6/8/05
Αέρας χαμηλός. Τριμάρουμε λάσκα το πανί. Ο αέρας το φουσκώνει, ο αετός γερμένος λες και κουρνιάζει πάνω στο κατάρτι. Τα μαύρα σύννεφα αριστερά δεν είναι ανησυχητικά. Ο αέρας τα διώχνει πίσω από το κάστρο. Ο καιρός φαίνεται να ξανοίγει! Το windsurf προχωρά αργά αλλά σταθερά.
Ξανοίγομαι προς το πέλαγο. Δυο περιοχές νηνεμίας δεν είναι ικανές να με σταματήσουν. Περνώ τα τρία λιθαράκια. Πλώρη για Αι' Νικόλα. Ο βράχος στην μέση του πουθενά.
Και ξαφνικά, μεσοπέλαγα, αυτό που δεν είχα προβλέψει. Νηνεμία. Αριστερά μαυρίλα. Πάνω στα βουνά των Ιωαννίνων πρέπει να ρίχνει "καταρράκτες". Δεξιά σύννεφα. Άσπρα, δεν είναι βροχής. Ανεξήγητο.
Προσπαθώ να σπρώξω το σκάφος "κωπηλατώντας" τον αέρα με το πανί. Απογοήτευση. Θέλω τουλάχιστον 2 ώρες να γυρίσω πίσω έτσι. Αν γυρίσω δηλαδή. Γιατί μισή ώρα προσπάθειας θα με εξουθενώσει.
Νηνεμία. Γιατί; Πού είναι η καταιγίδα; Και αυτή καλοδεχούμενη τώρα. Λάθος ευχή. Από πίσω εμφανίζεται το καλοκαιρινό μπουρίνι. Αφού ξέρω τον καιρό της περιοχής, πώς μου ξέφυγε η αλλαγή φοράς; Ήξερα ότι στ' ανοιχτά ο μαΐστρος θα είναι όπως πρέπει και όχι όπως εμφανίζεται μέσα στον κόλπο, λόγω της ιδιομορφίας της περιοχής. Γιατί δεν προέβλεψα ότι στα βαθειά θα με χτυπήσει η μαυρίλα του ορίζοντα, πίσω από το μοναστήρι, και όχι ο ανοιχτός καιρός που "φαινόταν" να έρχεται από την στεριά. Πάντα το έλεγα. Ποτέ μην εμπιστεύεσαι "στεριανές" υποσχέσεις. Η θάλασσα έχει τους δικούς της νόμους. Πρέπει να τους κρίνεις χωρίς να λαμβάνεις υπ' όψη σου την στεριά!
Καθώς χτυπά ο πρώτος, αναπάντεχος αέρας, μανιασμένα πάνω στο πανί, τριμαρισμένο λάσκα για να φουσκώνει στο σιγανό μελτεμάκι, το κάνει να σπαρταρά τον επιθανάτιο ρόγχο ενός σολομού. Φεύγει. Αδύνατο να κρατήσεις την μανιασμένη φύση αν δεν είσαι προετοιμασμένος γι' αυτή. Κι εγώ μέσα στα μανιασμένα κύματα. Γρήγορα μην χάσω το σκάφος.
Σκαρφαλώνω πάλι πάνω στην σανίδα. Σήμερα ο Αι' Νικόλας είναι άπιαστος. Καλύτερα να βρω τρόπο να γυρίσω. Αλλά πρέπει να τριμάρω το πανί. Λάσκα δεν σηκώνεται με τέτοιο αέρα. Αφού είμαι όμως ήδη επάνω, ας δοκιμάσω να το σηκώσω. ΤΙ να σηκώσω; Με τρόμο συνειδητοποιώ ότι το πανί λύθηκε από το τράνταγμα. Γιατί; Τί δεν πρόσεξα; Ο αέρας στρίβει το πανί. Με ρίχνει πάλι μέσα. Όμως, λυτό όπως είναι, στρέφει το κατάρτι πάνω μου. Το πόδι μου πάνω στη σανίδα ακόμα και ο μαστός μου το "πιάνει", το κλείνει ανάμεσα σε αυτόν και την σανίδα.
