Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007

Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης!

Δεν φτάνει που δεν παλεύεται η ζέστη, όλο το βράδυ τσακωνόμουν και με κάτι κουνούπια (ήρθαν και στο σπίτι μου). Αφού λοιπόν κατάφερα να νικήσω κατά τις 4, εμφανώς αποκαμωμένος, κοιμήθηκα μερικές ωρίτσες για να σηκωθώ να συνεχίσω την συγγραφή. Αυτή τη φορά την φχαριστήθηκα δεόντως γιατί δημιούργησα κάτι εντελώς από το μηδέν. Όχι φυσικά κάτι κερδοφόρο σε χρήμα, κάτι κερδοφόρο σε ποιότητα περιβάλλοντος, με σκοπό την βιωσιμότητα και την αειφορία. Καλώς η κακώς, οι στόχοι αυτοί με ικανοποιούν πολύ περισσότερο από άλλους. Πέραν τούτου, ήθελα να κάνω ένα τελικό ρετουσάρισμα, αλλά δυστυχώς, μετά τη νυχτερινή πάλη, το μάτι δεν άνοιγε πριν τις 10. Με μισό μάτι λοιπόν φτιάχνω τον πρώτο καφέ και ετοιμάζομαι για δουλειά. Και πάνω εκεί που πλησίαζε το μεσημέρι, συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: Τελείωσε ο καφές! Οϊμέ και τρισαλί. Ευτυχώς, μετά τον μισό δεύτερο καφέ, από τα απομεινάρια του κουτιού, και καθώς το μάτι άρχιζε να ανοίγει, χρειάστηκε να πάω μια βόλτα στο μεγάλο ίδρυμα οπότε και αφού συμπλήρωσα την δόση μου με έναν εσπρέσο φρέντο, φρόντισα να ανεφοδιαστώ με 1 κιλό φρέσκο καφέ για οικιακή κατανάλωση.
Βέβαια δεν γινόταν και να μην νευριάσω και λιγάκι, αφού ύστερα από αλλεπάλληλες προσπάθειες 5 ημερών να πείσω τους Μαροκινούς να μου γράψουν σε 3 γραμμές την δραστηριότητά τους, απάντηση έλαβα το βράδυ στις 8! Ευτυχώς στο ενδιάμεσο με έσυρε ο Κ για καφέ και χαζολογήσαμε λίγο να χαλαρώσουμε. Ες αύριο τα σπουδαία λοιπόν (και χωρίς άγχος για τον καφέ παρακαλώ). Πάω σιγά-σιγά να δω αν με περιμένουν νέοι νυχτερινοί αντίπαλοι…
[Καλά, μην δένουμε κόμπο πως θα κοιμηθώ από τώρα
η ζέστη ούτως ή άλλως δεν είναι καλός σύμμαχος
παρά το παγοκούτι...]

