Ο καιρός γαρ εγγύς

Δρόσισε επιτέλους, κάποιοι λεν ότι ψύχρανε βέβαια, αλλά δεν τους δίνουμε ιδιαίτερη σημασία, ειδικά όταν καθόμαστε στην άκρη του πόντε στο κέντρο της θάλασσας μεσάνυχτα και κάτι! Πλησιάζουν οι μέρες της αναχώρησης απ’ τα «θερινά ανάκτορα» (ουστ που θα με πεις ψωνάρα – συγγραφέας σκέτο :p) και δεν έχω καθόλου διάθεση να επιστρέψω στο τσιμέντο. Προτιμώ το πρωινό στο μπαλκόνι πάνω απ’ τη φύση, το μεσημέρι στην αμμουδιά με φόντο τη θάλασσα και το βράδυ στην παραλία με φόντο το νησάκι και το κάστρο. Εικόνες που θα λείψουν σίγουρα τους επόμενους μήνες αν και γενικά δεν του δίνω σημασία (γιατί αλλιώς κινδυνεύω να κόψω τις φλέβες μου). Όπως και σε άλλες (γιατί αν έδινα σε όλες σημασία, σίγουρα θα τις είχα κόψει, ειδικά στην παραλία…)
Μπήκαμε δυναμικά στην «καθημερινότητα». Χθες πήρα χαμπάρι πως πιθανολογείται νοθεία σε βουλευτική ψηφοφορία. Εταράχθην είν’ η αλήθεια γιατί υποτίθεται πως περιμένεις τουλάχιστον μια κάποια υποτυπώδη αξιοπρέπεια από τους άρχοντας του τόπου, αλλά θα μου πεις αναμενόμενο δεν είναι από ανθρώπους που θέλουν να εξουσιάσουν και όχι να υπηρετήσουν; Άλλωστε η νοθεία της βουλευτικής βούλησης επιτυγχάνεται με διάφορες μεθόδους στις μέρες μας. Κομματική πειθαρχία το λεν τώρα λέει, όχι νοθεία. (Να μάθω να μην περνάω απ’ το σαλόνι ώρες που είναι…)
Κάπου εκεί φυσικά ακούστηκε πως θα αυξηθεί η φορολόγηση των χαμηλών εισοδημάτων γιατί αποτύχαμε να πιάσουμε τους φοροφυγάδες! Ευτυχώς που αυτή ήταν η μόνη αποτυχία μας και κατά τα άλλα η χρηματοοικονομική (ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε το σωστό όρο – η οικονομική πολιτική του πλανήτη έχει ούτως ή άλλως αποτύχει παταγωδώς, μεσ’ τη σπατάλη πόρων είμαστε βουτηγμένοι) πολιτική της «κυβέρνησης» τα πάει περίφημα!
Το γυμναστήριο γεμάτο κόσμο και οι φωνούλες του παιδότοπου γεμίζουν τα τελευταία απογεύματα στο Ιόνιο. Ποτέ δεν κατάλαβα βέβαια την αναγκαιότητα του γυμναστήριο ή του παιδότοπου σε ένα μέρος με τη θάλασσα και τις παραλίες πέντε λεπτά απ’ το κάθε σπίτι. Θα μου πεις κατάλαβα ποτέ γιατί υπάρχουν τόσες πισίνες δίπλα στη θάλασσα; (Εδώ πάει το από κουζουλάδα σύντεκνε, όχι επειδή ανέβηκα στο Δικταίον Άνδρον). Και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρίκι ή βλέπω τους ανθρώπους να χτυπιούνται στα γυμναστήρια αντί να βουτήξουν για μια-δυο ώρες στη θάλασσα, κολυμπώντας και όχι πλατσουρίζοντας, τρομάζω με τη σημερινή ζωή, τις εξαρτήσεις της, τις συνήθειες και τις άγνοιές της.

Είμαι ήδη πολύ ευχαριστημένος από το επόμενο επεισόδιο :)