Η βαρεμάρα της Δευτέρας

Κοίτα να δεις τώρα που το «κοινό» (aka καπετάνιος και έτερος βρούτος – όχι δε θα τις κάνω δέκα επειδή ζητήθηκαν εις διπλούν) απαιτεί πέντε προτάσεις, τέσσερεις ψεύτικες και μία αληθινή. Και ερωτώ, πως γίνεται να πω εγώ αλήθεια; Αδιανόητο. Ας προσπαθήσω όμως:

Αναγκάστηκα να φύγω, με το που τελείωσα το σχολείο, και να πάω στη ΠάνωΠόλη, όπου τελικά έμεινα δέκα ολόκληρα χρόνια παρά τις προσπάθειες να επιστρέψω στη βάση μου. Καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών μου υπήρξα επιμελής μαθητής/φοιτητής εξ’ ου και θεωρούμουν και «καλός» μαθητής/φοιτητής. Αυτό που λατρεύω περισσότερο στο επάγγελμα που διάλεξα είναι η δυνατότητα να αναπτύξω το πνεύμα των νέων ανθρώπων που έχω μπροστά μου και να τους αναπτύξω τρόπους σκέψης. Γι’ αυτό και δεν κουράζομαι ποτέ να επαναλαμβάνω και να ξαναεπαναλαμβάνω ακόμα και τα πιο τετριμμένα. Κατά τα άλλα η επαγγελματική μου φιλοδοξία επεκτείνεται στην εξεύρεση κάποιας μεθόδου που θα πουληθεί πανάκριβα.

Μέχρι εδώ. Πέντε οι προτάσεις τέσσερεις ψεύτικες και μία αληθινή (χμφφφττττ). Με παίδεψαν πολύ περισσότερο απ’ οποιοδήποτε «σεντόνι» έχω γράψει μέχρι τώρα. Δευτέρα πρωί μετά από ένα ήρεμο και ζεστό σαββατοκύριακο προσπαθώ να αποβάλλω τις αυτοκτονικές τάσεις που μου δημιούργησε η προσπάθεια διόρθωσης των γραπτών. Σε επίπεδο που τα παράτησα στη μέση, και ούτε δηλαδή. Όπως φυσικά παράτησα και τον «διακεκριμένο». Αφού του εξήγησα (αμφιβάλω κατά πόσο το κατάλαβε) πως άν είχε διαβάσει εκτενώς το μανιουάλι, δεν θα με είχε ενοχλήσει ποτέ με τις «ιδέες του». Επόμενος στόχος: Ιορδανία και Συρία. Αυτό το έργο, άν και εφόσον, έχω την εντύπωση πως θα μου αρέσει :)

{Παλιο%@*#^%$τούρκε :@}