Πριν κάμποσα χρόνια λοιπόν, όταν ήσουν εσύ σχολιαρόπαιδο, ο
δρόμος σας έσφυζε από ζωή. Πόσα ήσασταν; Καμιά δεκαριά πιτσιρίκια; Κορίτσια – αγόρια,
βγαίνατε κάθε απόγευμα, και πρωί άμα δεν είναι μέρες σχολείου, και παίζατε στο
δρόμο. Τότε βέβαια ήταν και ασφαλής, περνούσε ένα αμάξι ανά ώρα πάνω κάτω, και
περνούσε ήρεμα, με μικρή ταχύτητα. Τώρα πια περνάει ένα αμάξι ανά δίλεπτο; Άντε
τρίλεπτο. Μπορεί όμως και πιο συχνά, και οι περισσότεροι οδηγοί είναι και
ανεγκέφαλοι.
Ακούς τις μηχανές από έξω να μουγκρίζουν, λες και θα αποδείξουν
κάτι άμα τρέξουν με μεγάλη ταχύτητα μέσα στην πόλη, μέσα στον κόσμο, σε δρόμο
που στο δήμο είναι χαρακτηρισμένος δρόμος περιπάτου – και θα έπρεπε να είναι,
με τη φύση από τη μία και τη θέα της τσιμεντούπολης από την άλλη. Κάθεσαι τους παρατηρείς
τώρα τελευταία, ε λοιπόν σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα ξεφεύγουν λίγο στην τρίτη στροφή,
την πιο απότομη. Αναρωτιέσαι, τόσοι που κινδύνεψαν να ντελαπάρουν, δεν το
ένοιωσαν να «βάλουν λίγο μυαλό»; Μάλλον όχι, βάζει άλλωστε μυαλό ο άνθρωπος; Το
μόνο ζώο που διαθέτει λογική και το μόνο που τόσο επίμονα αρνείται να τη
χρησιμοποιήσει. Να μη λογαριάσεις τα ατυχήματα – πόσα αυτοκίνητα έπεσαν σε
κήπους, πόσα κατέστρεψαν τους πυροσβεστικούς κρουνούς. Μέσα σε ένα χρόνο
άλλωστε έριξαν δύο κολώνες και ένα πυροφυλάκιο.
Αμ’ ο άλλος ο πιτσιρικάς; Που χτύπησε στο πεζοδρόμιο,
τινάχτηκε στο απέναντι και προσγειώθηκε πάνω στο τειχάκι, και βγήκε μετά και
έβριζε τη στροφή και την τύχη του; Μα τί, τον εαυτό του να βρίσει;
Οπότε ο δρόμος δεν είναι ασφαλής πλέον, φρόντισαν γι’ αυτό
οι ανόητοι που πήραν διπλώματα με τη σέσουλα και καβάλησαν τις τέσσερεις και τις
δύο ρόδες και έκαναν την πόλη αβίωτη. Αλλά και να ήταν, η κόρη σου είναι το
μόνο μικρό που μένει πραγματικά στη γειτονιά πια. Τα υπόλοιπα έρχονται μία στο
τόσο να δουν τους παππούδες. Όλη η νέα γενιά έφυγε και πλέον δεν υπάρχει καν
πιτσιρίκι να παίξει στο δρόμο, ούτε θα υπάρχει σε λίγο που θα θέλει η δικιά σου
να βγει έξω να κάνει τις παρέες της και τα παιγνίδια της.
Πώς έγινε έτσι ο δρόμος σας; Τόσο αγωνιστήκατε να τον κάνετε
δρόμο περιπάτου και τελικά κατέληξε δρόμος κόντρας και ατυχημάτων; Που τον γεμίσατε
με τόσα γέλια και χαρές και τώρα δεν βλέπει πιτσιρίκι για δείγμα; Μόνο μερικούς
ανθρώπους να κάνουν τζόκινγκ, και σλάλομ ανάμεσα στους σκουπιδοτενεκέδες, που τοποθέτησαν
ανά είκοσι μέτρα, γιατί κάποιος εργολάβος είχε δόντι στο δημοτικό συμβούλιο, και
τα αυτοκίνητα που παρκάρουν επάνω στο πεζοδρόμιο μπας και οι τρελοί οδηγοί τους
τα σώσουν από τους άλλους τρελούς οδηγούς που τρέχουν εν αγνοία τους προς το
ατύχημα, και τούμπαλιν.
Δεν θα αναρωτηθείς «πώς κάνατε έτσι την πόλη σας», αν και
στο Ιόνιο μπορείς ακόμα να βρεις πιτσιρίκια να παίζουν. Όχι, δεν έχεις λόγο να
το αναρωτηθείς, γιατί δεν υπάρχουν καν τα πιτσιρίκια για να φτάσεις μέχρι εκεί.
Θα αναρωτηθείς όμως «πώς κάνατε έτσι τη ζωή σας».
Καλή ανάσταση!
Εγώ είμαι τυχερή... Στην γειτονιά μου, παίζουν πιτσιρίκια στους δρόμους, δίπλα η γειτόνισσα περιποιείται τις ντοματιές, τις φασολιές, τα κρεμμύδια, τις πιπεριές και το αμπέλι, βγάζει τις κατσικούλες, τα σκυλιά έρχονται και σε μυρίζουν για να τα χαϊδέψεις και λίγο παραπέρα, πηγαινοέρχονται για το Πανεπιστήμιο και το γηπεδάκι για προπόνηση!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
Επίσης! Μακάρι!
ΑπάντησηΔιαγραφή