Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Κεράσματα

Καλώς ορίσατε λοιπόν στο σπιτικό μου για «καφέ». Ο Σωτήρης σας προσκάλεσε να μ’ επισκεφτείτε. Περάστε να σας φιλέψω. Τι θα πιείτε; Ελληνικό βαρύ; Ελαφρύ; Μερακλίδικο; Μήπως έναν εσπρέσσο διπλό και γεμάτο μέχρι απάνω απάνω (ελληνιστή λούνγκο); Διαθέτουμε και γαλλικό άμα θέλετε, αλλά εγώ τον χαρακτηρίζω νεροζούμι. Φυσικά και υπάρχει σοκολάτα. Μα ναι, και με, και άνευ κανέλλας, όπως τι θέλετε. Όοοχι, όχι σκόνη. Σταγόνες κουβερτούρας βάζω, να βγει καλή και ας είναι και βαριά (ναι ναι, πολύ βαριά). Νες καφέ; Μα φυσικά και έχουμε και νες καφέ. Για όσους πάλι δεν είναι του καφέ διαθέτουμε τσαγάκι ή ακόμα και φρεσκοστυμμένη πορτοκαλάδα από τα δικά μας πορτοκάλια!

Γλυκάκι θα πάρετε; Σήμερα υπάρχει πολύ καλός μπακλαβάς. Μήπως κυδώνι; Σταφύλι ή περγαμόντο; Φυσικά υπάρχουν ακόμα υπέροχοι κουραμπιέδες, τους κάνουμε με τους τόνους τα Χριστούγεννα και τρώμε μέχρι το Πάσχα! Αν θέλετε και ζαχαρωτά έχουμε.

Αργήσαμε όμως με το πολύ κους κους και μας πήρε το βράδυ! Αρμένικη την κάνατε τη βίζιτα, αλλά δεν πειράζει (άμα μιλάω εγώ για τη νταρδιριάδα δεν βαριέμαι καθόλου)! Θα κλείσουμε λοιπόν με ένα ποτήρι καλό κρασί ή ένα καλό δωδεκάρι ουίσκι. Φυσικά η κάβα διαθέτει και άλλα ποτά, αυτά όμως προτείνω ανεπιφύλακτα!

{Ψιτ, κορίτσια, ναι σε σας μιλάω:
άμα ζαλιστείτε και λιγάκι απ’ το κρασάκι,
όλο και κάτι θα βρούμε για μετά}
>:)

