Αναδεκτός μετά κολλητών

Η πρώτη φορά που συνδυάστηκαν και τα δύο. Τα χιλιόμετρα έφυγαν για μια ακόμα φορά γρήγορα (δεν πρωτοτυπήσαμε) κάτω από το «βαρύ πόδι» του νονού και, για την πρώτη φουρνιά εκδρομέων, ο απογευματινός καφές της παρασκευής (μπύρα για την ακρίβεια αν και για καφές ξεκίνησε) συνοδεύτηκε από θαλασσινό φλοίσβο, θέα του κάστρου και φυσικά από το μικρό ο οποίος έτρεξε να τον προϋπαντήσει πηδώντας επάνω του και σφίγγοντας τον στην αγκαλιά του :)))))
Παρέλαβε και τα δώρα του νονού και αφού ξεφύλλισε λίγο τα βιβλία έσκισε το περιτύλιγμα για να θαυμάσει το λεγκοκάραβο (όοοχι δεν ανοίξαμε τίποτε στην παραλία) το οποίο άνοιξε τακτικά-τακτικά (!!!) πρώτο πράγμα το επόμενο πρωί και άρχισε να το κατασκευάζει με χαρά και προσοχή (!!!).

Διότι διαθέτουμε και μια τρέλα για το νονό μας και θέλουμε πολύ να του μοιάσουμε :)))))
Οι κολλητοί αφίχθησαν με 14 ώρες καθυστέρηση, έχοντας χάσει ένα εκπληκτικό τσιμπούσι με κορέτσι, κοντοσούβλι και άλλα εδέσματα (μιαμιαμιαμιαμιαμ) στο παραδιπλανό χωριό, αν και οι μεζέδες του παραθαλάσσιου ταβερνείου θέλω να πιστεύω ότι τους αποζημίωσαν (για την ώρα).
Κολύμπι με τις ώρες. Κολύμπι, όχι πλατσούρισμα στα ρηχά. Ο μικρός, για πρώτη φορά ίσως, κυκλωμένος από έξι άτομα έτρεχε γύρω-γύρω από τον ένα στον άλλο και γυρνούσε γρήγορα στο νονό του να πιαστεί και να ξεκουραστεί (ο ώμος μουουουουου). Ξετρελάθηκε ο μικρός (ξετρελάθηκε κι ο νονός), έμαθε να κάνει και πατητές στις κοπέλες της παρέας >:)
Τουλάχιστον αυτές τις δύο μέρες το καταφχαριστήθηκε το μπάνιο και δήλωσε πως το καλοκαίρι θα ακολουθήσει δέκα μέρες στο Ιόνιο για να μάθει και γουίντσερφ :))))

Ξάπλα στην παραλία μετά το θαλασσινό παιγνίδι να ηρεμήσουμε και λίγο πριν το φαγητό. «ΟΥΦ μα αφήστε με, αφού είμαι ινκόγκνιτο σ’ αυτή την παραλία!». Απογευματινή βόλτα στο στενά της παλιάς πόλης και στο κάστρο με τα πολλαπλά διαζώματα, για παγωτάκι, με θέα το λιμάνι και τη γέφυρα. Φυσικά, σαν κατακλείδα στην εκδρομή, νονός και κολλητοί δεν έχασαν την ευκαιρία να εξασκηθούν, μαζί με τον μικρό, στην αεροτράπεζα και το ποδοσφαιράκι (καλά που κυκλοφορούν ακόμα αυτά τα ξύλινα «μουσειακά» απολιθώματα – η μοναδική σχέση μου με το συγκεκριμένο άθλημα :p)

Η επιστροφή συνοδεύτηκε από λίγη κίνηση, αποτέλεσμα η άφιξη στη βάση μας να πραγματοποιηθεί μετά τα μεσάνυκτα, αλλά σίγουρα με μια «κουρασμένη αναζωογόνηση» διάχυτη στην ομήγυρη, αποτέλεσμα της ευχάριστης εκδρομής. Και όσο και αν προσπάθησε ο νονός, δεν κατάφερε να ευχαριστηθούν οι κολλητοί όσα ήθελε να τους δείξει – εξ επίτηδες, για να ξανακολουθήσουν >:)
Και αν και ο αναδεκτός τον ξεθέωσε τον νονό, το μόνο σίγουρο είναι πως του προσέφερε την πιο ζεστή και σφιχτή αγκαλιά που του έχουν προσφέρει ποτέ (χμμμμ). Μαζί με μια πρόταση να βαφτίσει και το αδερφάκι του που «ψήνεται» αυτή τη στιγμή…
Χμμμ

Και συνεπώς, συνεχίζω να είμαι κουρασμένος....

Μπρρρ.....

:)))))

[Καλλιτεχνική επιμέλεια: shadow, όπως πάντα :)]

{Α, και ο καπετάνιος είναι ζαβολιάρης :p}