Η αναχώρηση

Λοιπόν, αυτό ήταν.

Μάζεψα τα πράματά μου, φόρτωσα το windsurf μου και φεύγω. Πάω να ανοίξω τα πανιά μου και να χαθώ στα πέλαγα.

Θα αφήσω πίσω μου τα πάντα. Θέλω να είμαι εντελώς μόνος. Αν βρω το δρόμο της επιστροφής και δεν μείνω στα πέλαγα, όλα θα έχουν αλλάξει. Ή τουλάχιστον το ελπίζω να έχουν όλα αλλάξει.

Δεν ξέρω ποιος θα είμαι όταν γυρίσω. Ο Darthiir θα παραμείνει Darthiir the Abban για όποιον τον θελήσει. Ξέρει να είναι σύμμαχος σε κάθε περίπτωση, για κάθε ψυχή που τον χρειάζεται. Για λογαριασμό μου όμως δεν γνωρίζω. Ο φετινός χειμώνας ήταν ίσως από τους πιο "δαπανηρούς" χειμώνες που πέρασα ποτέ μου. Περίεργος, γεμάτος, μα περιέργως "άδειος". Πρέπει εντελώς αποστασιοποιημένα να εκτιμήσω όσα έμαθα και έζησα.

Και ο καιρός είναι λίγος. Πολύ λίγος. Δεν ξέρω αν προφταίνω, δεν ξέρω αν θα αναγκαστώ να βγάλω βεβιασμένα συμπεράσματα.

Αυτό που ξέρω είναι ότι η δική μου στενοχώρια θα είναι σίγουρα τουλάχιστον ισάξια με αυτήν που θα προκαλέσω στους γύρω μου. Και είναι πολλοί, αυτοί οι γύρω μου και σημαντικοί. Άνθρωποι που παίζουν τώρα, ή εδώ και πολύ καιρό, ρόλο στην ζωή μου. Μακάρι να μπορούσα να μην πληγώσω κανέναν. Αλλά δεν γίνεται. Δεν μπορείς να έχεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Το ξέρω. Απλά πρέπει να αποφασίσω το κομμάτι που θα δώσω.

Πάντα έπαιρνα αποφάσεις άμεσα και αποτελεσματικά. Αλλά τώρα οι παράμετροι είναι πολύπλοκες και επηρεάζουν/επηρεάζονται σε βάθος χρόνου. Οι αποφάσεις είναι απλές και πάλι αλλά είναι και τόσο πολύπλοκες που δεν ξέρω αν μπορεί να τις πάρει κάποιος με καθαρό μυαλό.

Όταν έρθει το τέλος θα μάθουμε. Και εσείς και εγώ. Ή μάλλον εγώ, γιατί εσείς μπορεί και να μην μάθετε, αλλά το ζητούμενο είναι να μάθω εγώ.

Όπως έλεγε και ένας φίλος bloger, η απάντηση είναι δεν ξέρω.

Ή όπως έλεγε κάποιος μεγάλος παλιότερα:

Έν είδα ότι ουδέν είδα.