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Υπό έλεγχο…

Ελληνιστί under control. Θέλουμε να λέμε. Βγήκε ο εις εκ των δύο φερέλπιδων πρωθυπουργών, ο γιωργάκης ντε, και με χάρη περισσή έσεισε το νέο μοντέρνο ι-μπουκ, μέτρο για την παιδεία λέει. Και ξαφνικά, ο πεφωτισμένος πρόεδρος του συμβουλίου παιδείας, ο βερέμης ντε, το βρήκε λέει σε συνέντευξή του ως παράδειγμα θετικής ιδέας της αντιπολίτευσης για τις επερχόμενες νέες μεταρρυθμίσεις στο πεδίο της παιδείας. Εγώ τώρα γιατί αρχίζω να αισθάνομαι σαν ινδιάνος ιθαγενής που βλέπει τους ευρωπαίους κατακτητές να έρχονται κραδαίνοντας και κουνώντας φανταχτερά μπιχλιμπίδια στα χέρια δεν ξέρω, μάλλον κάποιο πρόβλημα θα έχω! Αλλά αυτή είναι η «ιδέα της παιδείας» των πολιτικών του τόπου μας και αυτή η ιδέα προφανέστατα βρίσκει απήχηση στην ελληνική κοινωνία. Εκτός και αν οι μάρκετερς και οι ίματζ μέικερς δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους…
Έτσι όμορφα κι ωραία θα κινηθούμε, με φανταχτερά στολίδια που αφήνουν άφωνους τους πολίτες μας και στο ενδιάμεσο θα περάσουμε στα ψηλά γράμματα ότι ενοχλεί ή έχει πραγματική σημασία, θα κάνουμε άλλη μια γιαλατζί μεταρρύθμιση για να βολέψουμε πελατειακά κάποιους, να πουν οι πολίτες πως κάτι (φανταχτερό) κάναμε και να προσέλθουν περιχαρείς στις κάλπες την επαύριον να ψηφίσουν ξανά πεφωτισμένους μεταρρυθμιστάς. Σταματήστε να μας μεταρρυθμίζετε επιτέλους και ασχοληθείτε με τα προβλήματα. Μπάφιασα.
Βλέπεις το ι-μπουκ μάρανε τους μαθητές και τους φοιτητές. Το γεγονός ότι συνδικαλιστικό μέλος παράταξης πήρε χτες τηλέφωνο ομοϊδεάτη από το προεδρείο του τμήματος του φυντανοτροφείου, από αυτούς που του είχαν υποσχεθεί περασμένα μαθήματα ντε, να του πει πως τα θέματα ήταν «εκτός ύλης», ενώ κανένα από τα φυντανάκια που παραβρισκόταν στα μαθήματα δεν γκρίνιαξε, αλλά αντιθέτως δήλωσαν πως με τέτοια θέματα είναι άξιοι της μοίρας τους που δεν γράφουν, θα το λύσουμε με τα ι-μπουκ! Προφανέστατα! Και ο αναστατωμένος τηλεφωνηθείς, αφού εξακρίβωσε πως τα θέματα ήταν εντός ύλης (σαν δεν ντρέπεται που είχε το θράσος να ρωτήσει), απεφάνθη πως ορισμένοι φοιτητές έχουν εξακριβωμένα το μάθημα αυτό τελευταίο και πρέπει να τους βοηθήσουμε και λίγο (ι-μπουκ!). Ένα ολόκληρο εξάμηνο βοηθάμε, αυτή την ώρα μόνοι τους πρέπει να βοηθήσουν τον εαυτό τους, να βοηθήσουμε σε τι (ι-μπουκ!); Στην χειροτέρευση της παιδείας μας; Και μετά συζητάμε και κάνουμε διαλόγους περί αιωνίων φοιτητών, βαθμολογιών και βιβλίων (ι-μπουκ λέμε). Στάχτη στα μάτια του κόσμου για να απομακρύνουμε την πληροφόρηση από τα πραγματικά προβλήματα της παιδείας (ι-μπουκ και ξερό ψωμί, α και κώτσο βασιλιά άμα είναι, έτσι να μας βρίσκεται…).
Να καταλάβω, μόνο κομματική ή και χρηματική είναι η πελατειακή σας σχέση; Όχι γιατί αν είναι χρηματική να αρχίσουμε να συζητάμε για ποσοστά δηλαδής… (αν είναι κομματική, για θεσούλες και.. ι-μπουκ!)
Και ύστερα στέλνουμε τα ΜΑΤ για να διαφυλάξουν την τάξη από καμιά 50αριά πολίτες που διαμαρτύρονται για τα δέντρα λέει. Μα είμαστε καλά ή έχουμε ξεφύγει τελείως με τις δυνάμεις καταστολής; Πάτε καλά εσείς εκεί πάνω ή ζείτε μέσα σε κανά Wii (το πλέιστέισιον πάλιωσε τώρα, βγήκαν πιο μοντέρνες ηλιθιότητες για να καίτε εγκεφάλους); Αλλά φυσικά, στους πολίτες τα στέλνουμε, στους μαθητές τα στέλνουμε, στους συνταξιούχους τα στέλνουμε, τσάμπα νταήδες και μάγκες. Στους αγρότες κανείς δεν τόλμησε να τα στείλει γιατί ήξεραν ότι μετά θα βρουν μερικούς λιανισμένους κάτω από τα υνιά των τρακτέρ. Κατά τα άλλα η οικονομική ζημιά στο κέντρο της Αθήνας τους μάρανε. Για τη σημερινή που κυμαίνεται σε πολύ ψηλότερα επίπεδα τουμπεκί και τα ΜΑΤ στον πάγκο, εκεί δε μας παίρνει να κάνουμε τους τσάμπα νταήδες, ειδικά σε ανθρώπους που εν τέλει έχουν δίκιο και τους έχουμε καταστρέψει με τις πολιτικές μας.
Δεν κόβετε λίγο τη μαστίχα των μεταρρυθμίσεων και των πελατειακών σχέσεων λέω ‘γω και ν’ ασχοληθείτε να λύσετε κανά πρόβλημα; Και κόψτε την αηδία των επιδοτήσεων – στους πάντες. Ελέγξτε την αγορά να τελειώνουμε μια ώρ’ αρχύτερα με τα κερδοσκοπικά παιγνίδια που εν τέλει πέφτουν πάντα στις πλάτες των φορολογούμενων. Άντε μπράβο γιατί σας έχει παρακάψει τον εγκέφαλο η υψηλή τεχνολογία.
Σιχτίρ πια εδώ μέσα
Μπάφιασα…
(και ακόμα δεν γκρίνιαξα για τα ηχεία...
Ούτε για το ότι ο τούρκος τα τίναξε :@)