Πόνος και εγώ με το κεφάλι μέσα στη θάλασσα και το πόδι πιασμένο επάνω στο σκάφος. Δευτερόλεπτα. ΜΗΝ φοβηθείς. Σιγά και σταθερά πιάσε το μαστό και στρίψ' τον. Βγάλε πρώτα το πόδι και μετά βγαίνεις στην επιφάνεια.
Μέσα πάλι στα κύματα λοιπόν. Το μπουρίνι είναι δυνατό, το πόδι ματωμένο. Ψάχνω τη μάτσα. Γιατί λύθηκε το πανί; Είναι φανερό αυτό που δεν είχα προσέξει. Ένα πετραδάκι έχει μπει στο δαγκανάρι και το σχοινί δεν είχε πιάσει καλά. Τα λάθη στην θάλασσα πληρώνονται μόνο με ζωές. Αυτό το ξέρω από μωρό. Μου είναι βίωμα. Και όμως. Να και η λάθος εκτίμηση, και ο λάθος χειρισμός. Από την εκτίμηση γλυτώνεις. Το λάθος στο δέσιμο πώς το έκανα;
Η θάλασσα θέλει την ρέγουλα και το μεράκι της. Γενικά, ο "σύγχρονος" τρόπος ζωής που έχουμε μάθει στις πόλεις, σε αυτά τα ελεγχόμενα περιβάλλοντα που δημιουργήσαμε για να "βελτιώσουμε" την ζωή μας, δεν φτουράει μία μπροστά στα θεριά της φύσης. Έχετε δει τους "παλιούς" ναυτικούς; Έχετε αναρωτηθεί γιατί κάθονται με τις ώρες και κοιτούν τα σκάφη τους με το τσιμπούκι στο στόμα; Γιατί τα μελετούν και βρίσκουν την παραμικρή ατέλεια και την επισκευάζουν με μεράκι; Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιζήσεις και να αντιμετωπίσεις τα θεριά της φύσης. Η υπομονή, η χαλαρότητα και η ηρεμία. Η φύση διδάσκει μόνη της αυτό που οι περισσότεροι ψάχνουν να βρουν απεγνωσμένα, μιλώντας ξαπλωμένοι στους καναπέδες. Τα μαθήματά της είναι δωρεάν και απλόχερα.
Μια στιγμή βιασύνης. Μια τόση δα στιγμή που δε χρησιμοποίησα τα διδάγματα που τόσο απλόχερα μου έδωσε η θάλασσα. Αυτή η στιγμή είναι ικανή να μου κοστίσει την ζωή!
Ηρεμία πάντα ηρεμία. Ποτέ μην αφήσεις το άγχος να σε κυριεύσει. Αυτό είναι το δεύτερα δίδαγμα της θάλασσας. Η θάλασσα είναι φίλος, όχι εχθρός. Ας βρέχει και ας λυσσομανάει ο αέρας. Σιγά σιγά και σταθερά τραβάω το σχοινί. Καθαρίζω την άμμο και το περνάω από το δαγκανάρι. Τριμάρω το πανί για πολύ αέρα. Εύκολα. Πολύ εύκολα. Όταν είσαι ήρεμος και σκέφτεσαι τα στοιχειά της φύσης σε φοβούνται. Δεν σε πειράζουν. Σαν να γαληνεύουν τα πάντα γύρω σου.
Σηκώνομαι. Ο αετός τώρα περήφανος στον αέρα. Το πανί δεν φουσκώνει πια. Ο αετός γελάει στα στοιχειά. Δεν θα με δαμάσετε, εγώ θα σας δαμάσω! Δεκαπέντε λεπτά μέσα η ξέρα. Μισή ώρα πίσω τα τρία λιθαράκια. Να πάω προς την στεριά; Λάθος απόφαση. Ποτέ μην υπερεκτιμάς τις δυνάμεις σου είναι ο τρίτος νόμος της θάλασσας. Ο αέρας σύντομα θα κουράσει τα χέρια μου και δεν θα αντέξω. Πλώρη προς το πέλαγος. Στις ανεξέλεγκτες καταστάσεις ψάχνεις το πιο κοντινό, όχι το πιο ασφαλές και λογικό καταφύγιο.
