Δευτέρα 31 Ιουλίου 2006

Άντε γεια…

Ήρθε η ώρα, πακέταρα, φόρτωσα το surf και για μια ακόμη φορά εξαφανίζομαι από την τσιμεντούπολη. Πάω σε μέρη όπου η πλάστιγγα γέρνει προς το χώμα στην αναλόγια χώματος/τσιμέντου!

Βέβαια, μιας και από πέρσι «ανακαλύψατε» ότι έχω laptop ακόμα και μέσα στα πέλαγα, όλο και κάποια βόλτα θα κάνω για να μην λέτε ότι σας λείπω.

Το πρόγραμμα αρχικά (μιας και η krot αγωνιά για την τύχη μου) περιλαμβάνει λοιπόν την νυφούλα του Ιονίου. Μετά, αφού κάνουμε μια μονοήμερη βόλτα πίσω στο τσιμέντο για τακτοποίηση εκκρεμών υποθέσεων, θα οδεύσουμε μετά της αλεπουδίτσας εις την Κεφαλονιά. Μετά από αυτό έχει ο θεός…

Τώρα βέβαια θα κάνω και μια βόλτα από τον Αι’ Νικόλα μπας και φωτίσει την οικουμένη, αλλά δεν το κόβω… μάλλον απλά θα ατενίσω ακόμα μια φορά το πέλαγος και το απέραντο γαλάζιο, αναπολώντας έναν καλύτερο κόσμο…

[Συνέταιρε γερά… θα περάσει και η καλοκαιρινή κρητική λαίλαπα :p]

Άντε καλά να περάσουμε όλοι μας και… προσοχή σους καρχαρίες…
και της θάλασσας, και της στεριάς…

Όταν…

… μέσα στο ίδιο σου το κοινοβούλιο, ζητάς από τους νόμιμα εκλεγμένους βουλευτές που σου κάνουν κριτική για τον πόλεμο και σε χαρακτηρίζουν πολεμοχαρή, να φύγουν από την αίθουσα του κοινοβουλίου, πολλά μπορούν να υποτεθούν για την ελευθερία λόγου και την δημοκρατία του κράτους σου…

¡YANKEES GO HOME!

Κυριακή 30 Ιουλίου 2006

Αντιφάσεις...

«Η Χεσμπολά κρατά όμηρους τους αμάχους και τους χρησιμοποιεί σαν ασπίδα»

Η «ανθρώπινη ασπίδα υπό ομηρία» πανηγυρίζει στους δρόμους που οι Ισραηλινοί οπισθοχωρούν και η Χεσμπολά έπληξε το γόητρο των «δήμιων του Λιβάνου».

«Λυπούμαστε για τον θάνατο τόσων αμάχων, αλλά τους είχαμε προειδοποιήσει να εκκενώσουν την περιοχή»

Για να το καταλάβω, επειδή κάποιος πιστεύει ότι κρύβω κάτι στο υπόγειό μου, πρέπει να φύγω από το σπίτι μου, να ξεριζωθώ και να μην το ξαναβρώ αφού θα το έχει ισοπεδώσει; Ή μήπως καλό θα ήταν απλά να εγκαταλείψουν καλύτερα όλοι οι κάτοικοι το Λίβανο, ώστε απλά να παρελάσει ο ισραηλινός στρατός και να το προσαρτήσει στο κράτος του, απουσία «παλαιστινιακής μειονότητας»; Δεν μπορώ να αποφασίσω αν η φράση αυτή τελικά μου δημιουργεί τον γέλωτα ή το μίσος και την απέχθεια.

«Τονίζουμε ότι εμείς δεν σημαδεύουμε αμάχους»

Ναι, μόνο αυτοκινητοπομπές προσφύγων, νοσοκομεία, σχολεία, βασικές υποδομές της πόλης που στηρίζουν την ζωή των κατοίκων και… κτίρια του ΟΗΕ. Σε τελευταία ανάλυση, ένας Χεσμπολαχιανός πύραυλος μπορεί να κρύβεται κάτω από κάθε μπατζάκι!