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Γενέθλιες εκδηλώσεις

Παρασκευή βράδυ λοιπόν, η ώρα της μεγάλης έκπληξης. Σκοτεινή φιγούρα χτυπά την εξώπορτα, ο μικρός ανοίγει και βλέπει κάποιον που κάνει μερικά δευτερόλεπτα να αναγνωρίσει: «Νονέ;» και πηδάει επάνω στη φιγούρα. «Τι έκπληξη ήταν αυτή;»
Και έτσι ξεκίνησε το τριήμερο εορταστικών εκδηλώσεων των ενάτων γενεθλίων μας. Η έναρξη φυσικά δόθηκε «στην πάνω ρούγα» όπου φροντίσαμε να ικανοποιήσουμε την πείνα μιας ολόκληρης ημέρα με τα πάντα εκπληκτικά κοψίδια: «Κοκκορέτσι, Κοντοσούβλι, εξοχικό. Μμμμ λουκάνικο θα πάρετε ε;» Λέει ο σερβιτόρος κοιτώντας τον μικρό, ο οποίος είναι σεσημασμένος λουκανικοκαταναλωτής της περιοχής.
Και αφού «καταλαγιάσαμε την πείνα μας» (και αυξήσαμε κανά-δυο πόντους την περίμετρό μας), βάλαμε τον αναδεκτό για ύπνο (διότι την επόμενη λογαριάζαμε να του «χαρίσουμε» και εκδρομή) και κατευθυνθήκαμε σε γνωστό καπηλειό της περιοχής για να ικανοποιήσουμε και τη δίψα μας. Ακολούθησε «το γέλιο της αρκούδας» και πιστεύω πως ο Cervantes θα μας θυμάται για καιρό…

Η εκδρομή ξεκίνησε με βροχή και μετά από ρυάκια και καταρράκτες (και αφού κάναμε αρκετές στάσεις γιατί το στομάχι μας είναι λίγο ευαίσθητο στις στροφές) μπήκαμε μέσα στα σύννεφα.

«Γιατί νονέ μακριά τα βλέπουμε όλα θολά από την υγρασία που είναι γύρω μας, ενώ από κοντά εγώ εσένα δε σε βλέπω θολό και άσπρο;»
«Γιατί όσο πιο μακριά κοιτάς, τόσο περισσότερα μικρά μικρά μικρά σταγονιδιάκια νερού μπαίνουν ανάμεσα σε εσένα και αυτό που κοιτάς!»


Και αφού λύσαμε και τις επιστημονικές μας απορίες, φτάσαμε πλέον στο χωριό μέσα στη λάκα και τα σύννεφα, όπου φυσικά επιδοθήκαμε σε «μαθήματα φωτογραφίας».

Ακολούθησε βέβαια το κατάλληλο γεύμα, στο γνωστό φιλόξενο καπηλειό, με λουκάνικο φυσικά διότι χωρίς δεν κάνουμε, αν και αυτό εδώ είχε πράσο (μιαμ μιαμ μιαμ ο νονός) οπότε ο αναδεκτός επιτέθηκε αυτή τη φορά με βουλιμία στις πανσέτες (ενώ ο νονός επιτέθηκε σε μια γαβάθα μαρούλι με πολύ ξίδι για να ισορροπήσει τις χοληστερίνες και τα ξίδια…. κάπως… λίγο… ε καλά, αμάν πια, όσο γίνεται να ισορροπήσουν!)

Το γεύμα συνοδεύθηκε από το κατάλληλο εσπρεσάκι (-άρα), κατά τη διάρκεια του οποίου διερευνήσαμε τις επιδόσεις μας στην κρεμάλα.
Και στην επιστροφή ο αναδεκτός κοιμήθηκε όσο ο νονός οδηγούσε ακόμα στα σύννεφα…

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Πόρταααα, μπάζει!