Τρίτη 26 Ιουνίου 2007

Δουλειά, ζέστη, μοχίτος και (εντελώς) εσωτερικές ανησυχίες…

Πέμπτη απόγευμα και η έκπληξη έκδηλη μπροστά στον αριθμό που αναγράφεται στο τηλέφωνο. Πού είσαι; Ελλάδα. Ε ναι, το κατάλαβα, που; Αθήνα, τι κάνεις απόψε;
Ο καρντάσης, συνάδελφος εκ Γερμανίας πια εδώ και χρόνια, ήρθε να περάσει λίγο χρόνο στην πόλη μας. Έχω δουλειά, αλλά μην το συζητάς, μόλις βραδιάσει έρχομαι να σε πάρω. Ακολούθησαν 4 μέρες βραδινής κραιπάλης, απαραίτητη αναζωογόνηση από την μουντή διάθεση και καθημερινότητα αλλά και την συγγραφή. Μέσα σε 4 μέρες το κείμενο δέθηκε, ενώ μέσα σε 4 νύχτες ζήσαμε ένα παράθυρο από την ζωή μας πριν 10 χρόνια. Τότε μαζευόμασταν στο Έθνικ και μιλούσαμε για αντιδραστήρες «βουτώντας τα μουστάκια μας» σε τόνους από ουίσκι. Τώρα μέσα σε 4 μέρες χωρέσαμε την αναπόληση, τους φίλους που χάθηκαν, που έκοψαν κάθε γέφυρα επικοινωνίας, αυτούς που κράτησαν γιοφύρια, αλλά είναι μακριά, και άλλα πολλά. Κύκλοι που κλείνουν και χρειάζεσαι διάθεση και καλή ψυχή για να τους κρατήσεις ζωντανούς.
Η γλώσσα κοινή παρά την διαφορά της ακαδημαϊκής από την βιομηχανική οπτική, χρόνια στον ίδιο χώρο και στην ίδια ενασχόληση. Καταφέραμε και χωρέσαμε και όλες τις περιβαλλοντικές ανησυχίες, αλλά και τις διαφορές συστημάτων των χωρών μας. Η τελική ερώτηση αναπάντητη: «Εκεί το σύστημα προστατεύει τον εργαζόμενο και όχι το κεφάλαιο και κινείται κάτω από τόνους γραφειοκρατικού ελέγχου, έτσι μπορεί και δουλεύει με επιτυχία. Την Ελλάδα όμως πως την αλλάζεις που όχι μόνο το σύστημα δεν προστατεύει τον εργαζόμενο/πολίτη, αλλά ο ίδιος ο εργαζόμενος/πολίτης δεν καταλαβαίνει πως πρέπει να διεκδικήσει την προστασία;»… «Φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει, αλλά από πού;». Όσο για το περιβάλλον... κάτι βγάλαμε αλλά πάμε τόσο αργά που… δεν ξέρω αν προφταίνουμε… «Άσε τους κάνγκουρους να σέρνονται, να λεν και ν’ ακούν ότι θέλουν»
Χωρέσαμε και τις πίκρες, χωρέσαμε και το μέλλον… Κάτι που με σημάδεψε σίγουρα ήταν η ρήση του: «Σύνελθε, είσαι ο Dr. Darth και αν δεν το σεβαστείς εσύ αυτό δεν θα το σεβαστεί κανένας άλλος. Δεν θα κατέβεις εσύ χαμηλά.». Ίσως όντως να μην σεβάστηκα τον εαυτό μου, να σεβάστηκα περισσότερο τους άλλους… άντε όμως 5 το πρωί να απαντήσεις… Η αλήθεια είναι όμως ότι το πήρα βαριά… Άσε που πιστεύει ότι με την ιδεολογία μου δεν μου πάει η Ελλάδα, αλλά έχω το κακό να «δένω με την ατμόσφαιρα και τους ανθρώπους»... οπότε... ΟΥΦ...
Αναπολήσαμε και τα ευτράπελα του παρελθόντος, τον Κωστάκη και την ανικανότητά του, την ομάδα με την φοβερή δυναμική που καταστράφηκε γιατί η κεφαλή ασχολούταν με μάνατζμεντ και έτσι αδυνατούσε να καταλάβει την επιστημονική δυναμική που της παρουσιάζαμε. Η D. μπήκε δυναμικά: Πόσο συχνά συμβαίνει; Εγώ ξέρω 2 περιπτώσεις στην Ελλάδα, αυτή 2 στην Αγγλία. Μεγάλος ο προβληματισμός για την ικανοποιητική διαχείριση του επιστημονικού έργου…
Κυριακή πρωί και το ράδιο παίζει κομμάτια από την δισκογραφική συνεργασία Χατζηδάκη με Γκάτσο. Μέσα από το παρελθόν τα λόγια, ξεχασμένα, ξεπηδούν στην συνειδητότητα και υλοποιούνται πριν από τη φωνή του αοιδού, με το άκουσμα μόνο της μελωδίας, καθώς τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα. Η παρουσία της οικογενείας στην βάφτιση απαραίτητη. Οικογενειακός φίλος αλλά και συνάδελφος στο μικρό ίδρυμα γίνεται νονός. Η ζέστη αφόρητη. Ο μπέμπης αναμενόμενο να δυσανασχετήσει. Ότι και αν ακουμπήσεις καίει. Το υπαίθριο γλέντι λαμβάνει χώρα στους 45 υπό σκιάν. Ωραίο το κοκορέτσι αλλά με τέτοια ζέστη…
Κυριακή βράδυ το τελευταίο ξενύχτι στο γκάζι. Μέσα σε 4 μέρες ζήσαμε το τότε, το αναπαραστήσαμε με επιτυχία και το ευχαριστηθήκαμε. Ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια…
Να σέβεσαι τον εαυτό σου…
«Καλό ταξίδι!»…
Η ζέστη συνεχίστηκε αφόρητη και σήμερα. Πέρασε 1τη πρωινή και ακόμα να δροσίσει. Είπα να δουλέψω εντατικά να βγάλω τα σπασμένα των ημερών, αλλά πλέον δεν έχω διάθεση να συνεχίσω. Αυτό το &^%@@%# @@ Gantt μου έσπασε τα νεύρα. Μικρή βόλτα στο βουνό. Η αλήθεια είναι πως λίγο η ζέστη, λίγο η συνήθεια των τελευταίων ημερών, ε δεν έχω και ιδιαίτερη διάθεση για ύπνο… Ένα μοχίτο πάλι θα το έπινα ευχαρίστως… Πολλή ζέστη ρε παιδάκι μου όμως… πολλή ζέστη…
[Αν με το καλό, κάτι μου λέει πως θα επωμισθώ κινεζούλη,
και μετά τον ινδένιο της κουβούλας τρομάζω...]