Ακόμα και το δίκιο με το μέρος του να είχε, με την στάση του το Ισραήλ έχει δημιουργήσει τόση αντιπάθεια και τόση απελπισία που είναι δεδομένη η αύξηση των «τρομοκρατικών» χτυπημάτων στη χώρα, ως απάντηση στις θηριωδίες του. Και θα λυπηθώ για τον θάνατο των αμάχων Ισραηλινών αλλά θα πω ότι τους είχα προειδοποιήσει πολλάκις πως η δραστηριότητά τους δημιουργεί την επόμενη γενιά τρομοκρατών η οποία ήδη κρέμεται «δαμόκλειος σπάθη» πάνω τους. Έτσι απλά και κυνικά, όσο ακριβώς κυνικά ακούστηκαν τα λόγια τους στ’ αυτιά μου, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι τους αξίζει η τιμωρία που τους περιμένει.
.......
Μόλις άκουσα ότι ζήτησαν συγνώμη... ας τους συγχωρέσει ο Θεός ή ο Αλλάχ, αν θέλουν βέβαια και αυτοί….

¡YANKEES GO HOME!

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2006

Ιστορικές μνήμες

Η συμπεριφορά της Αμερικής είναι αναμενόμενη. Οι αμερικάνοι είναι ένας «λαός» χωρίς παρελθόν, γαλουχήθηκαν με τις φράσεις «πρώτα σκοτώνουμε και μετά ρωτάμε», «η περιέργεια γεμίζει τον οργανισμό μολύβι», «καλός ινδιάνος είναι μόνο ο νεκρός ινδιάνος» ή την παραλλαγή της – όπου ινδιάνος μπαίνει μαύρος, κοκ. Η έναρξη του κράτους τους σημαδεύθηκε από την γενοκτονία των ινδιάνων, αφού ήταν οι πρώτοι που «χρειάστηκαν χώρο» για να αναπτυχθούν. Και οι ινδιάνοι τους περιόριζαν. Η γέννηση του κράτους δε, οφείλεται στους τυχοδιώκτες διαφόρων λαών που προσπάθησαν να βρουν «ένα καλύτερο μέλλον» σε μια νέα ήπειρο, αφού βέβαια «απελευθέρωσαν τους χώρους της». Ο τυχοδιωκτισμός διέπει όλα τα χρόνια ανάπτυξης του κράτους, ενώ η συνοχή είναι απούσα, αφού απλά ένα συνονθύλευμα λαών προσπαθεί να φτιάξει ένα κράτος βοσκώντας γελάδια και κυνηγώντας χρυσό, χωρίς κανένα «δέσιμο», χωρίς καμιά κοινή ιστορία, χωρίς άλλη επιδίωξη πέρα από τον πλούτο, πέρα από το «American dream».
Κράτος, χωρίς λαό, χωρίς ιστορική μνήμη, που μέσα σε λίγα χρόνια έπρεπε να «διανύσει» όλα τα χρόνια των κρατών της γηραιάς ηπείρου, προσπαθώντας να την φτάσει, αλλά στην ουσία χωρίς να καταφέρει να «ωριμάσει». Κράτος αποτελούμενο από ανθρώπους αδιάφορους για την ιστορία και τους λαούς, αφού η έννοιες των λέξεων αυτών έχουν εντελώς διαφορετικό νόημα απ’ ότι σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, σε όλα τα υπόλοιπα έθνη της γης. Κράτος που αδιαφορεί για την διαφορετικότητα, αφού δεν υπάρχουν «ομόψυχες κοινωνίες» και επιζητά την «αλλοτρίωση» των πολιτών σε μια «ομογενοποιημένη μάζα», αφού αυτό αποτελεί την μόνη μέθοδο που θα σταματήσει τις διαμάχες και θα δώσει στον κόσμο μια κάποια μορφή «συλλογικής συνείδησης», κάτι που απουσιάζει πλήρως αφού δεν υπάρχει στην ουσία «αμερικανικό έθνος».
Από αυτή την οπτική γωνία η Αμερική είναι ένα κακομαθημένο παιδάκι μπροστά στην ωριμότητα που απέκτησαν οι λαοί της γηραιάς ηπείρου διανύοντας μια ιστορία χιλιάδων χρόνων σε αντίθεση με τα 600 χρόνια ζωής ενός κράτους χωρίς συνοχή. Ένα κακομαθημένο παιδάκι που χρησιμοποίησε το παρθένο έδαφος της χώρας του, έκλεψε την τεχνολογία της Ευρώπης όταν αυτή αποκτούσε συνείδηση προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τον «χασάπη της ανθρωπότητας» ο οποίος στην ουσία απλά ήθελε, δεύτερος στην ιστορία (παρότι του καταλογίζεται μοναδικότητα), «περισσότερο χώρο» και με την ισχύ αυτή στα χέρια του εκβιάζει την ανθρωπότητα κάθε φορά που κρατάει την ανάσα του επειδή δεν γίνεται το δικό του. Ένα κακομαθημένο παιδάκι που όπως η ιστορία υποδεικνύει, με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στην πτώση, όπως τόσοι άλλοι προκάτοχοί της θέσης του, όντας το πιο υπερ-χρεωμένο κράτος του κόσμου, έχοντας ήδη προκαλέσει την διεθνή δυσαρέσκεια, αλλά ταυτόχρονα έχοντας για πρώτη φορά στα χέρια του την δύναμη να σκοτώσει όλη την ανθρωπότητα στην πτώση του. Από αυτή τη σκοπιά, και με δεδομένη την επικείμενη κατάρρευση, οι αμερικάνοι είναι ο πιο επικίνδυνος λαός που κατέχει πυρηνικά όπλα. Σε πλήρη αντίθεση με την επικρατούσα λογική για τους υπόλοιπους λαούς που τουλάχιστον έχουν ιστορική μνήμη, και προσπαθούν απλά να αποκτήσουν «συνείδηση». Με δεδομένη την ιστορία πάντως η συμπεριφορά τους είναι αναμενόμενη, αφού ουδέποτε βρέθηκε κάποια νταντά να τους τραβήξει το αυτί και να τους διδάξει.

Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο, είναι η δικαίωση της πρακτικής του Χίτλερ, από τους ίδιους τους εβραίους, οι οποίοι μόλις 60 χρόνια αργότερα εφαρμόζουν την τακτική της «συλλογικής τιμωρίας» που καταδίκαζαν μέχρι και πριν από λίγα χρόνια στα διεθνή δικαστήρια. Ενδιαφέρον τομέας έρευνας για τους ιστορικούς των επόμενων γενεών: Πώς ένας πραγματικός λαός με ιστορική μνήμη διάλεξε να «απολέσει» την πρόσφατη ιστορία του για να εξυπηρετήσει κυρίως συμφέροντα τρίτων;

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2006

Διακοπές…

Απ΄ ότι φαίνεται, το Carnac φέτος θα αποτελέσει δημοφιλή προορισμό διακοπών. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι το τελευταίο δίμηνο πολύς κόσμος έχει καταλήξει εδώ αναζητώντας στα search engines πληροφορίες και εικόνες για το Carnac…

Παραμένει βέβαια το ερώτημα "Ποιό Carnac εννοούν...;"

Πιθανών πρέπει να ζητήσω πληρωμή για τη διαφήμιση…
...και από τα δύο >:)

Τρίτη 25 Ιουλίου 2006

Ιστορίες φρίκης…

«Για μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια ξεθολώνουν. Μέσα από το ποτάμι δακρύων το βλέπω ξανά στα χέρια μου. Σπαρταράει τον επιθανάτιο ρόγχο. Γεμάτο αίμα και εγκαύματα. Η τελευταία πνοή φεύγει και τα πάντα θολώνουν και σκοτεινιάζουν ξανά γύρω μου. Τώρα τον καταλαβαίνω.

