Μαζευτήκαμε

Όλοι εδώ, ακόμα και κάποιος που είχε να φανεί από το ’79 λέει. Έλειπε μόνο η εντός ημερών μέλλουσα μαμά. Τηνε παντρέψαμε, τη μικρότερη, τη μοσχαναθρεμμένη και μας έφυγε ένα βάρος ;) (ίσα με εκατό κιλά :p)
Φτυαρίσαμε καλά την ομήγυρη με τη σύζυγο του μεγάλου εξαδέλφου (αφού δε μας πέταξε ο παπάς έξω, πάλι καλά) και φυσικά τον ίδιο τον παπά που βρήκε μάλλον πρόσφορο έδαφος και πρέπει να έψαλε τη λειτουργία εις διπλούν, δεν εξηγείται αλλιώς, εκτός και αν τα είχε κανονισμένα με το κέντρο που θα κάψαν πιθανότατα το φαγητό και τον πήραν τηλέφωνο να καθυστερήσει λίγο την τελετή – άσε που αντί ν’ αργήσει η νύφη, άργησε ο παπάς :p
Ο μπόμπιρας φυσικά δεν κατέβηκε απ’ την πίστα, ενώ έσυρε με περηφάνια το χορό στο «Είσαι νινί ακόμα» - δεν του είπαμε πως δεν εννοούσε τον ίδιο αλλά το παραδιπλανό «μωρό» :-*
Πρόωρη η αναχώρηση, ο κόσμος βέβαια είχε αρχίσει ήδη να διαλύεται (εμείς κι εμείς δηλαδή είχαμε μείνει, οι νέοι), αλλά έπρεπε να κάνω μια τελευταία βόλτα στο αγαπημένο μου γαλάζιο και λευκό και να κεραστώ φυσικά τη μαργαρίτα μου. Τελειώνει η τουριστική εποχή. Η αφεντιά μου, ο «κάπελας», το προσωπικό και δυο Σουηδέζες είχαμε απομείνει να χαζεύουμε το νησάκι με τα «μουστάκια» μας (αν είχαμε) κρεμασμένα στα ποτήρια μας.
Οι Σουηδέζες βέβαια κόντεψαν να μας βάλουν να περάσουμε τη νύχτα στο «μαντρί», ψάχναμε αυτό το κουμπί της έντασης αλλά δεν το βρίσκαμε πουθενά, μόνο το άλλο ήταν εμφανές αλλά δεν εξυπηρετούσε τη στιγμή. Τελικά βρήκαμε κάτι σε τούρκικο αμανέ που να μην το ξέρανε και ησύχασε η γειτονιά.
Με όλο το σόι εδώ στενοχωριέμαι πολύ που αναχωρώ πρώτος. Ήθελα να πάμε καμιά τσάρκα με τον μεγάλο ξάδερφο και τη γυναίκα του που βλεπόμαστε σπάνια στα τσιμέντα, να κουτσομπολέψουμε τα καθέκαστα, αλλά τα φυντάνια έχουν άλλη άποψη :@ (Μα Δευτέρα πρωί-πρωί εξετάσεις; Δεν κάνουν μια κατάληψη που τα πιέζουμε έτσι;)
Αυτός δεν έρχεται εδώ, στενοχωριέται με τις αλλαγές – και είναι όντως τεράστιες από τότε που τρέχαμε στα σοκάκια και τις καμάρες, πιτσιρίκια με τις μανάδες μας να μας κυνηγάνε «με τον κεφτέ στο πιρούνι» για να μας ταΐσουν (και με δώδεκα χρόνια διαφορά ο ένας απ' τον άλλο).
Τελευταία βουτιά στις φιλόξενες και ζεστές αγκάλες των κατά τα άλλα ψυχρών Ιόνιων νερών σήμερα.