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

Ο μήνας μετά...

Εδώ και σχεδόν ένα μήνα λειτουργεί το εργοστάσιο «ξήρανσης της λυμματολάσπης». Αλήθεια, κάποτε έπρεπε να γίνει και αυτό για να σταματήσει η επιβάρυνση των ΧΥΤΑ. Την παγκόσμια ημέρα λοιπόν περιβάλλοντος εγκαινιάστηκε κι όλας και αποτέλεσε μεγάλο θέμα στις ειδήσεις. Τώρα πλέον δεν υπάρχει πρόβλημα υγειονομικής ταφής. (Γλεντήστε μωρ' παιδιά!)

Ένα μήνα μετά… το εργοστάσιο για να δουλέψει χρησιμοποιεί ενέργεια. Η λυμματολάσπη φορτώνεται σε φορτηγά και ταξιδεύει στην Μεγαλόπολη για να καεί αποδίδοντας ένα ποσό ενέργειας. Ποια είναι άραγε η κατανάλωση ενέργειας για την μεταφορά της λυμματολάσπης; Ποιο το κόστος των φορτηγών σε συντήρηση; Και αν και η λυμματολάσπη αποτελεί ΑΠΕ, τα φορτηγά για να την μεταφέρουν κινούνται με ορυκτό καύσιμο, άρα οι ενέργειες δεν συγκρίνονται αφού η δεύτερη επιβαρύνει το περιβάλλον. Ποιο το κόστος προσωπικού για την μεταφορά και ποιες οι πιθανότητες ατυχήματος; Αλήθεια, η λυμματολάσπη αποτελεί ΑΠΕ, αλλά μήπως η σύστασή της είναι τέτοια που απαιτεί διαφορετικές συνθήκες καύσης από αυτές που επικρατούν στους καυστήρες της Μεγαλόπολης, ώστε να μην επιφέρει ρύπανση στο περιβάλλον;
Πόση επιβάρυνση γίνεται τελικά από την συνολική διεργασία, όπως την σχεδιάσατε και την παραδώσατε; Δεν είναι αλήθεια πως στα συρτάρια του ΥΠΑΝ υπάρχουν έτοιμες μελέτες που αποδεικνύουν πως θα μπορούσε να στηθεί μια μονάδα καύσης (3x3 μέτρα) της λυμματολάσπης, σε τοπικό επίπεδο, υπό απόλυτα καθαρές συνθήκες, και να παράγει την ενέργεια που χρειάζεται το εργοστάσιο ξήρανσης; Να γλυτώνουμε έτσι τα έξοδα μεταφοράς και την επιβάρυνση του περιβάλλοντος από τα ορυκτά καύσιμα, συντηρώντας το εργοστάσιο ξήρανσης σε αυτόνομο επίπεδο, χωρίς να επιβαρύνουμε το δύκτιο της ΔΕΗ, αλλά αντιθέτως ενισχύοντάς ‘το τοπικά; Δεν είναι αλήθεια ότι το πάγιο κόστος αυτό θα ανερχόταν σε 2Μ€, κόστος πολύ μικρότερο από τα συνεχή, λειτουργικά, υπέρογκα έξοδα μεταφοράς, και πολύ μικρότερο από τις εν γένει επενδύσεις του ΥΠΑΝ;

Μήπως όλη αυτή η δημοσιότητα και οι παράτες λοιπόν, με το επιμελές κρύψιμο της συνολικής αλήθειας, δεν είναι τίποτε παραπάνω από ψηφοθηρική καμπάνια;
[Ο κοντόφθαλμος σχεδιασμός πολιτικής
συμφεροντολογίας αυτού του τόπου με σκοτώνει]

