Μπορώ ν’ αλλάξω τον κόσμο;
Όχι, κάθε φορά που προσπαθώ χτυπάω σε τοίχο. Είχα τ’ όνειρο να κάνω έναν κόσμο καλύτερο μα μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Δεν το χωράει το μυαλό μου, τόσα όνειρα χαμένα και η κοινωνία στο τέλμα της όσο καλή διάθεση και αν είχα, όσο κι αν προσπάθησα, όσο κι αν απαίτησα…
Ακόμα αντηχούν στο μυαλό μου αυτά τα λόγια. Απαίτησε να αλλάξει την κοινωνία αλλά αυτή δεν την άκουσε. Συνεχίζει το δρόμο που χάραξε, παρόλο που η «πεφωτισμένη» Ε*****α της έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου: Μη, μην πας από εκεί, όχι στην άκρη του γκρεμού!
Θέλω ν’ αλλάξω τον κόσμο;
Ναι, κάθε φορά που βλέπω κάτι που νομίζω ότι είναι στραβό με στενοχωρεί, με κάνει να λυπάμαι, με σπρώχνει να το διορθώσω. Δεν μπορώ όμως να απαιτώ από τον κόσμο να γίνει όπως τον θέλω εγώ. Δεν μπορώ να ζητήσω να μπει στο «γύψο» για να διορθώσω τα κατάγματά του. Είναι εγωιστικό, βλάσφημο, να θεωρώ ότι μια ολόκληρη ανθρωπότητα πρέπει να ακολουθήσει εμένα, τον λαμπρό και φέρελπη νέο. Μπορώ να ζητήσω, ναι, να απαιτήσω όμως όχι. Εκατομμύρια μυαλά ίσως ξέρουν καλύτερα από εμένα, όσο και αν πιστεύω στον εαυτό μου.
Το έργο κάθε ανθρώπου, οι σκέψεις του, ακόμα και οι επιθυμίες του, γίνονται μέρος ενός συνόλου. Το σύνολο αυτών αποτελεί ένα ψηφιδωτό που υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια και που κάθε μέρα γίνεται πιο περίπλοκο και πιο όμορφο.
Ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μια μικρή ψηφίδα, η οποία προστίθεται στο πολυχρωματικό ψηφιδωτό της ανθρωπότητας. Σημασία έχει πάντα το ψηφιδωτό. Ποτέ το λιθαράκι του. Τι είναι ένα λιθαράκι μπροστά στο σύνολο; Και όμως, ακόμα και το λιθαράκι είναι σημαντικό. Αν δεν υπήρχε… αν δεν υπήρχαν τα λιθαράκια, δεν θα υπήρχε καν το ψηφιδωτό!
Καθένας μας βάζει ένα κομματάκι με διαφορετικό χρώμα, σχήμα, φωτεινότητα. Αν το κομματάκι αυτό είναι όμορφο, πολλά άλλα μπορεί να ακολουθήσουν, με παρόμοιο σχήμα και χρώμα. Τότε το ψηφιδωτό αποκτά το χρώμα μας. Το χρώμα που προτιμήσαμε εμείς. Γιατί έτσι άρεσε.
Μπορώ ν’ αλλάξω τον κόσμο;
Ναι!
Μπορώ να του αφήσω την κληρονομιά μου. Να την καταθέσω και να περιμένω. Κάποιος, κάπου, κάποτε μπορεί να την ενστερνιστεί….
Εδώ λοιπόν είναι που δημιουργείται το παρακάτω οξύμωρο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μεν θα πουν "ναι, εγώ θα προσπαθήσω να αλλάξω τον κόσμο, να προσπαθήσω με όλη την δύναμή μου, να αφήσω το στίγμα μου και να κάνω κάτι διαφορετικό". Βέβαια, γεμίζεις καρούμπαλα από τους τοίχους στους οποίους κουτουλάς, αλλά συνεχίζεις ακάθεκτος.
Και φυσικά (δυστυχώς) υπάρχουν και οι δε, οι οποίοι λένε "εγώ θα αλλάξω τον κόσμο; Αφού έτσι έχει μάθει... καλά είναι..." Και δυστυχώς, προβατοποιούνται και συνεχίζουν την προβληματική κατάσταση που υπήρχε.
Μείνε όπως είσαι. Προσπάθησε να είσαι από αυτούς που ξεχωρίζουν, αφήνοντας το στίγμα τους. Όλοι οι μεγάλοι που πέτυχαν και άφησαν μεγάλη (και σημαντική) κληρονομιά στον κόσμο, ήταν αυτοί που ξεχώρισαν, που άφησαν το στίγμα τους.
Να το κάνεις φίλε μου. Το ίδιο κάνω κι εγώ και γι'αυτό παλεύω κάθε μέρα. Και κάθε βράδυ αναρρωτιέμαι, τι έκανα διαφορετικό σήμερα, τι καινούριο, πώς κατάφερα να αφήσω το στίγμα μου.
Ο κόσμος, έτσι πάει μπροστά. Με αυτούς που αφήνουν το στίγμα τους. Με αυτούς που διαφοροποιούνται.
Γαμώτο... ώρες ώρες μου έρχεται να βάλω τα κλάματα... όχι γιατί συναντάω τοίχους, αλλά γιατί ξέρω ότι στον αγώνα που κάνω καθημερινά, δεν είμαι μόνος μου. Ξέρω ότι υπάρχουν και άλλοι που προσπαθούν και χέρι-χέρι κινούμε τον κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο χειρότερο είναι όταν βάζουμε σε λάθος θέση την ψηφίδα... ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ σωστά αυτά που λες darthiir και συμφωνώ ότι όλοι πρέπει να κάνουμε αυτό που μπορούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ όμως έχω μια άλλη απορία,
άσχετη.
τί σε ώθησε σε τέτοιους προβληματισμούς Δευτεριάτικα?
Η ζέστη? (...τα λόγια του παπα?)
αχ, σόρρυ, οσο και αν το προσπαθώ, αδυνατώ να σκεφτώ κάτι με βαθύτερο προβληματισμό,(εξού και τα καραβάκια που ζωγράφιζα πρωινιάτικα) το αφήνω στους πιο ψύχραιμους...
ζέστη, πολύ ζέστη....
Έπαιξες κι έχασες
ΑπάντησηΔιαγραφήμα κάποια μέρα θα καταλάβεις
πως όταν ο κόσμος μένει ίδιος
πρέπει εσύ να αλλάζεις
:-D
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζέστη... ευτυχώς όχι, έχω αγκαλιά τα κλιματιστικά μου!
Τα λόγια του παπά.... χμμμ... Μπααα όχι...
Το κρασί πάλι ίσως, το ουίσκυ σίγουρα!
Η τρέλα δεν πάει στα βουνά, ούτε έχεις την αποκλειστικότητα jojo μου!
Μόνη σου το ζωγράφισες;; :-ο
ναι, μόνη μου! είδες επίτευγμα?:P
ΑπάντησηΔιαγραφή(αστεία, αστεία δεν είναι εύκολο με το ποντίκι....)
Ένα έχω να πώ: ΕΥΓΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όσοι δεν το είδατε, πηγαίνετε να το δείτε!