Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Πρεμιέρα

Πρεμιέρα λοιπόν σήμερα. Για τις πανελλήνιες. Έκθεση. Ιδεών; Γίνεται τις ιδέες να τις αναπτύσσεις στο φροντιστήριο; Δικές σου είναι ή των άλλων; Γιατί τις δικές σου τις αναπτύσσεις σε ένα φύλλο χαρτί, ή έστω στο μυαλό σου την ώρα που στοχάζεσαι, όχι στο φροντιστήριο. Ο πρώτος που εξήλθε του εξεταστικού πάντως είχε αντιμετωπίσει το θέμα στο φροντιστήριο και ήταν ευτυχής και γεμάτος ελπίδα.
Ενώ γύρω η παραφιλολογία για τα καημένα τα παιδιά καλά κρατεί. Γιατί καημένα; Επειδή η κοινωνία, οι γονείς, η ανάγκη η ίδια, τους ζητά να μάθουν πως δουλεύει η ζωή, η φύση, το σύμπαν, τα πράγματα γύρω τους; Ναι, αλήθεια, κι εσύ υποστηρίζεις πως τα παιδιά είναι οι σκληρότερα εργαζόμενοι, απαιτείται συνεχώς είτε να παρακολουθούν είτε να διαβάζουν, ενώ οι γονείς μετά το πέρας του ωραρίου, ό,τι ώρα κι αν είναι αυτό, μπορούν να ξεχάσουν την εργασία τους. Αλλά η εργασία που «απαιτείται» από τα παιδιά είναι ευχάριστη, και αν αυτά δεν νοιώθουν την εσωτερική ανάγκη να αναπτύξουν τον εαυτό τους, τότε και μόνο τότε είναι προφανώς καημένα. Καημένα γιατί κανείς δεν τα προέτρεψε και γιατί η κοινωνία τα μετέτρεψε σε άψυχα και αδιάφορα ανδρείκελα. Αλλά καημένα γιατί διαβάζουν; Ή γιατί εξετάζονται, αγωνίζονται δηλαδή με πολύ μικρότερο κόστος, διδασκόμενα για τους μετέπειτα αγώνες που θα κάνουν για μια δουλειά, για έναν καλύτερο μισθό; Μα και ο αγώνας, η εξέταση, είναι και πρέπει να είναι μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας και μέτρο της ικανότητας. Όμως προφανώς και είναι έξω από την νοοτροπία της καλοκουρδισμένης αλλά άνετης ζωής που ουτοπικά ονειρεύεται ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Όχι, καημένα επειδή πρέπει να διαβάσουν και να αποδώσουν, αποδεικνύοντας έτσι πως ανέπτυξαν τον εαυτό τους, ποτέ δεν θα τα πεις. Αν και θα τα πεις καημένα επειδή οι γονείς τα σέρνουν σε πολύδραστηριότητες γεμίζοντάς τους το χρόνο και στερώντας τους την παιδεία και το παιγνίδι. Θα τα πεις σίγουρα καημένα αν από το σχολείο επιδιώκουν πρωτίστως την αποκατάσταση, και μόνο αυτή συνήθως, και όχι τη γνώση που θα τα οδηγήσει τελικά στην πρώτη.
Επιπλέον, καημένα θα τα πεις επειδή μαθαίνουν τις απαιτούμενες ιδέες για το περιβάλλον και τις χρησιμοποιούν «παπαγαλιστί» για να αναπτύξουν θέματα σαν το σημερινό, αλλά δεν τις κατέχουν, δεν τις έχουν κτήμα τους, δεν τις ανέπτυξαν και δεν τις γνώρισαν πραγματικά. Το αποτέλεσμα; Το περιβάλλον προστατεύεται και εκθειάζεται μόνο στις μαθητικές εκθέσεις, ενώ στην πραγματική ζωή βιάζεται καθημερινά από τους απόφοιτους που είχαν αναπτύξει το θέμα στην τάξη και ήξεραν να γράψουν μια καλή έκθεση γι’ αυτό.
Και να είχε μόνο το περιβάλλον αυτή τη μοίρα; Δυστυχώς όμως όλες οι μεγάλες ιδέες το ακολουθούν κατά πόδας, ενώ η ελληνική κοινωνία ετοιμάζεται για μία ακόμα φορά να παρακολουθήσει την ελληνική αποστολή στη γιουροβίσιον. Έκθεση ιδεών είπαμε το σημερινό μάθημα; Οι καημένες οι ιδέες…
Και η Βουλη πάντως σήμερα, έκθεση ιδεών σκέτη ήταν!