Ανοίγοντας το παντζούρι η πρώτη σκέψη είναι: «Αμάν, κλείστε τα όλα και πίσω στο κρεβάτι». Υγρασία αναμεμιγμένη με άμμο και σκόνη πλανάται πάνω από την πόλη. Σχεδόν δεν βλέπεις στα 2 χιλιόμετρα (για την ακρίβεια βλέπεις μόνο περιγράμματα μέσα στο υγρό σύννεφο που σκεπάζει τα πάντα). Ο ήλιος πρέπει να είναι κρυμμένος κάπου πολύυυυ μακριά.
Αναγκαστικά βέβαια η πρώτη σκέψη δυστυχώς (όπως πάντα) δεν είναι και αυτή που μπορεί κάποιος να υλοποιήσει, συνεπώς μετά την πρωινή ρουτίνα (μπάνιο, πορτοκαλάδα, ελληνικό, γλυκό κοκ) βγαίνουμε στη γύρα (μέσα σε αυτή την υγρή μουντάδα, μην το ξεχνάμε αυτό, μπλιάξ…). Πρέπει να πάρουμε και βιβλία για το αναδεκτό. Βλέπεις, ένα ολόκληρο απόγεμα έψαχνα στον πεζόδρομο των ρεμαλιών, αλλά βιβλιοπωλείο πουθενά! Και τα δύο που υπήρχαν έχουν γίνει το ένα σουβλατζίδικο και το άλλο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας! Απέναντι από σχολείο τώρα έτσι; Μετά «αναρωτιόμαστε» (-νται, οι άλλοι) για το χάλι της παιδείας και της κοινωνίας;
Φυσικά, άλλο απογευματινή βόλτα με τα πόδια και η αγορά βιβλίων, άλλο πρωινή προσπάθεια για αγορά βιβλίων. Διότι η δεύτερη, όταν έχεις να κάνεις μεγάααλες γύρες, αναγκαστικά γίνεται με αυτοκίνητο. Και φυσικά αδυνατείς να βρεις που να αφήσεις το αυτοκίνητο για να κάνεις μια δουλειά δέκα λεπτών στο δρόμο σου… (εγώ;;;; έτσι να σκάσουν οι κακές γλώσσες δηλαδή)
Τέλος πάντων, τέλος καλό, όλα (ταλαιπωρημένα – ολίγον – αλλά) καλά, μόνο αυτός ο νοτιάς ρε παιδάκι μου με έχει σαπίσει (και έχει μουλιάσει και την ατμόσφαιρα). Και ήμουν σίγουρος πως κάπου στο καταστατικό λειτουργίας είχα γράψει πως απαγορεύονται οι όστριες και επιθυμούμε τραμουντάνες ή μαΐστρους, αλλά μάλλον κάποιος κακεντρεχής εκ των ενοίκων αψηφά τις εντολές μου…
Χθες πάντως, οι γκαμήλες (όχι εγώ που είμαι γνωστός στριμμένος, μην μπερδευόμαστε), βραβευτήκαν, και υπερευχαριστούν την αλίκη για το βραβείο, ως επενδύουσες και πιστεύουσες στο χρόνο και τις σχέσεις (κάτι λέει και για γοητευτικές… μα; οι γκαμήλες;;;;). Τέλος πάντων, τέλος πάντων… δεν ξέρω… (τους έχουν πείσει όλους πια με αυτόν τον ίματζ μέικερ που νοικιάσανε πως δεν είναι κακότροπες ε; το δίκανοοοοοο).
Ααααυτά (ο βασικός λόγος που γράφω σήμερα είναι γιατί εμφανίστηκε πάλι ο νικόλας στην πιάτσα και αν περάσει από εδώ θα βρίζει που του βάζω το πιστόλι στον κρόταφο να διαβάσει το έπος…). Άντε τώρα να ετοιμαστούμε για τη μεγάλη γυροβολιά και να τιμήσουμε το βράδυ τον αναδεχτό στα γενέθλιά του.
Για τα εκπληκτικά αναλογικά ηχεία που μου χάρισαν
ντεμέκ και καλά για ψηφιακά και δεν έχω τί να τα κάνω θα γκρινιάξω άλλη φορά :(
Μα… κλείστε επιτέλους αυτή τη νότια μπαλκονόπορτα…
Μπάζει :(

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Στο κακουργιοδικείο

Παίρνουμε τις σημειώσεις εξαμήνου, διαλέγουμε τυχαία τρείς θεματικές ενότητες, τις συνδυάζουμε, λύνουμε τυχαίες μεταβλητές, υπολογίζουμε εύκολα νούμερα όπου μπορούμε, ελέγχουμε και περιεργαζόμαστε το αποτέλεσμα. Υπερνικούμε την παρόρμηση να τσαλακώσουμε τις κόλλες Α4 και να τις πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων αντικαθιστώντας τις ερωτήσεις με πιο απλοϊκές του στυλ: «Ποιο είναι το όνομά σας», «Πως λένε τον πατέρα σας», «Πότε γεννηθήκατε», «Τι θα θέλατε να γίνετε στη ζωή σας» και «Πόσο κάνει ένα και ένα» (ξέρω πως το τελευταίο είναι ερώτηση κρίσεως, αλλά χρειάζονται και αυτές) και καθαρογράφουμε τα θέματα. Την άλλη βδομάδα έχουμε εξετάσεις. Αυτό σημαίνει μάλλον ότι την παράλλη βδομάδα θα πρέπει να κυκλοφορούμε με περούκες. Την φήμη του κακούργου καρατομητή πάντως δε θα την χάσουμε!

