Ο κάθε άνθρωπος ψάχνει την Ιθάκη του, όμως εσύ πού την τοποθετείς;
Γεννιέσαι, μεγαλώνεις, επιδιώκεις. Θέτεις στόχους, τους κυνηγάς. Άλλους τους πιάνεις, άλλους δεν τους φτάνεις και άλλους τους προσπερνάς.
Έφτασες ποτέ σου σε κανέναν; Κατάφερες να βρεις την Πηνελόπη να περιμένει να σε ανταμείψει για το μακρύ αγώνα σου;
Μήπως έχεις χαθεί μέσα στις ίδιες τις αναζητήσεις σου και ψάχνεις μάταια να βρεις μια Ιθάκη, χωρίς να παρατηρείς ότι την έφτασες;
Μήπως, μέσα από την ανησυχία σου, κατάφερες απλά να ζητάς πάντα το αντίθετο από αυτό που πετυχαίνεις;
«Θέλω να καθίσω να ξαποστάσω,
αλλά με κουράζει ακόμα και η ιδέα γιατί θέλω να περπατάω,
θέλω να σηκωθώ να περπατήσω αλλά κουράστηκα και θέλω να ξαποστάσω»
Τί ζητάς στην ζωή σου; Τί ψάχνεις;
Μέσα στην ύβρη των επιδιώξεών σου κρέμεται η ίδια σου η τιμωρία. Ποτέ δεν θα ησυχάσεις γιατί πάντα αποζητάς ότι δεν έχεις. Τα πάντα πεθαίνουν γύρω σου γιατί εσύ δεν τους δίνεις σημασία, δεν τα πιστεύεις, δεν τα ενστερνίζεσαι. Ακόμα και ο θεός ο ίδιος πεθαίνει χωρίς πιστούς, πόσο μάλλον η μικρή σου πραγματικότητα.
Μην με παρεξηγείς, ποτέ δεν σου είπα να μην επιδιώκεις. Η ζωή είναι πολύ πεζή χωρίς ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ. Όμως ο δρόμος είναι μακρύς για να τον απολαύσεις. Μέσα από αυτόν βρίσκεις την Ιθάκη σου και όχι πάνω στο χάρτη, μια ακόμα απλή συντεταγμένη που θες να προσεγγίσεις. Αλλοίμονο γιατί τότε κυνηγάς την χίμαιρα. Αυτή θα σε κατασπαράξει, δεν ανέχεται καν να την ονειρευτείς.
Το όνειρο γίνεται εφιάλτης και όσο γλυκός κι αν είναι, όταν ξυπνήσεις, αν σε αφήσει να ξυπνήσεις, θα σου αφήσει την εφιαλτική πικρία του άδειου δρόμου, του κενού.
Τί ζητάς στην ζωή σου; Τί ψάχνεις;
Ονειροφαντασίες χιμαιροκυνηγού………
Χμμ... πολύ όμορφο θέμα διάλεξες Νταρθίιρ... είναι που δεν θα ήξερες τι να γράψεις... ένιγουέι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που γράφεις, δεν έχει τόσο απλή απάντηση. Γιατί, ουσιαστικά, υπάρχουν ΔΥΟ απαντήσεις, ανάλογα με το πώς προσεγγίζει κάποιος το θέμα.
Η πρώτη προσέγγιση, έχει να κάνει με το χρονικό διάστημα των 10 ετών που χρειάστηκε ο Οδυσσέας για να επιστρέψει στην Ιθάκη και την Πηνελόπη του. Αυτό, θα μπορούσε να το ερμηνεύσει κάποιος αλληγορικά, ότι ο τελικός στόχος του ανθρώπου, δεν επιτυγχάνεται ποτέ. Ισοπεδωτικό; Όχι.
Ο άνθρωπος, βάζει στόχους στην ζωή του. Μικρός, βάζει να τελειώσει με το ρημάδι το σχολίο, να ξεμπερδέψει. Στην συνέχεια, να τελειώσει το πανεπιστήμιο. Επόμενος στόχος, να τελειώσει τον στρατό (για τους άρρενες της παρέας). Συνέχεια έχει η εύρεση δουλειάς. Και μετά άλλης δουλειάς, καλύτερης. Και ούτω καθ'εξής. (Στο ενδιάμεσο, εμφανίζονται και στόχοι της μορφής "πώς θα ρίξω την τάδε γκόμενα/τον δείνα γκόμενο)
Ο νους του ανθρώπου είναι ανήσυχος. Δεν μπορεί να ηρεμήσει. Θέλει να έχει κάτι για να κυνηγάει. Κι όταν το επιτύχει, τότε πάει αυτόματα στον επόμενο στόχο. Κάποιοι το κάνουν συνειδητά, κάποιοι ασυνείδητα. Κάποιοι βάζουν ευγενείς στόχους (οικογένεια, προσωπική τελείωση) κάποιοι όχι (να πάρει πρωτάθλημα η ομάδα μου, να χάσω 1μιση κιλό στα μπόντιλάιν).
Το θέμα είναι όμως ένα: ΟΛΟΙ βάζουμε στόχουν, όλοι βάζουμε ΣΥΝΕΧΕΙΑ στόχους.
