Ποιές οι στατιστικές πιθανότητες μια αίθουσα 18 ατόμων να ξέρει ολόκληρη με ποιόν τρόπο λύνουμε μία άσκηση και να την λύνουν όλοι λάθος, ενώ μια αίθουσα 24 ατόμων δεν έχει ιδέα και δεν την ακουμπάει καν;
Τί πρέπει να πεις σε έναν φοιτητή που σου λέει πως, όταν τα ελάχιστα από το νόμο επιτρεπτά ml ενός κουτιού γάλακτος των 500ml είναι 490ml, αποδεκτά κουτιά είναι αυτά που έχουν λιγότερα από 490ml (!) και λύνει την άσκηση με σωστό τρόπο, αλλά καταλήγει να αποδέχεται όλα τα κουτιά γάλακτος που έχουν ποσότητα μικρότερη (!!!) από την υπολογιζόμενη μέση τιμή παρτίδας; Ειδικά όταν ξέρεις ότι το λάθος το έκανε γιατί το παράδειγμα του βιβλίου αντιμετωπίζει ακριβώς την αντίστροφη περίπτωση και εξ’ ου και η ανάποδη φορά της ανισότητας; Τι πρέπει να πεις στην περίπτωση που δεν είναι ένας ο φοιτητής αλλά 18 φοιτητές από τους 18 της πρώτης αίθουσας;
Τι πρέπει να πεις στον συνάδελφο επιτηρητή της πρώτης αίθουσας;
Γιατί πρέπει ο οποιοσδήποτε να υποβιβάσει τόσο πολύ τον εαυτό του, είτε είναι καθηγητής είτε είναι φοιτητής ή μαθητής;
Πόσο ονειρευόμαστε;
Η βροχή ξεκίνησε, τα ερωτηματικά παραμένουν. Και όσα ειπώθηκαν και άλλα που έμειναν ανείπωτα. Άλλωστε βρέχει εδώ και μέρες…
Ελπίζω εκεί στην μέση του Αιγαίου να έχει ηλιοφάνεια...
Ξέρεις, νομιζω ότι κάτι παράξενο συμβαίνει την ώρα των εξετάσεων. Δεν είναι το ότι ο φοιτητής δεν γνωρίζει ή δεν του κόβει να λύσει την άσκηση. Είναι μάλλον η ανασφάλειά του που επενεργεί και τον οδηγεί στο λάθος. Οι παλιοί καλοί καθηγητές, που το επάγγελμα το δέχονταν και το ασκούσαν ως λειτούργημα, φρόντιζαν να ισχυροποιούν τη θέληση και την αυτοπεποίθηση των μαθητών τους. Δεν έμεναν στο "γράμμα", να διδάξουν δλδ ξερά το μάθημα, αλλά μετέδιδαν μαζί με τη γνώση και την αποδοχή τους προς το μαθητή -ήτανε Δάσκαλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κουραστικό αυτό σήμερα, αλλα αξίζει τον κόπο να γίνεται μια προσπάθεια. Τόσα και τόσα βασανίζουν τους νέους ανθρώπους.. Χρήσιμο είναι να είμαστε αρωγοί.
:-)
..βρέχει διαρκώς.. αλλά -ευτυχώς- μονάχα έξω..
Μα και οι 18!!!!!!!!;;;;;;;;;;;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτρέπονται κινητά στην αίθουσα;
Darthirένιε τα ερωτηματικά είναι πολλά, δώσε στον εαυτό σου την πολυτέλεια του να αποστασιωποιείται πότε πότε. (Μιλάω και σε μένα, το παίρνουμε ΠΟΛΥ προσωπικά!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι κακό να ονειρεύεσαι, το να μην μπορείς να ονειρευτείς είναι επικίνδυνο!
