Λίιιιγο ακόμαααα...

Ακούω καμιά φορά τα φιντανάκια κι αναρωτιέμαι. Θυμάμαι πως τότε ουδέποτε έκανα καν την σκέψη «πόσες φορές μπορώ να λείψω;». Κρίνω μόνο από εμένα και τον στενό μου κύκλο; Μάλλον όχι, γιατί γενικότερα δεν θυμάμαι απουσίες. Οι συχνές ερωτήσεις λοιπόν «Πόσες απουσίες έχω;» και οι δηλώσεις «Εμείς θα λείψουμε την άλλη βδομάδα γιατί το σαββατοκύριακο θα είμαστε Αγγλία και που να προφτάσουμε να είμαστε εδώ Τρίτη πρωί» (!!!) με παραξενεύουν τόσο, όσο με εκνευρίζουν κι όλας. Θα δικαιολογούσα οποιαδήποτε απουσία από ανάγκη, ακόμα και πέραν των επιτρεπτών, ακόμα-ακόμα δεν θα την έβαζα, αλλά όχι κι έτσι «γιατί απλά μπορώ». Αυτή η ανευθυνότητα, ασυδοσία και αδιαφορία (τα 3Α του σήμερα) της ευαγγελιζόμενης «ελευθερίας» με σκοτώνουν ώρες-ώρες… σε όλα τα επίπεδα… Κάπως έτσι αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι το «χάσμα»; Ή ζούσες σε άλλο κόσμο και εσένα δε σου περνούσε καν από το μυαλό τέτοια συμπεριφορά;
Τελικά η Παρασκευή έγινε «Πέμπτη πρωί-πρωί» οπότε η ταχύτατη επιστροφή (τερματίσαμε το δείκτη πάλι - ευτυχώς η κίνηση στο ποτάμι ήταν μικρή) ακολουθήθηκε από αναγκαστική ολοκλήρωση όλων των βασικών σημείων. Τα απαραίτητα έτοιμα και ήδη απεσταλμένα από βραδύς προς υπογραφή. Τα υπόλοιπα αισίως σήμερα το βράδυ. Η βραδινή προς εκγύμναση βόλτα ήρεμη. Ψιλόβροχο στην επιστροφή.
Το τελευταίο πάντως διήμερο για κάποιο λόγο το κορμί ακολουθεί με δυσκολία το νου τις πρωινές ώρες. Ασχέτως του ότι το ξυπνητήρι χτυπά πάντα λίιιγο πιο αργά απ’ το πρώτο άνοιγμα των βλεφάρων - προσπαθώντας να ξεκλέψεις ένα βλέμμα από το ρολόι για να δεις «πόση ωρίτσα ακόμα;» - ελλοχεύει μια αδιόρατη άρνηση να σηκωθείς. Είναι από τις ελάχιστες φορές που η φράση «λίιιιγο ακόμαααα» περνά ναζιάρικα από το μυαλό. Χρειάζεσαι κανά δεκάλεπτο μέχρι να ξεκινήσει η «μηχανή». Τουλάχιστον ο Κυριακάτικος πόνος στη μέση έχει αρχίσει να περνά.

Τι κίνηση θα έχει άραγε προς Πέραμα;