Κατακλείδες…

Στα αδιέξοδα. Προσπαθώ να θυμηθώ - τις κατακλείδες, όχι τα αδιέξοδα. Αυτά σίγουρα υπάρχουν. Απλά συνήθως δε χρησιμοποιώ καμία στομφώδη φράση για να σημάνω «το πέρας» τους (πάλι σε μπελάδες με έβαλες Σώτο μου).
«Και μετά ξυπνήσαμε…». Χρησιμοποιείται εύστοχα και πολλάκις. Λίγο σαρκαστικό-ειρωνικό βέβαια. Υπάρχει επίσης και η εκδοχή του «Άου, πονάει». Το κεφάλι… Αφού το βαράς «μετωπικά στα αδιέξοδα» ελπίζοντας να τα σπάσεις λογικό είναι.
Θέμα επιλογών είναι τα αδιέξοδα, οπότε ίσως τελικά η αντιπροσωπευτικότερη κατακλείδα είναι: «Τά ‘θελες και τά ‘παθες». Αλλά μυαλό δεν βάζω και συνεπώς συνεχίζω «να τα θέλω» :p

Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα...

Επειδή όμως γενικότερα προτιμάω να κοιτάω μπροστά, αντί για πίσω: «Δε βαριέσαι; Πάμε γι’ άλλα». Τώρα βέβαια αυτό το «άλλα» μπορεί να περιέχει δόση απ’ «τα ίδια», με άλλο τρόπο, αλλά όπως και να το κάνουμε, πρέπει να τιμήσουμε την ηπειρώτικη γαϊδουροκεφαλιά μας. Αμ' πώς;

«Αδιέξοδα; Που;»
:p