμα αλλά αφού είναι μακριά από μας… Λογικό. Λυπόμαστε, αλλά κατά βάθος ανακουφιζόμαστε που είναι μακριά μας και τα περνάμε «ξώφαλτσα». Καλά κάνουμε, δεν τίθεται ζήτημα. Σε τελευταία ανάλυση η ζωή είναι ένας αγώνας για επιβίωση. Αν χάσουμε το κουράγιο μας, αν απογοητευτούμε, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Θα μαραζώσουμε μέσα στον φόβο μας και θα χάσουμε την διάθεση της ανάπτυξης και της δημιουργίας.

Σε αντίθεση όμως ορισμένες φορές, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο την εικόνα του «δάσους» νομίζουμε τα δικά μας προβλήματα τεράστια. Αν κοιτάξουμε γύρω μας και αντιληφθούμε την πραγματικότητα θα δούμε ότι αφού έχουμε αυτή τη στιγμή την ικανότητα να διαβάζουμε αυτό το κείμενο, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι μπροστά στους οποίους είμαστε «μεγιστάνες» κι «απροβλημάτιστοι»! Πάλι όμως ακραίο. Τελικά ίσως η λύση είναι κάπου στην μέση. Όμως ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει να την δούμε…

Στον μικρόκοσμό μου λοιπόν, το 2005, αν και ήταν ίσως από τις πιο παράξενες χρονιές, και όχι και ιδιαίτερα εποικοδομητική, ίσως ήταν η πιο «τυχερή». Η χρονιά που μου πρόσφερε ότι καλύτερο μου συνέβη. Εσένα αλεπουδίτσα. Με ελαφρό σκεπτικισμό λοιπόν για τους ανωτέρω προβληματισμούς, στον μικρόκοσμό μου θεωρώ ότι το 2005 ήταν η καλύτερη χρονιά της μέχρι τώρα ζωής μου. Πώς θα είναι το 2006 δεν γνωρίζω. Το ξεκινάω όμως γεμάτος ευχές και ελπίδα για ‘μένα, για ‘σένα για όλους και για όλα. Για τον μικρόκοσμό μου δεν υπάρχει περιθώριο για πιο χαρούμενα γεγονότα. Τουλάχιστον το 2006. Τα υπόλοιπα είναι στα χέρια σου και όχι στον χρόνο πλέον.

Υγεία, ευτυχία και αγάπη για όλο τον κόσμο!

Καλή χρονιά!