Προεόρτια

Πλησιάζει η πρωτομαγιά, κι εδώ πάλι σου έρχεται στο μυαλό ένα «κι όλας; πότε;», αλλά το παραβλέπεις. Πρέπει όμως να παραδεχτείς πως δυσκολεύεσαι πολύ να βρεις χρόνο για να κάνεις ο,τιδήποτε, να γράψεις λόγου χάρη, που είπες να το ξεκινήσεις, και το ξεκίνησες με ζήλο, αλλά τώρα δυσκολεύεσαι. Κι ο μόνος χρόνος που βρίσκεις συνήθως είναι αργά το απόγευμα, μετά το σούρουπο πάντα, οπότε η διάθεσή σου είναι μάλλον προσανατολισμένη στο χαζολόγημα είτε σε κανά παιγνίδι – βαράς έντιτορς που έλεγε κι ο σύντεκνος, είτε σε καμιά ταινία. Για δημιουργία ούτε λόγος – όχι ότι δηλώνεις βαριά εργαζόμενος, δεν έσκαβες, τουναντίον, αλλά και το συνεχές πέρα δώθε κουράζει- εξουθενώνει θα έλεγες.

Πάντως έτσι όπως το πάει ο καιρός, παρότι το κρυουλάκι του το έβαλε κι ο Απρίλης, η πρωτομαγιά δεν θα βρει και πολλά πράσινα. Πολλές από τις πρασινάδες έχουν ήδη ξεραθεί εντελώς ενώ άλλες πνέουν τα λοίσθια. Το μαγιάτικο στεφάνι προβλέπεται κίτρινο φέτος, και το χρώμα δεν θα προέρχεται από τα λουλούδια!

Φιλοδοξείς να πεταχτείς και μέχρι το Ιόνιο για τις γιορτές του Πάσχα, σκεφτόσουν πως θα πάρεις και μαγιό για μπάνιο, αλλά όλο και κάτι θα προκύψει, πόσα χρόνια έχεις να βρεθείς πασχαλιά εκεί ούτε που θυμάσαι. Όλο έτρεχες με γονείς, εφέτος περίμενες να δεις αν θα σου επιτρέψει η μικρή να πάτε, πάλι γονείς θα είναι η αιτία όπως φαίνεται…

Η άνοιξη πάντως σας τσάκισε κανονικά αυτή τη χρονιά. Σχεδόν όλη η οικογένεια την έβγαλε με αντιβίωση. Πέντε στους έξι – πέντε στους επτά τώρα πια, πρέπει να το συνηθίσεις. Και πάνω που έλεγες πως θα περπατήσεις λίγο τη φύση με την έβδομη, τη μικρότερη, τη χαμηλοβλεπούσα που σφυρίζει κλέφτικα κάθε που έχει κάνει τη βρωμιά της και την αλλάζετε, τελικά μόνο μια βόλτα έχετε βγει, κι αυτή στις αρχές. Τουλάχιστον φύγετε δεν φύγετε, να κάνετε περίπατο στη φύση εδώ γύρω. Αν και είναι κρίμα, ήθελες πολύ να περπατήσετε δίπλα στη θάλασσα και να δείτε το νησάκι και το κάστρο.

Το σκέφτηκες να πας και μόνιμα, εσένα θα σου άρεσε πολύ και το ίδιο πιστεύεις και της μικρής, αλλά δυστυχώς αυτή η απόφαση δεν είναι πλέον δική σου, είναι δική σας, και δεν συμφωνούν όλοι με αυτή, παρότι είσαι σίγουρος ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα έτσι, και ποιοτικώς, όσον αφορά στη ζωή σας, αλλά και οικονομικώς. Όμως ξέρεις από πρώτο χέρι πως δύσκολα αποχωρίζεται ο άνθρωπος τους οικείους του, και δύσκολα ξεφεύγει και από την αδράνεια της καθημερινότητάς του και αποφασίζει να δοκιμάσει και το διαφορετικό, το άγνωστο. Οπότε δεν μπορείς παρά να αποδεχτείς με βαριά καρδιά την παραμονή στα τσιμέντα, και ίσως και με μια υποβόσκουσα αγαλλίαση από την άλλη, που δεν θα χρειαστεί κι εσύ ακόμα να ξεφύγεις από την αδράνεια της μέχρι τώρα ζωής σου.

Τα πράγματα πάντως είναι ζόρικα, και όση αισιοδοξία και αν μπογιατίζουν το τηλεοπτικό γυαλί οι πολυχρονεμένοι μας, τόσο περισσότερο αισθάνεσαι θυμό κι εκνευρισμό για την κοροϊδία και την υποκρισία που διακατέχει τον οποιοδήποτε από αυτούς τύχει να δεις να εμφανίζεται. Συνήθως τους αποφεύγεις αν και ξέρεις πως λύση δεν είναι αυτή, μιας και ό,τι και να γίνει, κάποιος θα κυβερνάει και το πιθανότερο είναι πως θα είναι κάποιος από αυτούς. Οπότε αποφεύγεις τους πολυχρονεμένους, αν και γενικά προσπαθείς να είσαι ενήμερος για όσα συμβαίνουν, άλλωστε είναι και ο μόνος τρόπος να προασπίσεις τα συμφέροντά σου και να ξέρεις τί σε περιμένει στα ραντεβού με την κρατική μηχανή.

Τουλάχιστον κάθε που εκνευρίζεσαι και βρίζεις, έχεις και τη διέξοδο για να ηρεμήσεις. Κάθεσαι και κοιτάς τα χαμογελάκια της μικρής κάθε που της μιλάτε και παίζετε μαζί της και ξεχνάς την ανοησία που λούζει τον κόσμο σας. Ε, ναι, η άνοιξη φέτος, μπορεί να φεύγει νωρίς, αφήνει όμως τις ομορφιές της να κατοικήσουν μαζί σας!