Επόμενοοοο…

Πέρας πρώτου, οι υπογραφές βέβαια αργούν ακόμη. Βλέπεις οι εταιρίες μεταφοράς εγγράφων από τις νησιωτικές περιοχές δεν εγγυώνται την άμεση παράδοση. Για την ακρίβεια δεν εγγυώνται καν το πότε θα περάσουν για παραλαβή (ούτε το μήνα δε διευκρινίζουν…). Οπότε τηρούμε εν αναμονή ολοκλήρωσης του πρώτου και ξεκινάμε το δεύτερο.
Στο ενδιάμεσο μένει λίγος χρόνος να αναρωτηθείς γιατί η μεγαλύτερη πρόκληση (όπως αναφέρεται στα επίσημα έγγραφα της μαμάς Ευρώπης) του 21του αιώνα, η οποία είναι η επίτευξη βιωσιμότητας των ανθρώπινων κοινωνιών, που αυτή τη στιγμή διέρχονται από μια μη-βιώσιμη περίοδο, ειδικά στους τομείς ενέργειας και διαχείρισης πόρων, παραμένει μόνιμα στα επίσημα χαρτιά και στις φιλοδοξίες των ερευνητών, ενώ το σύνολο συνεχίζει αδιάλειπτα τη μη-βιώσιμη δραστηριοποίησή του. Σε καθημερινή πανευρωπαϊκή βάση (το παγκόσμια θεωρείται δεδομένο, ουδεμία η εμπιστοσύνη άλλωστε στο εναπομείναν υπόλοιπο). Αφού η επίτευξη βιωσιμότητας είναι επιβεβλημένη (ουσιαστικά απλά μόνη λογική επιλογή...), γιατί δεν υιοθετείται στις ακολουθούμενες πολιτικές;
Στο τέλος-τέλος αισθάνεσαι ότι αφού δεν κοροϊδεύεις τους άλλους με όσα λες, μάλλον κοροϊδεύεις τον εαυτό σου με όσα γράφεις και πράττεις. Ειδικά όταν διαβάζεις χιλιόμετρα κειμένων διεθνών οργανισμών, υπεύθυνων δημιουργίας πολιτικών, τα οποία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις πράξεις τους. Όπως και οι λόγοι των ανά τον κόσμο πολιτικών.
Αναρωτηθήκαμε και για σήμερα, αρκεί.

Το σημερινό πρωινό πιο εύκολο. Πιθανόν λόγω της χθεσινοβραδινής φιλικότητας του καναπέ. Μιας και οι υπόλοιποι φίλοι παρέμειναν εξαφανισμένοι, το πέρας των γυμνασίων ακολούθησε αναγκαστικά εκτενής ανταλλαγή απόψεων μεταξύ εμού και αυτού, που διήρκησε περίπου 2. Λεπτά, όχι ώρες. Αρκούσαν για την ανάπτυξη των επιχειρημάτων του. Εν αναμονή των υπογραφών λοιπόν και με ένα αίσθημα «εχθρικότητας» να μας διακατέχει για τους μεταφορείς εγγράφων…