Πέμπτη 30 Ιουνίου 2005

Ψυχανωμαλίες;

Την προσοχή σας και την αμέριστη συμπαράστασή σας!

Εγώ, ναι εγώ ο ψυχανώμαλος, έχω το κακό συνήθειο να ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ! Το παραμικρό με ξυπνάει, άμα δεν είμαι κουρασμένος δεν μπορώ να κοιμηθώ. Άμα είμαι πτώμα στην κούραση πάλι δεν μπορώ να κοιμηθώ!

Χτες βράδυ, κουρασμένος όσο ακριβώς έπρεπε, είπα ο κακομοίρης κατά τις 1 να πέσω για ύπνο. Και φυσικά κατά τις 5:30 το πρωί ξύπνησα και άρχισα τον πόλεμο με τα μαξιλάρια. Αν είχε ψυχρούλα θα είχαμε και φιλική συμμετοχή από τα σκεπάσματα αλλά τον τελευταίο καιρό δεν τα παίζω στα παιχνίδια μου αυτά....

Και μέχρι τις 7 δεν είχα ξανακοιμηθεί. Ε κάποια στιγμή βέβαια έπεσα πλέον στον κλασικό λήθαργο εξάντλησης αλλά για πόσο; Χτύπησε το **&%^*&% ξυπνητήρι στις 8 και με έστειλε για τα καλά. Το βλέφαρο δεν άνοιγε με τίποτε.

Άντε να δουλέψεις τώρα....

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2005

Darthiir the Abban

Soril Helviiryn is the unfathered child of Solem Helviiryn, second champion of the house Helviirin, fourth house of Ust Nassad at the time of his birth, the first of the Tendays of Uktar in the year of the Serpent (1826).
On Midwinder day of the same year, the noble houses of Ust Nassad raided Mistledale lands to honor Llolth’s decision for placing House Banre as the first house of Ust Nassad.

Solem Helviiryn was leading the attack of the third phalanx, when he saw her in the moonlight after having plundered nearly every house of her small village. She was a woodelf, with quite savage characteristics, but the fullmoon gave her something exotic in the look. She looked at him, fearing for the worse, but he hesitated. Then she run to the woods. He followed her like a hurricane, ready to slay her in the name of his queen but when he reached and grasped her, he realized that his sword was in the scabbard. Her blood was not meant to be spilled at that night. Queen of the demonweb pits would be unhappy if she was looking at him at that right moment. The moon was shining in her frightened eyes and made him forget Llolth’s rage.

So Tendays first of Uktar, Vulps gave birth to a son. And the only thing she knew was that he would never be accepted in the elven community as an equal. In fact, though everything on him was quite wood-elfish, his eyes were white, drowish ones, with only some minor green spots disturbing the coldness of the pure white lakes that where nested in his eye-cores. Furthermore, his hair were blond, but pale and it took only a year before half of it was turned to white. But not the aged white, rather the healthy drowish one. And though after the first year, she let him sitting quite a long time under the sun; his skin could not give up the paleness. The color was quite above-ground-like and nobody could mistake him. His bold characteristics made him a woodelf alright, but his colors where eerie. In the dark, he could be mistaken as a drow.

She named him Soril and when he was able to speak , she told him the only thing that she knew about his father: His last name was Helviiryn and his soldiers were respecting him. Then, after she was sure that he did learn the ways of the surface, she gave him to Eilistraee. The only way he could live a normal child’s life, as the rest of the above-children were laughing at, but feared him. That was also the only way to be accepted in her clan again. She killed him inside her, hoping that Eilistraee would be a better mother than she would ever be, to a child that bonded in his blood what the goddess would like to be the future. Her followers did tend the child as their own. His drowish heritage was obvious, but as he was growing, the wood-elfish character overwhelmed the dark one. They named him Darthiir the Abban.

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2005

Νευράκια τσαταλάκια

Σήμερα στους δρόμους γινόταν ένας πανζουρλισμός. Τα αυτοκίνητα σε όλες τις διακλαδώσεις της Μεσογείων ήταν μποτιλιαρισμένα. Ακόμα και σε συνοικιακούς δρόμους οι ουρές στα φανάρια φτάναν τα 15 με 20 αυτοκίνητα.

Εντάξει, τα μέσα μαζικής μεταφοράς απεργούν. Το ίδιο όμως και οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα. Και επίσης γκρινιάζουμε ότι οι μισοί έλληνες δουλέυουν στον δημόσιο τομέα. Μα καλά, τότε αφού απεργούν πού στην ευχή πηγάινουν πουρνό πουρνό;

Και γιατί σε κάθε απεργία, συλλαλητήριο, ή ότι άλλο συμβαίνει, πρέπει να γίνονται τα νεύρα μας τσατάλια στους δρόμους είτε της Αθήνας, είτε της Θεσσαλονίκης, είτε στις εθνικές οδούς;
(Αλλού δεν έχω πάει, δεν ξέρω..)

Και πάνω που ελευθερώθηκε η διακλάδωση και μπορείς να περάσεις και έχεις και πράσινο και ο κάθετος δρόμος είναι ούτως ή άλλως γεμάτος, πάει ένας &^%^&$^%$ και σου κλείνει την δίοδο με το σκεπτικό ότι περίμενε πολύ! Έρχεται, σταματάει στην μέση και εσύ γίνεσαι Τούρκος και βλαστιμάς την ώρα και την στιγμή που έγινες πολιτισμένος και δεν κυκλοφορείς με μια καραμπίνα να αρχίσεις τις μπαλωτιές......

ΥΓ: Λάθος καιρό διάλεξα :p

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2005

Κομπλεξικοί;

Πόσο κόμπλεξ μπορεί να έχουν οι Αμερικάνοι, που στα έργα όλοι οι πρόεδροί τους είναι παρασημοφορημένοι ήρωες του Βιετνάμ (μη χε..) ενώ όλοι μα όλοι γνωρίζουν ότι η πραγματικότητα είναι η ακριβώς αντίθετη;

Για θυμηθείτε!