Πάντα έλεγα στον κολλητό μου ότι δεν είναι λύση η εκδίκηση. Ποτέ δεν τον δικαιολόγησα όταν ζώστηκε τα εκρηκτικά και έστειλε ένα ολόκληρο λεωφορείο στον τάφο. Προσπάθησα να τον αποτρέψω. Επί 5 χρόνια τον καταριόμουν. Τώρα δεν τον δικαιολογώ, απλά τον καταλαβαίνω.

Το σπλάχνο μου στα χέρια μου μέσα, τα χέρια που δεν μπόρεσαν να το προστατέψουν. Τα χέρια που το ανάθρεψαν με κόπους και ελπίδα, τα ίδια χέρια το κρατούν και αναζητούν μια ελπίδα στην ζωή. Μάταια. Δεν έχω πια τίποτε άλλο για να ζήσω. Δεν έχω μέλλον. Μου το στέρησαν όπως το στέρησαν και από το παιδί μου, από τον λαό μου, από τους φίλους και τους γνωστούς μου, αλλά πάνω απ’ όλα από το σπλάχνο μου το ίδιο.

Το ανάθρεψα, το βοήθησα, ήλπισα μέσα από αυτό και το κράτησα να υποφέρει και να βγάζει την τελευταία του πνοή, άψυχο κουφάρι πια που δεν θυμίζει τίποτε από άνθρωπο. Είναι απλά ένας καμένος σάκος από βλέννες και αίμα. Το ίδιο είμαι και εγώ. Το ίδιο είναι και αυτοί.»

Αφιερωμένο σε όσους δεν «καταλαβαίνουν» την λεπτή γραμμή που χωρίζει την λογική από την παραφροσύνη. Ο ανωτέρω άνθρωπος δεν έχει σημασία τι εθνικότητας είναι. Είναι ο επόμενος τρομοκράτης. Και αυτό δεν θα σταματήσει αν δεν σταματήσει η γενεσιουργός του αιτία. Ούτε οι Ισραηλινοί, ούτε οι Παλαιστίνιοι δικαιολογούνται. Όπως και οι ανωτέρω άνθρωποι δεν δικαιολογούνται. Κατανοούνται. Και δεδομένο είναι ότι όσο δεν λύνονται τα προβλήματα θα δημιουργούνται καινούργιοι.
Πριν από χρόνια οι ισραηλινοί είχαν έναν εχθρό ακόμα. Την Αίγυπτο. Ο εχθρός αυτός έπαψε να υφίσταται και να θεωρείται τρομοκράτης όταν οι Ισραηλινοί επέστρεψαν τα εδάφη του Σινά που είχαν στην κατοχή τους. Για να πάψουν οι Σύριοι να θεωρούνται τρομοκράτες πρέπει να τους επιστραφούν τα εδάφη τους. Για να πάψουν οι παλαιστίνιοι να επικροτούν την Χεσμπολά πρέπει να τους επιστραφούν τα εδάφη τους. Για τα παιδιά και τους αμάχους μπορεί να μην έχει σημασία ποιος ξεκίνησε, αλλά πάντα θα έχει σημασία ποιος καταπιέζει ποιόν και έτσι θα υπάρχει μίσος και εχθρότητα που θα τρέφεται από βόμβες. Δεν χρειαζόμαστε ούτε αμερικάνους (ή άλλου είδους) σερίφηδες, ούτε δήμιους αμάχων για να διατηρήσουμε την ειρήνη. Αντίθετα αυτοί είναι που δημιουργούν τους τρομοκράτες και υποσκάπτουν την ειρήνη. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι σεβασμός στην ατομικότητα και την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου. Χρειαζόμαστε δηλαδή αυτό που ακριβώς λείπει από τους αστυνομούντες την οικουμένη. Δεν υπάρχει λόγος να αποδυναμωθεί κανένας. Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι όμως για να σεβαστούμε τον κάθε άνθρωπο και τον κάθε λαό.