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007

Μπρελόκ, ζαρντινιέρα… πλάκα στην πλάκα…

Ας μη γελιέσαι, η αυθαιρεσία της εξουσίας είναι αχρωμάτιστο διαχρονικό πρόβλημα. Αλλά… υπάρχει ένα μεγάλο αλλά. Δυστυχώς υπάρχουν ιδεολογικές αποχρώσεις που την εντείνουν και άλλες που την μειώνουν.
Ας μην γελιέσαι, όταν έχεις εμπεδώσει πως «πρέπει να επιβάλλεις την τάξη» και «σου έχουν διδάξει πως εσύ κυβερνάς το κράτος και είσαι εξουσία», τότε όλο και πιο πολύ «ανεβαίνει ο εγωισμός σου» και η επιβολή και η αυθαιρεσία γίνονται τρόποι ζωής. Φρίξαμε από την πλάκα της Ομονοίας; Φρίξαμε για την ζαρντινιέρα της Θεσσαλονίκης; Φρίξαμε για τους κρίκους των κλειδιών; Γιατί φρίξαμε;
«Αυτά δεν υπάρχουν πια, δεν είναι έτσι τα πράγματα». Το ακούω κάθε μέρα, την συζήτηση την είχα στο σαλόνι μου, την επαναλάμβανα κάθε φορά που γινόταν κάτι (αφού δεν είναι έτσι και δεν γίνονται αυτά, τότε γιατί την επαναλάμβανα;). «Δεν είναι όπως ήταν το ‘70». Δεν είναι; Αλήθεια πόσες φορές, παρότι δεν το πίστευα, ήθελα να το πιστέψω – ήθελα να πιστέψω πως η ιδεολογία έχει αλλάξει. Εις μάτειν. Η ιδεολογία της επιβολής της τάξης, των «φίλων της επιβαλλόμενης ελευθερίας» το μόνο που μπορεί να φέρει είναι η αυθαιρεσία. Αυθαιρεσία, φαινόμενο συνυφασμένο με την επιβολή. Όντως οι άνθρωποι, ο λόγος και τα μέσα άλλαξαν, αλλά η νοοτροπία όχι. Και δυστυχώς τα «προβλήματα» δεν ξεκινάνε από το φαινόμενο, αλλά από την κρυμμένη ρίζα. Πάντα τα προβλήματα από εκεί ξεκινάνε και όσο την αγνοούμε, όσο υπάρχουν κοκορόμυαλοι που ενδιαφέρονται μόνο για το τομάρι τους και θυσιάζουν τα πάντα ώστε να νοιώσουν (όχι να υπάρξουν) «ελεύθεροι» και «προστατευμένοι», τώρα, σήμερα, τόσο πιο δέσμιοι και ευάλωτοι θα είναι στην αυθαιρεσία της εξουσίας, χωρίς να λογαριάζουμε πως η αστυνόμευση και επιβολή δεν μπορεί να τους παράσχει συνεχή και απρόσκοπτη προστασία. Άλλωστε, τα συστήματα ασφαλείας τα έφτιαξε άνθρωπος, οπότε άνθρωπος μπορεί και να τα διατρήσει.
Θεωρούν πως θυσιάζουν την ελευθερία… προς χάριν της ελευθερίας (ω πόσο οξύμωρο) και σύντομα θα ανακαλύψουν την επιβολή και την αυθαιρεσία να χτυπούν την ίδια τους την πόρτα. Αρκεί να σκεφτούμε πόσα πράγματα έχουν θυσιαστεί αργά-αργά, προς χάριν της «θεωρούμενης ελευθερίας» ώστε να μην θιγεί η πραγματική αιτία που κρύβεται στην νοοτροπία και τις επιδιώξεις. Η ελευθερία είναι όρος συλλογικός, δεν αποτιμάται ούτε επιδιώκεται σε ατομικό επίπεδο. Ούτως ή άλλως δεν ορίζεται σε ατομικό επίπεδο, εκεί ορίζεται η ασυδοσία. Και οι θυσίες θα συνεχίζονται, όσο υπάρχουν απελπισμένοι και η επιβαλλόμενη απελπισία αυξάνει. Επίλυση σημαίνει άρση αιτίας.
Όσο για την ηγεσία τι μπορείς να πεις… Σίγουρα το κεφάλι δεν φταίει αν κλωτσάνε τα πόδια. Ή μήπως φταίει; Σίγουρα η ευθύνη της πράξης δεν βαρύνει την ηγεσία. Η ηγεσία όμως βαρύνεται από την ευθύνη της αδυναμίας της να αποτρέψει εκ των προτέρων την πράξη. Όταν οι υφιστάμενοί σου διαπράξουν ένα παράπτωμα, τότε δεν είσαι υπεύθυνος για το παράπτωμα, αλλά γιατί δεν μπορείς να τους διοικήσεις ορθά. Ο ρόλος της αστυνομίας δεν είναι η επιβολή της τάξης. Είναι η διατήρηση της τάξης και η διαφύλαξη των νόμων. Η αστυνομία υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο, δεν το κυβερνά. Όχι, ο αρχιπραίτωρ δεν πρέπει να παραιτηθεί. Να καρατομηθεί πάραυτα «στην κεντρική πλατεία του χωριού» οφείλει. Έτσι, για πλάκα...
«Δεν είναι όπως ήταν το ‘70». Ήλπιζα να ήταν αλήθεια, αλλά πως μπορείς να θεωρήσεις «μεμονωμένα» τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά;