Ξέρουν να πιλοτάρουν αεροπλάνα, ξέρουν τακτικές μάχης και τις εφαρμόζουν ακόμα και σε πολιτικά αεροπλάνα, είναι όλοι τους πρώην λοκατζήδες και άλλα τεινά….

Τελικά νομίζω ότι όλοι οι Αμερικανοί ανήκουν σε κάποια από τις μυστικές τους υπηρεσίες, αλλά είναι τόσο μυστικές που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους!

Όποιος βαριέται να ζυμώσει...

Τον τελευταίο καιρό ακούω συνέχεια τις φράσεις: Εδώ και χρόνια έτσι γίνονται τα πράματα, Εδώ και χρόνια δεν γίνεται τίποτε, Καλά τώρα σε ακούει να δείς σε λίγο, Εσύ δεν ξέρεις, εμείς τα τραβάμε, κτλ....

Μα καλά τελικά ο κόσμος τρέφει φοβερό ωχαδερφισμό. Κανείς δεν έχει σκεφτεί ποτέ ότι όλα όσα γίνονται γίνονται γιατί τα επιδιώκουμε; Όλα αυτά είναι πολύ ωραία, ισχύουν παντού, όμως εμένα η ζωή με έχει μάθει ότι όταν θέλω να κάνω κάτι το κάνω. Και δεν λογαριάζω εμπόδια, ούτε ανθρώπους που βαριούνται όχι μόνο να κάνουν κάτι, αλλά βαριούνται ακόμα και να πείσουν ότι έχουν δίκιο!

Ναι, μην κουνηθείτε, πληρώστε τα!
Συγνώμη, αλλά εγώ την νοοτροπία μου δεν θα την αλλάξω. Συγνώμη αλλά δεν θα σεβαστώ την βολή σας. Να είστε σίγουροι ότι αυτά που τουλάχιστον περνάνε από το χέρι μου και επιβάλλεται να δουλέψουν, ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ.

Συγχωρέστε με.

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα!

Λοιπόν τα βραδιά πλέον έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ ζεστά και γλυκά. Ακόμα και η "ψυχρούλα" της θάλασσας αντέχεται ευχάριστα!

Χτες λοιπόν πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στην Νέα Μάκρη. Είχε και πανσέληνο (ημερολογιακά είναι σήμερα, αλλά και χτες και σήμερα ίδιο φεγγάρι θα έχει) και η βραδιά πρόσταζε βόλτα δίπλα στην Θάλασσα.

Το πρόγραμμα κανονικά ήταν βόλτα στα βραχάκια και μετά βούρ στο Φάρο στο Μάτι. Δεν παίρνω ποσοστά, είναι από τα καλύτερα μπαράκια για νυχτερινές εξορμήσεις με φεγγάρι και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Ο λιμενοβραχίονας λοιπόν της Ν. Μάκρης είναι επίσης ένα από τα πιο must μέρη για βόλτα! Η ησυχία σε αφήνει να ακούς τον φλοίσβο του κύματος και τα φώτα της πόλης είναι αρκετά μακριά για να σε αφήνουν να απολαύσεις τον έναστρο ουρανό (και ό,τι άλλο θες….)

Τελικά λοιπόν κακώς δεν είχα πάρει και ένα μπουκάλι κρασί μαζί μου. Όπως καταλαβαίνετε ποτέ δεν πήγα στον Φάρο στο Μάτι!

Οπότε παρότρυνση νούμερο δύο: Όταν πηγαίνετε βόλτα στην θάλασσα να παίρνετε πάντα και ένα μπουκαλάκι κρασί!

Οι νύχτες πραγματικά έχουν γίνει υπέροχες! Βούρ όλοι στις παραλίες!

Κυριακή 19 Ιουνίου 2005

(Ξανα) Ανακαλύπτοντας την Αθήνα

Σαββατόβραδο, η νύχτα είναι μαγευτική. Γλυκιά, ζεστή και μυρωδάτη. Τελικά η Αθήνα έχει και πλευρές που δεν πρόφτασα να ανακαλύψω. Καθισμένος στο Θησείο, σε μια από τις ταράτσες του, με θέα τον Παρθενώνα να στεφανώνει τον ιερό βράχο και τις μυρωδιές από το Νυχτολούλουδο να γεμίζουν την ατμόσφαιρα (ή μήπως ήταν το άρωμά σου;), αισθάνεσαι την μαγεία των αιώνων να σε διαπερνά και τον ερωτισμό της νύχτας να αφήνει ανεξίτηλα σημάδια πάνω σου.
Και καθώς όλα αυτά συνδυάζονται με την ζεστή σου αγκαλιά, η μαγεία της νύχτας με απογείωσε σε ονειρικούς παράδεισους γεμάτους γαλήνη και ευτυχία.

Την ίδια ακριβώς ώρα, 3 η ώρα ξημερώνοντας Κυριακή για να ακριβολογήσουμε, μια νέα ζωή ερχόταν στον κόσμο για να γράψει την δική της ιστορία. Το μόνο που θα ήθελα να της ευχηθώ αυτή τη στιγμή είναι να ζήσει την μαγεία που ένοιωθα και εγώ την ώρα της γέννησής της.

Καλότυχο Κάτια μου. Συγχαρητήρια

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2005

Η τεχνολογία στην υπηρεσία των ηλικιωμένων!