Δεδομένων των περιστάσεων ούτε οι μεν, ούτε οι δε, δικαιολογούνται. Τους παλαιστίνιους όμως μπορώ να τους κατανοήσω, κάτι που δεν μπορώ να κάνω με τίποτε για την κυνικότητα των ισραηλινών και την κοροϊδία των αμερικάνων.

Λεπτή η γραμμή που χωρίζει την λογική από την παράνοια.

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2006

Είχατε ανησυχήσει;

Κακώς. Οι φονιάδες της οικουμένης αποφάσισαν να λάβουν τελικά μέρος στο παιχνίδι. Δεν λέω καθυστέρησαν αρκετά για να καλυφθούν, αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτε. Οι αμερικανοί στέλνουν στρατεύματα στο νότιο Λίβανο. Έχουν ως στόχο την προστασία των αμάχων λένε. Αλλά φυσικά σε περίπτωση που σκοτωθεί οποιοσδήποτε στρατιώτης ή καταρριφτεί ελικόπτερο θα απαντήσουν. Όπως όμως εντελώς κυνικά δήλωσε και ο υπεύθυνος του Ισραηλινού στρατού σήμερα το απόγευμα, εκεί είναι εμπόλεμη ζώνη. Οι άμαχοι δεν είναι ασφαλείς. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην χτυπηθούν. Το ίδιο δεν ισχύει και για τους αμερικάνους;

Προσχήματα. Ολοφάνερα πλέον προσχήματα. Οι αμερικάνοι ήθελαν να εγκαταστήσουν μια περιοχή ελέγχου ενώ οι Ισραηλινοί ήθελαν να πετύχουν μια «νεκρή» αποστρατικοποιημένη ζώνη, ώστε να μπορούν να αλωνίζουν ελεύθεροι. Άλλωστε ποτέ δεν αποδέχθηκαν την ιδέα της δημιουργίας ενός κράτους που θα ζούσαν οι «άλλοι γηγενείς της περιοχής». Γι’ αυτούς και την αδηφάγα πολιτική τους ήταν πάντα ανεπιθύμητοι. Δύο λαοί που μεγάλωσαν στον ίδιο τόπο και ο ένας έπρεπε να αφανισθεί ή να υποταχθεί, «να αφομοιωθεί», να αλλοτριωθεί.

Έτσι τα δύο borgoφιλαράκια θα μπορέσουν να συνεχίσουν ανενόχλητα το έργο τους και να εντείνουν τον έλεγχο στην Μέση ανατολή, εφαρμόζοντας επιτυχώς την τακτική του «φόβου που φυλάει τα έρμα». Και οι άμαχοι συνεχίζουν να σκοτώνονται. Εμπόλεμη ζώνη. Παρόλ’ αυτά ο Ισραηλινός στρατός προειδοποιεί πριν βομβαρδίσει μια περιοχή και δεν χτυπάει νοσοκομεία. Άγνωστο γιατί τόσα convoy προσφύγων έχουν γίνει ολοκαύτωμα και οι βόμβες σφυρίζουν στις αυλές των νοσοκομείων που απέμειναν. Οι μαρτυρίες όσων έφυγαν από την κόλαση αποκαλυπτικές: Είναι αδύνατο να βγούμε από τα σπίτια. Παντού υπάρχουν Ισραηλινά κατασκοπευτικά που εντοπίζουν κίνηση και «ρίχνουν στο ψαχνό». Τα λόγια αυτά δεν ήρθαν από παλαιστινιακά χείλη. Από ελληνικά ακούστηκαν. Από τα Ισραηλινά όμως ήρθαν τα άλλα σήμερα το πρωί: «Από εδώ και πέρα δεν θα έχουμε καλές σχέσεις με την Ισπανία. Μας ζήτησαν να σταματήσουμε τις πολεμικές επιχειρήσεις. Δεν είναι με το μέρος μας». Φυσικά. Οι φασίστες μόνο όσους είναι με το μέρος τους αποδέχονται.

