Αποκαλυπτήρια

Ποιά να ‘ταν η αλήθεια λοιπόν και ποιά τα ψέματα; Αναγκάστηκα να φύγω για την ΠάνωΠόλη! Ασύστολο ψεύδος. Η Θεσσαλονίκη αποτέλεσε τη μοναδική επιλογή μου. Για την ακρίβεια το μηχανογραφικό μου είχε μόνο μία σχολή (και ένα τεράστιο βλέμμα απορίας από τον μαθηματικό μου, ο οποίος το παρέλαβε), αυτή στην οποία και εφοίτησα. Άσε που ουδέποτε έκανα προσπάθεια να επιστρέψω στη βάση μου. Αντιθέτως απέρριψα κάθε πρόταση μετεγκατάστασης, ακόμα και μία που περιείχε μια πολλλλυυύυυυ παχυλή χρηματοδότηση. Η επιμέλεια ήταν κάτι που ουδέποτε με χαρακτήρισε. Αντιθέτως θα μπορούσα να πω πως ουδέποτε είχα τετράδιο με συμμαζεμένες ασκήσεις, σημειώσεις ή οτιδήποτε άλλο (τετράδιο; τί ’πα τώρα…). Η αλήθεια να λέγεται πάντως. Αυτό που με ευχαριστεί πάνω απ’ όλα είναι να προσπαθώ να αναπτύσσω τον τρόπο σκέψης και το πνεύμα των μικρών φυντανιών. Άλλωστε η κλασική ατάκα που ακολουθεί τις συστάσεις στην έναρξη κάθε εξαμήνου είναι: «Εδώ βρίσκεστε για να καταλάβετε, να μάθετε να σκέφτεστε και να μπορείτε να χειρίζεστε μηχανισμούς. Ο κόσμος μετά θα είναι δικός σας και όλα θα είναι εύκολα. Στείρες γνώσεις δεν με νοιάζουν. Όποιος καταλάβει έχει εγγυημένη επιτυχία, οι υπόλοιποι θα δώσουμε ραντεβού του χρόνου». Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η σκέψη και απολαμβάνω (ασύστολα) να φανερώνω τις λεπτομέρειες των μηχανισμών και το μεγαλείο της αλληλουχίας των σταδίων που διέπουν το κάθε τι, μέχρι αποκαλύψεως της κινούσας δύναμης (διέπει και το πιο τετριμμένο θέμα). Παρόλ’ αυτά κουράζομαι αφάνταστα όταν διαπιστώνω πως όχι μόνο υπάρχει άγνοια των τετριμμένων (βου α βα…), αλλά δεν υπάρχει και διάθεση για κατανόηση (γουμφ… παλιοατομισμοεποχή…). Έτσι, ενώ τα τετριμμένα θα τα αναφέρω (έχω διαπιστώσει τις ελλείψεις…), διάθεση για επανάληψη υπάρχει μόνο για σημαντικά, ενώ και αυτή ελαττώνεται όταν συνειδητοποιώ πως βοώ εν τη ερήμω. Ο μικρός που θέλει να ακούσει, βρίσκει άμεσα και γρήγορα τρόπο επικοινωνίας μαζί μου και οι επαναλήψεις περιττεύουν. Όσοι δεν έχουν διάθεση να ανοίξουν αυτιά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί χαλάν το χρόνο τους (και μου) μέσα σε αμφιθέατρα. Η ζωή είναι μικρή για να τη σπαταλάς σε πράγματα που δε θέλεις να κάνεις. Όσο για τις υπόλοιπες επαγγελματικές φιλοδοξίες μου, ναι δεν έχω διάθεση να πουλήσω τίποτε, γενικότερα. Δεν με ενδιαφέρει κανενός είδους εμπόριο. Θα ήθελα απλά να μπορέσω να αναπτύξω μια μέθοδο με άμεσο πληθυσμό-στόχο την κοινωνία και να τη διαδώσω σε δαύτη χωρίς μεσάζοντες. Θέλω να συμβάλλω στη βιωσιμότητά της, χωρίς όμως να δώσω την παραμικρή δυνατότητα για κέρδος στον οποιονδήποτε, παρά μόνο στο σύνολό της (ξέρω, είμαι ρομαντικός…).

Όπως είναι φανερό, μόνο οι μανούλες το βρήκαν. Η μανούλα Νατάσσα και η Ορέλια. Αλλά είμαι σίγουρος ότι πλέον αισθάνεστε όλοι πιο ολοκληρωμένα άτομα :)))

Εκτός από τον καπετάνιο που «χτυπάει και φεύγει» >:)