Σε αυτή την πλευρά του Αιγαίου έχει απόλυτη ηλιοφάνεια! ;-)))
πολύ σουρεάλ αυτό με τα ml.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυ΄το σημαίνει δυο πράγματα: α) παπαγαλία, εφοσον ακολούθησαν τη φορά του "<" και ">" βιβλίου άσχετα με το νόημα
β) ότι δεν σκέφτονται καν όταν γραφουν
θυμάμαι τη μαθηματικό μας στο Γυμνάσιο που κάθε φορά μας φώναζε "θα κοιτάτε τη λύση που βρήκατε, στέκει ή όχι; Είναι δυνατον να μιλάμε για 5,5 ανθρώπους; Είναι δυνα΄τον κάτι μετά από έκπτωση να αξίζει ακριβότερα;" (καλά, το τελευτάιο πλέον είναι δυνα΄το, αλλά λέμε τώρα).
τι θα ελεγες;
ΑπάντησηΔιαγραφήοτι και σενα μαθητη που στην ερωτηση πολλαπλης επιλογης: 2Χ3=? επιλεγει σαν απαντηση =5!!! κι ειναι ο αριστος σου! κι ειναι αυτος που τα γραπτα του θα τα κρεμαγες να τα βλεπουν κι οι υπολοιποι να δουν πως γραφεται η Φυσικη της Β λυκειου και.. και.. και..
ενταξει!
δεν ειναι το ιδιο με το δικο σου
απλα ηθελα να το πω κι αυτο
καποια λαθη ειναι τυχαια, άλλα ειναι απο λαθος κατανοησης, κι αλλα απο τον φορμαλισμο που, με καποιο τροπο, επιβληθηκε στη διαδικασια σκεψης σου...
οι εμπλεκομενοι πολλοι...
δεν ξερω ποιος ειναι ο κυριαρχος φταιχτης
αν πω το εκπαιδευτικο-μαθησιακο συστημα που εχει επιβληθει και στη δικη μας χωρα, χρονια τωρα, ισως βγαζω γονεις και δασκαλους εξω απο τις ευθυνες μας
ομως ειναι βασικο
οπως βασικος ειναι και ο τροπος που καλεις σα δασκαλος τους μαθητες σου να διαβαζουν, επιτρεποντας ή οχι, την αυτενεργεια του νου... βασικοτατο για να παραχθει αυτονομα σκεπτομενο ον...
οσο για σενα ως εξεταστη.. χμ! μην επιμεριζες τιςμοναδες βαθμολογησης ανα τμημα σκεψης και διαδικασιας λυσης
θα εσωζες τα προσχηματα
τη λυπη σου, οχι
καλημερα!
επιτελους!.. μιλησα κι 'γω και ας μη σας αγαπω... :)))
Αναρωτιέμαι ειν’ η αλήθεια αν υπάρχει πλέον διδάσκαλος ο οποίος μπορεί να αντιπαλέψει την showbiz, την πλύση εγκεφάλου, την ανυπαρξία επιδιώξεων και σεβασμού, προς το άτομό τους και προς τους άλλους, καθώς και την έκπτωση ηθικών αξιών την οποία όλα αυτά επιφέρουν. Αν θυμούμαι καλώς, χρειάζεται αρετή για να επιλέξεις τον "δύσκολο" δρόμο της προσπάθειας και της επιδίωξης αντί του "όμορφου και εύκολου" δρόμου. Και η πλύση εγκεφάλου που έχει γίνει στους νέους (και αρκετούς «παλιούς») τους επιβάλλει να πιστεύουν πως όλα είναι εύκολα, θα πάρουν ένα πτυχίο εύκολα, έτσι θα βρουν δουλειά εύκολα και θα μπορέσουν να αποκτήσουν της «χλιδάτη ζωή» εύκολα. Και όταν ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι τα πράγματα είναι δύσκολα αντί να βοηθήσουν τον εαυτό τους καταφεύγουν στην οξύμωρη ερώτηση: «Δάσκαλε θα βοηθήσετε;» χωρίς να έχουν σκεφτεί την προφανή απάντηση: «Εγώ βοηθούσα ένα ολόκληρο εξάμηνο, ήρθε η ώρα να δείξετε πόσο βοηθήσετε κι εσείς τους εαυτούς σας.