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

Φαντάσου έναν κόσμο…

Φαντάσου πως είσαι υπεύθυνος για την μέτρηση και πιστοποίηση των ρύπων που εκπέμπονται από το φουγάρο της μονάδας στην βιοτεχνία/βιομηχανία στην οποία εργάζεσαι. Φαντάσου πως αντιλαμβάνεσαι ότι τα απαέρια δεν συμμορφώνονται με τα επιτρεπτά όρια (χάριν απλοποίησης θα θεωρήσω πως τα όρια είναι ορθά τοποθετημένα ώστε να εγγυώνται την ασφάλεια). Διαθέτεις τις ακόλουθες επιλογές: α) παραβλέπεις το θέμα και υπογράφεις, β) ενημερώνεις τον προϊστάμενο (και πάει λέγοντας μέχρι απάνω) πως δεν υπογράφεις οπότε η μονάδα πρέπει να σταματήσει την λειτουργία, γ) καταγγέλλεις το θέμα στα αρμόδια όργανα/κοινωνία. Η πρώτη περίπτωση βολεύει τους πάντες εντός μονάδος. Ο ιδιοκτήτης δεν θα χάσει από το κλείσιμο της μονάδας, δεν θα πληρώσει περαιτέρω έξοδα διόρθωσης των κακώς κείμενων, εσύ μπορεί να πάρεις ένα μυστικό «μπόνους» συνοδευόμενο από το κλείσιμο του ματιού. Οι περιπτώσεις δύο και τρία είναι λίγο πιο πολύπλοκες. Αν υιοθετήσεις οποιαδήποτε εξ αυτών, το πιο πιθανό είναι πως την επόμενη (και ύστερα από διάφορες πιέσεις ώστε να συμμορφωθείς με την επιλογή α) θα σου κοινοποιηθεί η απόλυσή σου. Ακόμα και να παραβλέψουμε το γεγονός πως ούτως ή άλλως το να βρεις δουλειά είναι δύσκολο, ο εργοδότης σου θα φροντίσει να διαλαλήσει την ειλικρίνεια σου, με αποτέλεσμα να θεωρείται δεδομένο πως δεν θα ξαναβρείς δουλειά. Όλα λοιπόν τείνουν να σου υποδείξουν πως πρέπει να διαλέξεις την περίπτωση α. Δηλαδή να βλάψεις συνανθρώπους και περιβάλλον. (Είναι δεδομένο πως το μεγαλύτερο μέρος των φουγάρων της υφηλίου δεν εκπέμπει σε ασφαλή όρια)
Φαντάσου τώρα πως είσαι ελεγκτικό όργανο νομαρχίας και ελέγχεις την συμμόρφωση των αποβλήτων βιοτεχνιών/βιομηχανιών της περιοχής σου. Ανακαλύπτεις πως εννέα στις δέκα αποτυγχάνουν (σε σημαντικό βαθμό) να συμμορφωθούν με τα όρια ασφαλείας. Διαθέτεις τις ακόλουθες επιλογές: α) δεν υπογράφεις, αναιρείς την άδεια λειτουργίας έως την συμμόρφωση, β) υπογράφεις και επιβάλλεις πρόστιμο απαιτώντας συμμόρφωση σε ένα μήνα οπότε και θα μεταπέσεις στην περίπτωση α, γ) παραβλέπεις το θέμα και υπογράφεις. Στην τρίτη περίπτωση και πάλι «ωφελούνται» οι μετέχοντες (μόνο). Ας πάρουμε τις άλλες δύο. Στη δεύτερη περίπτωση, αφού δημιουργήσεις μια μικρή δυσφορία, ο ιδιοκτήτης θα συμπεριλάβει το πρόστιμο στην τιμή προϊόντος (η χρηματική τιμωρία είναι η χειρότερη και πιο ανόητη μορφή τιμωρίας) «μετακυλώντας το φταίξιμό του στους πελάτες» και δεν θα συμμορφωθεί. Γιατί; Γιατί ούτως ή άλλως περιμένει πως δεν πρόκειται ποτέ να μεταπέσεις στην περίπτωση α. Γιατί; Γιατί απλά όταν αποφάσισες (ή θα αποφασίσεις) την περίπτωση α, έχει ήδη έτοιμο τον εκβιασμό: ΟΚ κλείνω. Να δω τώρα που θα βρεις εργασίες για τους πολίτες της νομαρχίας. Και βρίσκεσαι στο δίλλημα: Να κλείσω τις 9 στις 10 μονάδες καταδικάζοντας την περιοχή στην ανεργία ή… (Είναι δεδομένο πως σε παγκόσμιο επίπεδο το μεγαλύτερο μέρος των εγκαταστάσεων αποτυγχάνει να διασφαλίσει τουλάχιστον μία σημαντική παράμετρο των αποβλήτων)