Ένας γέρος Άραβας ζει κοντά στην πόλη NΕΑ Υόρκη για περισσότερο από 40 χρόνια. Θέλει να φυτέψει πατάτες στον κήπο του, αλλά είναι μόνος, γέρος και αδύναμος. Ο γιος του είναι στο Κολλέγιο στο Παρίσι, έτσι ο γέρος του στέλνει ένα e-mail. Εξηγεί λοιπόν το πρόβλημα:

"Αγαπημένε μου γιε, είμαι πολύ λυπημένος επειδή δεν μπορώ να φυτέψω πατάτες στον κήπο μου. Είμαι βέβαιος ότι εάν ήσουνα εδώ θα με βοηθούσες να σκάψουμε τον κήπο. Σε αγαπώ, ο πατέρας σου."

Την επόμενη μέρα, ο γέρος, λαμβάνει ένα e-mail απάντησης από το γιο του:

"Αγαπημένε πατέρα, παρακαλώ μην αγγίζεις τον κήπο. Είναι εκεί το "ΠΡΑΜΑ" που έχω κρύψει. Σε αγαπώ επίσης, Αhmed"

4.00 pm ο αμερικανικός στρατός, DEA, FBI, CIA, National Guard, την πέφτουν στο σπίτι του γέρου, σκάβουν ολόκληρο τον κήπο και τον ψάχνουν. Ψάχνουν κάθε ίντσα του αλλά δεν μπορούν να βρούνε τίποτα. Απογοητευμένοι αφήνουν το σπίτι και φεύγουν. Την επομένη ο γέρος λαμβάνει άλλο ένα email από το γιο του.

"Αγαπημένε μου πατέρα, ελπίζω ότι ο κήπος σκάβεται ήδη και μπορείτε να φυτέψετε τις πατάτες σας. Αυτά είναι όσα θα μπορούσα να κάνω για σας από εδώ. Σας αγαπώ, Ahmed."

Τρίτη 14 Ιουνίου 2005

Ποιός φταίει;

Για πολλοστή φορά βρέθηκα σήμερα να συζήτω το φλέγον ζήτημα της ανεργίας. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δουλειές. Δεν δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας και μάλιστα καταργούνται πολλές από τις ήδη υπάρχουσες. Σε λίγο οι Έλληνες θα πρέπει ή να πληρώνωνται για να κάθονται, ή απλά να πεθάνουν από ασιτία.

Ας δούμε λοιπόν γιατί οι Έλληνες δεν έχουν δουλειά:

Πριν μερικά χρόνια ένας γαλλικός όμιλος αγόρασε τα μεταλλεία Χαλκιδικής, με σκοπό την δημιουργία εργοστασίου στην περιοχή, ώστε να κάνει την εξόρυξη και την κατεργασία των υλικών στον ίδιο χώρο. Με τον τρόπο αυτό θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας σε μια περιοχή με μεγάλο ποσοστό ανεργίας. Όμως οι κάτοικοι εξεγέρθηκαν. Δεν θα μας χαλάσετε τον χώρο μας, δεν θέλουμε το εργοστάσιό σας. Αποτέλεσμα; Eπειδή η μεταφορά του ακατέργαστου ορυκτού ήταν οικονομικά ασύμφορη, κρίθηκε ασύμφορη και η λειτουργία του μεταλλείου. Οπότε του βάζουμε λουκετάκι και περιμένουμε πότε θα μας συμφέρει οικονομικά η χρήση του. Αποτέλεσμα δεύτερο; Οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν και πάλι, με πρόσχημα βέβαια την ανεργία αυτή τη φορά.

Ήταν παράλογη η διακοπή λειτουργίας του ορυχείου; Ή μήπως έπρεπε να το λειτουργούμε βρε αδερφέ και ας χάνουμε; Η πραγματικότητα είναι ότι άμα χάνουμε δεν θα μπορέσουμε να συντηρήσουμε για καιρό την επιχείρισή μας και συνεπώς θα κλείσουμε και θα δημιουργήσουμε πάλι ανεργία και θα είμαστε και εμείς χαμένοι. Άρα καλώς το κλείνουμε. Τουλάχιστον να μήν χάσουμε!

Πριν ακόμα μερικά χρόνια η Ελλάδα ετοιμαζόταν να δημιουργήσει ένα πετροχημικό εργοστάσιο. Αυτό θα είχε βοηθήσει στην μερική εκβιομηχάνιση μιας χώρας που έχασε το τρένο της βιομηχανοποίησης. Χωρίς πολλές λεπτομέρεις, ο εξοπλισμός έκανε βόλτες ανά την Ελλάδα και τελικά κατέληξε στα αζήτητα. Ναι, όπως ακριβώς καταλάβατε! Και τον πληρώσαμε, και τον πετάξαμε!!! Ο λόγος απλός. Κανένας δεν το ήθελε κοντά του!

Δίκαιοι ή άδικοι οι ισχυρισμοί των κατοίκων για καταστροφή του περιβάλλοντος;
Δίκαιοι ομολογουμένως για το περιβάλλον, αλλά άδικοι και για την χώρα, αλλά και τους ίδιους τους κατοίκους της. Κάποτε πρέπει να μάθουμε ότι δεν μπορούμε να προχωρίσουμε μπροστά χωρίς θησίες. Κάποτε πρέπει να μάθουμε ότι χωρίς παραγωγική τάξη δεν μπορούμε να "κλείσουμε τις τρύπες της οικονομίας μας". Όσον ήλιο και να πουλήσουμε ποτέ δεν θα φτάσει.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα μετατρέψουμε την χώρα σε ένα απέραντο εργοτάξιο. Απλά θα θυσιάσουμε ορισμένες περιοχές της ώστε να επωφεληθεί το σύνολο.

Ποιοί όμως θα είναι οι "ριγμένοι"; Αυτό είναι όντως ένα ερώτημα το οποίο δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα. Κανείς δεν θέλει να ζεί δίπλα σε μια βιομηχανική ζώνη. Είναι όμως γεγονός ότι κάτι πρέπει να χάσουμε για να επωφεληθούμε όλοι.