Φτάνω. Η βροχή συνεχίζει, αλλά δένω όπως μπορώ το σκάφος σε ένα σημείο του βράχου που εξέχει. Μερικά κύματα καβαλάνε την ξέρα, αλλά δεν υπάρχει κάτι καλύτερο. Σε λίγο ο αέρας θα κοπάσει. Τα μπουρίνια κρατούν λίγο. Στο βάθος τα σύννεφα είναι μαύρα. Δεν πρόκειται να σταματήσει εντελώς λοιπόν. Όταν κοπάσει ξεκινώ την επιστροφή. Ας χαρώ την αγριάδα της φύσης!
Μέσα σε ένα τέταρτο η βροχή έχει σταματήσει. Ο αέρας χαμηλώνει, αν και ισχυρός ακόμα, αλλά τα κύματα παραμένουν ψηλά. Στην ασφάλεια της ξέρας τριμάρω σωστά το πανί. Ο αέρας δεν μπορεί να το φουσκώσει πια. Στέκει αλύγιστο σαν τείχος! Ο αετός έχει ανοίξει τα φτερά του και γρήγορα περνώ τα τρία λιθαράκια. Τα χέρια πονάνε από την μανία του ανέμου, αλλά ο κόλπος είναι πια μπροστά μου. Λίγο ακόμα και το κύμα κοπάζει. Ο ήλιος λάμπει πάνω από το κάστρο και τίποτε δεν φανερώνει την μανία της φύσης λίγα μέτρα πιο πέρα.
Στην παραλία, ήρεμος και χωρίς να φανερώνει κάτι πάνω μου όλα αυτά, κάθομαι και κάνω τσιγάρο. Δεν κινδύνεψα. Φοβήθηκα, ναι, αλλά δεν άφησα τον φόβο να με κυριεύσει. Αυτό είναι άλλο ένα από τα μεγάλα μαθήματα της φύσης. Όταν σε κυριεύει ο φόβος είσαι ήδη νεκρός.
Γι' αυτό λατρεύω την θάλασσα. Δεν είναι μόνο η αίσθηση του αδέσμευτου, του ελεύθερου. Είναι γιατί έχει σταθεί η καλύτερη "δασκάλα" μου. Είναι γιατί με έχει διδάξει να είμαι πάντα ήρεμος στις δυσκολίες. Όσο γίνεται τουλάχιστον.
Αύριο ελπίζω ο καιρός να είναι καλύτερος. Χρόνια έχω να πάω στον Αι' Νικόλα. Φέτος θα πάω.
7/8/05
Πρωινή νηνεμία. Ο ήλιος λάμπει. Αν μετά τις δύο βάλει μαϊστράλι, οι συνθήκες θα είναι εκπληκτικές! Βουτάω και βγαίνω από τον κόλπο, προς το μοναστήρι. καλύτερα να είμαι σίγουρος από νωρίς. Καβατζάροντας το ακρωτήρι βλέπω την ηρεμία του ορίζοντα. Σήμερα η πιθανότητα για μπουρίνι είναι μηδαμινή. Περιμένω λοιπόν.
