Ποιός φταίει;

Για πολλοστή φορά βρέθηκα σήμερα να συζήτω το φλέγον ζήτημα της ανεργίας. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δουλειές. Δεν δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας και μάλιστα καταργούνται πολλές από τις ήδη υπάρχουσες. Σε λίγο οι Έλληνες θα πρέπει ή να πληρώνωνται για να κάθονται, ή απλά να πεθάνουν από ασιτία.

Ας δούμε λοιπόν γιατί οι Έλληνες δεν έχουν δουλειά:

Πριν μερικά χρόνια ένας γαλλικός όμιλος αγόρασε τα μεταλλεία Χαλκιδικής, με σκοπό την δημιουργία εργοστασίου στην περιοχή, ώστε να κάνει την εξόρυξη και την κατεργασία των υλικών στον ίδιο χώρο. Με τον τρόπο αυτό θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας σε μια περιοχή με μεγάλο ποσοστό ανεργίας. Όμως οι κάτοικοι εξεγέρθηκαν. Δεν θα μας χαλάσετε τον χώρο μας, δεν θέλουμε το εργοστάσιό σας. Αποτέλεσμα; Eπειδή η μεταφορά του ακατέργαστου ορυκτού ήταν οικονομικά ασύμφορη, κρίθηκε ασύμφορη και η λειτουργία του μεταλλείου. Οπότε του βάζουμε λουκετάκι και περιμένουμε πότε θα μας συμφέρει οικονομικά η χρήση του. Αποτέλεσμα δεύτερο; Οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν και πάλι, με πρόσχημα βέβαια την ανεργία αυτή τη φορά.

Ήταν παράλογη η διακοπή λειτουργίας του ορυχείου; Ή μήπως έπρεπε να το λειτουργούμε βρε αδερφέ και ας χάνουμε; Η πραγματικότητα είναι ότι άμα χάνουμε δεν θα μπορέσουμε να συντηρήσουμε για καιρό την επιχείρισή μας και συνεπώς θα κλείσουμε και θα δημιουργήσουμε πάλι ανεργία και θα είμαστε και εμείς χαμένοι. Άρα καλώς το κλείνουμε. Τουλάχιστον να μήν χάσουμε!

Πριν ακόμα μερικά χρόνια η Ελλάδα ετοιμαζόταν να δημιουργήσει ένα πετροχημικό εργοστάσιο. Αυτό θα είχε βοηθήσει στην μερική εκβιομηχάνιση μιας χώρας που έχασε το τρένο της βιομηχανοποίησης. Χωρίς πολλές λεπτομέρεις, ο εξοπλισμός έκανε βόλτες ανά την Ελλάδα και τελικά κατέληξε στα αζήτητα. Ναι, όπως ακριβώς καταλάβατε! Και τον πληρώσαμε, και τον πετάξαμε!!! Ο λόγος απλός. Κανένας δεν το ήθελε κοντά του!

Δίκαιοι ή άδικοι οι ισχυρισμοί των κατοίκων για καταστροφή του περιβάλλοντος;
Δίκαιοι ομολογουμένως για το περιβάλλον, αλλά άδικοι και για την χώρα, αλλά και τους ίδιους τους κατοίκους της. Κάποτε πρέπει να μάθουμε ότι δεν μπορούμε να προχωρίσουμε μπροστά χωρίς θησίες. Κάποτε πρέπει να μάθουμε ότι χωρίς παραγωγική τάξη δεν μπορούμε να "κλείσουμε τις τρύπες της οικονομίας μας". Όσον ήλιο και να πουλήσουμε ποτέ δεν θα φτάσει.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα μετατρέψουμε την χώρα σε ένα απέραντο εργοτάξιο. Απλά θα θυσιάσουμε ορισμένες περιοχές της ώστε να επωφεληθεί το σύνολο.

Ποιοί όμως θα είναι οι "ριγμένοι"; Αυτό είναι όντως ένα ερώτημα το οποίο δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα. Κανείς δεν θέλει να ζεί δίπλα σε μια βιομηχανική ζώνη. Είναι όμως γεγονός ότι κάτι πρέπει να χάσουμε για να επωφεληθούμε όλοι.

Και σε τελευταία ανάλυση, είναι γεγονός ότι παρόλο που η Αθήνα έχει δίπλα της τις βιομηχανικές ζώνες, έγινε η μεγαλούπολη που έγινε επειδή ακριβώς έχει δίπλα της αυτές τις βιομηχανικές ζώνες. Παρόμοια ανάπτυξη γνώρισαν και οι υπόλοιπες περιοχές που διαθέτουν κοντά τους βιομηχανική ζώνη.

Τα συμπεράσματα δικά σας.
Γεγονός είναι ότι τουλάχιστον δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται για την ανεργία όσοι είναι υπαίτιοι για αυτήν.