Κάποτε ήταν ένα Κάστρο,
Αράγιστο, Απόρθητο, Ασυγκίνητο.
Κι ο φτερωτός τοξευτής έστειλε 'σένα.
Και ο βασιλιάς είπε: Ξέρει να χτυπά τις πύλες μας σωστά, ας ανοίξουμε να μπεί.
Και πέρασες,
Και η νύχτα έγινε μέρα.
Οι τρούλοι γιάλυσαν ξανά και τα παλάτια έλαμψαν!
Μέσα σε δευτερόλεπτα μαλάκωσες μια καρδιά που είχε ορκιστεί να είναι σκληρή σαν πέτρα.
Και μετά έφυγες, έτσι απλά.
Και ο Ήλιος έδυσε.
Γυρίστε στους τάφους σας πιστοί μου υπήκοοι, ο άρχοντάς σας δεν θα ξανακάνει το ίδιο λάθος.
Οι πύλες της Νεκρόπολής σας θα σφραγίσουν για πάντα. Κανείς δεν θα σας ξανακουρσέψει.
Ποτέ ξανά το ίδιο λάθος.
"Κι αυτή;"Αυτή έχει ήδη περάσει, ξέρει πως να ξαναμπεί. Δεν χρειάζεται πύλες. Ξέρει ότι το κάστρο δεν υπάρχει.