Ίσως τελικά αληθεύει ότι μόνο όταν οι αμερικανοί υποστούν τα δεινά που προκαλούν θα βάλουν μυαλό. Ούτως ή άλλως στην άγνοια ζουν. Ίσως είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας του πλανήτη μας αυτή. Όσο και αν δεν μου αρέσει, δεν βλέπω άλλη λύση. Η δράση φέρνει αντίδραση, αλλά αυτό θα έπρεπε να το έχουν λάβει υπ’ όψη τους πρωτίστως οι ισχυροί πριν πράξουν. Γιατί δεν υπόκεινται σε δράσεις για να έχουν το δικαίωμα αντίδρασης. Υπόκεινται στα αποτελέσματα προηγούμενων δράσεών τους.


Ο Λίβανος και η Χεσμπολά δεν είναι το ίδιο πράγμα, και ο θάνατος ενός μικρού παιδιού δεν υφίσταται ως αυτοάμυνα. Βρείτε άλλες δικαιολογίες...

Have you been assimilated?
Ή θα αντιταχθείτε στην απειλή της
borgoπαρέας;

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2006

Συγκοινωνιακές πολιτικές

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των συγκοινωνιολόγων, το οικονομικό και κοινωνικό κόστος των νεκρών, τραυματιών και υλικών ζημιών των οδικών ατυχημάτων στην Ελλάδα ξεπερνά τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Η Εγνατία οδός κόστισε περίπου 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Μήπως καλό θα ήταν να αφήσουμε τα καραγκιοζηλίκια και να φτιάξουμε δρόμους, να κάνουμε ενημερωτικές εκστρατείες και να εκπαιδεύσουμε τον λαό, χρησιμοποιώντας αυτά ακριβώς τα χρήματα, ώστε μετά από 2-3 χρόνια να μην έχουμε αυτά τα έξοδα και άρα να ωφελήσουμε και την οικονομία της χώρας αλλά και τους κατοίκους της;
Αλλά ξέχασα, αυτό δεν λύνει στο σημερινό οικονομικό πρόβλημα αλλά αυτό της επόμενης κυβέρνησης οπότε ας καταφύγουμε σε εισοδηματική πολιτική βαφτίζοντάς την «κοινωνικό έργο».

Τετάρτη 12 Ιουλίου 2006

Αποστάσεις…


«Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος»


Μακρύς είπαμε ε.... όχι ατελείωτος.

Άντε γιατί άρχισα να βαριέμαι…

Δευτέρα 10 Ιουλίου 2006

Αποδράσεις...

Αναζωογονητικές αυτές οι αποδράσεις. Παρασκευή 5 το απόγευμα η Τσιμεντούπολη ήταν ήδη μακριά. Κυριακή βράδυ δε, στενοχωριέσαι που επέστρεψες. Τελικά η Αθήνα κάνει μάλλον κακό στους κατοίκους της. Έστω και 5 λεπτά μακριά της να βρεθείς, με προοπτική να μην την ξαναδείς για αρκετό καιρό και η διάθεση βελτιώνεται με ραγδαίους ρυθμούς.

