Έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης

Αν και προμηνυόταν ήρεμο ΣΚ – ήλπιζα και σε μια βουτιά στο γαλάζιο – τα «νερά» άρχισαν να ταράζονται προς το τέλος του χθεσινού απογεύματος. Το τηλεφώνημα μη-αναμενόμενο και η κουβεντούλα περί βραδινών σχεδίων επέφερε την πρόσκληση: «Εγώ παραλία με έναν κολλητό, αν θέλετε έρχεστε» (ρουτίνα πια η διαδρομή τον τελευταίο μήνα – αυτόματο πιλότο βάζω). Η κλασική διερώτηση «αν δεν υπάρχει πρόβλημα έρχομαι» πάντα με προβληματίζει και με τσαντίζει ίσως μερικές φορές. Κλασική και η απάντηση: «Όλοι οι καλοί χωράνε, δεν καταλαβαίνουμε από προβλήματα εμείς». Η έναρξη της ημέρας λοιπόν μας βρήκε δίπλα στη θάλασσα, με πολύ κόσμο και παρέα ευχάριστη μουσική της προηγούμενης δεκαετίας. Αναπάντεχη η αντίδραση μίας εκ των συνήθων συνδαιτυμόνων. Εν γένει αποπνέει εγωιστικές τάσεις, αλλά αυτή τη φορά ο μόνος χαρακτηρισμός που θα μπορούσες να προσδώσεις είναι «κακομαθημένο οκτάχρονο». Το αποτέλεσμα ήταν η παρέα να σπάσει γρήγορα. Στενόχωρη διερώτηση «Τοίς πταίει;». Με το εναπομείναν τμήμα η βραδιά συνεχίστηκε με μοχίτο και καϊπιρίνια. Μέχρις πονοκεφάλου. Λίγο η καλή διάθεση, λίγο η ώρα, λίγο μια υποψία «νόστου» και κατέληξα, δίχως να το πολυθέλω, σε παραδόσεις κατ’ οίκον στο Πέραμα. «Πάνε 6 χρόνια που περνούσα καθημερινά από εδώ». (Πόσα; 6; Μα σαν χτες δεν ήταν;). Τελικά κάθε σαββατοκύριακο θα βρίσκω έναν λόγο για να μετρώ και να εκπλήσσομαι για την ταχύτητα του χρόνου. Και το κακό είναι πως η συνέχεια των σκέψεων συνήθως οδηγεί σε μονοπάτια τόσο νόστου, όσο και θλίψης.
Βάφτιση πρωινή και τραπέζι - δε σχεδίαζα να πάω αλλά... μανούλες... Ευτυχώς κατάφερα να ξυπνήσω στην ώρα μου και χωρίς τον βραδινό πονοκέφαλο. Μάλλον πρέπει να το περιορίσω σε κάτι πιο «λάιτ» από τρείς καϊπιρίνιες. Η μπέμπα έκλαψε ελάχιστα, τόσο που μας παραξένεψε. Στο τραπέζι, «άγνωστοι μεταξύ αγνώστων», γρήγορα άναψε η συζήτηση περί της καθημερινότητας. Η μπύρα άφθονη, συμπλήρωσε την προηγηθείσα αλκοολοποσία, και η ενδιαφέρουσα παρέα, αποτελούμενη από άτομα της «προηγούμενης γενεάς» (σύνηθες να επιδιώκω σοβαρές συζητήσεις με ανθρώπους μεγαλύτερης εμπειρίας έχοντες βιώσει μεγαλύτερα τμήματα της ιστορίας – προσθέτουν πολλά λιθαράκια), ξεκίνησε από το εκπαιδευτικό πέρασε από την οικογένεια και κατέληξε στο σύστημα και την εξουσία. Κλασική ροή συζήτησης που φαίνεται πως μόνο οι απλοί πολίτες ακολουθούν. Έλλειψη σεβασμού της αυθεντίας. Έλλειψη προτύπων. Μάλλον έλλειψη σωστών προτύπων μιας και πρότυπα υπάρχουν αλλά για παράδειγμα τί πρότυπο μπορεί να αποτελέσει ο Σαρκοζί για έναν οικογενειάρχη; Του χείριστου είδους προφανώς (και αποτελεί και την πιό «λάιτ» έκδοση κακού προτύπου). Για την ακρίβεια ψάχνεις να βρείς ένα καλό πρότυπο σήμερα, αλλά δεν βρίσκεις κανένα να προβάλεται από την τηλεόραση, μέχρι την καθημερινή δραστηριοποίηση. Έλλειψη χρόνου. Έλλειψη γονέων, ή μάλλον έλλειμμα γονέων καλύτερα. Σεβασμός; Μάλλον αμφισβήτηση... έτσι για την αμφισβήτηση. Έτσι, εντελώς εγωιστικά και ατομιστικά! Άλλωστε ζούμε και στον αιώνα του ατομισμού, και των ελλειμμάτων φυσικά! «Οι μόνοι άνθρωποι που παρουσιάζουν δείγματα σεβασμού πλέον είναι οι αλλοδαποί» εξέφρασε κάποιος. «Οι αλλοδαποί δεν προέρχονται από καπιταλιστική κοινωνία. Περίμενε την επόμενη γενιά!» το καυστικό σχόλιο. Πιο σύνθετο το φαινόμενο, ξέρω, μεγάλη η ανάλυση, αλλά όλες αυτές οι ελλείψεις ξεκινάνε από την στοχοθεσία. Μιας και όταν θες να λύσεις κάτι δεν ξεκινάς από το πόσοι είναι οι «κακοί», αλλά από το «γιατί είναι κακοί;», είτε ένας είναι αυτός, είτε εκατό, και δεν εφαρμόζεις λύσεις για να περιορίσεις τους κακούς, αλλά για να εξαλείψεις τις αιτίες που τους δημιουργούν.
Και η συζήτηση τράβηξε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, αλλά όσο και να στηλιτέψεις την «έλλειψη σεβασμού της αυθεντίας» και την «ισοπέδωση των πάντων» της σημερινής εποχής, αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι να υποστεί η κοινωνία ένα γερό ταρακούνημα. Παρόλ’ αυτά η συζήτηση – και η μπυροποσία – κράτησαν μέχρι το απόγευμα και την επιστροφή ακολούθησε αναγκαίος ύπνος.
Η στοίβα παραμένει και πάλι ανέγγιχτη στο γραφείο, ενώ το δεύτερο κινεζικό αρθράκι δεν έχει ξεκινήσει καν να κρίνεται (χμφφφτ… μα γιατί δεν διορθώνονται από μόνα τους και πρέπει ντε και καλά να με έχουν πάνω από το κεφάλι τους για να κάνουν καμιά δουλειά;). Το μυαλό ουδεμία διάθεση δείχνει για συγκέντρωση και οι εργασίες θα αναβληθούν για μία ακόμη φορά για αύριο, την ημέρα δηλαδή που γίνονται όλα τα σπουδαία. Κάπου εκεί είναι και οι διαφορικές μακρινάρια, αυτές που περιέχουν οκτώ μεταβλητές και ότι λογής πράξη μπορεί να φανταστεί κανείς, οι οποίες χρήζουν γραμμικοποίησης. Αυτό και αν αρνείται το μυαλό να πράξει. Πεισματικά δηλαδή εδώ και δύο περίπου μήνες. Η μέρα οδεύει προς το τέλος αναζητώντας ένα ωραίο καφεδάκι σε δροσερό μέρος.

Μα; Έξι χρόνια από τότε; Κάποιος μας κάνει πλάκα, δε γίνεται :(