Μμμ προχτές το βράδυ λοιπόν, επιστρέφοντας σπίτι, βρίσκω πάνω στον τούρκο ένα σημείωμα: «Ήρθα να δω ταινία αλλά δεν τα κατάφερα, μετά έκατσα να περιεργαστώ το λάπτοπ αλλά νομίζω πως στο χάλασα». Μια από τις κλασικές οικειοποιήσεις του σπιτιού μου από τον μπαμπάκα εν τη απουσία μου. Ξεράθηκα στο γέλιο ο δικός σου. Ένας γρήγορος έλεγχος (καμιά φορά δεν ξέρει τι γίνεται) αποδεικνύει βέβαια πως τίποτε κακό δεν έγινε (η νταρδιριάδα στη θέση της, είμαστε ΟΚ τότε!!!) και συνεπώς κατευθύνομαι στο κρεβάτι (αφού περάσω από τον καναπέ καθότι όπως έχουμε πει, να μην παίρνει και ο ύπνος πολλά θάρρητα ε;). Την επόμενη λοιπόν πάω από τον μπαμπάκα και αφού ξαναξεραίνομαι στο γέλιο του λέω πως αν δεν πάρει σφυρί να αρχίσει να βαράει, καταστροφη δεν μπορεί να μου κάνει! «Μα γιατί δεν πήρες τηλέφωνο καλέ μου να σου πω ποιόν διακόπτη έπρεπε να αλλάξεις για το ντιβιντι;». «Άσε, μετά απ’ το λάπτοπ που νόμισα ότι σου χάλασα, τρόμαξα, άφησα το σημείωμα για να το δεις και να έχεις ξεθυμάνει μέχρι το πρωί και έφυγα γρήγορα γρήγορα, αλλά ύπνος δε μου κολλούσε» (κάποιον μου θυμίζει, κάποιον μου θυμίζει… ουφ…). Τελικά νομίζω ότι εκπαιδεύω πολύ καλά τον κόσμο και η φήμη μου είναι εξασφαλισμένη! >:)


Ορισμένοι άνθρωποι ζουν στον κόσμο τους όμως έτσι;
Μα καμία επαφή με την πραγματικότητα…
Get a life slacker

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Όχι άλλο κάρβουνο

Όλη η φαντασμαγορική τελετή μπροστά στις οθόνες σας, μην τη χάσετε. Θα μάθουμε τι φορούσε η πρώτη κυρία, όλα τα κουτσομπολιά και τα παρασκήνια, θα δούμε τα βεγγαλικά και θα γιορτάσουμε κι εμείς την ενθρόνιση του νέου πλανητάρχη κουνώντας σημαιούλες στους καναπέδες μας και τρώγοντας πίτσες. Απευθείας συνδέσεις, όλο το σόου, τα βεγγαλικά και οι λόγοι. Θα μάθουμε ποιος πήγε με ποια, ποια πήγε με ποιόν, ποιοι πήγαν μεταξύ τους και ποιες πλήρωσαν τα μαλλιοκέφαλά τους για να δουν από κοντά την ορκωμοσία. Κουσκούς κι αρώματα. Guest stars το πούρο του Μπίλ και το φόρεμα της Μόνικας!
Ε ρε με τι ασχολείται ο κόσμος. Σωστά, θα σας πηδήξουμε που θα σας πηδήξουμε, ας βάλουμε και λίγη γκλαμουριά (για αίσθημα ούτε λόγος). Όχι άλλο κάρβουνο. Δεν είναι ανάγκη να ρίξουμε τόσο πολύ το επίπεδό μας για να μπορέσουμε να συναγωνιστούμε τον πιο αμόρφωτο λαό της υφηλίου (όχι ότι δεν κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες για να τον προσεγγίσουμε).
Στο μεταξύ, πίσω στα καθημερινά μας, αποφάσισα να πεταχτώ να βρω ένα σακάκι και μια καπαρντίνα που χρειαζόμουν. Φρίκη. Τέσσερα μαγαζιά και το στοκ αποτελούνταν από πέντε (5) σακάκια στο καθένα και μία (1!) μόνο καμπαρντίνα στο ένα μόνο από αυτά! Δηλαδή είναι τρομερή αυτή η προβληματική αγορά για την οποία γκρινιάζουν όλη μέρα οι καταστηματάρχες ζητώντας από τον κόσμο να προστρέξει σε βοήθειά τους. Να καταλάβω, μέσα σε μια μέρα εκπτώσεων ξεπούλησαν, είχαν ξεπουλήσει νωρίτερα ή απλά κρύβουν τα εμπορεύματά τους την περίοδο της δια νόμου επιτρεπόμενης (!) «εναρμονισμένης πρακτικής τιμών» (aka εκπτώσεων); Κρίση στην αγορά και κουραφέξαλα. Στο μεταξύ η οικονομική κρίση καλά κρατεί, με το αλκοόλ να ρέει άφθονο στα ξενυχτάδικα.
Όχι άλλο κάρβουνα λέμε, φτάνει πια δε θ’ αντέξει ο κλίβανος, θα τιναχτεί στον αέρα και θα θρηνούμε θύματα, θα πάει το παπόρο αύτανδρο στον πάτο…