Παραλία, απέραντη θάλασσα να σε ηρεμεί, καφεδάκι και αλεπουδίσια συντροφιά κάτω από τα δροσερά πλατάνια με θέα το κάστρο και την γέφυρα και μια θάλασσα λάδι, τριγύρω κόσμος και παιδάκια να παίζουν και ένα πιτσιρίκι χάρμα να κρέμεται όλη την ώρα από πάνω μου (ε που και πού το έστελνα να πειράζει την ουρά της αλεπούς…). Χαλαρωτικό μπανάκι το μεσημέρι και μαθήματα στο πιτσιρίκι. Έκανε καμιά 10αριά φορές την διαδρομή αλεπού – καμηλιέρης κολυμπώντας! Άντε μπράβο γιατί ολόκληρος μαντράχαλος 6 χρονών ήταν αδιανόητο να φοράει μπρατσάκια, ειδικά όταν ο νονός του 6 χρονών έβγαζε πλέον και τα βατραχοπέδιλα. Ε ευτυχώς συνειδητοποίησε ότι του ήταν άχρηστα…

Σήμερα το πρωί λοιπόν ξύπνησα με μια ακατάσχετη διάθεση να πάω να πιώ ένα καφεδάκι στην παραλία, κάτω από το πλατάνι, και δυστυχώς έπαθα ένα σοκ όταν συνειδητοποίησα ότι κοιμόμουν σπίτι μου, στην Αθήνα και η αλεπού δεν ήταν δίπλα… Φτου… Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να με πιάνει πάλι το σύνδρομο του θείου μου, ενώ βρίζω ασύστολα που έφυγα από Θεσσαλονίκη… Μου φαίνεται ότι θα καταλήξω κι εγώ να την παρατήσω και να φύγω σε μερικά χρόνια… Λες και μου προσφέρει τίποτε… Όλο «ευκαιρίες» για αποδράσεις είναι ‘τη αλλά όλο σε 2-3 συγκεκριμένα μέρη βρισκόμαστε μόνιμα…

Ευτυχώς πάντως έχουμε έτοιμο πλήρες πρόγραμμα αποδράσεων και έτσι κάθε Παρασκευή, 5 το απόγευμα η τσιμεντούπολη θα είναι παρελθόν…

Άντε μπας και φτιάξουν τα νεύρα μας….

Πέμπτη 6 Ιουλίου 2006

Χρησιμότητες....

Μια μεγάλη πολυεθνική προσέλαβε πρόσφατα κάποιους κανίβαλους. Στο καλωσόρισμά του ο υπεύθυνος προσωπικού τους λέει: "Είστε μέρος της ομάδας μας τώρα, θα έχετε όλες τις αποδοχές και τα έξτρα και μπορείτε να τρώτε στο εστιατόριο της εταιρίας, μόνο σας παρακαλώ μην φάτε κανέναν υπάλληλο".
Υποσχέθηκαν κι οι κανίβαλοι ότι δεν θα το έκαναν. Πέρασε ένας μήνας και τους πιάνει ένας από το τμήμα προσωπικού και τους λέει ότι είναι πολύ ευχαριστημένοι από τη δουλειά τους και όλα καλά, αλλά χάθηκε μια γραμματέας και τους ρωτάει αν γνωρίζουν κάτι για το περιστατικό. Κουνάνε όλοι το κεφάλι "όχι".
Μόλις φεύγει ο προσωπάρχης, γυρνάει ο αρχηγός των κανίβαλων και τους ρωτάει ποιος έφαγε τη γραμματέα. Σηκώνει ένας δειλά-δειλά το χέρι του.
"Καλά ρε βλάκα, τι είπαμε, ένα μήνα τώρα που τρώμε διευθυντές και μάνατζερ και δεν μας έχει πάρει κανένας χαμπάρι. Δεν είπαμε να μην φας κάποιον που δουλεύει και είναι χρήσιμος στην εταιρεία;"

Δευτέρα 3 Ιουλίου 2006

Εκ του συλόγου μυώπων:

O κύριος Γκαργκάνας ας περάσει από τον οφθαλμίατρο γιατί η δική του κοινωνική μυωπία έχει φθάσει στο απροχώρητο…