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξετυλίξουμε λίγο ακόμα το κουβάρι; Προσπαθείς να τους υποδείξεις την ομορφιά της σκέψης, αντί να ζητάς γνώσεις. Προσπαθείς επί έξη μήνες να τους μάθεις να σκέφτονται και να μη παπαγαλίζουν. Σε κάθε ερώτημα δεν τους δείχνεις λύσεις αλλά μηχανισμούς. «Αυτό γίνεται έτσι όχι γιατί το λέει το βιβλίο αλλά γιατί ισχύει αυτό και αυτό και αυτό». Τους εξηγείς τα πάντα ώστε να μην χρειάζεται να θυμούνται τι, αλλά μόνο το γιατί, ώστε να μην χρειάζονται παρά μια μικρή σκέψη για να βρουν την απάντηση αντί να ανατρέχουν σε απομνημονευμένες γνώσεις που ούτως ή άλλως χάνονται αλλά και χρειάζονται πολύ χρόνο να αποκτηθούν. Η απόκριση; «Μα τι τα θέλουμε εμείς όλα αυτά; Γιατί μας κουράζετε; Παραδώστε το βιβλίο να φύγουμε. Εμείς δεν θέλουμε να μάθουμε, εμείς θέλουμε να πάρουμε ένα πτυχίο». Πώς μπορείς να αντιπαλέψεις τον ήδη έτοιμο στόχο της εύκολης απόκτησης; Ειδικά όταν επί 12 χρόνια τους επέτρεπες να αποκτούν εύκολα και τους έκανες βίωμα πως δεν χρειάζεται να μάθουν και να κοπιάσουν; Μπορείς να μάθεις σε φοιτητές ότι πρέπει να σκέφτονται, όταν όλο το σύστημα εισαγωγής τους δίδασκε επί 6 συναπτά έτη τυφλοσούρτες για να λύσουν τις ασκήσεις; Γιατί μόνο για «αυτενέργεια του νου» προτρέπω, όντας δίπλα τους συνεχώς και όχι πάνω σε έδρα, αλλά… μπορείς να γκρεμίσεις το σάπιο οικοδόμημα και να το ξαναοικοδομίσεις σε 6 μήνες; Σε 4 χρόνια; Μπορείς να το κάνεις χωρίς να ξαναρίξεις θεμέλια; Δυστυχώς δεν είναι λάθη κατανόησης. Είναι πλήρης απουσία προσπάθειας κατανόησης. Είναι πλήρης απουσία των γονέων, των δασκάλων, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης από την διαπαιδαγώγηση. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι απαντήσεις πήρα όταν δήλωσα «αυταρχικά»: τα κινητά σας κλειστά! την ώρα που σε σχολή τεχνολογικών εφαρμογών οι φοιτητές δεν έχουν «κομπιουτεράκιον»; Γιατί; Μα γιατί έχουν κινητά! (αδιάφορο αν τις μισές πράξεις δεν μπορούν να τις κάνουν με αυτά).
Στην κοινωνία μας μπερδέψαμε την ελευθερία και τα αγαθά με την ασυδοσία. Δεν υπάρχει λογική και σεβασμός. Υπάρχει μόνο θέλω και πρέπει να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, με τους όρους που θέλω εγώ. Το ερώτημα στην ουσία θα έπρεπε να διατυπωθεί ως εξής: «Τί μπορείς να πεις σε έναν φοιτητή που απλά αντιγράφει τα λόγια σου σε σημειώσεις περιμένοντας να τα παπαγαλίσει αντί να τα κατανοήσει και έρχεται στις εξετάσεις με στόχο να μπορέσει να αντιγράψει είτε από τους συμφοιτητές του είτε από το βιβλίο, το οποίο το έχει ανοιχτό, για να περάσει το μάθημα; Τί λες σε έναν φοιτητή ο οποίος δεν έχει στόχο την γνώση αλλά το πτυχίο και αρνείται να σε ακούσει; Τί μπορείς να πεις σε έναν φοιτητή που απλά βρίσκει το παράδειγμα που μοιάζει με την άσκησή σου και το αντιγράφει, χωρίς να σκεφτεί ούτε καν τί διαφορές έχει από την άσκησή σου, ή αν ζητάς όλα ή ακριβώς τα ίδια που ζητάει η άσκησή σου;»
Μεγάλη συζήτηση γίνεται για το «αντικειμενικό των γραπτών εξετάσεων». Δυστυχώς οι γραπτές εξετάσεις δεν αδικούν τους μαθητές. Τα περισσότερα γραπτά υποδεικνύουν πως οι συγγραφείς τους αξίζουν μικρότερο βαθμό απ’ αυτόν που παίρνουν. Η συνδιάλεξη μαζί τους το αποδεικνύει.