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Arcade games

Ένα από τα πιο μελανά σημεία της καθημερινότητάς μου στο φιντανοτροφείο, αν και επεκτείνεται και πολύ πέραν των ορίων του απ’ ότι έχω παρατηρήσει, είναι το γεγονός ότι πρέπει να επαναλαμβάνω και να ξαναεπαναλαμβάνω πολλάκις και ποικιλοτρόπως πως ότι διδασκόμαστε (στη ζωή γενικότερα), το διδασκόμαστε για να το χρησιμοποιούμε μετέπειτα και όχι για να το ξεχάσουμε την επόμενη χρονιά (μέρα, ώρα, λεπτό, δευτερόλεπτο…!!! χρυσόψαρα καταντήσαμε...) και πως αυτό αναφέρεται σε όλες (όλες; ουάου!) τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Μέχρι που προχτές μου ήρθε η θεία φώτιση. Pacman! Τα παιδία παίζει pacman! Ή ότι άλλο θες: arkanoid, krakout, tetris, bomb jack ή ακόμα και wander boy ή street fighter. Κάτι από αυτά. Κουνάμε το joystick, βαράμε τους κακούς και περνάμε επίπεδο! Αυτό ήταν. Τώρα που πήγαμε στο νέο ξαναρχίζουμε από την αρχή και το προηγούμενο δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Είμαστε πλέον απλά ένα επίπεδο πιο κοντά στο να σώσουμε την πριγκίπισσα και να τελειώσουμε το παιγνίδι. Τώρα πια αισθάνομαι πιο ήρεμος, έχοντας δώσει χρώμα και άρωμα κερασιού και άλλων φρούτων στη μελανότητα των φιντανοημερών (θα φταίει το άρωμα λεβάντας που αναδίδει το υπουργείο παιδείας τις τελευταίες μέρες).
Πάρτε σοβαρά τη ζωή σας μάγκες και κόψτε τα «θέλω να μην σκέφτομαι και να ‘ναι όλα εύκολα» και τα λοιπά καραγκιοζλίκια του «όπως τα θέλω εγώ», γιατί δε θα τη βγάλετε καθαρή, αυτό έχω να πω μόνο… (αλλά ποιος με ακούει… αυτό είναι άλλο θέμα όμως, μην παρεκτρεπόμαστε…)
[Pacman με χρυσόψαρα υπάρχει;]

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Κοψίδι χοιρινού σβησμένο με μαύρη μπύρα

