Καταστροφών συλλέκτης

Ένα συνονθύλευμα από εμπειρίες, αναμνήσεις, πόθοι, πόνοι. Το φως, η συνειδητοποίηση της τραγικότητας, η θλίψη.

Πλουσιοπάροχα η ζωή μου έχει θέσει πολλά ερωτήματα και μου έχει δώσει όλες τις απαντήσεις. Αλλά οι απαντήσεις της είναι ζωντανές, παραδείγματα μέσα από την ίδια μου την πραγματικότητα, που πονάνε ακόμα περισσότερο από τα ερωτήματά μου. Και ταυτόχρονα, η σειρά αντίστροφη, όπως της αρμόζει, ώστε να κατανοήσω σε βάθος την απάντηση. Όχι όπως την αποζητώ, ώστε να την ξέρω εκ των προτέρων. Αναγκάζομαι να δημιουργήσω μια ύβρη, μέσα από την τίση, ώστε να λυτρωθώ κατανοώντας κάθε λεπτομέρεια, βλέποντας μπροστά μου σε όλο το μεγαλείο της την αλήθεια που τόσο τυφλά δεν μπορούσα να κατανοήσω, μια αλήθεια που την δημιουργώ βήμα το βήμα. Αναρωτιέμαι, γιατί δεν μπορούσα να τα γνωρίζω νωρίτερα όλα αυτά ώστε να αποφύγω την φουρτούνα; Δημιουργώ την καινούργια φουρτούνα και μετά το κάθε βήμα συνειδητοποιώ και μια ακόμα απάντηση. Τώρα καταλαβαίνω το γιατί, μετανιώνω για το βήμα, αδυνατώ όμως να κάνω πλέον πίσω και συνεχίζω, ανεβαίνοντας με κόπο τον Γολγοθά των αναζητήσεών μου και γνωρίζοντας τον σταυρό που με περιμένει στην κορυφή του. Τα μανιασμένα κύματα θα κατακλύσουν ακόμα μια φορά τα πάντα, σαρώνοντας στο πέρασμά τους, ώστε να βρω στο τέλος εγώ την γαλήνη μου ακόμα και αν το πλοίο βυθιστεί αύτανδρο. Μνημόσυνο στους ναύτες που χάθηκαν….

Ίσως όλα αυτά αποτελούν μια προτροπή να εγκαταλείψω τον αυθορμητισμό, να κάνω αυτό που πρέπει, όχι αυτό που θέλω, κάτι που πάντα επεδίωκα και πετύχαινα στην ζωή μου. Πάντα ήθελα, αδιαφορώντας για τα πρέπει και τις συνέπειες, και πάντα έπαιρνα αυτό που ήθελα, αναλωνόμενος μέσα από την επίμονη επιδίωξη του στόχου μου. Ικανοποίηση αλλά και απογοήτευση. Ο στόχος μπορεί πολλές φορές να αποκλίνει από το πραγματικά ζητούμενο. Μπορεί να είναι τέλειος αλλά μη εφαρμόσιμος.

«Φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου» γιατί ο μόνος που φοβάμαι είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Χειρότερος από κάθε εμπόδιο, κάθε δυσκολία κάθε «πλεκτάνη» και «δολοπλοκία» που μπορεί να συναντήσω. Βλέπω, προβλέπω και παρόλ’ αυτά πράττω αυθόρμητα και ανεξέλεγκτα.

Στο τέλος μπορεί ακόμα και αυτό το πρέπει, αυτό που τόσο φανερά και απροκάλυπτα μου έχει φανερωθεί, το όχι τόσο μακριά από τα θέλω μου, αλλά τόσο ασύμβατο με τον αυθορμητισμό μου, να μου γίνει αδύνατο. Φοβάμαι τόσο πολύ τον εαυτό μου που στο τέλος θα πειστώ ότι θα το καταστρέψω. Καρδιά και μαχαίρι. Θύτης και θύμα....

Καταλαβαίνω. Αλλά και πάλι μου είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθώ.

Στην αγκαλιά σου θάλασσα να με 'παιρνες και πάλι,

'Κει μέσα που γεννήθηκα, 'κει να χαθώ για πάντα,

Στα πέλαγά σου να χαθώ, αδάμαστος σαν κύμα.

(Μικρή παράφραση δημιουργίας του υποφαινόμενου)