Εδώ όμως υπάρχει και κάτι ακόμη: Η διαδρομή. Πόσοι από εμάς προσέχουμε την διαδρομή; Πόσοι από εμάς, βλέπουμε με παρωπίδες τον στόχο και χάνουμε το ταξίδι; Την ουσία;
Δυστυχώς πολλοί. Και αυτό είναι που πρέπει να κοιτάμε. Γιατί βλέποντας την διαδρομή, μπορούμε πολύ εύκολα να καταλάβουμε, ο στόχος που θέλουμε να επιτύχουμε, τι θα μας προσφέρει σαν ανθρώπους, πόσο καλύτερο άνθρωπο θα μας κάνει, πόσο πιο ολοκληρωμένο.
Δυστυχώς, όπως όλα τα καλά στον κόσμο, έτσι κι αυτό είναι επίπονο. Γιατί χρειάζεται εσωτερική διεργασία. Αυτογνωσία.
Η δεύτερη προσέγγιση τώρα, χμμμ... ουσιαστικά αποτελεί την συνέχεια της πρώτης. Και αφορά στην επιλογή των στόχων. Κάτι εξίσου δύσκολο. Γιατί η επιλογή, κατά κύριο λόγο, γίνεται βάσει της προσωπικότητάς μας. Βάσει της αντίληψής μας για τον κόσμο και του πώς βλέπουμε και ερμηνεύουμε τον κόσμο.
Ένας έφηβος/η που όλη του την ζωή την περνάει με περιοδικά τύπου Αφισόραμα λόγου χάρη, είναι απόλυτα φυσιολογικό (και αναμενόμενο θα μπορούσε να πει κανείς), να θέσει ως στόχο ζωής, να μπει στο fame story. Άντε βγάλε άκρη τώρα, όχι μόνο για το ίδιο το άτομο αλλά και για την οικογένειά του και τον στενό οικογενειακό του κύκλο.
Μπορεί να τον πετύχει, δεν λέω, αλλά... καλά, ας τον αφήσουμε να αναλογιστεί πού σκόρπισε τα πιο επικοδομητικά του χρόνια, όταν φτάσει σε ηλικία αυτογνωσίας (άγνωστο το πότε). Ούτως ή άλλως, ό,τι και να του πούμε τώρα, θα πέσει σε τοίχο.
Αυτά προς το παρόν...
Λοιπόν, ο ποιητής το χει πιάσει το νόημα γερά...Στον Στράτο αναφέρομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι στόχοι έχουν γίνει όντως πιο σημαντικοί από την πορεία και ναι, ο καθέίς είναι έρμαιο των στόχων που βάζει....
Επιπλέον αληθεύει -ταπεινά πιστεύω- ότι και οι στόχοι που ο καθείς μας βάζει, αντανακλούν το ποίοι είμαστε (και από που ερχόμαστε)...
Τυχερές οι ψυχές που δεν έχουν φόβο (τον μικρό και αρρωστημένο φόβο)και μπορούν με θάρρος κα ικαθαρή ματιά να βλέπουν μπροστά.
ωραία λόγια...Τ'ακούτε αυτιά μου? Δε χρειάζεται και πολύ για να καταλάβω τους στίχους του τραγουδιού...''κι όμως είμαι ακόμα εδώ...κι αυτό το καλοκαίρι...''...είμαι γιατί αυτή η επιλογή μου αξίζει...
Αγαπητή μου Πλουτωνία (ή μήπως Πλουτωνιά, από τον Πλούτωνα;-), γράφεις το εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Τυχερές οι ψυχές που δεν έχουν φόβο (τον μικρό και αρρωστημένο φόβο) και μπορούν με θάρρος και καθαρή ματιά να βλέπουν μπροστά.»
Εντέλει όμως, για να δει κάποιος με θάρρος και καθαρή ματιά μπροστά, θα πρέπει να δει με θάρρος και καθαρή ματιά πρώτα μέσα του.
Και όταν το κάνει αυτό, τότε ναι, θα είναι έτοιμος να δει και μπροστά του.
Συμφωνώ Στράτο...Δυστυχώς έχεις δίκιο...Δυστυχώς χρειάζεται κουράγιο, θάρρος, καθαρός νούς και όρεξη για εσωτερική δουλειά για να το κάνει κάποιος αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τώρα κοίταξε γύρω σου.
Κοίταξε και τον εαυτό σου.
Αν αλλάξεις (απαλλαγείς από τους φόβους ή αποκτήσεις ψίγματα θάρρους για να ξεκινήσεις να τους πολεμάς)θα αλλάξει και ο τρόπος που φέρεσαι και φαίνεσαι... φυσικά θα αλλάξει και ο τρόπος που βλέπεις τους άλλους κα ιτη ζωή....
Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει πολλά ακόμα...
Ο εαυτός μας είναι πάντα ο χειρότερος εφιάλτης μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτό μπορεί να γίνει και ο καλύτερός φίλος μας.
Δεν με νοιάζει η Ιθάκη, σκοτίστηκα αν/όποτε/ουδέποτε φθάσω. Προτιμώ να απολαμβάνω το ταξείδι..χωρίς στόχους.. έτσι να παίρνω τα πράγματα όπως έρχονται..
ΑπάντησηΔιαγραφή