14:00
Ο αέρας ικανοποιητικός για πλανάρισμα. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Θα διακινδυνέψω να με πάρει το απόγευμα μέχρι να γυρίσω. Λάσκα το πανί, ελέγχω τα σχοινιά και τις μπαλένες. Το σκάφος είναι έτοιμο. Πλώρη προς το πέλαγο. Το πόδι πονάει ακόμα από το χτεσινό ατύχημα αλλά το αγνοώ. Αργά μα σταθερά βγαίνω από τον κόλπο. Περνώ τα τρία λιθαράκια. Κοιτώ γύρω μου. Πουθενά σύννεφα. Δεν κάνω το ίδιο λάθος να αφεθώ στις εκτιμήσεις της στεριάς. Συνεχίζω. Ο αέρας φουσκώνει το πανί και ο αετός γέρνει τα φτερά του για να τον κρατήσει. Προχωρώ αργά μα σταθερά. Ο Αι' Νικόλας στον ορίζοντα φαντάζει μικρός.
Κοιτώ πίσω. Τα τρία λιθαράκια είναι παρελθόν και η παραλία που ξεκίνησα φαντάζει μικρή, τόσο μικρή που θα μπορούσα να την κλείσω στην παλάμη μου. Γύρω μου μόνο θάλασσα. Σε λίγο μπορώ να διακρίνω πλέων και τους τρεις κόλπους της Πάργας. Μικρή πια στην απόσταση, στεφανώνει το Τουρκοπάζαρο και κατεβαίνει αμφιθεατρικά στη θάλασσα. Μπροστά μου, ο βράχος, στόχος, μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Ο αέρας δυναμώνει λίγο στο πέλαγος.
Προχωρώ. Σήμερα θα φτάσω. Ο στεφανωμένος απ' το ξωκλήσι βράχος φαντάζει πλέον μεγάλος. Αυτό που απ' την ακτή μπορούσα να το κρύψω με το δαχτυλάκι μου τώρα ορθώνεται τρεις φορές το ύψος μου. Τα χέρια κουράζονται αλλά συνεχίζω. Φτάνω. Κάνω τον κύκλο. Η σκαμμένη στο βράχο σκάλα είναι από την άλλη μεριά. Ασφαλίζω όπως μπορώ το σκάφος και ανεβαίνω.
Αι' Νικόλας
Ο βράχος στη μέση του πουθενά. Ανατολικά, στο βάθος, η στεριά. Δυτικά το απέραντο πέλαγος. Την κορυφή του στεφανώνει το ξωκλήσι του προστάτη των ναυτικών. Μια ανθρώπινη προσπάθεια να δαμαστεί η μανία της θάλασσας και να δημιουργηθεί στο κέντρο της ένας τόπος ιερός, να προστατεύει τους ψαράδες που περνούν πάνω από την μισή τους ζωή μεσοπέλαγα.
Μπαίνω μέσα, ανάβω ένα κερί. Εδώ το τίμημα δεν είν' τα χρήματα, αλλά η ίδια η ψυχή που έφτασε μέχρι εδώ να προσκυνήσει και να δώσει ελπίδα στους θαλασσινούς ταξιδευτές. Βγαίνω και προχωρώ στο ψηλότερο σημείο. Κοιτώντας δυτικά βλέπω γύρω μου μόνο απέραντο πέλαγος. Ηρεμία και αγαλλίαση. Θάλασσα, μόνο θάλασσα. Τίποτε άλλο. Κάθομαι και αγναντεύω για ώρα το πέλαγο. Μόνο ηρεμία. Απαντήσεις πουθενά αλλά απέραντη ηρεμία. Ο άγιος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μου προσφέρει την γαλήνη που προσφέρει και στην θάλασσα για χάρη των ταξιδιωτών. Τίποτε άλλο. Παίρνω ότι μπορώ από την αλμυρή αύρα που φυσά το πρόσωπό μου και την απεραντοσύνη του υγρού στοιχείου που απλώνεται γύρω μου απρόσκοπτο και άπειρο. Ο κόσμος μου φαντάζει μικρός μπροστά στον ατελείωτο ορίζοντα.