Και σε τελευταία ανάλυση, είναι γεγονός ότι παρόλο που η Αθήνα έχει δίπλα της τις βιομηχανικές ζώνες, έγινε η μεγαλούπολη που έγινε επειδή ακριβώς έχει δίπλα της αυτές τις βιομηχανικές ζώνες. Παρόμοια ανάπτυξη γνώρισαν και οι υπόλοιπες περιοχές που διαθέτουν κοντά τους βιομηχανική ζώνη.

Τα συμπεράσματα δικά σας.
Γεγονός είναι ότι τουλάχιστον δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται για την ανεργία όσοι είναι υπαίτιοι για αυτήν.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2005

Μιζέρια!

Έξω ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαϊδάνε, τα λουλουδάκια ανθίζουν, τα παγάκια λιώνουν στα ουζάδικα της παραλιακής κι εγώ ο ανώμαλος κάθομαι και διαβάζω για supercapasitors και PIM's.....

Ας με σώσει κάποιος από την μιζέρια μου...

Πάντε με για έναν καφέ τουλάχιστον να στανιάρω...

Σάββατο 11 Ιουνίου 2005

Γυναικείες ατάκες που άλλαξαν τον ρούν της ιστορίας

«Μωρό μου, να σου καθαρίσω ένα μηλαράκι;» - Εύα

«Και μην τολμήσεις να έρθεις αν δεν μου βρεις την ενυδατική κρέμα που σου έγραψα στον πάπυρο!» - Πηνελόπη

«Αν πεινάσεις, έχει φαγητό στο φούρνο. Εγώ και τα παιδιά θ' αργήσουμε» - Μήδεια

«Άντε, τελείωνε! Πλύνε τα χέρια σου και έλα να φας, πριν κρυώσει το φαγητό» - Η μητέρα του Πόντιου Πιλάτου

«Μωρό μου, είδα έναν υπέροχο χιτώνα. Μόνο τριάντα αργύρια!» - Η γυναίκα του Ιούδα

«Τζουτζούκο μου, αυτά τα σαπουνάκια Μασσαλίας μού ξηραίνουν το δέρμα και δεν κάνουν αφρό». - Εύα Μπράουν, 1940

«Αγάπη, σήμερα λέω να πάρουμε το κάμπριο» - Τζάκι Κένεντι, 1963

«...και ποιος είναι δηλαδή ο Μάο να έχει τείχος κι εμείς όχι» - Κυρία Ούλμπριχτ, 1961

«Γιώργο, ο αχαΐρευτος ο γιος μας πάλι δεν μπήκε στο Πολυτεχνείο. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να μπει!»- Δέσποινα Παπαδοπούλου, 1973

«Οσάμα, θα πάω στη Νέα Υόρκη με τη μαμά - με διαφορετικές όμως πτήσεις». - Η κυρία Μπιν Λάντεν

Τώρα πλέον ξέρετε....

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2005

" Θάλασσες "


H πιό μεγάλη αγάπη μου, η θάλασσα,
Υπέροχη και αεικίνητη κι' απόψε,
Μα πάλι αλλοιώτικη γι' ακόμα μια φορά,
Αδέσμευτη, ελεύθερη και πάντα ταξιδιάρα.


Δεν ξέρω τί μ' αρέσει περισσότερο,
Το παιχνίδισμα του νερού με τις λάμψεις των άστρων;
Μοιάζει σαν το παιχνίδισμα του βλέματός σου,
Όταν χαμογελάς.

Η μήπως είναι το καθάριο βλέμα σου,
Που μοιάζει με απέραντο πέλαγος,
Αμόλυντο κι αληθινό,
Όταν με κοιτάς;

Μεσ' την ζεστή σου αγκαλιά νά 'χανα την πνοή μου,
Στα πέλαγα θ' αρμένιζε αιώνια η ψυχή μου.


Στην αγκαλιά σου Θάλασσα να με 'παιρνες και πάλι,
'Κει μέσα που γεννήθηκα, 'κει να χαθώ για πάντα,
Στα πέλαγά σου να ανοιχθώ, αδάμαστος σαν κύμα.



Πέμπτη 9 Ιουνίου 2005

Ή στραβός είν' ο γιαλός, ή στραβά 'ρμενίζουμε

(χωρίς καμιά διάθεση πολιτικής χροιάς, για τη ζωή μου μιλάω)

Περι συμπεριφοράς

Οι καλοί τρόποι υποδεικνύουν τον σεβασμό και την εκτίμηση που τρέφουμε για τους άλλους και όχι κάποια μορφή ανωτερότητας ή αδυναμίας

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2005

Δράττομαι της ευκαιρίας

Να ευχηθώ καλορίζικα τα νέα έπιπλα και το νέο σπίτι των Ντέμη και Σίσσυς.

Το σπίτι τουλάχιστον το είδα χτες και είναι πολύ όμορφο.
Άντε να το γεμίσετε να ερχόμαστε να τα πίνουμε :p

Καλοστέριωτα (και ας τα θεωρείτε προσωρινά)

Η αγωγή των Ελλήνων

Σήμερα το πρωί άκουσα ότι θα αλλάξουν το σύστημα εξετάσεων για απόκτηση διπλώματος οδήγησης. Θα βάλουν ηλεκτρονικά συστήματα που θα κρίνουν τον οδηγό και γενικά στοχεύουν να πατάξουν το κύκλωμα που "τα παίρνει" και δίνει διπλώματα οδήγησης. Φυσικά για τον λόγο αυτό θα καταργήσουν τα πολλαπλά παράβολα (είπαν). Θα πληρώνεις μία και θα δίνεις συνέχεια και ανά 15θήμερο, όχι κάθε 3 μήνες.