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Ο δρόμος

Πριν κάμποσα χρόνια λοιπόν, όταν ήσουν εσύ σχολιαρόπαιδο, ο δρόμος σας έσφυζε από ζωή. Πόσα ήσασταν; Καμιά δεκαριά πιτσιρίκια; Κορίτσια – αγόρια, βγαίνατε κάθε απόγευμα, και πρωί άμα δεν είναι μέρες σχολείου, και παίζατε στο δρόμο. Τότε βέβαια ήταν και ασφαλής, περνούσε ένα αμάξι ανά ώρα πάνω κάτω, και περνούσε ήρεμα, με μικρή ταχύτητα. Τώρα πια περνάει ένα αμάξι ανά δίλεπτο; Άντε τρίλεπτο. Μπορεί όμως και πιο συχνά, και οι περισσότεροι οδηγοί είναι και ανεγκέφαλοι.
Ακούς τις μηχανές από έξω να μουγκρίζουν, λες και θα αποδείξουν κάτι άμα τρέξουν με μεγάλη ταχύτητα μέσα στην πόλη, μέσα στον κόσμο, σε δρόμο που στο δήμο είναι χαρακτηρισμένος δρόμος περιπάτου – και θα έπρεπε να είναι, με τη φύση από τη μία και τη θέα της τσιμεντούπολης από την άλλη. Κάθεσαι τους παρατηρείς τώρα τελευταία, ε λοιπόν σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα ξεφεύγουν λίγο στην τρίτη στροφή, την πιο απότομη. Αναρωτιέσαι, τόσοι που κινδύνεψαν να ντελαπάρουν, δεν το ένοιωσαν να «βάλουν λίγο μυαλό»; Μάλλον όχι, βάζει άλλωστε μυαλό ο άνθρωπος; Το μόνο ζώο που διαθέτει λογική και το μόνο που τόσο επίμονα αρνείται να τη χρησιμοποιήσει. Να μη λογαριάσεις τα ατυχήματα – πόσα αυτοκίνητα έπεσαν σε κήπους, πόσα κατέστρεψαν τους πυροσβεστικούς κρουνούς. Μέσα σε ένα χρόνο άλλωστε έριξαν δύο κολώνες και ένα πυροφυλάκιο.
Αμ’ ο άλλος ο πιτσιρικάς; Που χτύπησε στο πεζοδρόμιο, τινάχτηκε στο απέναντι και προσγειώθηκε πάνω στο τειχάκι, και βγήκε μετά και έβριζε τη στροφή και την τύχη του; Μα τί, τον εαυτό του να βρίσει;
Οπότε ο δρόμος δεν είναι ασφαλής πλέον, φρόντισαν γι’ αυτό οι ανόητοι που πήραν διπλώματα με τη σέσουλα και καβάλησαν τις τέσσερεις και τις δύο ρόδες και έκαναν την πόλη αβίωτη. Αλλά και να ήταν, η κόρη σου είναι το μόνο μικρό που μένει πραγματικά στη γειτονιά πια. Τα υπόλοιπα έρχονται μία στο τόσο να δουν τους παππούδες. Όλη η νέα γενιά έφυγε και πλέον δεν υπάρχει καν πιτσιρίκι να παίξει στο δρόμο, ούτε θα υπάρχει σε λίγο που θα θέλει η δικιά σου να βγει έξω να κάνει τις παρέες της και τα παιγνίδια της.
Πώς έγινε έτσι ο δρόμος σας; Τόσο αγωνιστήκατε να τον κάνετε δρόμο περιπάτου και τελικά κατέληξε δρόμος κόντρας και ατυχημάτων; Που τον γεμίσατε με τόσα γέλια και χαρές και τώρα δεν βλέπει πιτσιρίκι για δείγμα; Μόνο μερικούς ανθρώπους να κάνουν τζόκινγκ, και σλάλομ ανάμεσα στους σκουπιδοτενεκέδες, που τοποθέτησαν ανά είκοσι μέτρα, γιατί κάποιος εργολάβος είχε δόντι στο δημοτικό συμβούλιο, και τα αυτοκίνητα που παρκάρουν επάνω στο πεζοδρόμιο μπας και οι τρελοί οδηγοί τους τα σώσουν από τους άλλους τρελούς οδηγούς που τρέχουν εν αγνοία τους προς το ατύχημα, και τούμπαλιν.
Δεν θα αναρωτηθείς «πώς κάνατε έτσι την πόλη σας», αν και στο Ιόνιο μπορείς ακόμα να βρεις πιτσιρίκια να παίζουν. Όχι, δεν έχεις λόγο να το αναρωτηθείς, γιατί δεν υπάρχουν καν τα πιτσιρίκια για να φτάσεις μέχρι εκεί. Θα αναρωτηθείς όμως «πώς κάνατε έτσι τη ζωή σας».
Καλή ανάσταση!