Σκέφτομαι σοβαρά για την επόμενη εξεταστική να τους δώσω μία σελίδα τυπολόγιο και 50 σελίδες πίνακες και να γράψουν χωρίς βιβλία. Μπορώ μάλιστα να στοιχηματίσω από τώρα ότι δεν θα περάσει κανένας.
Πολύ απογοητευτικά όσα γράφεις, και μάλλον είναι η σημερινή πραγματικότητα..:-(
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως ήταν καλύτερο το πολύ παλιό σύστημα, όταν υπήρχαν οι εισαγωγικές εξετάσεις ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ στη σχολή επιλογής των υποψηφίων. Το μπαλάκι ήταν στα χέρια των ΑΕΙ, οπότε δεν υπήρχε και η δυνατότητα επιλογής τόσο πολλών σχολών. Ο υποψήφιος εστίαζε την προσδοκία του σε εκείνο που πραγματικά και από καρδιάς επιθυμούσε. Υπήρχαν φυσικά τα φροντιστήρια, αυτά πήγε να πατάξει (το χρόνο που σπαταλιόταν σε αυτά δλδ) το νέο σύστημα εισαγωγής, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν...
Δε βρίσκω κάτι παρηγορητικό να γράψω.
..εκτός ίσως από την κατάργηση των βαθμών και των μαθημάτων.. η αξιολόγηση των σπουδαστών να γίνεται με βάση ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ..
..άλλωστε, τελειώνοντας και λαβαίνοντας πτυχίο, θα αναγκαστούν -από τα πράγματα- να ΜΑΘΟΥΝ. Οταν βρεθεί ο επαγγελματίας απέναντι στη ζωή, στον πελάτη, ε, θα υποχρεωθεί να κάνει τη δουλειά που έμαθε στη σχολή. Αν δεν την κάνει, θα πεινάσει.
:-)
Μια φορά, δίδασκα σχεδιο σε μια τεχνική σχολή. Οι περισσότεροι είχαν έρθει για να πάρουν αναβολή από το στρατό, οι κοπέλες για να βρουνε γαμπρό, το ενδιαφέρον έμενε στο "να περνάω τη χρονιά".
Τους είπα μια μέρα ότι ευχαρίστως να βάλω 10 σε όλους και να πηγαίνουμε για μάθημα στο καφενείο απέναντι να πίνουμε φραπέδες.
Αλλαλλάξανε με ενθουσιασμό!
Τους εξήγησα ότι θα κατηγορήσω τον εαυτό μου που δεν κατάφερε να τους μάθει 5 χρήσιμα πράγματα και τους παρακάλεσα να στρωθούν να μάθουν τουλάχιστον ένα σημαντικό: Να υπολογίζουν και να σχεδιάζουν σκάλες.
Ευτυχώς, συμφώνησαν -μάλλον επειδή με... λυπήθηκαν!
Στο χρόνο του επόμενου μαθήματος, πήγα όλη την τάξη σε ένα γιαπί ενός σημαντικού έργου που χτιζότανε τότε. Τους εξήγησα τι είναι αυτές οι γραμμές που τραβάνε στο χαρτί, κάθε γραμμή μπορεί να είναι ένα σωρό πράγματα: δοκάρια, κολόνες, σκάλες, ανοίγματα, κλπ κλπ. Κατάφερα να τους κεντρίσω το ενδιαφέρον, αν όχι σε όλους, σε πολλούς.