Ξυπνάς ωραία και καλά (χάλια) μαστουρωμένος από τον ύπνο (σου λέω, τον τελευταίο καιρό ειδικά ο «ύπνος» έχει πάρει «άλλη διάσταση», όχι την κλασική αϋπνία που σε ταλανίζει επί πάμπολλα συναπτά έτη) και προσπαθείς ν’ ανοίξεις μάτι (και τα δύο μαζί είναι δύσκολο – ένα τη φορά) αναρωτώμενος γιατί αισθάνεσαι σε μόνιμη βάση ένα κινούμενο ράκος. Μετά το κλασικό πρωινό ντουζάκι, την φρεσκοστυμμένη πορτοκαλάδα και τον διπλό βαρύ και όχι μερακλίδικο ελληνικό, και αφού έχεις καταβροχθίσει με βουλιμία το τελευταίο κομμάτι πανετόνε, άρτι αφιχθέν από το παλαιότερο ζαχαροπλαστείο του Μιλάνου, αποφασίζεις να επιδοθείς στο τελευταίο ρετουσάρισμα του πέμπτου κομματιού του τρίτου κεφαλαίου της νταρδιριάδας, αλλά κάνεις το λάθος να περάσεις απ’ το μαγαζί του εκδότη σου.
Ο οποίος, ενώ σου γκρινιάζει ανελλιπώς, καθημερινώς (ωριαίος θα έλεγα) και αδιαλείπτως για την καθυστέρηση του συγγράμματος, κρίνει σκόπιμο να σου καταναλώσει 27 ολόκληρα λεπτά από το ούτως ή άλλως κουτσουρεμένο πλέον πρωινό σου (δεν υπάρχει θεός λέμε). Αφού πέρασες βεβαίως από εκεί, ρίχνεις και μια ματιά στις υπόλοιπες βιτρίνες του ρίντερ, για να ενημερωθείς περί των λοιπών συνδαιτυμόνων (σιγά και μην έδειχνες χαρακτήρα λέγω) και καταλήγεις φυσικά στην κλασική σκέψη: «Ω ρε ‘συ, αυτουνού του υπόσχομαι όλη τη βδομάδα για καφέ και όλο κάτι μου τυχαίνει και τον γράφω ασύστολα» και σηκώνεις φυσικά το ακουστικό να επανορθώσεις το σφάλμα σου. Όχι ότι προφταίνεις, διότι καθώς πας να ανοίξεις τη γραμμή για να πληκτρολογήσεις το νούμερο, ακούς το χαρακτηριστικό κουδούνισμα, που σου θυμίζει τόσο πολύ εκείνο το επιτακτικό «γράφε», και φυσικά, με το που βάζεις το ακουστικό στο αυτί σου, ακούς το «γράφε» λάιβ και σε υψηλά ντεσιμπέλ.
Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν να πάρεις καί τον φίλο, και ενώ είχες όοοολη την καλή διάθεση να ετοιμάσεις το C3.V5 και να το βάλεις στο φούρνο για να το γευθούν δημοσίως λίαν συντόμως (σαν να λέμε ψωμί με φρέσκους καρπούς και σταφίδες απ’ του Ντόνοβαν), και φυσικά να ξεκινήσεις και το V6 ώστε να γλυτώσεις λίγες φωνές μιας και εκτός των φίλων σιγά-σιγά συνειδητοποιείς πως έχεις παραμελήσει περίπου είκοσι νέα άρθρα, μια βιβλιογραφική αναζήτηση περί κατακράτησης ιόντων βαρέων μετάλλων σε στήλες ιοντοανταλλαγής στα τελευταία είκοσι χρόνια (μπρρρρρρ χρειάζεσαι επειγόντως ένα φιντανάκι πιστεύω – κάποιο που να μην έχει τη διάθεση να του κάνεις εσύ τη δουλειά, από αυτά έχεις δύο!) και, κερασάκι στην τούρτα, ένα συμβόλαιο με το υπουργείο ανάπτυξης της Συρίας και θα έπρεπε κανονικά να επιληφθείς εν τάχει επί των θεμάτων τοιούτων, ενώ αναγκαστικά θα χάνεις πάλι δύο μέρες τη βδομάδα στο φιντανοτροφείο (ρε μπαγάσα βάλε και καμιά τελεία), να βρεθείς τελικά για καφέ και φυσικά επειδή παρασύρεσαι εύκολα να συνεχίσεις με φαγητό και να καταλήξεις πίσω στο σπίτι σου μετά τη δύση του ηλίου (μα από τις έξι να δύει ο ήλιος το χειμώνα – αυτό είναι σκάνδαλο) και φυσικά με ένα κεφάλι καζάνι που αδυνατεί για μία ακόμη φορά να συγκεντρωθεί σε συγγραφή ή ανάγνωση κειμένου. (Τελεία, έβαλες τελεία! Θα σου ξέφυγε πιστεύω…)
Το «καζάνι» φυσικά ουδεμία σχέση έχει με όλα αυτά μιας και περιορίστηκες μόνο σε μία (1) {ΟΥΑΟΥ} μπύρα, αλλά έχει να κάνει με το γεγονός πως αισθάνεσαι μόνιμα πτώμα και με μάτια να καίνε (ρε μπας και παίρνεις ναρκωτικά στον ύπνο σου;) και εν γένει δυσκολεύεσαι να τ’ ανοίξεις το πρωί. Σημασία πάντως έχει πως επιστρέφοντας είπες να κλείσεις για πέντε (ολόχληρα) λεπτά τα μάτια σου στον καναπέ και τελικά να σηκωθείς μετά από μία ώρα και να θυμηθείς πως έχεις καί έναν νεροχύτη με άπλυτα από το προχτεσινό τσιμπουσάκι που προηγήθηκε του αγώνα τρίβιαλ παύλα ντελούξ παύλα δε νεξτ τζενερέισιον με τρία επίπεδα δυσκολίας (στο οποίο οφείλουμε να καταγγείλουμε πως έχει λάθος στις ερωτήσεις ή τις απαντήσεις, ή δεν ξέρει τι ρωτάει, γιατί αυτό το αποτέλεσμα του φι τετράγωνο μείον φι μόνο αυτός που το έγραψε πιθανότατα ξέρει γιατί είναι η μονάδα – εντάξει, δικό σου το λάθος όταν είπες πως η γενική θεωρία της σχετικότητας αποκαθιστά το ισοζύγιο υλοενέργειας, η ειδική φταίει για όλα, αλλά μετά από μερικά ποτήρια κρασί τα μπερδεύεις αυτά τα πράματα…)
Και μετά από όλα αυτά ανοίγεις το λαπτόπι ενώ κρύβεσαι πίσω από την παλάμη σου γιατί είσαι σίγουρος πως με κάποιο μαγικό τρόπο ξαφνικά θα αρχίσει να ωρύεται «γράφε, γράφε» ενώ το μήνυμα θα αναβοσβήνει με πολύχρωμα έντονα σαρανταδυάρια γράμματα σε όλη την οθόνη του.
Ε ορίστε, έγραψα. Εντάξει; Ας μη με παρασέρνατε.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Η εκρηκτική έλευση του 2009

Δύο χιλιάδες εννιά λοιπόν. Ήρθε. Τα πυροτεχνήματα δεν τα γλυτώσαμε. Εντάξει, μερικοί δήμοι συμμαζεύτηκαν αλλά όχι όλοι. Κατά τα άλλα γιορτάσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, νηστικοί σίγουρα δεν κοιμηθήκαμε, μην κοροϊδευόμαστε.
Εμείς όμως. Κατά μία έννοια «λογικό». Παρόλ’ αυτά θα έπρεπε να πενθούμε. Για έναν λαό που σφάζεται, βορά στα σχέδια των «μεγάλων». Σήμερα το Ισραήλ δημιουργεί την επόμενη γενιά τρομοκρατών. Δεδάκες άνθρωποι χάνουν κάθε νόημα στη ζωή. Κουβαλούν τους αγαπημένους τους, τα παιδιά που ανέστησαν και ανάθρεψαν με κόπο και αίμα, καταματωμένα σαρκία μεσ’ τα χέρια τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν μυαλό, δεν έχουν ζωή, δεν έχουν πλέον καρδιά. Άκαρδα σαρκία θα ζωστούν αύριο μια βόμβα και θα εκραγούν στη μέση των αγορών του κόσμου, όπως ακριβώς και η Ισραηλινή βόμβα χτύπησε χτες την αγορά της Γάζας στέλνοντας περαστικούς στο θάνατο. Σε τι διαφέρει άραγε από τους «τρομοκράτες»;
Και δυστυχώς τους ανθρώπους αυτούς τους καταλαβαίνω απόλυτα και δεν πρόκειται να αναρωτηθώ γιατί το έκαναν. Το έκαναν γιατί το έζησαν, το βίωσαν, το έπαθαν και μέσα στην τρέλα που τους επεβλήθη αποφάσισαν να συναντήσουν όσους έχασαν, ανταποδίδοντας στην ανθρωπότητα όσα έπαθαν. Μια κλωστή άλλωστε χωρίζει τη λογική απ’ την παράνοια και σήμερα ένα ενεργητικό Ισραήλ και μια παθητική ανθρωπότητα σπάει χιλιάδες τέτοιες. Και αύριο θα γκρινιάζει για τους «τρομοκράτες» που δημιούργησαν σήμερα τα τρομακτικά τέρατα του πολέμου. Όπως σήμερα γκρινιάζει για όσα δημιούργησαν οι επεμβάσεις στο Λίβανο και με θράσος περισσό αποζητά «λογική» απ’ τους τρελούς που γέννησε ο ίδιος ο παραλογισμός της, η αδράνεια, η ανέχειά της.
Έτσι μπήκε το νέο έτος, με τεράστια νεύρα και βλασφημίες και μια υποκριτική διάθεση διασκέδασης. Στον μικρόκοσμό μας χαρήκαμε και περάσαμε ζεστά και όμορφα με ανθρώπους που αγαπούμε, νοιαζόμαστε, εκτιμούμε και γενικά θεωρούμε όμορφες πτυχές της ζωής μας, αλλά στον παγκόσμιο μακρόκοσμο ο φόρος αίματος και η απανθρωπιά των γεγονότων επιβάλουν πένθος. Και η σιωπηλή και παγωμένη αδράνεια τις ανθρωπότητας δυστυχώς την καθιστά συνυπεύθυνη.
Στις πρωτεύουσες του κόσμου υποδέχθηκαν με πυροτεχνήματα το νέο έτος, στην Γάζα με εκρήξεις βομβών. Παρόμοια υλικά ενός πολεμοχαρούς γένους. Και κανένας πολιτισμένος δεν ύψωσε το χέρι του, ούτε όρθωσε το ανάστημά του για να υπερασπισθεί τους αμάχους. Σαν καλοί χριστιανοί όμως γιορτάσαμε με λαμπρότητα την γέννηση του θείου βρέφους.