Θα μπορούσα να μείνω για πάντα εδώ, όμως το βράδυ μέσα στο πέλαγο θα γινόμουν έρμαιο της αγριάδας της φύσης. Η φύση σε σέβεται όσο δεν την αψηφάς. Αν το κάνεις, σε τιμωρεί ανελέητα. Κατεβαίνω. Έχω ηρεμήσει. Απαντήσεις δεν έχω αλλά γαλήνεψα. Είμαι ο απλός Darthiir, με τα λάθη του, που είναι τόσο φυσικά για ένα τόσο μικροσκοπικό δημιούργημα της πλάσης, όχι ο τέλειος άρχον των πάντων. Δυστυχώς η ζωή είναι μια ζαριά. Και ότι ζαριά κι αν πέσει, θα προσπαθήσω να την παίξω. Δεν ξέρω το αποτέλεσμα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πονάω τόσο, όσο πόνο προκαλώ. Και αυτό με κάνει δίκαιο στον εαυτό μου, όσο άδικος και αν φαντάζω στους άλλους. Όχι, ακόμα δεν έχω αποφασίσει πώς θα την ρίξω την ζαριά. Η απόφαση είναι δύσκολη. Ίσως αδύνατη. Η απόφαση θα είναι της στιγμής. Όπως πάντα. Στην θάλασσα προσπαθείς να προβλέψεις, αλλά οι πραγματικές αποφάσεις παίρνονται στη στιγμή. Απλά μια ιδέα του τι μπορεί να συναντήσεις έχεις πάντα.
Η επιστροφή είναι εύκολη, ο αέρας έχει δυναμώσει. Το σκάφος σκίζει τα κύματα και το φουσκωμένο πανί δαμάζει το αέρινο στοιχειό. Λίγο ακόμα να σηκωθεί ο αέρας και θα πρέπει να βουτήξω πάλι να τριμάρω μεσοπέλαγα. Όμως ο κόλπος μεγαλώνει γοργά. Πλώρη για το μοναστήρι λοιπόν γιατί αλλιώς δεν πρόκειται να βρω τον προορισμό μου. Ο αέρας θα με παρασύρει πάνω στο κάστρο και θ' αναγκαστώ να ξανανοιχτώ για να μπορέσω να μπω στον κόλπο. Περνώ τα τρία λιθαράκια και προχωρώ γοργά. Μπαίνω στον κόλπο. Θα βγω κοντά στην μέση, τριάντα με σαράντα μέτρα απόκλιση. Μια γωνία είναι! Ξανοίγομαι λίγο και κερδίζω το χαμένο έδαφος. Βγαίνω στο "καραβοστάσι" μου.
Κάποια άλλη στιγμή θα ξανάρθω. Τώρα βουρ για μπύρα στην παραλία, όπως αρμόζει ως κατακλείδα σε κάθε μεστό ταξίδι.
Η θάλασσα για μία ακόμη φορά στάθηκε η καλύτερη φίλη!
ΥΓ1: Κάηκα γαμώτο
ΥΓ2: Πονάει και ο λαιμός μου λίγο… :(
YΓ3: Για του λόγου το αληθές κρύωσα. Οι γιατροί λένε ότι θα ανεβάσω πυρετό.
Ποτέ δεν θα πεθάνουμε κουφάλα νεκροθαύτη!
Θα τα πούμε εν καιρώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα υποθέσω ότι προσωρινά το μπλογκ σου μετονομάζεται σε "κυματοκαβαλαρίες";
ΑπάντησηΔιαγραφήη καμήλα σου τελικά είναι σανίδα;;; εξάλλου και η έρημος κάποτε ήταν θάλασσα... η φύση είναι ο πιο καλός δάσκαλος και όποιος την ακούει γίνεται σοφός... οι πιο σοφοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει ό,τι είχαν μάθει το 'χαν μάθει από τη φύση και μόνο... ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσένα αγόρι μου ο τελευταίος γιατρός που σε εξέτασε έσκισε το διδακτορκό του και έφυγε μετανάστης στα ορυχεια του άνω Γοργοποτάμου να βρεί υγρό πλουτώνιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήπότε είπαμε θα τα πούμε από κοντά;
ε, όχι!! κι εσύ καπνίζεις;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή