Πόρταααα, μπάζει!

Ανοίγοντας το παντζούρι η πρώτη σκέψη είναι: «Αμάν, κλείστε τα όλα και πίσω στο κρεβάτι». Υγρασία αναμεμιγμένη με άμμο και σκόνη πλανάται πάνω από την πόλη. Σχεδόν δεν βλέπεις στα 2 χιλιόμετρα (για την ακρίβεια βλέπεις μόνο περιγράμματα μέσα στο υγρό σύννεφο που σκεπάζει τα πάντα). Ο ήλιος πρέπει να είναι κρυμμένος κάπου πολύυυυ μακριά.
Αναγκαστικά βέβαια η πρώτη σκέψη δυστυχώς (όπως πάντα) δεν είναι και αυτή που μπορεί κάποιος να υλοποιήσει, συνεπώς μετά την πρωινή ρουτίνα (μπάνιο, πορτοκαλάδα, ελληνικό, γλυκό κοκ) βγαίνουμε στη γύρα (μέσα σε αυτή την υγρή μουντάδα, μην το ξεχνάμε αυτό, μπλιάξ…). Πρέπει να πάρουμε και βιβλία για το αναδεκτό. Βλέπεις, ένα ολόκληρο απόγεμα έψαχνα στον πεζόδρομο των ρεμαλιών, αλλά βιβλιοπωλείο πουθενά! Και τα δύο που υπήρχαν έχουν γίνει το ένα σουβλατζίδικο και το άλλο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας! Απέναντι από σχολείο τώρα έτσι; Μετά «αναρωτιόμαστε» (-νται, οι άλλοι) για το χάλι της παιδείας και της κοινωνίας;
Φυσικά, άλλο απογευματινή βόλτα με τα πόδια και η αγορά βιβλίων, άλλο πρωινή προσπάθεια για αγορά βιβλίων. Διότι η δεύτερη, όταν έχεις να κάνεις μεγάααλες γύρες, αναγκαστικά γίνεται με αυτοκίνητο. Και φυσικά αδυνατείς να βρεις που να αφήσεις το αυτοκίνητο για να κάνεις μια δουλειά δέκα λεπτών στο δρόμο σου… (εγώ;;;; έτσι να σκάσουν οι κακές γλώσσες δηλαδή)
Τέλος πάντων, τέλος καλό, όλα (ταλαιπωρημένα – ολίγον – αλλά) καλά, μόνο αυτός ο νοτιάς ρε παιδάκι μου με έχει σαπίσει (και έχει μουλιάσει και την ατμόσφαιρα). Και ήμουν σίγουρος πως κάπου στο καταστατικό λειτουργίας είχα γράψει πως απαγορεύονται οι όστριες και επιθυμούμε τραμουντάνες ή μαΐστρους, αλλά μάλλον κάποιος κακεντρεχής εκ των ενοίκων αψηφά τις εντολές μου…
Χθες πάντως, οι γκαμήλες (όχι εγώ που είμαι γνωστός στριμμένος, μην μπερδευόμαστε), βραβευτήκαν, και υπερευχαριστούν την αλίκη για το βραβείο, ως επενδύουσες και πιστεύουσες στο χρόνο και τις σχέσεις (κάτι λέει και για γοητευτικές… μα; οι γκαμήλες;;;;). Τέλος πάντων, τέλος πάντων… δεν ξέρω… (τους έχουν πείσει όλους πια με αυτόν τον ίματζ μέικερ που νοικιάσανε πως δεν είναι κακότροπες ε; το δίκανοοοοοο).
Ααααυτά (ο βασικός λόγος που γράφω σήμερα είναι γιατί εμφανίστηκε πάλι ο νικόλας στην πιάτσα και αν περάσει από εδώ θα βρίζει που του βάζω το πιστόλι στον κρόταφο να διαβάσει το έπος…). Άντε τώρα να ετοιμαστούμε για τη μεγάλη γυροβολιά και να τιμήσουμε το βράδυ τον αναδεχτό στα γενέθλιά του.

Για τα εκπληκτικά αναλογικά ηχεία που μου χάρισαν

ντεμέκ και καλά για ψηφιακά και δεν έχω τί να τα κάνω θα γκρινιάξω άλλη φορά :(
Μα… κλείστε επιτέλους αυτή τη νότια μπαλκονόπορτα…
Μπάζει :(