Πράσινο-καφέ

Είπαμε πως ευχόμαστε καλό φθινόπωρο, αλλά αυτό το κάνουμε για να το καλοπιάσουμε και να έρθει μαλακά-μαλακά. Ποιος του είπε να έρθει την Παρασκευή το βράδυ και να μας επιφυλάξει ένα συννεφιασμένο Σάββατο, αποτρέποντάς μας από το θαλάσσιο κολύμπι; Ούτε μια μικρή χάρη δε μας κάνει το αχάριστο, ενώ εμείς γυρνάμε «ανά τον κόσμο» και τον προτρέπουμε να μην «τρώει» τις εποχές, μετά το καλοκαίρι έρχεται το φθινόπωρο και μετά από τρείς ολόκληρους μήνες έρχεται ο χειμώνας, αυτό εκεί. Ουφ… Τόσες μέρες βρε έχει η βδομάδα, το ΣΚ βρήκες να συννεφιάσεις και να βρέξεις;
Θα μου πεις βέβαια ότι την Κυριακή ήταν χαρά θεού, αν και την ψυχρούλα του την είχε ένα πράμα, για παραλία δε σου έκανε κέφι, για αρχαιολογικό χώρο πάλι μια χαρούλα ήταν, ευχάριστα θα έλεγα. Άσε που και αυτόν με την ψυχή στο στόμα, μόνο δύο ωρίτσες μείναμε μέσα, γιατί φυσικά «παρασυρθήκαμε» από την καφεποσία, αν και ευτυχώς αντισταθήκαμε στην τσιπουροποσία γιατί αλλιώς σήμερα θα πήγαινα.



Άλυτο βέβαια παραμένει το ερώτημα: Ποιος παίζει σούπερ ντόμινο με τις κολώνες; Φως στο τούνελ όμως δεν βλέπουμε, το μόνο σίγουρο είναι πως η Ήρα τσαντιζόταν τα μάλα άμα ξενοκοιτούσε ο Δίας, αλλά αυτή τους σπίτωνε κανονικά τους γκόμενους. Ένας έμπαινε από την πόρτα, άλλος έβγαινε απ’ το παράθυρο, ε στο τέλος το κάνανε γκάμπριο το μαγαζί για να μην τους ενοχλούν οι τοίχοι. Α ρε Δία δε ρίχνεις έναν κεραυνό να τον φχαριστηθούμε εδώ πέρα…



Η διαδρομή καταπράσινη και πανέμορφη, οι δρόμοι φυσικά οι κλασικοί βουνίσιοι με τις γέφυρες του ενός αυτοκινήτου και τα κλασικά πέταλα, αλλά τελικά αυτό κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε ταξίδι και εκδρομή.
Και όπως είπε και ο καλός ο τσοπανούλης: «Ε όλα όμορφα τα προβάλλουν παλικάρι μου, παραδοσιακά προϊόντα, παραδοσιακός οικισμό, παραδοσιακό τό ‘να, παραδοσιακό τ’ άλλο…», «Αμ δεν ασχολούμαι με προϊόντα όταν λέω όμορφα μπάρμπα, ηρεμία, πράσινο, δροσούλα, ευχάριστο τοπίο, φρέσκος αέρας, όμορφα!», «Ναι, όμορφα είναι παλικάρι μου!»
Και περνώντας απ’ την άλλη πλευρά του βουνού, μέσ’ απ’ την τρούπα, άρχισαν οι καταρράκτες. Άλλος κόσμος…