Κατά βάση συμφωνώ. Αλλά μήπως τελικά για μιά ακόμα φορά παίρνουμε μέτρα, χωρίς να προσπαθούμε να διορθώσουμε το κακό στην ρίζα του;
Ας το παραδεχτούμε, κανείς μας δεν ήξερε να οδηγεί όταν πήρε δίπλωμα, η οδήγηση είναι θέμα πείρας και αγωγής, όχι θέμα γνώσεων και αντιμετώπισης ορισμένων "προκαθορισμένων καταστάσεων". Όσες αλλαγές και να γίνουν λοιπόν στο σύστημα εξετάσεων, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: Η κυκλοφοριακή αγωγή των Ελλήνων δεν θα διορθωθεί!

Ακόμα θυμάμαι το περιστατικό που βγαίνοντας από μονόδρομο, ξαφνικά βλέπω ένα μηχανάκι να στρίβει ανάποδα και να πέφτει σχεδόν επάνω μου. Μετά συνειδητοποιώ ότι στο μηχανάκι καθόταν ένας "πατέρας" (αν μπορεί να ονομαστεί ποτέ αυτός "πατέρας") με το παδάκι του, 5 χρονών περίπου, χωρίς κράνος (και οι δύο). Έτσι όπως ήμασταν σταματημένοι και οι δύο, ευχαριστώντας το θεό, εγώ που δεν τους χτύπησα και αυτοί που δεν κόλησαν σαν μύγες στο παρμπρίζ μου, το μόνο που βρήκα να πώ ήταν: Ρε μεγάλε, αυτά τα διδάγματα θες να δώσεις στο γιό σου;

Μέσα σε μισή ώρα άκουσα και δεύτερη ανακοίνωση: Νέα μέτρα να για να πατάξουμε τον "χουλιγκανισμό". Όπως βέβαια πολύ καλά καταλάβατε, όλα τα νέα μέτρα έχουν σχέση με την πρόληψη και την καταστολή της βίας στα γήπεδα. Καμία μα καμία αναφορά δεν έγινε ποτέ όσων αφορά στην "φίλαθλη αγωγή" των Ελλήνων.

Μήπως κάποτε πρέπει να δώσουμε όμως σε αυτόν τον λαό αγωγή; Μήπως πρέπει κάποτε εμείς οι ίδιοι να απαιτήσουμε σωστή παιδεία για τα παιδιά μας; Μήπως πριν αρχίσουμε τις διαδηλώσεις για αθρόα προσφορά πανεπιστημιακής μόρφωσης, θα έπρεπε να απαιτήσουμε την πάροχη σχολικής παιδείας και αγωγής;

Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας

Τρίτη 7 Ιουνίου 2005

Τί ζητάς στην ζωή σου; Τί ψάχνεις;

Ο κάθε άνθρωπος ψάχνει την Ιθάκη του, όμως εσύ πού την τοποθετείς;
Γεννιέσαι, μεγαλώνεις, επιδιώκεις. Θέτεις στόχους, τους κυνηγάς. Άλλους τους πιάνεις, άλλους δεν τους φτάνεις και άλλους τους προσπερνάς.
Έφτασες ποτέ σου σε κανέναν; Κατάφερες να βρεις την Πηνελόπη να περιμένει να σε ανταμείψει για το μακρύ αγώνα σου;
Μήπως έχεις χαθεί μέσα στις ίδιες τις αναζητήσεις σου και ψάχνεις μάταια να βρεις μια Ιθάκη, χωρίς να παρατηρείς ότι την έφτασες;
Μήπως, μέσα από την ανησυχία σου, κατάφερες απλά να ζητάς πάντα το αντίθετο από αυτό που πετυχαίνεις;

«Θέλω να καθίσω να ξαποστάσω,
αλλά με κουράζει ακόμα και η ιδέα γιατί θέλω να περπατάω,
θέλω να σηκωθώ να περπατήσω αλλά κουράστηκα και θέλω να ξαποστάσω
»

Τί ζητάς στην ζωή σου; Τί ψάχνεις;
Μέσα στην ύβρη των επιδιώξεών σου κρέμεται η ίδια σου η τιμωρία. Ποτέ δεν θα ησυχάσεις γιατί πάντα αποζητάς ότι δεν έχεις. Τα πάντα πεθαίνουν γύρω σου γιατί εσύ δεν τους δίνεις σημασία, δεν τα πιστεύεις, δεν τα ενστερνίζεσαι. Ακόμα και ο θεός ο ίδιος πεθαίνει χωρίς πιστούς, πόσο μάλλον η μικρή σου πραγματικότητα.

Μην με παρεξηγείς, ποτέ δεν σου είπα να μην επιδιώκεις. Η ζωή είναι πολύ πεζή χωρίς ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ. Όμως ο δρόμος είναι μακρύς για να τον απολαύσεις. Μέσα από αυτόν βρίσκεις την Ιθάκη σου και όχι πάνω στο χάρτη, μια ακόμα απλή συντεταγμένη που θες να προσεγγίσεις. Αλλοίμονο γιατί τότε κυνηγάς την χίμαιρα. Αυτή θα σε κατασπαράξει, δεν ανέχεται καν να την ονειρευτείς.

Το όνειρο γίνεται εφιάλτης και όσο γλυκός κι αν είναι, όταν ξυπνήσεις, αν σε αφήσει να ξυπνήσεις, θα σου αφήσει την εφιαλτική πικρία του άδειου δρόμου, του κενού.

Τί ζητάς στην ζωή σου; Τί ψάχνεις;

Ονειροφαντασίες χιμαιροκυνηγού………

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2005

Serial killers του ελληνικού αλφαβήτου!