Είχα και μαθητές μεγαλύτερους από μένα που ήμουν 27 χρονών. Με την πράξη αυτή, υποθέτω, με παραδέχτηκαν γιατί κατάλαβαν πως ενδιαφέρομαι πραγματικά για την επιτυχία τους. "Να είχα ένα χωνί να τα χώσω στο κεφάλι σας όσα γνωρίζω και νομίζω πως χρειάζεται να μάθετε" έλεγα "και θα ήτανε απλά τα πράγματα. Ελα όμως που δε γίνεται αυτό και πρέπει εσείς να τα μάθετε! Κι αν δεν ενδιαφερθειτε, πώς θα τα μάθετε;"
Η αλήθεια είναι ότι δεν "έκοψα" κανένα σπουδαστή. Ούτε εκείνον που, κατά τη διάρκεια του μαθήματος, έφτιαχνε πορτοφολάκια στο τελευταίο θρανίο επειδή είχε οικονομικές ανάγκες -ζούσε από αυτά και πλήρωνε και τη σχολή.
Μετά από χρόνια, συνάντησα μερικούς. Ενας είχε προχωρήσει τις σπουδές του και εργαζόταν στο νησί του ως υπομηχανικός. Μια κοπελιά, η πιο ζωηρή, έδωσε εξετάσεις και πέτυχε να σπουδάσει πολ. μηχ/κός. Ο "πορτοφολάκιας" διορίστηκε στον ΕΟΤ και μια φορά που είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια, με έβαλε στο Ηρώδειο χωρίς! Ο "γέρος" της τάξης που είχε σιδεράδικο, μεγάλωσε την επιχείρισή του και τον χρησιμοποίησα αρκετές φορές σε δουλειές μου.
Τι θέλω να πω; Οτι καθένας βρίσκει το δρόμο του στη ζωή και οι σπουδές και τα πτυχία είναι τυπικά προσόντα.
Αυτή η γνώμη ενισχύεται από προσωπική πείρα. Οι άριστοι της σειράς μου γίναν καθηγητές στο Πολυτενείο ή μεγαλοεργολάβοι. Οι τελευταίοι -σαν και μένα!- επιμείναμε περισσότερο και διακριθήκαμε σε διαγωνισμούς και σε τολμηρές εφαρμογές των γνώσεών μας. Κάθε χρόνο, ξόδευα το μισό χρονιάτικο σε περιοδικά και βιβλία για ενημέρωση. Εργάστηκα σε συνεργασία με σημαντικούς μελετητές, γενικά είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή και τη δουλειά μου και ας αποφοίτησα με ένα 5,5!!!
(αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία)
μετά τις βροχές έρχεται πάντα ο ήλιος γιατί όχι και μετά τα ερωτήματα αυτά να μην έρθουν οι απαντήσεις. Από προσωπική εμπειρία οι καθηγητές που δεν ήταν βαρετοί και αγαπούσαν αυτό που έκαναν ήταν αυτοί που μου τραβούσαν το ενδιαφέρον και σαν σφουγγάρι όπως λέγανε τράβαγα όση γνώση μού προσφέρανε ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω πως πρέπει να αφήσουμε μία ακόμα πόρτα ανοιχτή (αφού μέχρι την εισαγωγή στην τριτοβάθμια όλες οι πόρτες είναι ορθάνοιχτες και συνεπώς όλες οι βαθμίδες αποτυγχάνουν τον στόχο τους στο μεγαλύτερο μέρος των μαθητών – η πράξη το αποδεικνύει, μακάρι να ήταν αλλιώς) και να δημιουργήσουμε πτυχιούχους χωρίς αντίκρισμα, όχι στην κοινωνία, αλλά στο ίδιο τους το εσωτερικό, αφού οι ίδιοι δεν θα διαθέτουν το αντίκρισμα που υποδηλώνει το πτυχίο τους; Κάτι σε ακάλυπτη επιταγή μου φέρνει. Και όλα αυτά όταν μου περιγράφεις μια κατάσταση που συνέβη προ 35 ετών, όπου οι άνθρωποι είχαν μάθει να επιδιώκουν και να προσπαθούν αντί να τα περιμένουν όλα έτοιμα; Βεβαίως και βρήκαν