Δημοκρατική Φεουδαρχία

Η γένεση του όρου οφείλεται στον καρντάση, ο οποίος μια γλυκιά βραδιά του Σεπτέμβρη, παραμονή του γάμου του (μα δεν είμαστε άνθρωποι εμείς… άκου με τι ασχολούμασταν μέρα που ήταν), την ώρα που η ρετσίνα έρρεε άφθονη, μου είπε πως βιώνουμε μια κατάσταση φεουδαρχίας. Από τότε, πολλές σκέψεις μετά (όχι την ίδια μέρα, λέμε και καμιά αμπελοφιλοσοφία αλλά μην το παρακάνουμε, είχαμε καλύτερα πράματα να κάνουμε), αναπτύχθηκε ο όρος δημοκρατική φεουδαρχία.
Δύο τα φέουδα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Κατέχουν και τα δύο «παραδοσιακά κάστρα» γεμάτα υποτακτικούς, έτοιμους να υποστηρίξουν ένθερμα και χωρίς σκέψη το φεουδάρχη τους. Η άλωση ενός εκ των παραδοσιακών κάστρων θεωρείται πολύ σπουδαίο εγχείρημα, το οποίο όμως σπάνια επιτυγχάνεται. Τα φέουδα περνούν από πατέρα σε γιό, ενώ κατά τη διάρκεια ενηλικίωσης τη διαχείριση των κάστρων αναλαμβάνει ο πιο πιστός συμβουλάτορας. Οι δύο φεουδάρχες εναλλάσσουν την εξουσία του βασιλείου «πολιτισμένα», ανάλογα με τη «λαϊκή εντολή» και χωρίς περιττές αιματοχυσίες, περιορίζονται μόνο στις άκρως απαραίτητες. Η δημοκρατικότητα του πολιτεύματος εξαντλείται την ημέρα της ψηφοφορίας για την ανάδειξη του δημοφιλέστερου φεουδάρχη, ενώ κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης ο φεουδάρχης έχει την απόλυτη δικαιοδοσία να πράττει κατά τη δική του βούληση και να εφαρμόζει τα «πεφωτισμένα μεγαλόπνοα σχέδιά του», αδιαφορώντας για το λαϊκό αίσθημα. Το μεγαλύτερο μέρος δε των υποτακτικών και των συμβούλων, διαφωνεί μεν, αλλά στηρίζει το φεουδάρχη στο έργο του.
Όσο περισσότερο περνάει ο καιρός, όντως η πολιτική ζωή εμφανίζει όλο και περισσότερο απολυταρχικό πρόσωπο. Ειδικά τον τελευταίο καιρό, η στήριξη αποφάσεων από βουλευτές, παρά τη διαφωνία τους με αυτές, φαντάζει τρομακτική και εγείρει πολλά ερωτηματικά για τη «δημοκρατικότητα» της πολιτικής ζωής. Αυτή η «συστράτευση» με το φεουδάρχη, μάλλον αποδεικνύει την έλλειψη κάθε δημοκρατικότητας θα έλεγα.
Τουλάχιστον οι δύο φεουδάρχες της προηγούμενης γενεάς είχαν το ήθος να βάζουν την πολιτική πάνω από την χρηματοοικονομία. Μετά την απομάκρυνση τους από την πολιτική σκηνή και την ανάληψη των καθηκόντων από τους συμβουλάτορες και τους υιούς, η πολιτική ζωή εισήλθε σε έναν μεσαίωνα όπου η θεοποιημένη χρηματοοικονομία υπερέχει έναντι της πολιτικής και οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές, ντυμένοι τον μανδύα του «φιλελευθερισμού», αποτάσσουν όσους πιστεύουν σε ανώτερους του εμπορίου και του χρήματος θεούς, όπως για παράδειγμα τον άνθρωπο, το κοινωνικό σύνολο, το περιβάλλον κ.α. Η πολιτική καθορίζεται πλέον «από την προσφορά και ζήτηση», όχι από την ανάγκη βιωσιμότητας και αειφορίας του συνόλου του κοινωνικού συνόλου, και το σκοτάδι του «σύγχρονου μεσαίωνα» απλώνεται όλο και περισσότερο σε κάθε τόπο τούτης της γης, σε κάθε «εκδημοκρατισμένη φεουδαρχία».