Οσο κι αν είναι διαστροφή, το ελληνικό αλφάβητο δεν κατέχει πλέον σημαντική θέση στον κώδικα συνεννόησης των Ελλήνων. Οι χαρακτήρες του ελληνικού αλφαβήτου έπαψαν να είναι εργαλείο στον χώρο της ηλεκτρονικής επικοινωνίας και τότε εμφανίστηκαν τα greeklish. Η ελληνική γλώσσα μεταγράφηκε στο λατινικό αλφάβητο, υπακούοντας στη νοοτροπία του «χρηστικού» και του «χαλαρού». Η αντικατάσταση αυτή προσδιορίζει τη νέα πραγματικότητα του ηλεκτρονικού διαλόγου των Ελλήνων.

Οι ποταμοί αιμάτων που χύθηκαν από την αρχαία εποχή, τη λατινοκρατία, την τουρκοκρατία, στράγγιξαν τη μνήμη μας και τα ελληνικά γράμματα δεν είναι πια λειτουργικά, είναι δύσχρηστα και άρα κουραστικά. Η λατινόμορφη μεταγραφή, που υιοθετήθηκε υπό το πνεύμα της πολιτικής του «χρήσιμου», φαίνεται ότι σταδιακά θα υποκαταστήσει έναν πολιτισμό τεσσερισήμισι χιλιάδων χρόνων που, ασφαλώς, δεν διατηρείται χωρίς κόπο. Μείωση μαθημάτων για χαρούμενα παιδιά, επιστροφή στις δέσμες για να μην κουράζονται από τα μαθήματα γενικής παιδείας.

Η ανακούφιση της ήσσονος προσπάθειας καλλιεργήθηκε κατά κόρον από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και από μια ισχυρή μερίδα του ΠΑΣΟΚ, όπως και της άλλης Αριστεράς. Το περιεχόμενο της έννοιας «Ελλάδα» εγκλωβίζεται στην αξία του σύγχρονου φολκλόρ και στην ανάμνηση του αρχαίου κλέους. Η μυσταγωγία των ελληνικών γραμμάτων και η ορθή γραφή της γλώσσας που αυτά εκφράζουν, αποκτούν πια συμβολική αξία μύθου.
200.000 Ελλήνων, κατά μέτριους υπολογισμούς, και 500.000, κατ' άλλους, τη χρησιμοποιούν, χωρίς να υπολογίσουμε την κινητή τηλεφωνία. Η γλώσσα λοιπόν greeklish υπάρχει, χρησιμοποιείται και υποκαθιστά «φυσικά» το ελληνικό αλφάβητο. Τι άλλο μπορεί να είναι αυτή η αποκοτιά για φωνηματική και, ταυτόχρονα, απεικονιστική μεταλλαγή της γλώσσας από τον ορισμό του περιστασιακού και του αυθαίρετου; Δηλαδή σήμερα η ενεργός «παλιά» γενιά χαρακτηρίζεται και προτείνει στη νέα γενιά έναν εύχρηστο βολικό γλωσσικό κώδικα; Η παλιά γενιά, που υπόσχεται στη νεώτερη ανάπαυση, με μόνη απαραίτητη τη βασική γνώση, δεν είναι η αισθητική της Ελλάδας, η αισθητική του άχθους και της λεπτομέρειας, η αισθητική του κάλλους. Αυτός ο κόσμος, με επικρατούσα τη λογική του χρήσιμου και του ελάχιστου κόστους, δεν είναι κατ' ανάγκην ένας κόσμος απαραίτητος. Ο κόσμος, ως μια ευρύτατα πολιτική πραγματικότητα, επηρεάστηκε καταλυτικά από τις δικές μας εκλεπτυσμένες φιλοσοφικές, ιδεατές όσο και υλικές προσεγγίσεις και αναζητήσεις. Και τώρα εμείς ουσιαστικά μεταμορφώνουμε όλα αυτά σε έτερα τινά ιδεογράμματα. Αρνούμαστε την υπόστασή μας και ίσως σύντομα θα κατανοούμε τον εαυτό μας όπως θα μας τον εξηγούν οι άλλοι.

Μόνον η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο μας επηρεάζει η Ιστορία μας μάς βοηθάει να επιλέξουμε την ποιότητα της ζωής μας. Η ενδεχόμενη καθολική επικράτηση των greeklish (οποία ευφωνία) μάλλον θα πρέπει να οδηγήσει σε συνολικό σφράγισμα των φιλολογικών σχολών και ομαδική αυτοκτονία των φιλολόγων, σε ένδειξη ευθιξίας. Γιατί ποια επιστημονική αναζήτηση για την αξία της γλώσσας και ποια οιμωγή περί της σωτηρίας της έχουν νόημα όταν «φυσικά» υποκαθίσταται από τα greeklish; Η απαξίωση της ελληνικής γραφής οφείλεται ξεκάθαρα στην εποχή και τον χώρο που κοσμήσαμε με «χαλαρά». Μια ιστορία καθολικής ισχύος, όπως η ελληνική, δεν μπορεί να διατηρηθεί με τη μηχανιστική αντίληψη του ανάσκελου παραμιλητού. Ο Λεωνίδας, αλλά ακόμη και ο Αθανάσιος Διάκος ή ο Καραϊσκάκης, που δεν μιλούσαν και καλά καλά ελληνικά, πάλεψαν για την επιβίωση του έθνους και των ιστορικών καταβολών του, όπως διασώθηκαν μέσα από τη γλώσσα. Και εμείς, προσκολλημένοι στην αποχαυνωτική αντίληψη περί του ελεύθερου χρόνου, θεωρούμε ότι οι διακοπές σε greeklish-τιτλοφορούμενα ξενοδοχεία**** (προς Θεού! Δεν έχουμε τίποτα με τα ξενοδοχεία), τα οποία παρέχουν πολλά περισσότερα από αυτά που αντέχουμε ή έχουμε πραγματικά ανάγκη, είναι αδιάσειστο τεκμήριο ευζωίας και ευδαιμονίας. Και να σημειώσουμε ότι, όπως είναι αντιληπτό, αυτή η λατινόμορφη μεταγραφή, η οποία εμφανίζεται με ποικίλες αποκρουστικές παραλλαγές, είναι κατανοητή μόνο μεταξύ των Ελλήνων. Μεταγράφουμε λατινικά το ελληνικό αλφάβητο για να επικοινωνήσουμε αποκλειστικά μεταξύ μας. Δεν μιλάμε αγγλικά, γράφουμε στα λατινικά τα ελληνικά. Μπροστά στην greeklish, η esperanto μοιάζει λογιωτάτη...

«Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος», έλεγε ο Πρωταγόρας, εννοώντας φυσικά ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γνωρίσουμε τον κόσμο, παρά μόνο οι αισθήσεις μας. Τώρα οι οφθαλμοί μας αντικρίζουν το λατινικό αλφάβητο. Αναγνωρίζουμε τον διπλανό μας μέσω αυτού. Διαβάζουμε ευκολότερα και γρηγορότερα τους λατινικούς χαρακτήρες. Ας πετάξουμε λοιπόν στον δρόμο τα επιγράμματα στα μνημεία κ.λπ., στα οποία πολυάριθμοι ξένοι και Ελληνες λάτρεις της γλώσσας μας «έδωσαν» τη ζωή τους. Ας φτιάξουμε και μουσεία για τα λουστραρισμένα μάρμαρά μας από την Engleterra.

Ο Ελληνισμός δεν είναι ανάμνηση. Το ελληνικό αλφάβητο γράφεται και μιλιέται με κοπιώδη προσπάθεια. Δεν χρειάζεται να τονιστεί ότι χωρίς τη γραφή μας ακυρώνουμε τον πολιτισμό μας και τα όσα πέτυχε ιστορικά. Η ελληνική γραφή αντιμετωπίζεται, σε αυτήν την ακρωτηριασμένη εποχή, με πολιτικές που δεν έσκυψαν στον τόπο με γνήσιο ενδιαφέρον και ευαισθησία απέναντι στον απέραντο κόπο του. Αυτή η πολιτική είναι μια πολιτική greeklish, γι' αυτό και η γλώσσα υφίσταται τις συνέπειές της. Μια μπάσταρδη κατάσταση που, σαν μουλάρι, δεν γεννά, δεν δημιουργεί πολιτισμό γιατί νέρωσε το αίμα που πότισε τη γραφή των Ελλήνων.

Η Ελλάδα δεν είναι μια ουδέτερη χώρα. Δεν ξέρω τι θα γίνει φυσικά μετά την αυτοκτονία των φιλολόγων. Ισως και να ιδρυθούν Greeklishlology σωματεία.

Η istoria fainetai na mas ypoka8ista, enw emeis milame me stomfo, ftynontas sta kokkala twn pateradwn mas...

(Δ. Κ. Παπαϊωάννου)

Θα παρακαλούσα λοιπόν να χρησιμοποιείτε μόνο την ελληνική αλφάβητο στο blog αυτό, και να χρησιμοποιείτε λατινικούς χαρακτήρες μόνο για να γράψετε λέξεις άλλης γλώσσας.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Σάββατο 4 Ιουνίου 2005

Τα διαμάντια της ζωής!

Υπάρχουν διαφόρων ειδών άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν. Οι άνθρωποι που απλά περνάνε δίπλα μας, αυτοί που μένουν για λίγο κοντά μας, αυτοί που μας ευχαριστούν με την παρουσία τους και τέλος αυτοί που μιλάνε στην ψυχή μας.

Όλοι προσφέρουν κάτι στο πολυποίκιλτο κέντημα της καθημερηνότητάς μας, όμως αυτοί που το δίνουν τα χρώματα και τα σχέδια είναι οι τελευταίοι. Οι άνθρωποι αυτοί εμφανίζονται στην ζωή μας σαν κομήτες και μένουν μέσα σε αυτή, ακόμα και αν κάποια στιγμή απομακρυνθούν από κοντά μας. Ζωντανό παράδειγμα η ζωή μου! Παρόλο που έζησα σε δύο πόλεις για πολλά χρόνια, η έκφραση που χρησιμοποιούν οι φίλοι είναι: Σαν να μην έφυγε μια μέρα! (Την άκουσα πριν από δύο εβδομάδες και μου εντυπώθηκε στο μυαλό. Δεν είχα νοιώσει μέχρι εκείνη την στιγμή την σημασία της)

Έτσι λοιπόν, μπορεί καθημερινά να συναναστρέφεσαι με πάρα πολλούς ανθρώπους, ορισμένοι από αυτούς όμως βρίσκονται μέσα στην καρδιά σου και τους νοιώθεις δίπλα σου ακόμα και όταν αυτοί βρίσκονται χιλιόμετρα μακρυά.

Αυτούς τους ανθρώπους δεν χρειάζεται να τους ψάξεις, σε βρίσκουν μόνοι τους, εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν είναι κάτι το διαφορετικό, είναι καθημερινοί άνθρωποι με καθημερινά προβλήματα και παρόμοιους προβληματισμούς με τους δικούς σου. Απλά έχουν την δυνατότητα να μιλήσουν στην ψυχή σου.

Έτσι, αποκτάς μερικά διαμάντια στο κέντημα της ζωής σου και δύναμη να συνεχίσεις και να πας ακόμα πιό μπροστά. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν διαμάντια για 'σένα! Διαμάντια που τα φυλάς και τα προσέχεις γιατί δίνουν νόημα στην ζωή σου.

