Όοοοταααα!

Πάσχα τέλος. Για φέτος. Πότε ήρθε, πότε έφυγε… Τουλάχιστον ολοκληρώθηκε ένα ακόμη κεφάλαιο. Αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι πρέπει εν γένει να ολοκληρώσεις, και εν συνεχεία να ξαναδείς από την αρχή και να εμπλουτίσεις, γιατί άλλαξε το όλο ύφος σου, και ανησυχείς…

Η μικρή έχει εκτοξευτεί σε «ανώτερες σφαίρες». Κατ’ αρχάς κάνει ότι μπορεί για να σας εξαναγκάσει να ανακαινίσετε το σπίτι! Δεν μπορεί, δάκτυλος της μαμάς θα είναι, για να αλλαχτεί η διαρρύθμιση και να αγοραστούν καινούργια έπιπλα! Μετά που λες, θέλει όλο οοότα. Κάθε τρεις και λίγο θα φέρει ένα παπούτσι, ή ένα μπουφάν και θα στα δείχνει επίμονα και επιτακτικά! Μη δει δε άνθρωπο να βγαίνει από την πόρτα…

Μούρλια με τον πατέρα της επίσης. Σχεδόν δε σε αφήνει να βγεις από το οπτικό πεδίο – βάζει άμεσα τα κλάματα. Και κάθε τρεις και λίγο έρχεται, πιάνει τα πόδια σου και σε κοιτάει με τα χέρια σε ανάταση: «μπαμπααά, μπαμπά μουουου!» Αγκαλιά κι αγαπημένοι. Αν και μερικές φορές ψάχνει να βρει τρόπο και να είναι αγκαλιά, αλλά και ελεύθερη να περπατάει. «Βρε δε γίνεται» της λες, τίποτε αυτή. Εκεί, αμέτι μουχαμέτι να βρει τρόπο. Και όλο γκρίνια που δεν τα καταφέρνει ταυτοχρόνως… Μπαμπόπαιδο τη λέει η μάνα της! (Ζήλειαααα ψώραααα!)

Από μηνών δεν ήθελε με τίποτε να κοιμηθεί στο καρότσι της, ή κρεβάτι, ή αγκαλιά. Τώρα πια όμως το έχει εξορίσει και από τις βόλτες. Ούτε αγκαλιά, ούτε τίποτε. Μόνη να περπατάει και χωρίς χεράκι καν, να μην περιορίζεται. Άντε να της εξηγήσεις για τους τρελούς που οδηγούν στους δρόμους, νομίζοντας ότι δεν τρέχουν. Τρείς κολόνες έριξαν φέτος στο δρόμο σας. Και μία τέταρτη γλύτωσε παρά τρίχα, γιατί το αμάξι ντελαπάρισε λίγο πριν και σταμάτησε. Όοοοχι, κανένας τους δεν έτρεχε, είναι το πνεύμα του δρόμου που τα κάνει αυτά – κι εσύ με την υπερβατική κακία σου!

Το να καθίσει ήσυχη κάπου λοιπόν αποτελεί μάλλον ονειροφαντασία. Δεν πάει να είναι εξωτερικός χώρος, σπίτι φίλων ή μαγαζί; Θα πάει να κατεβάσει τα πάντα κάτω. Στο τέλος θα έχετε πρόβλημα με αυτή την υπερκινητικότητα, να μου το θυμηθείς.

Έρχεται σιγά σιγά και το αδερφάκι της, αν όλα πάνε καλά θα μπορεί να το δει και να το χαϊδέψει κατά το Νοέμβρη, αν και αναρωτιέσαι μήπως αρχίσει να το σέρνει ξωπίσω της και να το παρατάει όπου βρει, άμα βρει κάτι πιο ενδιαφέρον. Θα αναρωτηθείς τώρα πως καταφέρνει κανείς και γράφει με ένα τέτοιο ζιζάνιο στα πόδια του… Δεν καταφέρνει, πάλι καλά όμως που ο παππούς (πααπούουουουου) τη βγάζει καθημερινά βόλτα έξω γιατί αλλιώς ούτε λέξη δεν θα συνέτασσες άμοιρε πατέρα!