Κίνηση ματ :@

Και ενώ είχαμε χαλλαρά-χαλλλαράααα την πρόταση σχεδόν έτοιμη (περιμέναμε βέβαια τις υπογραφούλες μας - όπως απαιτεί η παράδοση) και την καταληκτική μας στο τέλος του μήνα, να μας κοιτάει σαν από το βάθος ενός πηγαδιού ένα πράμα (και δύο μπορώ να πω δηλαδή), ξαφνικά και αναπάντεχα, με έναν μαγικό και μοχθηρό τρόπο, κατάφερε να μας κάνει μια κίνηση ματ και να μεταφερθεί στην μέση του μήνα (δώσε βάση στα νουμεράκια ακριβώς πάνω από τον τίτλο: η μέση έχει περάσει εδώ και 5θήμερο έτσι;), με αποτέλεσμα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε να καίγονται κυριολεκτικά τα άκρως λεπτεπίλεπτα κι ευαίσθητα οπίσθιά μας (όχι, δεν έβαλα εγώ τις φωτιές, βρισκόμουν στο απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον του σπιτιού μου, αγκαλιά με το αρκουδίσιον μου). Πως συνέβη αυτό; Από μια μικρή λεπτομέρεια που θεώρησαν άσκοπο να με πληροφορήσουν περί του μοχθηρού και καταστροφικού του χαρακτήρος της…
Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια να τσακιστούμε να ολοκληρώσουμε (διότι άμα δεν ολοκληρώσεις δεν γίνεται δουλειά) εντός διημέρου και να περάσουμε και γενεές δεκατέσσερις τον αγαπημένο μας βασιλόπορτα, για το καινούργιο του «γραφείο 2007», το οποίο, όμορφο, δεν λέω, αλλά από χρηστικότητα δεν σκίζει κι όλας, άσε που όταν το δουλεύεις σε κομπατιμπίλιτι μόουντ, αφού πρέπει να δίνεις το κείμενο και σε άλλους με παλαιότερους υπολογιστές, κοκ, σέρνεται χειρότερα και από σαλιγκάρι και μας σπάει τα νεύρα. Έτσι επιστρέψαμε στο παλιό καλό «γραφείο 2003 σέρβις πακ θρι» και καταλήξαμε σήμερα το πρωί να παρακαλούμε για τις υπογραφές (οι οποίες ήρθαν πριν από ακριβώς 60 λεπτά – να το προσέξουμε επίσης αυτό, συγκρίνοντας με τα νουμεράκια στο κάτω μέρος του κειμένου αντιλαμβανόμαστε πως είναι μετά τη λήξη του ωραρίου εργασίας των υπηρεσιών…) και να τρέχουμε πανικόβλητοι (αφού φυσικά έχουμε κάνει τα ναζάκια μας και τα γλυκά ματάκια μας στις διάφορες κυρίες που ασχολούνται με το θέμα) να καταθέσουμε το πακέτο…
Και η αλήθεια είναι πως την ώρα που μπήκα στο αυτοκίνητο για να ξεκινήσω τάχυστα προς τις καλές κυριούλες που με περίμεναν εναγωνίως για να μάθουν πως θα σώσω αυτή τη φορά τον κόσμο, μια αποπληξία την ένοιωσα. 42 λέει το θερμόμετρο (έξω) φαντάσου μέσα. Νταχάου η κατάσταση, θόλωσε το μάτι (κυριολεκτικά)…
Παρεμπιπτόντως βέβαια, περνώντας (μετά από καιρό – ως γνωστών δεν είμαι φαν του είδους) μπροστά από το πολυτάραχο και βασανισμένο μόλ, μια σκέψη με χτύπησε (καλά που ήταν κοντά το ΚΑΤ δηλαδή). Αφού επί ένα-δύο μήνες μας βομβάρδισαν με τα ερωτήματα περί της νομιμότητας ανέγερσης του εμπορικού κέντρου στο σημείο αυτό, ξαφνικά, χωρίς τελικά να αποσαφηνισθεί αν και κατά πόσο το κτίριο είναι νόμιμο ή καταπατά εκτάσεις, το θέμα ξεχάστηκε, θάφθηκε, και ξεφύτρωσαν δίπλα άλλα δυο τρία «μαγαζάκια», έως και ένα τεράστιο και κατάλευκο υπουργείο!!! (Με τις σημαίες του και τα συναφή, τεφαρίκι πράμα δηλαδής). Λέω λοιπόν κι εγώ να πάω να ρίξω μια βιλίτσα εκεί δα δίπλα… να έχω και τα απαραίτητα γιουτίλιτις κοντά βρε παιδί μου… καταστήματα, σταθμό, σουπερμάρκετ απέναντι, τι άλλο θέλω;
Φυσικά, επιστρέφοντας προς την οικία μου το μάτι έπεσε επάνω στην πολύ ροζ (μη δω ροζουλλιιί - αμαλλίιιας στύλ - εγώ…) και πνευματώδη ερώτηση που φιγουράρει ανηρτημένη στις κολώνες: «Γιατί οι άντρες διαρκούν λίγο;». Μα είναι απλό βρε κορίτσια, γιατί δεν γεννήθηκαν για να ικανοποιούν ένα είδος που χρήζει επιστροφής πριν καν την προσέγγιση του ταμείου :)))

Και η μάχη των φύλων ξεκινά ξανά >:)