Με τους ανθρώπους αυτούς δεν υπάρχουν ποτέ παρεξηγήσεις. Διαφωνίες μπορεί να υπάρξουν αλλά αυτές δεν μετατρέπονται ποτέ σε παρεξηγήσεις. Άλλωστε δεν γίνεται να μην διαφωνείς με τους γύρω σου. Δεν είσαι ίδιος. Δεν πρέπει να είσαι ίδιος. Δεν θα είχε ομορφιά η ζωή άμα όλοι οι άνθρωποι έμοιαζαν μεταξύ τους! Δεν θα υπήρχε το πολυχρωματικό μωσαϊκό που δίνει νόημα στον κόσμο μας. Όλα θα ήταν μουντά και μονόχρωμα!

Γι' αυτό και πρέπει να χαίρεσαι που έχεις και βρίσκεις τέτοιους ανθρώπους. Και τους εκτιμάς και βρίσκεσαι και εσύ δίπλα τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο!

Ξέφυγα λίγο από το θέμα που είχα σκεφτεί αρχικά αλλά δεν πειράζει, νομίζω ότι βγήκε καλύτερο.

Αυτό λοιπόν αρχικά ήθελα να το αφιερώσω στην Σίσσυ, η οποία πίστεψε ότι μπορεί να παρεξηγήθηκα μαζί της για μηδαμηνές, ή μάλλον για την ακρίβεια ανύπαρκτες (!!!) αιτίες. Στην πορεία όμως αποφάσισα να το αφιερώσω στην απανταχού παλιοπαρέα που τυραννάω τόσα χρόνια.

Όποιος αγαπάει παιδεύει παιδιά λέει ο λαός.... Γι' αυτό κι εγώ θα συνεχίσω να σας τυραννάω αλύπητα!

Νά 'στε καλά (να με αντέχετε :p)!

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2005

Γενικά κι αόριστα

Άντε, αφού έκανα τον κόπο να ξεκινησω ένα blog (μην με ρωτάτε γιατί, από παρεξήγηση) ας γράψω κι εγώ κάτι μπας και τελικά το συνηθίσω και πούμε και τίποτε σοβαρό...

Κατ' αρχάς το θέμα είναι ότι ποτέ μα ποτέ δεν συνήθιζα να κρατώ ημερολόγια ή κάτι παρόμοιο, οπότε μην περιμένει κανείς να δημοσιεύω συχνά κάτι, αν και πάλι, ποτέ δεν ξέρεις τί γίνεται. Τώρα απλά δεν έχω κάτι σοβαρό να κάνω για την επόμενη ώρα και είπα να "ξεχαστώ" λίγο γράφοντας χαζομάρες :-)

Γενικά συνήθως γράφω κάτι μόνο όταν έχω ένα έναυσμα που με ωθεί στο να θέλω να διατυπώσω μια άποψη. Αυτός είναι και ο λόγος που ενώ συνήθως όταν θέλω να γράψω κάτι, γράφω καλά, άμα μου πείς να γράψω κάτι για το τάδε, ε μάλλον μπούρδες θα σου γράψω - όπως καταλαβαίνετε στην έκθεση δεν τα πήγαινα και πολύ καλά :-)

Η συγγραφή είναι πάθος. Και μόνο μέσα από αυτό μπορείς να παράγεις κάτι καλό. Βέβαια θα μου πείτε, μόνο η συγγραφή είναι πάθος; Όχι. Για μένα όλα στην ζωή είναι πάθος. Χωρίς πάθος χάνω κάθε ενδιαφέρον για ο,τιδήποτε. Ακόμα και για την δουλειά μου.

Αν όμως κάτι με κεντρίσει, τότε μπορώ να ασχολούμαι μαζί του με τις ώρες (μέρες, μήνες, χρόνια, αιώνες, χιλιετίες... εεε μάλλον το παράκανα...) χωρίς να χάνω σταγόνα από τον αρχικό μου ενθουσιασμό.

Ας δούμε λοιπόν πόσο θα με ενθουσιάσει η ιδέα του blog. Άλλωστε στην ζωή όλα είναι μια δοκιμασία. Δοκιμάζεις τί σου αρέσει, το κρατάς, ό,τι δεν σου αρέσει το πετάς. Άρα κανείς δεν ξέρει άμα αυτή η σελίδα θα μεγαλώσει, ή θα παραμείνει σταθερή και θα συρρικνωθεί μέσα στο χρόνο...

Διαβάσατε μέχρι εδώ;
Δεν βαρεθήκατε;
Με τις υγείες σας!

Καταιγίδες...

Τουλάχιστον ο καιρός ακολουθεί την διάθεσή μου...

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2005

"Νεκρικόν"

Κάποτε ήταν ένα Κάστρο,
Αράγιστο, Απόρθητο, Ασυγκίνητο.
Κι ο φτερωτός τοξευτής έστειλε 'σένα.
Και ο βασιλιάς είπε: Ξέρει να χτυπά τις πύλες μας σωστά, ας ανοίξουμε να μπεί.
Και πέρασες,
Και η νύχτα έγινε μέρα.
Οι τρούλοι γιάλυσαν ξανά και τα παλάτια έλαμψαν!
Μέσα σε δευτερόλεπτα μαλάκωσες μια καρδιά που είχε ορκιστεί να είναι σκληρή σαν πέτρα.
Και μετά έφυγες, έτσι απλά.
Και ο Ήλιος έδυσε.
Γυρίστε στους τάφους σας πιστοί μου υπήκοοι, ο άρχοντάς σας δεν θα ξανακάνει το ίδιο λάθος.
Οι πύλες της Νεκρόπολής σας θα σφραγίσουν για πάντα. Κανείς δεν θα σας ξανακουρσέψει.
Ποτέ ξανά το ίδιο λάθος.
"Κι αυτή;"Αυτή έχει ήδη περάσει, ξέρει πως να ξαναμπεί. Δεν χρειάζεται πύλες. Ξέρει ότι το κάστρο δεν υπάρχει.