Το τζίνι

Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορεί η μόδα των τριών αλυσιδωτών ευχών και η αλήθεια είναι πως έχω διαβάσει μπόλικες, άκρως πολιτισμένες, εκλεπτυσμένες και ανιδιοτελείς ευχές. Αναρωτήθηκα λοιπόν πως γίνεται να υπάρχουν τόσοι πολιτισμένοι άνθρωποι τριγύρω και να μην έχουμε κατακτήσει ακόμα τον πολιτισμό στην κοινωνία μας. Μετά βέβαια θυμήθηκα πως η παγκόσμια ειρήνη δεν κατακτάται μέσα από ευχολόγια καλλιστείων αλλά μέσα από αγώνες και θυσίες. Βλέπεις η από μηχανής θεός έχει το κακό συνήθειο να εμφανίζεται μόνο σε όσους κινούν και τα δικά τους χεράκια. Άσε που ακόμα και τα τζίνια δεν σου κάνουν τη χάρη να βγουν απ’ το λυχνάρι αν δεν το τρίψεις.
Αλήθεια, πολύ ενδιαφέρον το σενάριο του τζίνι που εκπληρώνει ανιδιοτελώς τρείς ευχές. Για τζίνι μιλάμε έτσι; Για το πιο έξυπνο, μοχθηρό και κακόβουλο πλάσμα που δημιούργησε η ανθρώπινη φαντασία.
Η μανούλα πάντως θέλει να μάθει τη δική μου επιλογή τριών ευχών, παραβλέποντας το γεγονός του μικροσκατόψυχου χαρακτήρα μου. Υποθέτω βέβαια πως ευχή του στυλ θέλω να μου εκπληρωθούν όλες οι ευχές μου, σ’ όλη μου τη ζωή, δεν μετράει ε; Γιατί μετά θα πρέπει να κάτσω να γράψω και ολόκληρη λίστα, όχι τίποτε άλλο.
Ευχές: τρόπος για να θέσεις στόχους ή για να εφησυχαστείς αναμένοντας την πραγματοποίησή τους; Το δεύτερο πάντως καίει, καίει πολύ. Άραγε αν ένα τζίνι εκπλήρωνε την ευχή «θα ήθελα να είχα όλο το χρυσάφι του κόσμου», την επόμενη μέρα θα χτυπούσε το εφμπιάι την πόρτα του ευχητή ζητώντας να μάθει πως βρέθηκαν τα αποθέματα του φορντ νοξ στο υπόγειό του, μαζί με τις ράβδους χρυσού που έκρυβε ο βασιλόπορτας στο προσωπικό του θησαυροφυλάκιο; Τα τσιράκια των εμπόρων ναρκωτικών πάντως σίγουρα δεν θα χτυπούσαν την πόρτα. Με το χέρι τουλάχιστον, με βαριοπούλα μπορεί…
Τί να ευχηθώ για μένα λοιπόν; Μάλλον να μην κουραστώ ν’ ακολουθώ τον προσωπικό μου κώδικα και να μην βρεθώ ποτέ στην ανάγκη να συμβιβαστώ καταπατώντας κάποιες από τις αρχές του. Βέβαια με το δεύτερο σκέλος διακινδυνεύει κανείς να του πει το τζίνι: «Είναι πολλές όλες οι υπόλοιπες ευχές που θα είχες στη ζωή σου;»
Σ’ αυτούς που αγαπώ τί να ευχηθώ; Να μου χαμογελάνε καθημερινά (και να με πηγαίνουν για καφέ καθημερινά – είπα ποτέ σε κανέναν πως στην προσωπική μου ζωή είμαι ανιδιοτελής;)
Στους εχθρούς μου; Χαχαχα. Μα φυσικά να υποστούν σύντομα τα πολλαπλάσια από τα βάσανα που επιφέρουν και με ώθησαν να τους χαρακτηρίσω εχθρούς. Άλλωστε ο μόνος λόγος να χαρακτηρίσεις κάποιον εχθρό, είναι το αίσθημα της εχθρότητας που νοιώθεις εσύ γι’ αυτόν, όχι οι δικές του πράξεις.
Αναρωτιέμαι βέβαια γιατί αφήνουμε έξω συστηματικά το υπόλοιπο μέρος της ανθρωπότητας. Αν μου έδινε λοιπόν το τζίνι και μια τέταρτη ευχή; Καλά μυαλά σε όλους μας, ή….;

ΟΥΦ… Να τις κάνουμε πέντε;