τον δρόμο τους. Και σίγουρα ακόμα και σήμερα γίνεται να βρουν τον δρόμο τους. Απλά η μέθοδος υπόκειται στις κοινωνικές συνθήκες. Και την εφήρμοσες σε κοινωνία όπου έμαθε πως αν δεν προσπαθήσει δεν κερδίζει. Και ακόμα περισσότερο την εφήρμοσες απ’ ότι κατάλαβα στην φάση της γενικής παιδείας, όχι της εξειδικευμένης παιδείας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σήμερα η εφαρμογή της θα κατέληγε σε μια Ροδιά που μιλάει σε άδειο αμφιθέατρο ή άδειο καφενείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βέλος του χρόνου είναι μονοσήμαντο. Σήμερα οι νέοι συνειδητοποιούν για πρώτη φορά την αποτυχία στα 18. Μαθαίνουν το σκληρό πρόσωπο της ζωής πολύ αργά. Αργά γιατί η νοοτροπία τους έχει γίνει βίωμα και η περίοδος διαπαιδαγώγησης και χάρητος τελείωσε. Αυτό είναι ίσως ο πυρήνας των σφαλμάτων του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Το να μεταφέρουμε την συνειδητοποίηση της αποτυχίας και της ανάγκης για προσπάθεια σε ακόμα μεγαλύτερη ηλικία και να αυξήσουμε την «περίοδο χάρητος» ισοδυναμεί με έγκλημα στις πλάτες της επόμενης γενιάς. Πιστεύω ότι η λύση βρίσκεται ακριβώς σε όλα όσα ανέφερες στην αρχή και κυρίως στο: Ο άνθρωπος (γενικότερα) πρέπει να μάθει να εστιάζει την προσδοκία του και τις δυνάμεις του σε κάτι που επιθυμεί. Αλλά και να συνειδητοποιήσει από νωρίς το κόστος των αποτυχιών και της έλλειψης προσπάθειας, καθώς και την πιθανότητα να μην υπάρχει χρόνος να διορθώσει τα λάθη του ή να αλλάξει τις αποφάσεις του γιατί η ζωή και οι υποχρεώσεις είναι αμείλικτες. Μόλις το βέλος ξεκινήσει δεν υπάρχει πισωγύρισμα, το τέλος δε της πορείας βρίσκεται πάντα σε συγκεκριμένη, αρκετή μεν, αλλά πεπερασμένη απόσταση.
Στην ζωή πάντα αποδεικνύεις τον εαυτό σου για να μπορέσεις να «ανέβεις σε υψηλότερη βαθμίδα» (ότι και αν σημαίνει και όπου και αν αναφέρεται αυτό). Το ίδιο πρέπει να ισχύει και στο σύστημα εκπαίδευσης. Η απουσία της αρχής που διέπει την ζωή ολόκληρη από το εκπαιδευτικό σύστημα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία του.
Νομίζω ότι διακρίνω στους φοιτητές σου πλήρη έλλειψη αυτών που ονομάζονται βασικές δεξιότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ξέρεις, σίγουρα ξέρεις, ότι αυτές αρχίζουν να οικοδομούνται από τις πρώτες επαφές του ανθρώπου με την οργανωμένη παροχή γνώσης.
Όταν όλο το οικοδόμημα της εκπαίδευσης όμως έχει κτιστεί αγνοώντας την ανάπτυξη αυτών των δεξιοτήτων στους μαθητές, πώς περιμένουμε να τις δούμε να εμφανίζονται στο πανεπιστημιακό επίπεδο; Εξ επιφοιτήσεως;
Ο σχολιασμός της κοινωνικής συμπεριφοράς των εξεταζομένων και των επιτηρητών, είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.
Φοβάμαι ότι χρειάζονται πολλές μπόρες για να ξεπλυθεί αυτό που έχουμε φτιάξει και ταυτόχρονα να πάρουμε απόφαση ότι μερικές (ακόμα) γενιές έχουν χαθεί ...