Και το ερώτημα που προκύπτει: Η πολιτεία πως διασφαλίζει όσους θέλουν να πράξουν ορθά; Πότε διασφαλίσθηκαν τα δικαιώματα αυτού που έδρασε ωφελώντας; Πότε διασφαλίσθηκε το κοινωνικό σύνολο από την «ιδιωτική δραστηριότητα»; Προχτές άκουσα εκπροσώπους της να διαλαλούν τον σεβασμό στο περιβάλλον. Μάλιστα άκουσα και την δήλωση: Η μάχη για το περιβάλλον είναι καθημερινή. Τότε γιατί μόνο την συγκεκριμένη μέρα έσβησαν συμβολικά για 10 λεπτά τα φώτα; Αφού η μάχη είναι καθημερινή; Όλοι μίλησαν για σεβασμό, ακούστηκε και η διδασκαλία προς τα παιδιά: «Μην πετάτε σκουπίδια κάτω, στους κάδους να τα πετάτε». Αυτή είναι η μάχη για το περιβάλλον; Πως δίνει καθημερινά η πολιτεία την μάχη αυτή όταν όχι μόνο εξοικονόμηση ενέργειας δεν κάνει, αλλά ούτε επενδύει σε ΑΠΕ, αντιθέτως όμως επενδύει σε ορυκτά καύσιμα; (Το φυσικό αέριο είναι ορυκτό καύσιμο) Πως δίνει καθημερινά την μάχη όταν δεν λέει το αυτονόητο και σε παιδιά και σε μεγάλους, ότι δηλαδή το πρόβλημα στο περιβάλλον δημιουργείται από την υπερκατανάλωση ύλης/ενέργειας και την υπερεκμετάλλευσή του, στοιχεία αλληλένδετα με την υπερκατανάλωση της κοινωνίας; Καθημερινά ακούμε για μάχες, αλλά οι μόνες μάχες που δίδονται πραγματικά είναι οι μάχες για το χρήμα και την εξουσία. Όλες οι άλλες είναι μάχες στα λόγια, δημιουργία εντυπώσεων. Και η ελευθερία του πολίτη στην ανάληψη ατομικής ευθύνης και αυτή πλασματική είναι όπως αποδεικνύεται. Η πραγματική ανάληψη ατομικής ευθύνης στο σημερινό σύστημα συνεπάγεται την αυτοκτονία. Η ανάγκη συλλογικότητας είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Χάνεται όμως μέσα στην ψευδαίσθηση της ατομικής οικονομικής ανάπτυξης και ελευθερίας. Κάλπικα θέσφατα του marketing των καιρών μας που «θα οδηγήσουν» έναν δεδομένα ρευστό κόσμο στην ευτυχία. Λες και αυτά είναι ευτυχία. Ευτυχία. Μεγάλο θέμα…
Το σύστημα δεν χρειάζεται ταρακούνημα.
Ξεθεμελίωση από τις ρίζες του χρειάζεται.